คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : คำร่ำลือ
......บรรยากาศที่แสนตึงเครียดในตอนนี้นั้น คือการที่สองสาวหน้าใสกำลังยืนจ้องกันด้วยสายตาที่ไม่ได้บ่งบอกว่าเป็นมิตรต่อกันเลยสักนิดเดียว ทำให้ผู้ที่ส่ออาการอยากรู้อยากเห้นค่อยๆเงี่ยหูฟังกันเป็นการใหญ่ ด้วยว่าเรื่องของชาวบ้านนั้น เหมือนเป็นขนมหวานที่น่าลิ้มลองอย่างยิ่ง
...จะเว้นก็แต่คนที่เป็นเหตุชนวนสำคัญของเรื่อง นี่สิ ..
" เอ่อ..เชอร์รี่ คะ..คือ ผมว่า เชอร์รี่กลับไปก่อนดีกว่านะจ๊ะ.." เสียงหนุ่มตัวผอมสูงผมยาวที่ยืนไกล่เกลี่ยอยู่ไม่ห่างจากสองสาวนั้นดูท่าจะลำบากใจเอามาก ๆ
เมื่อหันไปเห็นสายตาของสาวเปรี้ยวจากคณะบัญชีซึ่งกำลังปรายตาคมกริบชนิดว่าถ้าบาดเข้าไปที่ไหนสักแห่งในตัวเขาได้ คงจะเล่นเอาเลือดทะลักไปเลยทีเดียว
" ท้อปน่ะเงียบไปเลยนะ ไม่ต้องพูด..! "
คนที่ทำหน้าเหมือนกำลังจะตายซะให้ได้ในตอนนี้ ต้องถอยฉากออกมานิดหนึ่ง ก่อนจะหันไปหาผู้หญิงตัวเล็กที่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น หล่อนยังไม่พูดอะไรเลยสักคำเดียว ตลอดเวลาที่สาวบัญชีคนสวยพูดจาเสียดสีหล่อนต่างๆนาๆ
" บีครับ ผมต้องขอโทษด้วยนะคือว่าผม.."
เขายังไม่ทันพูดจบด้วยซ้ำเมื่อสาวจอมวีนปราดเข้าไปหาแฟนหนุ่มทันที
" พูดกับมันทำไม หาท้อป..เชอร์รี่ยืนอยู่ตรงนี้ ท้อปยังกล้าเหรอ " เจ้าหล่อนเล่นทุบซะไม่เลือกที่ ทำให้หนุ่มท้อปเอามือป้องกันตัวแทบไม่ทัน
" โธ่..เชอร์รี่ ใจเย็นได้มั้ย " หนุ่มผมยาวพูดอย่างอ่อนใจ เขานึกอยากเดินหนีไปให้รู้แล้วรู้รอดด้วยว่าอายคนรอบข้างเต็มที
เมื่อหันไปเห็นสาว ๆหลายคนที่นั่งอยู่ใกล้ ๆที่ทำเป็นแอบเมียงๆมองๆมาด้วยท่าทางสนอกสนใจ นี่ถ้าไม่นึกห่วงผู้หญิงตัวเล็กตากลมข้าง ๆที่ยืนนิ่งไม่ตอบโต้อะไรสักคำอยู่ตรงนั้นแล้วล่ะก็ เขาจะไม่สนอีกเลยว่า ยายสาวบัญชีคนนี้จะทำอะไร เขาเบื่อผู้หญิงจอมวีนนี่เต็มทีแล้ว
ไม่น่าเลยจริง ๆ..ไอ้ท้อปเอ้ย ไม่น่าไปจีบยัยนี่ตั้งแต่ทีแรก เกาะเขายิ่งกว่าปลิงในปลักโคลนซะอีก ..หนุ่มผมยาวถอนหายใจอย่างเซ็งเต็มที เมื่อเห็นเจ้าหล่อนจอมวีนหันไปหาคนตัวเล็กข้างๆอีกครั้ง
" ฉันไม่อยากว่าเธอหรอกนะ แต่อยากเตือนเอาไว้ ว่าจะยุ่งกับคนของใครน่ะหัดดูตามาตาเรือซะบ้าง เขาเป็นของฉัน เตือนไปครั้งนึงแล้วยังไม่จำอีก "
สาวเปรี้ยวมองตาเข้มไปที่คีตภัทรที่ถอนหายใจออกมาอย่างรู้สึกเหนื่อยใจกับเรื่องนี้เต็มที หล่อนอยากจะไปยุ่งกับคนพวกนี้ซะเมื่อไหร่กันเล่า ..เบื่อเต็มทีแล้ว..เมื่อคนตัวเล็กถอนหายใจยาวก่อนจะหันไปทางสาวเปรี้ยวที่ยืนมองอยู่ไม่ห่าง
" ฉันไม่อยากยุ่งกับพวกเธอหรอก เอาคนของเธอไปไกล ๆฉันด้วยล่ะ " เสียงเย็นๆของคีตภัทรบอก ก่อนที่สาวเปรี้ยวจะกรีดเสียงแหลมขึ้นทันที
" หล่อนนั่นแหละไปไกลๆท้อป อย่ามายุ่งกับแฟนคนอื่นเค้าอีก " เสียงแหลม ๆทำให้คนตัวเล็กเม้มปากแน่น
หล่อนอายคนอื่น ที่ยายจอมแหกปากคนนี้มาราวีหล่อนไม่เลิกทั้งๆที่หล่อนไม่คิดจะยุ่งกับผู้ชายคนนี้เลยจริง ๆ เมื่อหันไปมองหน้าคนรูปหล่อผมยาวที่หล่อนไม่ได้รู้สึกดีกับเขาเหมือนที่เคย เพราะนิสัยที่เพิ่งปรากฏออกมา
ยามที่ไม่ได้อยู่ในอารมณ์ของความหลงแล้ว ตาหล่อนมันก็สว่างกระจ่างชัดมากขึ้นเป็นกอง
" บอกแฟนท้อปสิ ว่าแค่คนรู้จักกันเฉยๆเราไม่เคยยุ่งเกี่ยวอะไรกันสักหน่อย และไม่คิดจะไปยุ่งเกี่ยวด้วยเลย " บอกเสร็จก็สะบัดหน้าฉวยกระเป๋าทำท่าจะออกเดิน แต่ถูกหนุ่มผมยาวฉวยมือจับเอาไว้ก่อน
" บี..ผม " สีหน้าเสียอกเสียใจของหนุ่มผมยาว พร้อมกับอาการจับมือทำให้สาวบัญชี แทบกรี๊ดออกมา
" อ๊าย..ท้อป..! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ " ไม่ต้องรอให้แม่สาวจอมโวยวายร้องออกมา หล่อนก็สะบัดมือออกทันที เล่นเอาหนุ่มท้อป มองตาม
พอดีกับที่สาวเปรี้ยวแห่งคณะบัญชีจะกราดเข้ามาถึงตัวแฟนหนุ่ม ก็ได้ยินเสียงทุ้มของใครคนหนึ่งดังขึ้นมาซะก่อน
" มาอยู่นี่นี่เอง " เสียงของคนที่เข้ามาถึงทำให้ทั้งสามหันไปมองพร้อมกัน
ภาพหนุ่มหน้าใส จมูกโด่ง ที่ยืนกอดอกอยู่ไม่ไกลนั้นทำให้ต่างคนต่างนิ่งกันไป
อราม..รุ่นพี่วิศวะรูปหล่อที่สาว ๆทุกคณะในมหาลัยต่างรู้จักกันดี ถึงแม้จะไม่ใช่กลุ่มหนุ่มหล่อของมหาลัยเพราะไม่ค่อยปรากฏตัวออกมาให้สาวๆเห็น แต่ก้หน้าตาดีอย่างที่เขาร่ำลือกันจริงๆ รุ่นพี่คนนี้ทำตัวค่อนข้างลึกลับ นาน ๆรุ่นน้องถึงจะได้ยลโฉมกันสักที
มีคำร่ำลือกันว่ารุ่นพี่รูปหล่อคนนี้ต้องบินไปต่างประเทศอยู่บ่อยครั้ง เพราะไปช่วยทางบ้านทำธุรกิจ บางคนก็พูดกันว่าเขาไปทัวร์ตะวันออกกลางอยู่เสมอ เพราะได้ทุนไปดูงานและติดต่อกับประเทศผู้ผลิตน้ำมัน บ้างก็ร่ำลือกันว่าแม้ไม่ต้องเข้าเรียนก็สามารถได้คะแนนเต็มทุกวิชา หรือแม้กระทั่งว่าเขามีกลุ่มผู้มีอิทธิพลหนุนหลังอยู่ เพราะเป็นลูกชายมาเฟียรูปหล่อ จึงทำให้ไม่มีใครกล้าแหยมกับรุ่นพี่คนนี้เลย
ไม่รู้ว่าคำที่ร่ำลือกันมาจากไหนกันนัก แต่ก็เป็นที่โจษจันกันมาก โดยเฉพาะสาว ๆในมหาลัย ถึงจะไม่ดังเท่ากับหนุ่มหล่อคนอื่นๆเพราะสาว ๆไม่ค่อยได้เห็นหน้า แต่ก็ถือว่าติดโผหนุ่มหล่อในมหาวิทยาลัยคนหนึ่ง
ซึ่ง..ข่างลือทั้งหลายทั้งแหล่นั้น
เอ่อ..ให้พูดตรง ๆก็คือ...
หาได้เป็นความจริงสักนิดเดียวไม่ ก็นี่ไม่ใช่ชีวิตหนุ่มหล่อผู้ลึกลับ หรือชีวประวัติของวีรบุรุษผู้น่าหลงใหลที่ไหนสักหน่อย
อะแฮ่ม..คะ..คือ คือว่า ที่จริงแล้ว หนุ่มผมยุ่งคนนี้เขาบังเอิญหน้าตาดี รูปร่างดูเท่ห์สมาร์ทมาแต่ดังแต่เดิมอยู่แล้ว ประกอบกับเป็นคนพอหัวดีอยู่หน่อยนึง ไม่ได้ไปทัวร์ตะวันออกกลางหรือไปประเทศไหนทั้งนั้น
ที่รุ่นน้องไม่ค่อยได้เห็นหน้ากันก็เพราะคนขี้เกียจมัวแต่นอนอุตุอยู่ในห้องจนไม่ค่อยได้ไปเรียนล่ะถึงจะเป็นเรื่องที่ถูกต้องที่สุด เพราะเท่าที่จบแต่ละปีมาได้นี่ก็นับว่ามหัศจรรย์มากแล้ว เพราะเวลาเรียนของพ่อเจ้าประคุณเฉียดฉิวจะพอแหล่ไม่พอแหล่อยู่ประจำ
" ไหนไอ้บอยบอกว่าจะไปที่หอพัก " คนรูปหล่อสูงเด่นที่เข้ามายืนอยู่ตรงหน้าคนตัวเล็ก ทำให้หนุ่มผมยาวไม่ค่อยสบอารมณ์นัก เมื่อเห็นได้ชัดๆรุ่นพี่คนนี้นั้นเป็นที่ร่ำลือแค่ไหน..ไม่อยากจะยอมรับหรอกว่าไอ้หน้าหล่อคนนี้มันดูดีน่ะ..เฮ้อ..หมั่นไส้ หนุ่มท้อปทำหน้าหงิกเมื่อมองรุ่นพี่ตรงหน้า
แต่กลับตรงกันข้ามกับสาวเปรี้ยวหน้าสวยที่ยืนตาเป็นประกายอยู่ใกล้ๆแฟนหนุ่ม
..ว้าย..ทำไมหล่ออย่างนี้เนี่ย ..เจ้าหล่อนเลยลืมสนใจแฟนหนุ่มไปเลย
เมื่อปรายตายิ้มหวานให้คนที่ยืนจ้องน้องสาวเพื่อนรักนิ่ง
" ว่าแล้วยัยตัวเล็ก เธอนี่เหลวไหลประจำเลย มันน่าจริง ๆ "
อรามส่ายหน้า ก่อนจะดึงมือคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า จนเซถลาไปตามแรงดึง
" ไปกินข้าว หิวจะตายแล้วเนี่ย " คนรูปหล่อที่ห่วงเรื่องกินหนักหนาทำเอาคีตภัทรแบะปาก
..ตะกละจริง ๆ คนอะไร แต่ก็ดีเหมือนกัน เพราะขืนอยู่ตรงนี้อีกมีหวังหล่อนคงประสาทรับประทานแน่ ๆ
กำลังจะเดินตามเขาไป..
" บี " เสียงเรียกของหนุ่มผมยาวทำให้หล่อนหันไปมอง คนที่อยู่ข้างหน้าจึงถอนหายใจออกมาอย่างนึกหงุดหงิด ก่อนที่เขาจะหันกลับมามองคนเรียกเช่นกัน
" บี ผมอยากคุยกับคุณนะว่าผม.. "
" ท้อป..หยุดเลยนะ " สาวข้าง ๆดึงยื้อยุดแขนแฟนหนุ่มเอาไว้ จนคนที่ชักจะไม่ไหวต้องสะบัดออกอย่างแรง
" ปล่อยผมได้มั้ยเชอร์รี่ " หนุ่มผมยาวพูดอย่างสุดกลั้น จนหล่อนมองอย่างแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง เมื่อกราดเสียงใส่หน้าแฟนหนุ่มไป
" ทำไมท้อปถึงเป็นอย่างนี้ไปได้ เพราะยัยนี่ใช่มั้ย ..หาตอบมานะ เพราะนังหน้าด้านนี่ใช่มั้ย " น้ำเสียงกราดเกรี้ยวพูดออกมาขณะที่หันมามองหน้าคนที่ยืนฟังนิ่ง
" ท้อปบอกมานะ ท้อปมีอะไรกับมันแล้วใช่มั้ย บอกเชอร์รี่มานะ "
คำพูดรุนแรงที่ออกมาทำให้คนที่ยืนฟังนิ่งเม้มปากแน่นด้วยความรู้สึกอับอายและโกรธเคืองกับคำพูดเพ้อเจ้อของสาวเปรี้ยวตรงหน้าอย่างมาก คีตภัทรได้แต่นิ่งอย่างพยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเองเอาไว้
แต่เขาไม่..
" นี่ " คนที่ยืนฟังอยู่ไม่ห่าง ก้าวเข้ามาใกล้ๆสาวปากร้ายที่ยืนเชิดหน้าอยู่ตรงนั้น เขามองหน้าสาวสวยตรงหน้านิดหนึ่ง ก่อนจะปรายตาไปที่หนุ่มผมยาวที่ยืนหน้าเครียดอยู่ข้าง ๆ
" นาย " คนที่สูงกว่าพูดออกมาเรียบ ๆ เมื่อจ้องหน้าหนุ่มผมยาวตรงหน้านิ่ง ก่อนจะกระตุกยิ้มเหี้ยมขึ้นที่มุมปาก
" อย่ามายุ่งกับน้องฉันอีก ถ้ายังอยากมีชีวิตจนจบมหาลัย "
คำพูดเยียบเย็นกับสายตาคมนิ่งนั้น ทำให้หนุ่มผมยาวกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น นึกถึงคำร่ำลือต่าง ๆที่เคยได้ยินมา เขาถึงกับสั่นโดยไม่รู้ตัว
" เธอก็เหมือนกัน เอาปลอกคอมาใส่แล้วล่ามโซ่มันซะนะ.." อรามปรายตาเรียวไปมองผู้ชายที่ยืนสั่นอยู่ตรงหน้า เมื่อหันไปบอกสาวสวยที่ยืนหน้าแหยอยู่ตรงนั้น
" ฮึ หน้าตาอย่างนี้ ยังหวงเข้าไปได้ ไม่มีใครบอกบ้างรึไง วะ หน้าตายังกะมนุษย์โคมันยอง "
ว่าแล้วคนที่ได้ดีหน่อยก็ตรงที่หน้าตาดีกว่าเขาก็ทำเป็นสายหน้า
" ไปกันเถอะ " แล้วดึงแขนคนตัวเล็กให้เดินตามเขามา คนที่เซตามมาอีกรอบก็บ่นออด
" แล้วดึงทำไมเล่า พี่นี่ก็..โอ้ย " คนที่เกือบสะดุดเพราะก้าวเล็กตามคนขายาวไม่ทันบ่นเป็นการใหญ่ เมื่อในมือมีทั้งกระเป๋าทั้งหอบหนังสือ
" เธอนี่มีแต่เรื่องจริง ๆเลยให้ตายสิ " อรามปล่อยมือคนตัวเล็ก แล้วจ้องหน้า
" ทำตัวเป็นปกติอย่างคนอื่นเค้าบ้างน่ะ ทำเป็นมั้ย " เขาว่า แล้วหันมาดูหอบหนังสือที่อยู่ในมือคนข้างๆ ก่อนจะคว้ามาถือไว้เองทั้งหอบ
" ไปหาอะไรกินกันได้แล้ว เธอเลี้ยงด้วยนะวันนี้ ค่าเสียเวลา "
ทำให้คีตภัทรต้องหันมองหน้าคนที่รวบรัดตัดความให้ตัวเองได้ประโยชน์หน้าตาเฉย
" เอ้า..ไปได้แล้ว ยังมาทำเป็นมองหน้าอีก " พูดเสร็จก็ออกเดินไปก่อน หนำซ้ำยังทำสีหน้าสบายอกสบายใจเดินผิวปากจนน่าหมั่นไส้ซะอีก
" งกที่สุด " หล่อนปรายตามองแล้วว่าไป
" แน่นอน " แต่คนที่ถูกว่ากลับยอมรับหน้าตาเฉย เมื่อหันมายิ้มยั่ว แล้วเดินแซงหน้าไปพลางผิวปากต่อไป อย่างอารมณ์ดีพิกล
หล่อนมองตามหลังเขาไป ก่อนจะถอนใจกับตัวเอง เพื่อนพี่ชายหล่อนคนนี้ กวนประสาทเป้นที่สุด และยังหาเรื่องว่าหล่อนได้ทุกที
คีตภัทรมองแผ่นหลังกว้างของคนที่ออกเดินไปข้างหน้าก่อนแล้วอย่างรู้สึกอบอุ่นอยู่ลึกๆในใจ
ตั้งแต่เจอกัน เขาก็ช่วยอะไรหล่อนมาหลายอย่างแล้วเหมือนกัน
ทั้งที่หน้าตาท่าทางดูดีขนาดนั้น แต่ทำไมถึงไม่มีแฟนนะ หล่อนนึกถึงคำพูดเขา
'อย่ามายุ่งกับน้องฉันอีก' คิดถึงคำพูดนั้น 'น้อง' งั้นเหรอ เราเป็นได้แค่น้องจริง ๆเหรอเนี่ย นึก ๆแล้วก็ต้องสลัดความคิดบ้า ๆนั่นออกไปจากหัว
" บ้าจริงเชียวยายบีเอ้ย คิดอะไรบ้า ๆ " หล่อนเม้มปากแล้วส่ายหัวไปมาอยู่คนเดียว จนเมื่อรู้ตัวอีกทีก็เห็นสายตาของคนตัวสูงตรงหน้าหยุดมองหล่อนอยู่ หน้าหล่อๆนั่นจ้องเขม็ง ทำเอาหล่อนหน้าแดงไปทีเดียว
" ยัยหน้าบูด ยืนพูดคนเดียวด้วยหรือเนี่ย บ้าเต็มขั้นแล้วเธอน่ะ " คิ้วเข้มของอรามขมวดพลางส่ายหน้า
" ไปกินข้าวคนเดียวดีกว่าตู " พูดเสร็จก็ออกเดินอย่างเร็ว ทำให้คนตัวเล็กต้องวิ่งตามมา ปากก็บ่นร่วน
" อ้าว..รอด้วยสิ นายรามบ้า ทำไมถึงได้เดินเร็วนักเล่า ..นี่บอกให้รอเค้าหน่อยไม่ได้รึไง " คนตัวเล็กวิ่งตาคนขายาวที่ก้าวเร็วๆแทบไม่ทัน ปากก็ว่าไปไม่หยุด จนอรามแอบอมยิ้มกับตัวเอง
" วิ่งไปบ่นไปคงได้เหนื่อยตายล่ะยายหน้าบูดเอ้ย "
......................
ความคิดเห็น