ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    zodiacปาฏิหารย์รัก12จักรราศี

    ลำดับตอนที่ #3 : ยายบีตัวร้าย vs นายอรามสุดหล่อ (1)

    • อัปเดตล่าสุด 5 มี.ค. 49





                     .......... อรามมองหน้าผู้หญิงที่ยืนอยู่ต่อหน้าเขา  แล้วจึงถามขึ้น

                             "  ก็เลยมาหาถึงนี่  "

                             "  ก็พี่บอยไม่ไปรับนี่  ก็เลยนั่งรถมาเอง  "

                      คีตภัทร บอกกับผู้ชายตัวสูงตรงหน้า  ที่ตอนนี้ยืนกอดอกถามหล่อนเหมือนกำลังสอบสวนคดีอะไรสักอย่าง อยู่ตรงหน้าประตู  คีตภัทรก็เลยต้องเล่าเรื่องราวที่หล่อนต้องมายืนอยู่ตรงนี้คร่าว ๆว่า..

                     หล่อนนั้นรอพี่ชายผู้แสนดีมารับเพื่อไปเข้าหอพักมหาลัยในตอนบ่ายของวันนี้  เพราะพ่อกับแม่ที่ต่างจังหวัดไม่ต้องลางานมาส่ง  ไอ้ตัวหล่อนเองนั้นก็กะจะเซอร์ไพรซ์พี่ชาย  โดยคิดไว้ว่า..ให้มาถึงก่อนแล้วจึงโทรให้พี่ชายไปรับที่สถานีข่นส่งในตอนเช้า  แต่จะเพราะอะไรก็ไม่รู้โทรศัพท์ของพี่ชายหล่อนเกิดติดต่อไม่ได้ไปซะงั้น  (หารู้ไม่ว่าอันที่จริงเป็นฝีมือของคนตรงหน้าหล่อนนั่นเองที่เอาโทรศัพท์คนอื่นเขาไปเล่นเกมส์จนแบตหมด)  ดังนั้นหล่อนจึงตัดสินใจนั่งแท็กซี่มาหาพี่ชายที่หอพักที่นี่ซึ่งหล่อนเคยมากับพ่อแม่สองครั้ง

                             "  เฮ่อ  ไอ้บอยก็ไม่ค่อยรับผิดชอบแบบนี้แหละ  "  เขาพูดหน้าตาเฉยทั้งที่ว่ากันจริง ๆแล้วคนที่ไม่รับผิดชอบน่ะมันใครกันแน่

                             "  เลยขึ้นมาถึงบนนี้เนี่ยนะ  "  อรามขมวดคิ้วถาม 

                             "  ก็ไม่เห็นเค้าว่าอะไรนี่  แค่มองเฉย ๆเอง "  หล่อนหมายถึงแม่บ้านที่นั่งอยู่ที่เคาท์เตอร์

                             "  เค้าจะว่าอะไรล่ะ  นี่มันหอชายนี่ " 

                             "  นั่นสิ..เห็นเค้าไม่ว่าก็เลยขึ้นมา  เนี่ยทิ้งกระเป๋าเสื้อผ้าไว้ข้างล่างแน่ะ  "  คีตภัทรยังบอกหน้าตาเฉย

                             "  นี่มันหอชายล้วนนะ  แล้วเธอมันผู้หญิงไม่ใช่เหรอ"  อรามบอกอย่างอ่อนใจ

                             "  เอ้า..เข้ามาก่อนดิ  ไหนๆก็ขึ้นมาแล้ว  "  เขาเปิดประตูออกกว้าง  แล้วเดินนำเข้าห้อง

                             แต่เห็นผู้หญิงหน้าบูดยังยืนทำคิ้วผูกโบว์อยู่

                             "  อ้าว  เข้ามาดิยืนอยู่ทำไม  "  คิ้วเข้มเริ่มขมวด

                             คนที่ยืนหน้าห้องยังยืนทำคิ้วผูกโบว์อยู่  ก่อนจะถามคนตัวสูงที่เดินเข้าห้องไปก่อน

                             "  แล้วตกลงเค้าจะว่ามั้ยอ่ะที่ขึ้นมาเนี่ย  "  ยังสงสัยไม่เลิก

                             ดูเหมือนอรามจะเริ่มหงุดหงิดกับหล่อนมากขึ้น

                            "  ช่างแม่งเหอะเรื่องนั้นน่ะ  "   อรามพูดเสียงดัง

                            ' นี่ไม่คิดจะเข้าใจอะไรง่าย ๆเลยหรือไงวะ ' เขานึกในใจ 

                            แล้วก็เห็นสีหน้าของหล่อนเริ่มดูไม่ดี  เขาเลยเสียงอ่อนลง  เพราะดีไม่ดีเกิดมาร้องไห้อยู่หน้าห้องมันจะเดือดร้อนเอาได้ 

                            "  เออ..เค้าไม่ว่าหรอกน่า  เข้ามาได้แล้ว  " 

                            แต่หล่อนยังลังเลไม่กล้าเข้าไปในห้อง  สายตาก็มองไปที่ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาตรงหน้า  และเลยลงไปที่ไอ้กางเกงตัวเดียวที่เป็นอาภรณ์ห่มกายเขาอยู่แล้วพูดอุบอิบขึ้น

                            "  นายแต่งตัวไม่เรียบร้อยอ่ะ  "

                            อรามมองหล่อนตรง ๆ พลางคิด  ' อะไรวะกูใส่ของกูอยู่ทุกวัน  แล้วนี่มันก็ในห้องไม่ใช่กลางถนนสักหน่อย ' 

                            เขาไม่รู้จะพูดอะไรดี  ก็เห็นเจ้าหล่อนชะโงกมองสำรวจในห้องแล้วก็กลับมามองที่เขาอีกครั้ง  ด้วยสายตาที่บอกชัดเจนว่าไม่ไว้วางใจ  ความคิดมันออกมาให้เห็นทางสีหน้าจนหมดเปลือก  นี่คงเป็นลักษณะเด่นอีกอย่างของหล่อนที่เขาสังเกตเห็น

                             ' เออ  ทีอย่างนี้แล้วระแวง  ที่เมื่อกี๊ทำไม่เข้าใจ  เฮอะนี่คิดว่าเราจะทำอะไรหล่อนงั้นสิ  ดึงดูดใจจ๊างหล่อนนะ ' 

                              อรามประชดอยู่ในใจ  แล้วก็พูดออกมาตรง ๆ

                              "  เข้ามาเหอะน่า  ไม่ทำไรหรอก  "  พูดแล้วก็แกล้งมองสำรวจให้หล่อนอายเล่น

                              ส่งผลให้คนฟังหน้าแดงขึ้นทันที  แต่หล่อนก็ค่อย ๆ ก้าวเข้ามาในห้อง  แล้วยืนเก้ ๆกังๆ อยู่

                              "  นั่งรอก่อนแล้วกัน  เที่ยงคงกลับมาแหละ  "  อรามบอกก่อนที่จะเดินไปที่เตียง  แล้วล้มตัวลงนอนอีกครั้ง  เขาดึงผ้าห่มขึ้นคลุม  แล้วพึมพัมเบา ๆ

                               "  นอนต่อยังสุขขีกว่าเยอะ  "  

                                แล้วคนตัวสูงก็เข้าสู่นิทราอีกครั้ง  ทิ้งให้หล่อนนั่งคว้างอยู่ในห้องคนเดียว  คีตภัทรนั้น  ทั้งโกรธ ทั้งอาย  และไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ชายคนนี้ถึงไม่มีมารยาทเอาซะเลย  เป็นเจ้าของห้องซะเปล่าแต่ทิ้งให้แขกมานั่งแหง่วอยู่คนเดียว ส่วนตัวเองกลับไปนอนหน้าตาเฉย

                               "  คอยดูเหอะไอ้พี่บ้า  กลับมาจะวีนให้แหลกเลยโทษฐานที่ผิดสัญญา  ทำให้น้องต้องมาเจอคนแย่ ๆแบบนี้ "  หล่อนคิด แล้วหันไปดูเตียงที่ซึ่งมีคนกำลังนอนอยู่ อย่างสบายใจเฉิบ  ' ช่างน่าหมั่นไส้ '  คีตภัทรคิดในใจ  ก่อนจะหยิบหนังสือเล่มโปรดขึ้นมาอ่านเพื่อฆ่าเวลา

                             .........เวลาผ่านไปนานทีเดียว  จนคนที่นั่งอ่านหนังสือเผลอฟุบหลับไปบนโต๊ะโดยมีหนังสือรองอยู่ข้างใต้  มาตื่นเอาอีกทีก็ตอนที่ได้กลิ่นหอมหวลชวนน้ำลายไหล  มันคือกลิ่นของบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป  ที่ถูกปรุงเรียบร้อยอยู่ในชามนั่นเอง

                              "  หิวมั้ย  "   เสียงคนตัวสูงที่กำลังถือเจ้าชามกลิ่นยั่วน้ำลายเดินมานั่งที่โต๊ะตรงข้ามหล่อน

                              เขาคงอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว  เพราะหล่อนได้กลิ่นสบู่เมื่อเขาเดินมาใกล้  และเขาก็เปลี่ยนใส่เสื้อกล้ามกางเกงกีฬาอย่างเรียบร้อย  คงเพราะหล่อนหลับไปนานนั่นเอง 

                              เมื่อมองไปยังผู้ชายตรงหน้า  คีตภัทรจึงเห็นหน้าตาเขาชัดเจนขึ้น  เพราะเขาเสยผมที่เปียกหมาด ๆขึ้นไป  เปิดให้เห็นโครงหน้าหล่อเหลา  ผิวขาวแบบคนกรุง  คิ้วเข้มดวงตาดำคม  แต่ที่เด่นคือ จมูกโด่ง และริมฝีปากบางเป็นรูปกระจับ  ซึ่งดูแล้วหล่อนก็สรุปว่า  ผู้ชายคนนี้มีใบหน้าที่ผู้หญิงยังต้องอิจฉาเลยทีเดียว  นี่ถ้าเพื่อน ๆหล่อนมาเห็นคงกรี๊ดกร๊าดกันน่าดู

                               ' พี่เราก็มีเพื่อนหล่อเหมือนกันแฮะ '  หล่อนคิด  แล้วก็หันเหความสนใจไปที่เจ้าชามที่ส่งกลิ่นยั่วน้ำลายนั่นอีกครั้ง

                              "  หือ..มองอะไร  "  คนรูปหล่อถามขึ้นเมื่อเห็นหล่อนมองมาที่เขา

                              คีตภัทรส่ายหน้าแล้วหลบตา  "  เปล่า  "  หล่อนตอบ

                               "  ถ้าจะกินก็ไปจัดการได้เลย โน่น  "  อรามบุ้ยใบ้ไปทางมุมห้องที่วางกระติกน้ำร้อนและมีบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปวางอยู่2 ห่อ

                               หล่อนส่ายหน้าอีกครั้ง 

                               "  ไม่หิว  "  คีตภัทรบอกไป

                               "  ตามใจ  "  อรามไม่สน

                               พูดแล้วก็ก้มหน้าก้มตาจัดการกับของกินตรงหน้าโดยไม่สนใจหล่อนอีก

                                คีตภัทรนั้นเริ่มโมโหตัวเองที่ดันพูดปฏิเสธทั้งที่ตอนนี้หล่อนหิวจะแย่อยู่แล้ว  แต่ยังอดไม่ได้ที่จะมองผู้ชายตรงหน้า 

                            ' นายคนนี้หล่อจังแฮะ '  หล่อนคิด 

                           แต่ดูจากท่าทางแล้วไม่เห็นได้เรื่อง  ไม่มีมาดสักนิด ไม่เหมือนพระเอกในหนังสือที่หล่อนอ่านเลย  ทั้งที่หน้าตารึก็อุสาห์หล่อซะขนาดนี้  เพราะที่เห็นคือผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่ง  ที่กำลังกระซวกบะหมี่อย่างเอาเป็นเอาตาย  เหมือนไปตายอดตายอยากมาจากไหนหนักหนา 

                            นี่ก็เป็นนิสัยอย่างหนึ่งของเขา  อรามไม่เคยเก๊กหล่อ  ไม่เคยหว่านสเน่ห์  ไม่เคยทำท่าหลีสาวด้วยสายตา  คนอย่างเขา  ตรงไปตรงมาเกินไป 

                            ' นี่ถ้ากินชามเข้าไปได้คงกินไปแล้วมั้ง '  หล่อนแอบค่อนขอดในใจ  แล้วก็ต้องล่ะสายตาไปจากคนที่กำลังซดบะหมี่เพลิน  เมื่อมีใครคนหนึ่งเปิดประตูเข้ามา

                          คนที่เพิ่งเข้ามาชะงักเมื่อเห็นคนในห้อง
                                
                           "  อ้าว..ไอ้บี  มาอยู่นี่ได้ไงอ่ะ  "  คีตภพท่าทางแปลกใจเมื่อเห็นน้องสาว

                           "  ก็ไอ้คนบางคนมันไม่รักษาสัญญานี่  " 

                           คีตภัทรมองพี่ชายตาเขียวปัด  ได้โอกาสระบายความหงุดหงิดเข้าพอดี

                            "  อ้าว..แล้วทำไมไม่โทรบอก  "  คีตภพถามน้อง  แล้ววางเป้กับสมุด  ลงนั่งลงข้าง ๆ

                            "  ก็ติดต่อไม่ได้นี่  โทรศัพท์เป็นบ้าอะไรไปล่ะ "

                            เสียงบอกว่าหล่อนอยู่ในอารมณ์ขุ่นมัวเต็มที่

                             "  เออว่ะ  แบตหมด  "  พี่ชายทำท่าทางนึกขึ้นได้  หันมองหน้าน้องสาวที่หน้าตาบูดบึ้งด้วยท่าทีประนีประนอม

                            นั่นสร้างความขบขันให้คนที่เพิ่งจัดการกับของกินหมดไป  จึงได้โอกาสนั่งหัวเราะเพื่อนรักที่ถูกน้องบังเกิดเกล้าวีนใส่อยู่ตอนนี้

                             "  เอาน่า  ก็มาแล้วนี่  เดี๋ยวจะไปส่งที่หอพักแล้วกัน  "  คีตภพพยายามรอมชอม

                             "  เค้ารอพี่ตั้งนาน  หิวจะตายแล้วเนี่ย  "  หล่อนบ่น

                             อรามแปลกใจ  ก็เขาถามหล่อนแต่หล่อนบอกไม่หิวนี่หน่า

                             "  เออ..เดี๋ยวไปหาอะไรกิน  "  พี่ชายพยายามเอาใจ

                             ดูเหมือนคนเป็นน้องยังไม่ยอมง่าย ๆ

                              "  นี่แหละที่เค้าว่ากันว่า  ไม่มีสัจจะในหมู่โจรน่ะ  "

                             นั่นยิ่งเรียกเสียงหัวเราะจากคนที่นั่งใกล้ ๆ  ที่หันมองหน้าเพื่อนรักที่กำลังทำสีหน้าปั้นยากอยู่ตอนนี้

                              "  มีพี่กับเค้าคนนึง ก็บ้าบอไปซะอีก "  หล่อนว่า

                               "  แกนี่มันปากจัดจริงนะ..ไอ้บี  "  พี่ชายว่ากลับ

                              คนที่นั่งข้าง ๆหัวเราะเสียงดังขึ้นอีก  แต่ต้องหยุดกระทันหัน  เมื่อได้ยินประโยคต่อมาจากคนปากจัดที่มองเค้าเขม็ง

                                "  แถมยังมีเพื่อนเฮงซวยอีก  " 

                              เขาหยุดหัวเราะแทบไม่ทัน ..

                                "  อ้าว  พูกงี้ก็สวยดิน้อง  "  อรามมองหน้าหล่อน

                                "  สวยอยู่แล้วย่ะ  แล้วอีกอย่างนึง  เค้าก็จำไม่ได้ด้วยว่าไปเป็นน้องของนายตั้งแต่เมื่อไหร่  "  คำพูดแสบ ๆ ไม่ลดละ

                                "  รู้งี้แม่งหักคอหมกส้วมซะตั้งแต่มาก็ดี  "  ปากบางแยกเขี้ยว  แกล้งทำเสียงเข้มขู่ 

                                แต่คีตภัทรไม่สน  หล่อนทำเชิดใส่ 

                               ' เฮอะ  เมื่อกี๊ยังทำท่าสงบเสงี่ยมอยู่แท้ ๆ '  อรามคิด  แล้วหันไปหาเพื่อน

                               "  กูเพิ่งรู้สึกว่าไม่มีน้องมันดีที่สุดก็คราวนี้แหละวะ  " 

                               บอกเพื่อนแล้วแกล้งถลึงตาใส่คนที่นั่งทำหน้าบูดอยู่ใกล้ ๆ

                               คนหน้าบูดเลยยิ่งบูดเข้าไปใหญ่  ก่อนจะหันมามองหน้าพี่ชายตัวเอง

                               "  พี่บอย  ดูสิ  "  หล่อนทำเหมือนฟ้อง

                               "  จะดูอะไร  เห็นอยู่ทุกวัน  "  คนเป็นพี่ตอบหน้าตาเฉย 

                                เรียกท่าทางไม่พอใจจากหล่อนมากขึ้นไปอีก  ก่อนจะทำเสียงอย่างไม่พอใจ 

                                "  พี่อ่ะ  "  ทำท่าเหมือนงอนพี่ชาย

                                ท่าทางของหล่อน  ทำให้คนต้นเรื่องแกล้งหัวเราะอย่างระรื่นก่อนจะเดินเอาชามไปเก็บ

                                         ..............................


                           

                                


                                     


                           
       


       

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×