อลเวงวุ่นจังเจ้าชาย!!!

ลำดับตอนที่ #12 : ความลับเข็มกลัดนิลกาล

แคมเบลเป็นฝ่ายเริ่มรุกก่อนโดยการฟาดดาบอย่างเต็มแรงหมายจะให้บาดเจ็บในทีเดียวแต่เจนก็สามารถหลบได้อย่างไม่ยากเย็นเธอมองแคมเบลอย่างพิจราณาเธอเลยรู้ได้ทันทีว่าคนๆนี้ฝีมือด้านการรบไม่เลวแต่ยังอ่อนหัดกว่าเธอมากนัก



\"ท่านทำให้ข้าสนุกได้เลยน่ะเนี่ยเจ้าชาย....\"เจนพยายามพูดเพื่อลบสมาธิของฝ่ายตรงข้าม



\"เจ้าก็เหมือนกัน...ข้าไม่เคยเห็นคนที่เก่งดาบขนาดนี้เช่นเจ้ามาก่อน....\"แคมเบลเอ่ยหอบๆเพราะเขาใช้แรงไปมากโดยที่เจนก็สามารถหลบได้ทุกครั้งแล้วตอนนี้เขาเองก็ยังไม่สามารถทำให้เจนมีแผลได้เลยแม้แต่นิดเดียว!!!



\"ปิดฉากเถอะนะ.....\"เจนเอ่ยเสียงเรียบพร้อมกับฟาดดาบไปยังใบหน้าของแคมเบลทันที!!!!เมื่อแคมเบลล้มลงแล้วเขาก็ทำได้แค่หลับตารอรับคมดาบเท่านั้น แต่....สิ่งที่เขารู้สึกได้ไม่ใช่คมดาบที่เรียกเลือดให้ไหลรินแต่กลับเป็นการสะกิดของปลายดาบเบาๆที่ต้นคอเท่านั้น....



\"ข้าคงไม่สามารถทำร้ายเจ้าชายของเมืองนี้ได้มากกว่านี้แล้ว...\"เจนยักไหล่พร้อมกับหันหลังให้กับแคมเบล



\"เจ้าไม่ควรหันหลังให้ข้า!!\"แคมเบลเอ่ยเสียงเข้ม



เจนหันหน้ามามองนิดนึงแล้วส่ายหน้าพร้อมกับเอ่ยเสียงเรียบ\"แล้วท่านต้องการอะไร?\"



\"ข้าบอกเจ้าแล้วไม่ใช่หรอก่อนที่เราจะเริ่มประลองกัน ว่า....ข้า....จะ...ให้....ตำแหน่งดีๆกับเจ้า\"แคมเบลพูดเน้นทีละคำ



แต่นั่นก็ยังคงทำให้เจนเปลี่ยนใจไม่ได้ \"ข้าไม่สน ข้าไม่ชอบมีพันธะข้าต้องการอิสระแค่นี้ตอนนี้ข้าได้อิสระมาแล้วทท่านอย่าให้ข้ากลับไปมีพันธะต่างๆอีกเลยท่านเจ้าชาย...\"เจนพูดพลางโบกมือเป็นเชิงปฏิเสธ



\"เจ้า.....\"แคมเบลรู้สึกแปลกใจเพราะไม่เคยมีใครปฏิเสธเขามาก่อน



\"เจน...ข้าว่าน่ะเจ้านี่ก็น่าสนใจไม่น้อยเลยบางทีเราอาจรู้เรื่องเมืองนี้มากขึ้นกว่าเดิมก็ได้\"สเตฟานมากระซิบที่ข้างหูเธอนั่นก็ทำให้เจนได้คิดพอสมควรเธอรู้ว่าโดมิทรีโอประเทศของเธอยังเป็นประเทศที่ปิดสำหรับเมืองภายนอกเท่าที่เธอรู้มาเมืองที่พอจะติดต่อค้าขายกับโดมิทรีโอก็มีเพียงแค่อาซาน่าเท่านั้นซึ่งเธอก็คิดว่าเธอคงไม่ไปเมืองนี้ให้โง่หรอก



\"แล้วเจ้าว่าเมืองเราจะได้ประโยชน์อะไร?\"เจนถามเสียงเบาเพื่อไม่ให้แคมเบลที่นั่งอยู่บนพื้นใกล้ๆได้ยิน



\"มากมายเลยล่ะ...ถึงแม้ว่าข้าจะชอบโดดชั่วโมงการเรียนเรื่องการปกครองก็เถอะแต่เรื่องนี้ข้าก็พอรู้ บางทีเราอาจทำการค้าขายและได้พันธมิตรที่แข็งแกร่งพอตัวเลย\" สเตฟานทำหน้าตื่นเต้น



\"งั้นก็แสดงว่าเจ้าจะให้ข้าเปิดผ้าคลุมหน้างั้นสิ แล้วเผยตัวจริงงั้นหรอ?\"เจนถามทำหน้าเบ้



\"ปล่าววววว....เจ้าก็แค่เปิดผ้าคลุมหน้าเท่านั้นก็พอแล้วส่วนเรื่องอื่นเอาไว้ทีหลัง\"เจนทำหน้าเบื่อๆแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรอีกเธอหันไปมองยังแคมเบลที่มองมาทางเธออยู่เธอส่ายหน้าและเดินไปแต่ก็ต้องหยุดเพราะกองทหารจำนวนมากมาขวางเธอเอาไว้



\"นี่ถึงกับต้องเล่นวิธีของคนขี้ขลาดเลยหรอเจ้าชาย...\"เจนเอ่ยเสียงเย็นเธอเริ่มจะไม่ชอบชายคนนี้ขึ้นมาตงิดๆ



\"ถ้าใช้ไม่อ่อนกับเจ้าไม่ได้ก็คงต้องใช้ไม้แข็งเท่านั้น เจ้าไม่คิดบ้างหรอว่าความสามารถอย่างเจ้าน่ะถ้าได้แสดงฝีมือล่ะก็ไม่ว่าใครก็สู้เจ้าไม่ได้ อีกอย่างข้าไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้าจะต้องปิดบังใบหน้าตัวเอง\"แคมเบลถามด้วยความไม่เข้าใจ



\"ใบหน้าของข้ามันน่าเกลียด....คนที่เลี้ยงข้ามาบอกข้าไว้อย่างนั้น..\"เจนพยายามแต่งเรื่องให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้



\"งั้นเจ้าก็เปิดผ้าคลุมของเจ้าออกสิแล้วให้ทุกคนดูว่ามันน่าเกลียดจริงหรือเปล่า\"แคมเบลออกคำสั่งแต่เจนไม่ทำตามเธอทำแค่ยักไหล่และพูดเรียบๆ\"ข้าไม่อยากเปิดเผยใบหน้าข้าที่นี่ในเมื่อท่านอยากให้ข้าทำงานกับท่านนัก ข้าก็จะทำก็แล้วกันแต่แบบชั่วคราวเท่านั้นนะ ถ้าข้าอยากไปเมื่อไหร่ข้าก็จะไป\"



\"งั้นเจ้าตามข้ามาเลย!!!\"แคมเบลเอ่ยอย่างลิงโลดตอนนี้เขาได้คนที่แข็งแกร่งมาเป็นพวก เจนหันไปยิ้มกับสเตฟานแล้วสเตฟานก็ยิ้มตอบแผนการขั้นที่1เริ่มแล้ว!!







                                *******************************************************



เจนถูกพามานั่งที่ห้องๆหนึ่งในปราสาทของเมือนี้เธอสำรวจรอบๆซึ่งก็ไม่ได้สร้างความประหลาดใจกับเธอซักเท่าไหร่เธอยังคิดว่าปราสาทของเธอที่โดมิทรีโอมันยังสวยกว่านี้อีก



ซึ่งปฏิกริยาของเธอซึ่งไม่สะทกสะท้านกับความโอ่อ่ารอบๆทำให้เหล่านางกำนัลจับกลุ่มพูดถึงเธอได้ไม่ขาดปากบางคนพูดว่าเธออาจเป็นเหล่าคนชั้นสูงจากเมืองอื่นซึ่งนั่นก็ทำให้เธอหนาวๆร้อนๆยังไงก็ไม่รู้



เจนยังคงนั่งนิ่งอยู่บนโซฟาพร้อมกับขนมและชาที่นางกำนัลคนหนึ่งยกมาให้เธอซึ่งเมื่อเธอเอ่ยปากบอกแค่ว่าขอบคุณเท่านั้นเจ้าหล่อนก็หน้าแดงจัดแล้วรีบเดินก้มหน้าไปทันทีซึ่งเธอเองก็ยังงงๆอยู่



\"ทีนี้เจ้าน่ะเห็นหรือยังว่าข้าน่ะเสน่ห์แรงมากนี่ขนาดแค่เสียงน่ะนี่\"คำพูดนี้ของสเตฟานทำให้เจนรู้สึกอยากขย้อนของเก่าออกมา



เจนยังคงนั่งรอแคมเบลต่อไปเรื่อยๆที่ทำท่าทีราวกับว่ายังไม่ยอมออกมาซะทีเธอจึงลุกขึ้นยืทนเหม่อมองไปยังนอกหน้าต่างมองวิวรอบๆเมืองแคมโชร่าแห่งนี้เธอมองเห็นทะเลสาบคริสตัลส่องประกายราวกับอัญมณีที่สะกดสายตาให้ผู้คนหลงใหลมัน....



วูบ!!!....เจนรู้สึกว่ามีอะไรบินผ่านหน้าเธอไปซึ่งเมื่อเธอมองไปยังกิ่งไม้ด้านข้างหน้าต่างเธอก็เห็นนกน้อยตัวสีทองเกาะอยู่พร้อมกับส่งเสียงร้องใสๆ เธออดยิ้มไปไม่ได้เธอจึงยื่นมือไปด้านหน้าพร้อมกับส่งรอยยิ้ม \"มานี่สิเจ้านกน้อย....ไม้ต้องห่วงหรอก...ข้าไม่ทำร้ายเจ้าหรอก....\"ราวกับว่านกน้อยสีทองรับรู้ถึงความอ่อนโยนของเจนมันจึงบินมาเกาะที่นิ้วชี้ของเธออย่างง่ายดาย



เจนยิ้มน้อยๆกับนกที่เกาะอยู่บนนิ้วของเธอแต่ก็มีเสียงคนดังขึ้นมาทันที



\"จีเจี้ยนองค์หญิงหาเจ้าอยู่น่ะ...อ่ะ...ท่าน...ข้าต้อง..เอ่อ..ขออภัย\"นางกำนัลพูดตะกุกตะกักตัวของเธอสั่นระริก



\"ข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอก...ถ้านี้เป็นนกของเจ้าก็จะคืนให้\"เจนพูดพร้อมกับยื่นเจ้านกตัวน้อยไปให้เธอคนนั้น



\"จีเจี้ยน!!...เอมี่เจอมันแล้วหรอ.....เอ่อ...ท่าน..\"สตรีสาวอีกคนเดินมาหานางกำนัลที่น่าจะชื่อเอมี่เจนจำเธอคนนี้ได้ทันทีเธอคนนี้คือเจ้าหญิงเจมินี่น้องสาวของเจ้าชายแคมเบลเธอคนนี้คล้ายกับแคมเบลแทบทุกอย่าง ดวงตาสีทอง ผิวพรรณเนียนละเอียดแต่ที่แตกต่างก็คือเรือนผมของเธอกลับเป็นสีทองราวกับเส้นไหม



\"นกของท่าน...ข้าคืนมันให้...\"เจนเอ่ยเสียงเรียบพร้อมกับยื่นจีเจี้ยนให้กับเจ้าหญิงองค์น้อยเจมินี่รู้สึกหวั่นไหวเล็กน้อยเมื่อมาใกล้กับเจนแต่ก็ยื่นมือบอบบางมารับเจ้านกน้อยนั่นให้เข้าไปอยู่ในกรง



\"แหมๆๆ....นี่คุยกันสนุกเลยล่ะสิน้องพี่...ไนท์\"เสียงของแคมเบลดังขึ้นทำให้เจมินี่ผละออกห่างเจนทันที



\"เสียพระทัยด้วยฝ่าบาทกระหม่อมไม่นึกคิดที่จะเด็ดดอกฟ้า..\"เจนเอ่ยอย่างเย็นชา



\"เจ้า...ถามจริงๆไม่มีสิ่งไหนๆที่จะทำให้เจ้ามาอยู่ที่นี่ตลอดได้เลยงั่นหรอ?\"แคมเบลเอ่ยอย่างไม่ชอบใจ



\"ไม่มี\"เจนตอบห้วนๆ



\"เอาเถอะแค่เจ้าบอกว่าจะอยู่ชั่วคราวแค่นั้นก็พอแล้วแต่เป็นชั่วคราวที่นายจะต้องทำงานนี้ให้สำเร็จ\"แคมเบลเอ่ยเสียงเรียบ



\"ว่ามา...\"เจนเอ่ยเสียงเย็น



\"เดี๋ยวสิไนท์...งานนี้เป็นสิ่งที่สำคัญมากและก็เป็นความลับมากๆด้วยนายคิดว่าฉันจะไว้ใจให้คนที่ไม่รู้แม้แต่หน้าตาเป็นผู้ทำหรอกนะ\"แคมเบลเอ่ยด้วยเสียงเจ้าเล่ห์



เจนหันไปมองสเตฟานที่พยักหน้าเธอจึงเอ่ยเสียงเบาว่า\"ไม่มีทางเลือกสิน่ะ...\"เธอค่อยๆปลดผ้าคลุมหน้าออกแต่ก็ชะงักและพูดเสียงประหม่าราวกับว่ากลัวเหลือเกินซึ่งที่จริงแล้วเจนออกจะมั่นใจเกินร้อยด้วยซ้ำ



\"พวกท่านแน่ใจน่ะที่อยากเห็นหน้าข้า....ข้าเคยบอกแล้วว่าหน้าของข้ามันน่าเกลียดถ้าพวกท่านเห็นแล้วจะยังรับได้ไหม?\"



\"เจ้านี่น้า....คิดมากเหลือเกินข้าไม่คิดมาก...แล้วข้าก็อยากเห็นด้วยว่าหน้าตาน่าเกลียดของเจ้าน่ะเป็นยังไง\"แคมเบลเอ่ยพร้อมกับโบกมือทำท่ารำคาญนิดๆ



\"งั้นก็อย่าร้องออกมาล่ะ....\"เจนเอ่ยเสียงเบาพร้อมกับดึงผ้าคลุมหน้าออก



\"โอ้...\"



\"พระเจ้า...\"



เจ้าหญิงแห่งแคมโชร่าเอ่ยขึ้นพร้อมกับนางกำนัลของเธอ.....ส่วนแคมเบลช็อกไปเรียบร้อยแล้ว



\"นี่น่ะ...น่าเกลียดของนาย....อยากจะรู้จริงๆว่าใครกันบอกนายแบบนี้....\"แคมเบลพูดเหมือนคนเลื่อนลอยส่วนเจนก็ยิ้มออกมาเป็นรอยยิ้มที่ดูราวกับเทพบุตรจากสวงสวรรค์แต่ใครก็หารู้ไม่ว่ารอยยิ้มนั่นเป็นรอยยิ้มของซาตานโดยแท้จริง.....







                     ******************************************************************