อลเวงวุ่นจังเจ้าชาย!!!

ลำดับตอนที่ #10 : ข่าวการประลอง

รุ่งเช้าเจนตื่นขึ้นมาแต่เช้าเธอได้กลิ่นซุปหอมๆเธอจึงเดินลงมาจากห้องที่โจเอลอุส่าห์หาให้เขาได้พักสบายๆเธอมองเข้าไปในครัวเธอเห็นคอโลไรอยู่ในครัวสาละวนกับการเตรียมอาหารเช้าเธอจึงเดินเข้าไปและไปช่วย



\"อ๊ะ!! ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันทำได้\"คอโลไรรีบปฏิเสธ



\"ไม่ดีหรอกครับผมมาอยู่ที่บ้านนี้แท้ๆไม่ช่วยอะไรเลยมันก็ยังไงๆอยู่น่ะครับ\"พูดจบเจนก็ช่วยคอโลไรยกจานกับข้าวต่างๆไปจัดเรียงบนโต๊ะ



คอโลไรมองตามเจนด้วยแววตาชื่นชม\"ตื่นแต่เช้าเลยนะค่ะ ลูกๆบ้านนี้กว่าจะตื่นก็สายโด่งนั่นแหละ\"คอโลไรเอ่ยพลางยิ้มนิดๆ



เจนยิ้มตอบแล้วก็ช่วยคอโลไรจัดโต๊ะต่อไปโดยที่มีสเตฟานลอยอยู่ข้างๆ



\"นี่เจ้ารู้มั้ยว่าข้าขนลุกขนาดไหน ที่มาเห็นตัวเองแบบนี้น่ะ\"สเตฟานพูดแล้วทำท่าแหยง



เจนยิ้มและหัวเราะเบาๆตอนนี้เธอก็ยังคงสวมผ้าคลุมหน้าต่อไปเธอบอกกับทุกคนว่าหน้าตาของเธอมันน่าเกลียดแต่ทุกคนก็แย้งเสียงเข็งว่าน่าเกลียดตรงไหนนั่นรวมทั้งสเตฟานด้วยแต่เธอบอกว่าเธอโตมากับผ้าคลุมหน้าแบบนี้ปกติเธอไม่ค่อยเปิดผ้าคลุมหน้านั่นก็ทำให้ทุกคนเลิกที่จะบอกให้เธอถอดผ้าคลุมหน้าออก



\"แม่คร้าบบบบบ...มีอะไรให้ผมกินมั่ง\"เสียงงัวเงียมาจากจีฟที่หัวยังคงดูยุ่งๆอยู่



\"มีซุปจะลูก อ่าวแล้ว...พี่สาวลูกล่ะ\"คอโลไรเอ่ยถามหาผู้เป็นลูกสาว



\"นอนอยู่\" จีฟตอบง่ายๆและเดินมานั่งที่โต๊ะพร้อมกับตักซุปเข้าปากทันที



จีฟเงยหน้าจากจานซุปมาหยุดที่เจนที่กำลังค่อยๆตักซุปใส่ปากด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย



\"ฉันอยากรู้จริงๆว่าตกลงว่านายเป็นใครกันแน่?..แล้วนายโตมายังไงเขาถึงสอนนายว่าหน้าตาแบบนายมันน่าเกลียด\"จีฟเอ่ยพร้อมกับจ้องหน้าเจน เจนยิ้มนิดพร้อมวางช้อนลงเบาๆ



\"ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าฉันเป็นใคร...ฉันก็เดินทางไปเรื่อยๆไม่มีจุดหมายแล้วก้เสี่ยงดวงไปเรื่อยๆเหมือนกัน\"เจนพูดแล้วถอนใจ



\"ถ้านายสนใจการแสวงโชคล่ะก็.....นายต้องลงประลองดาบปีนี้สิ\"จีฟเอ่ยแล้วก็คว้าเหยือกน้ำมารินน้ำให้ตนเองแล้วพูดต่อ



\"การประลองเนี่ยแคมโชร่าจัดขึ้นทุกปี ถ้าชนะละก็อาจได้รางวัลมากมายและก็ได้ชื่อเสียงบางทีอาจจะได้เป็นถึงขุนนางในวังเลยนะ\"จีฟเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น



\"แล้วนายล่ะเคยลงประลองด้วยหรือเปล่า\"เจนถามซื่อๆ



\"ก็แบบว่า...\"จีฟตอบอย่างอายๆ\"ฉันน่ะใช้ดาบไม่ได้เรื่องเลยน่ะสิเลยแพ้เขาทุกที บางทียัวะๆก็ชกคู่แข่งจบสลบเหมือด เขาก็เลยปรับแพ้..\"ท่าทางแบบนั้นของจีฟทำให้เจนหัวเราะออกมาเบาๆแต่จีฟก้ยังอุส่าห์ได้ยิน



\"นายหัวเราะฉัน!!!\"จีฟเอ่ยเสียงเข้ม



\"นี่จีฟ!!!นายเสียงดังมากๆเลยนะฉันนอนต่อไม่ได้แล้ว!!\"เสียงแหลมสูงดังขึ้นเดียร์น่าเดินออกมาแล้วทำท่าเบื่อๆ



\"นี่...นายยังใส่ผ้าคลุมหน้าอยู่อีกหรอ\"เดียร์น่าทำน้ำเสียงไม่พอใจ



เจนก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆให้แล้วเลี่ยงตัวไปดูแลผู้เฒ่า ตอนนี้เจนรู้แล้วว่าผู้เฒ่าคนนี้ชื่อเจลส์เธอก็ดูแลจนเขาสามารถลุกขึ้นมาทะเลาะกับหลายชายได้จนดังลั่นไปทั้งบ้าน



\"นี่ไนท์ นายจะไปเดินรอบๆเมืองกับฉันมั้ย?\"เดียร์น่าเอ่ยขึ้นพร้อมกับเข้ามาคล้องแขนเจนทันที



\"ฉัน......\"ยังไม่ทันที่เจนจะตอบอะไรเธอก็ถูกลากออกมาที่จัตตุรัสเมืองแล้ว ผู้คนแถวนั้นเอ่ยทักเดียร์น่าไปเป็นแถวดูท่าเดียร์น่าจะเป็นที่รู้จักมากของเมืองนี้...แหงล่ะในเมื่อเดียร์น่าออกจะสวยแบบนี้.....โดยเฉพาะเมื่อคนที่มาทักเดียร์น่าเป็นชายหนุ่ม ชายหนุ่มเหล่านั้นต่างมองเจนด้วยสายตาแปลกๆซึ่งสเตฟานกระซิบบอกว่าเป็นอาการประมาณว่าหึง



เดียร์น่าเดินนำเจนมาเรื่อยๆจามาหยุดที่ซุ้มหนึ่งเจนเห็นป้ายบนซุ้มนั้นเขียนว่าลงชื่อเข้าการประลอง



\"นี่แหละฉันรู้จากจีฟว่านายจะลงเข้าการประลองด้วยนายลงชื่อสิ\" เดียร์น่าพูดพลางลากเจนให้ไปลงชื่อ



เจนรู้สึกสับสนเล็กน้อยเมื่อต้องลงนามสกุลด้วยเธอจึงลงนามสกุลของเธอว่าเซฟานั่นเป็นชื่อที่เธอคิดได้มันเป็นส่วนหนึ่งของนามสกุลยาวๆของเธอเมื่ออยู่โดมิทรีโอ ส่วการประลองจะเริ่มพรุ่งนี้เธอเป็นคนสุดท้ายที่มาลงชื่อเข้าแข่ง



\"นายนามสกุลเซฟาหรอ?? ฉันเพิ่งรู้นะเนี่ย\"เดียร์น่าพูดแล้วก็คล้องแขนเจนพาเดินชมทั่วเมืองโดยที่เจนไม่สามารถปฏิเสธได้



เธอก็รู้สึกสนุกไปด้วยเมื่อได้เดินเที่ยวโดยไม่รู้จักเหนื่อยแบบนี้ถ้าเป็นเธอคนก่อนล่ะก็คงทำแบบนี้ไม่ได้แน่....



  วันนี้เธอเสียเวลาทั้งหมดเดินเที่ยวรอบๆเมือง.....



วันการประลองก็พรุ่งนี้แล้ว......





                            ********************************************************



เจนนอนกระสับกระส่ายอย่างว้าวุ่นใจเธอไม่รู้ว่าการประลองวันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไรกันแน่



\"กลัวมากก็ถอนตัวสิ\"สเตฟานเอ่ย



\"ไม่เอา!!! ไม่ยอมเสียฟอร์มแย่\"เจนตอบเสียงแข็ง



\"ว้าว!...เจ้านี่เริ่มเข้าใกล้ความเป็นผู้ชายมากขึ้นทุกที\"สเตฟานเอ่ยอย่างลิงโลด



\"ยุ่งน่า!\" เจนบอกปัดแล้วล้มตัวลงนอนพยายามปล่อยให้ความคิดของตัวเองค่อยๆจมไปเรื่อยๆสู่ความมืดมิดในที่สุดเจนก้หลับไปจนได้ สเตฟานยิ้มที่มุมปากแล้วก็ลงไปนอนด้านข้างด้วยรอยยิ้ม....



สักพักฝ่ายที่กระสับกระส่ายกลับกลายเป็นตัวสเตฟานเองเข้ารู้สึกร้อนแปลกๆและได้ยินเสียงบทสวดเรียกวิญญาณซึ่งเขาเองก็สามารถต้านทานได้แต่ว่าเขาอยากจะรู้ว่าใครที่มาเรียกเขาแบบนี้





สเตฟานค่อยๆลอยออกมาจากห้องออกมาทางหน้าต่างมองไปยังสวนเล็กๆของบ้านหลังนี้เขาเห็นชายแก่ที่เจนเคยช่วยเอาไว้นั่งท่องบทสวดไม่ขาดปากนั่นทำให้สเตฟานฉุนหน่อยๆ



\"เจ้าน่ะถ้าอยากเจอข้าก็เรียกดีๆข้าไม่ชอบที่เจ้ามาเรียกข้าวิธีนี้\"สเตฟานเอ่ยแบบไม่สบอารมณ์



\"ข้าพอจะรู้ว่าท่านเองก็สามารถจะต้านทานมนต์ของข้าได้....\"เจลส์เอ่ยพร้อมกับยิ้ม



\"ข้าไม่ชอบที่ถูกรบกวน มีอะไรก็ว่ามา\"สเตฟานพูดแบบมะนาวไม่มีน้ำ



\"ท่านกับเจ้าหนุ่มคนนั้นคงรู้จักกันดีข้าอยากจะบอกว่าเจ้าหนุ่มนั่นมีพลังที่ไม่สามารถประเมิณได้...\"เจลส์พูดพลางมองสเตฟานอย่างสำรวจ



สเตฟานมองเจลส์อย่างไว้ตัวและพยายามที่จะมองชายคนนี้ให้ออกแล้วนึกว่าชายคนนี้ไม่รู้ว่าเขาและเจนเป็นคนๆเดียวกัน.....



\"ท่านไม่ต้องห่วงหรอก..ข้าเรียกท่านมาก็เพราะว่าอยากจะให้ท่านนำสิ่งนี้ไปให้กับเจ้าหนุ่มไนท์คนนั้นพลังของข้าก็ไม่เข้มแข็งพอทีจะมองเห็นท่านเป็นตัวเป็นตนชัดเจนข้าเห็นก็เพียงกลุ่มควันสีขาวเรือนแสงเท่านั้นเอง\"เจลส์พูดพร้อมกับยื่นดาบที่ดูทรงพลังให้กับสเตฟาน ตัวดาบเรียวสวยที่ปลายดาบมีอักขระแปลกๆสลักไว้ทั่วสเตฟานใองอย่างพิจราณา



\"ทำไมเจ้าไม่เอาไปให้ไนท์ด้วยตนเอง?\"สเตฟานเอ่ยเสียงเรียบ



\"ดาบนี่ต้องผ่านผู้เป็นวิญญาณที่มีพลังเสียก่อนมนุษย์จึงสามารถนำไปใช้ได้\"เจลส์ชี้แจง



\"ก็ดีเหมือนกันเจ้านั่นยังไม่มีดาบดีๆ ขอบใจเจ้ามากนักดาบเวทย์มนต์...\"พูดจบร่างของสเตฟานก็จางหายไปเหลือเพียงแต่เจลส์ที่ยังคงยืนอยู่กับความว่างเปล่าตรงหน้าแล้วยิ้มที่มุมปากนิดๆ



  \"ฉลาดจริงๆ.......\"





                                   ******************************************************