อลเวงวุ่นจังเจ้าชาย!!!

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

\"เจน..\"



\"อะไรจ๊ะมินนี่เธอเรียกฉันมาตลอด5วินาทีเลย\" เจนสาวน้อยวัย15ปีดวงตาสีดำกลมโตผมสีดำยาวสลวยรูปร่างบางอรชรอ้อนแอ้น

เธอเป็นที่หมายตาของชายหนุ่มทั่วไปเธอดูบอบบางน่าถนุถนอม

เสียเพียงอย่างเดียวที่เธอร่างกายอ่อนแอเธออดทนที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป



\"เจนวันนี้เธอจะให้ฉันไปส่งที่บ้านหรือเปล่า\" มินนี่เอ่ยถาม





\"ไม่ต้องหรอกจะวันนี้ฉันแข็งแรงดีไม่ต้องห่วงหรอก\" เจนยิ้ม



\"งั้นไว้เรามาเจอกันพรุ่งนี้นะ\" มินนี่พูด



หลังจากแยกกับมินนี่เจนเดินกลับบ้านคนเดียวแต่วันนี้เธอรู้สึกว่าบ้านของเธอนั่นใกล้เหลือเกิน

เจนเดินหอบไปตลอดทางเรี่ยวแรงของเธอเริ่มถดถอยเธอแถบจะทรุดลงไปกับพื้น



ตอนนี้โลกที่เธอเห็นหมุนคว้างเป็นวงกลมแล้วภาพทุกอย่างก็ดับวูบ.....



                                           .........................................................................



เจนค่อยๆลืมตาของเธอตอนนี้เธอยังสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเธอและลมหายใจเป็นความจริงที่ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่......



เพียงแต่มีบางอย่างแปลกไปเธอดันร่างกายของเธอขึ้นมาให้อยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนตอนนี้เธอสามารถมองเห็นว่าห้องที่เธออยู่นั้นเป็นอย่างไร เตียงที่เธอนอนอยู่นั่นเป็นเตียงสีทองสวยงามมีเสาสี่เสาพร้อมกับผ้าม่านลูกไม้ที่ปลิวไปตามลมอ่อนๆที่พัดเข้ามา

เพดานนั้นมีคมไฟห้อยเพดานเป็นประกายราวกับอัญมณี

รอบข้างมีโต๊ะเครื่องแป้งและกระจกเป็นลวดลายแกะสลักเสลาสวยงาม



มันติดอยู่แค่เพียงอย่างเดียวก็คือ ....  ที่นี่ไม่ใช่บ้าน!!!!ไม่ใช่โรงพยาบาล!!!แล้วตอนนี้เธออยู่ที่ไหน!!!!



เธอพยายามที่จะลุกขึ้นยืนแต่ทำไม่ได้ร่างกายมันล้าและปวดมากเหมือนกับว่าไม่ได้ขยับมานาน

แต่เธอไม่ยอมแพ้ยังยันตัวขึ้นยืนได้เธอเดินตรงไปยังประตูเธอเอื้อมมือไปบิดลูกบิดเบาๆ...



แอ้ด.....



เสียงประตูเปิดออกอย่างแผ่วเบาแต่เธอก็ต้องตกใจเพราะมีคนสองคนที่แต่งตัวเหมือนนักรบสมัยโรมันที่เธอมักเห็นบ่อยๆในหนังสือยืนอยู่ด้านข้างของประตูส่วนอีกฝ่ายนึงก็ตกใจไม่แพ้กันถึงกับใบหน้าขาวสั่นระริก



ยังไม่ทันทีเธอจะได้พูดอะไรชายสองคนนั้นก็ก้มลงไปนั่งชันเข่าอยู่กับพื้นทำความเคารพเธอ!!!!เธอทำหน้าเลิ่กลั่กยังไม่ได้ทำอะไรหนึ่งในชายสองคนนั้นก็พูดออกมาก่อนว่า  \"เจ้าชายทรงประทับรอสักครู่พะยะค่ะกระหม่อมจะไปทูลให้ฝ่าบาททรงทราบว่าองค์ชายทรงฟื้นแล้ว..\"พูดเสร็จชายทั้งสองคนนั้นก็เดินออกไปอีกทางนึงทิ้งให้เธอยืนงงอยู่ตรงนั้นคนเดียว



   อะไรกัน.....  เจ้าชาย.....????  อะไรกัน.......



เธอคิดได้เพียงครู่เดียวขาของเธอก็ทรงตัวไม่ไหวทรุดลงไปกับพื้นอีกรอบและภาพของกลุ่มคนหลายคนที่เดินมาทางเธอนั้นเป็นภาพที่เธอได้เห็นก่อนที่สติของเธอจะดับวูบ.....