คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ยายบีตัวร้าย vs นายอรามสุดหล่อ (1)
.......... อรามมองหน้าผู้หญิงที่ยืนอยู่ต่อหน้าเขา แล้วจึงถามขึ้น
" ก็เลยมาหาถึงนี่ "
" ก็พี่บอยไม่ไปรับนี่ ก็เลยนั่งรถมาเอง "
คีตภัทร บอกกับผู้ชายตัวสูงตรงหน้า ที่ตอนนี้ยืนกอดอกถามหล่อนเหมือนกำลังสอบสวนคดีอะไรสักอย่าง อยู่ตรงหน้าประตู คีตภัทรก็เลยต้องเล่าเรื่องราวที่หล่อนต้องมายืนอยู่ตรงนี้คร่าว ๆว่า..
หล่อนนั้นรอพี่ชายผู้แสนดีมารับเพื่อไปเข้าหอพักมหาลัยในตอนบ่ายของวันนี้ เพราะพ่อกับแม่ที่ต่างจังหวัดไม่ต้องลางานมาส่ง ไอ้ตัวหล่อนเองนั้นก็กะจะเซอร์ไพรซ์พี่ชาย โดยคิดไว้ว่า..ให้มาถึงก่อนแล้วจึงโทรให้พี่ชายไปรับที่สถานีข่นส่งในตอนเช้า แต่จะเพราะอะไรก็ไม่รู้โทรศัพท์ของพี่ชายหล่อนเกิดติดต่อไม่ได้ไปซะงั้น (หารู้ไม่ว่าอันที่จริงเป็นฝีมือของคนตรงหน้าหล่อนนั่นเองที่เอาโทรศัพท์คนอื่นเขาไปเล่นเกมส์จนแบตหมด) ดังนั้นหล่อนจึงตัดสินใจนั่งแท็กซี่มาหาพี่ชายที่หอพักที่นี่ซึ่งหล่อนเคยมากับพ่อแม่สองครั้ง
" เฮ่อ ไอ้บอยก็ไม่ค่อยรับผิดชอบแบบนี้แหละ " เขาพูดหน้าตาเฉยทั้งที่ว่ากันจริง ๆแล้วคนที่ไม่รับผิดชอบน่ะมันใครกันแน่
" เลยขึ้นมาถึงบนนี้เนี่ยนะ " อรามขมวดคิ้วถาม
" ก็ไม่เห็นเค้าว่าอะไรนี่ แค่มองเฉย ๆเอง " หล่อนหมายถึงแม่บ้านที่นั่งอยู่ที่เคาท์เตอร์
" เค้าจะว่าอะไรล่ะ นี่มันหอชายนี่ "
" นั่นสิ..เห็นเค้าไม่ว่าก็เลยขึ้นมา เนี่ยทิ้งกระเป๋าเสื้อผ้าไว้ข้างล่างแน่ะ " คีตภัทรยังบอกหน้าตาเฉย
" นี่มันหอชายล้วนนะ แล้วเธอมันผู้หญิงไม่ใช่เหรอ" อรามบอกอย่างอ่อนใจ
" เอ้า..เข้ามาก่อนดิ ไหนๆก็ขึ้นมาแล้ว " เขาเปิดประตูออกกว้าง แล้วเดินนำเข้าห้อง
แต่เห็นผู้หญิงหน้าบูดยังยืนทำคิ้วผูกโบว์อยู่
" อ้าว เข้ามาดิยืนอยู่ทำไม " คิ้วเข้มเริ่มขมวด
คนที่ยืนหน้าห้องยังยืนทำคิ้วผูกโบว์อยู่ ก่อนจะถามคนตัวสูงที่เดินเข้าห้องไปก่อน
" แล้วตกลงเค้าจะว่ามั้ยอ่ะที่ขึ้นมาเนี่ย " ยังสงสัยไม่เลิก
ดูเหมือนอรามจะเริ่มหงุดหงิดกับหล่อนมากขึ้น
" ช่างแม่งเหอะเรื่องนั้นน่ะ " อรามพูดเสียงดัง
' นี่ไม่คิดจะเข้าใจอะไรง่าย ๆเลยหรือไงวะ ' เขานึกในใจ
แล้วก็เห็นสีหน้าของหล่อนเริ่มดูไม่ดี เขาเลยเสียงอ่อนลง เพราะดีไม่ดีเกิดมาร้องไห้อยู่หน้าห้องมันจะเดือดร้อนเอาได้
" เออ..เค้าไม่ว่าหรอกน่า เข้ามาได้แล้ว "
แต่หล่อนยังลังเลไม่กล้าเข้าไปในห้อง สายตาก็มองไปที่ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาตรงหน้า และเลยลงไปที่ไอ้กางเกงตัวเดียวที่เป็นอาภรณ์ห่มกายเขาอยู่แล้วพูดอุบอิบขึ้น
" นายแต่งตัวไม่เรียบร้อยอ่ะ "
อรามมองหล่อนตรง ๆ พลางคิด ' อะไรวะกูใส่ของกูอยู่ทุกวัน แล้วนี่มันก็ในห้องไม่ใช่กลางถนนสักหน่อย '
เขาไม่รู้จะพูดอะไรดี ก็เห็นเจ้าหล่อนชะโงกมองสำรวจในห้องแล้วก็กลับมามองที่เขาอีกครั้ง ด้วยสายตาที่บอกชัดเจนว่าไม่ไว้วางใจ ความคิดมันออกมาให้เห็นทางสีหน้าจนหมดเปลือก นี่คงเป็นลักษณะเด่นอีกอย่างของหล่อนที่เขาสังเกตเห็น
' เออ ทีอย่างนี้แล้วระแวง ที่เมื่อกี๊ทำไม่เข้าใจ เฮอะนี่คิดว่าเราจะทำอะไรหล่อนงั้นสิ ดึงดูดใจจ๊างหล่อนนะ '
อรามประชดอยู่ในใจ แล้วก็พูดออกมาตรง ๆ
" เข้ามาเหอะน่า ไม่ทำไรหรอก " พูดแล้วก็แกล้งมองสำรวจให้หล่อนอายเล่น
ส่งผลให้คนฟังหน้าแดงขึ้นทันที แต่หล่อนก็ค่อย ๆ ก้าวเข้ามาในห้อง แล้วยืนเก้ ๆกังๆ อยู่
" นั่งรอก่อนแล้วกัน เที่ยงคงกลับมาแหละ " อรามบอกก่อนที่จะเดินไปที่เตียง แล้วล้มตัวลงนอนอีกครั้ง เขาดึงผ้าห่มขึ้นคลุม แล้วพึมพัมเบา ๆ
" นอนต่อยังสุขขีกว่าเยอะ "
แล้วคนตัวสูงก็เข้าสู่นิทราอีกครั้ง ทิ้งให้หล่อนนั่งคว้างอยู่ในห้องคนเดียว คีตภัทรนั้น ทั้งโกรธ ทั้งอาย และไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ชายคนนี้ถึงไม่มีมารยาทเอาซะเลย เป็นเจ้าของห้องซะเปล่าแต่ทิ้งให้แขกมานั่งแหง่วอยู่คนเดียว ส่วนตัวเองกลับไปนอนหน้าตาเฉย
" คอยดูเหอะไอ้พี่บ้า กลับมาจะวีนให้แหลกเลยโทษฐานที่ผิดสัญญา ทำให้น้องต้องมาเจอคนแย่ ๆแบบนี้ " หล่อนคิด แล้วหันไปดูเตียงที่ซึ่งมีคนกำลังนอนอยู่ อย่างสบายใจเฉิบ ' ช่างน่าหมั่นไส้ ' คีตภัทรคิดในใจ ก่อนจะหยิบหนังสือเล่มโปรดขึ้นมาอ่านเพื่อฆ่าเวลา
.........เวลาผ่านไปนานทีเดียว จนคนที่นั่งอ่านหนังสือเผลอฟุบหลับไปบนโต๊ะโดยมีหนังสือรองอยู่ข้างใต้ มาตื่นเอาอีกทีก็ตอนที่ได้กลิ่นหอมหวลชวนน้ำลายไหล มันคือกลิ่นของบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ที่ถูกปรุงเรียบร้อยอยู่ในชามนั่นเอง
" หิวมั้ย " เสียงคนตัวสูงที่กำลังถือเจ้าชามกลิ่นยั่วน้ำลายเดินมานั่งที่โต๊ะตรงข้ามหล่อน
เขาคงอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว เพราะหล่อนได้กลิ่นสบู่เมื่อเขาเดินมาใกล้ และเขาก็เปลี่ยนใส่เสื้อกล้ามกางเกงกีฬาอย่างเรียบร้อย คงเพราะหล่อนหลับไปนานนั่นเอง
เมื่อมองไปยังผู้ชายตรงหน้า คีตภัทรจึงเห็นหน้าตาเขาชัดเจนขึ้น เพราะเขาเสยผมที่เปียกหมาด ๆขึ้นไป เปิดให้เห็นโครงหน้าหล่อเหลา ผิวขาวแบบคนกรุง คิ้วเข้มดวงตาดำคม แต่ที่เด่นคือ จมูกโด่ง และริมฝีปากบางเป็นรูปกระจับ ซึ่งดูแล้วหล่อนก็สรุปว่า ผู้ชายคนนี้มีใบหน้าที่ผู้หญิงยังต้องอิจฉาเลยทีเดียว นี่ถ้าเพื่อน ๆหล่อนมาเห็นคงกรี๊ดกร๊าดกันน่าดู
' พี่เราก็มีเพื่อนหล่อเหมือนกันแฮะ ' หล่อนคิด แล้วก็หันเหความสนใจไปที่เจ้าชามที่ส่งกลิ่นยั่วน้ำลายนั่นอีกครั้ง
" หือ..มองอะไร " คนรูปหล่อถามขึ้นเมื่อเห็นหล่อนมองมาที่เขา
คีตภัทรส่ายหน้าแล้วหลบตา " เปล่า " หล่อนตอบ
" ถ้าจะกินก็ไปจัดการได้เลย โน่น " อรามบุ้ยใบ้ไปทางมุมห้องที่วางกระติกน้ำร้อนและมีบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปวางอยู่2 ห่อ
หล่อนส่ายหน้าอีกครั้ง
" ไม่หิว " คีตภัทรบอกไป
" ตามใจ " อรามไม่สน
พูดแล้วก็ก้มหน้าก้มตาจัดการกับของกินตรงหน้าโดยไม่สนใจหล่อนอีก
คีตภัทรนั้นเริ่มโมโหตัวเองที่ดันพูดปฏิเสธทั้งที่ตอนนี้หล่อนหิวจะแย่อยู่แล้ว แต่ยังอดไม่ได้ที่จะมองผู้ชายตรงหน้า
' นายคนนี้หล่อจังแฮะ ' หล่อนคิด
แต่ดูจากท่าทางแล้วไม่เห็นได้เรื่อง ไม่มีมาดสักนิด ไม่เหมือนพระเอกในหนังสือที่หล่อนอ่านเลย ทั้งที่หน้าตารึก็อุสาห์หล่อซะขนาดนี้ เพราะที่เห็นคือผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่ง ที่กำลังกระซวกบะหมี่อย่างเอาเป็นเอาตาย เหมือนไปตายอดตายอยากมาจากไหนหนักหนา
นี่ก็เป็นนิสัยอย่างหนึ่งของเขา อรามไม่เคยเก๊กหล่อ ไม่เคยหว่านสเน่ห์ ไม่เคยทำท่าหลีสาวด้วยสายตา คนอย่างเขา ตรงไปตรงมาเกินไป
' นี่ถ้ากินชามเข้าไปได้คงกินไปแล้วมั้ง ' หล่อนแอบค่อนขอดในใจ แล้วก็ต้องล่ะสายตาไปจากคนที่กำลังซดบะหมี่เพลิน เมื่อมีใครคนหนึ่งเปิดประตูเข้ามา
คนที่เพิ่งเข้ามาชะงักเมื่อเห็นคนในห้อง
" อ้าว..ไอ้บี มาอยู่นี่ได้ไงอ่ะ " คีตภพท่าทางแปลกใจเมื่อเห็นน้องสาว
" ก็ไอ้คนบางคนมันไม่รักษาสัญญานี่ "
คีตภัทรมองพี่ชายตาเขียวปัด ได้โอกาสระบายความหงุดหงิดเข้าพอดี
" อ้าว..แล้วทำไมไม่โทรบอก " คีตภพถามน้อง แล้ววางเป้กับสมุด ลงนั่งลงข้าง ๆ
" ก็ติดต่อไม่ได้นี่ โทรศัพท์เป็นบ้าอะไรไปล่ะ "
เสียงบอกว่าหล่อนอยู่ในอารมณ์ขุ่นมัวเต็มที่
" เออว่ะ แบตหมด " พี่ชายทำท่าทางนึกขึ้นได้ หันมองหน้าน้องสาวที่หน้าตาบูดบึ้งด้วยท่าทีประนีประนอม
นั่นสร้างความขบขันให้คนที่เพิ่งจัดการกับของกินหมดไป จึงได้โอกาสนั่งหัวเราะเพื่อนรักที่ถูกน้องบังเกิดเกล้าวีนใส่อยู่ตอนนี้
" เอาน่า ก็มาแล้วนี่ เดี๋ยวจะไปส่งที่หอพักแล้วกัน " คีตภพพยายามรอมชอม
" เค้ารอพี่ตั้งนาน หิวจะตายแล้วเนี่ย " หล่อนบ่น
อรามแปลกใจ ก็เขาถามหล่อนแต่หล่อนบอกไม่หิวนี่หน่า
" เออ..เดี๋ยวไปหาอะไรกิน " พี่ชายพยายามเอาใจ
ดูเหมือนคนเป็นน้องยังไม่ยอมง่าย ๆ
" นี่แหละที่เค้าว่ากันว่า ไม่มีสัจจะในหมู่โจรน่ะ "
นั่นยิ่งเรียกเสียงหัวเราะจากคนที่นั่งใกล้ ๆ ที่หันมองหน้าเพื่อนรักที่กำลังทำสีหน้าปั้นยากอยู่ตอนนี้
" มีพี่กับเค้าคนนึง ก็บ้าบอไปซะอีก " หล่อนว่า
" แกนี่มันปากจัดจริงนะ..ไอ้บี " พี่ชายว่ากลับ
คนที่นั่งข้าง ๆหัวเราะเสียงดังขึ้นอีก แต่ต้องหยุดกระทันหัน เมื่อได้ยินประโยคต่อมาจากคนปากจัดที่มองเค้าเขม็ง
" แถมยังมีเพื่อนเฮงซวยอีก "
เขาหยุดหัวเราะแทบไม่ทัน ..
" อ้าว พูกงี้ก็สวยดิน้อง " อรามมองหน้าหล่อน
" สวยอยู่แล้วย่ะ แล้วอีกอย่างนึง เค้าก็จำไม่ได้ด้วยว่าไปเป็นน้องของนายตั้งแต่เมื่อไหร่ " คำพูดแสบ ๆ ไม่ลดละ
" รู้งี้แม่งหักคอหมกส้วมซะตั้งแต่มาก็ดี " ปากบางแยกเขี้ยว แกล้งทำเสียงเข้มขู่
แต่คีตภัทรไม่สน หล่อนทำเชิดใส่
' เฮอะ เมื่อกี๊ยังทำท่าสงบเสงี่ยมอยู่แท้ ๆ ' อรามคิด แล้วหันไปหาเพื่อน
" กูเพิ่งรู้สึกว่าไม่มีน้องมันดีที่สุดก็คราวนี้แหละวะ "
บอกเพื่อนแล้วแกล้งถลึงตาใส่คนที่นั่งทำหน้าบูดอยู่ใกล้ ๆ
คนหน้าบูดเลยยิ่งบูดเข้าไปใหญ่ ก่อนจะหันมามองหน้าพี่ชายตัวเอง
" พี่บอย ดูสิ " หล่อนทำเหมือนฟ้อง
" จะดูอะไร เห็นอยู่ทุกวัน " คนเป็นพี่ตอบหน้าตาเฉย
เรียกท่าทางไม่พอใจจากหล่อนมากขึ้นไปอีก ก่อนจะทำเสียงอย่างไม่พอใจ
" พี่อ่ะ " ทำท่าเหมือนงอนพี่ชาย
ท่าทางของหล่อน ทำให้คนต้นเรื่องแกล้งหัวเราะอย่างระรื่นก่อนจะเดินเอาชามไปเก็บ
..............................
ความคิดเห็น