ตาม...รัก

-บทนำ-

คนบางคนเกิดมาเพื่ออยู่ข้างๆ ใครบางคนเพื่อให้ใครบางคนมีใครบางคนคอยปกป้องดูแล.....

“ถอยออกไปนะถ้าไม่อยากโดนดี!” เสียงเล็กแหลมตวาดแหวดังลั่นด้วยแววตาวาวโรจน์พร้อมจะเอาเรื่องคู่ต่อสู้ทุกเมื่อหากไม่ฟังเสียงกันล่ะก็คนคนนี้ก็พร้อมจะสู้ยิบตา สองแขนเล็กกางปีกออกปกป้องผู้ที่อยู่เบื้องหลังอย่างเต็มหากคู่ต่อสู้ตรงหน้าขยับตัวเข้ามาแม้เพียงก้าวเดียว ศีรษะทุยนี่แหละที่จะพุ่งเข้าชนไม่ยั้งเอง

“อวดเก่งอีกแล้วนะยัยเปี๊ยก” เด็กชายผอมกะหร่องลำตัวสูงโย่งในชุดเครื่องแบบนักเรียนไทย ชายเสื้อหลุดลุ่ยออกนอกขอบกางเกงสีกากี มองเด็กผู้หญิงที่ตัวเล็กกว่าอย่างเหยียดๆ จะมีเรื่องกับคนที่อยู่ด้านหลังคราใดต้อองมีตัวปัญหานั่นก็คือเด็กแปดขวบมาเป็นก้างขวางคออยู่ร่ำไป แม้เขาจะตัวโตกว่าแต่เด็กตรงหน้าพิษสงใช่ย่อยเสียเมื่อไหร่ขนาดสามต่อหนึ่งหูของเขากับเพื่อนอีกสองคนถูกสลักรอยฟันกันเป็นแถบ ไม่นับรวมกับที่แขนอีกคนล่ะสองสามรอยด้วย ตาเล็กหยีหันไปสบถามเพื่อนเหมือนจะขอความเห็น ทั้งสองคนพาส่ายหน้ากันพัลวัน

“เฮอะ ฝากไว้ก่อนเถอะยัยเด็กตัวเปี๊ยก” เด็กหนุ่มตัดสินใจในที่สุดก่อนที่จะส่งสายตาไปยังบุคคลด้านหลังพร้อมชี้หน้าอย่างเอาเรื่อง “ส่วนนายถ้าฉันเห็นว่ายุ่งกับน้ำว้าอีกได้โดนดีแน่” สามสหายจิ๊กโก๋ผละเดินจากไปไม่ไกลนักเด็กน้อยตัวกะจ้อยร่อยเพิ่งจะนึกได้ว่าศัตรูเดินจากไปจึงไม่วายที่จะตะโกนตามหลัง

“แน่จริงก็อย่าหนีสิปัดโธ่!”

“พอเถอะ” คนต้นเรื่องยอมเอ่ยปากในที่สุด เด็กชายในชุดนักเรียนปักตัวอักษรย่อบ่งบอกว่าเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกันกับพวกที่หาเรื่องเมื่อสักครู่นี้ยืดตัวขึ้น สองมือปัดก้นกางเกงเปื้อนฝุ่นฟุ้ง ก่อนเดินไปหยิบกระเป๋านักเรียนที่ถูกเขวี้ยงทิ้งไปไม่ไกลนัก

“คุณใหญ่ก็เป็นซะอย่างเนี้ย” เด็กน้อยบ่นไม่เต็มเสียง ครั้งนี้ไม่ใช้ครั้งแรกที่หล่อนเข้ามาปกป้องแต่มันเป็นครั้งที่นับไม่ถ้วนต่างหาก และก็เรื่องเดิมๆ ตั้งแต่รู้ความหล่อนถูกปลูกฝังมาตลอดว่าต้องคอยปกป้องบุคคลตรงหน้าเท่าชีวิตแม้จะไม่รู้ว่าคำสั่งนั้นคืออะไรก็ตาม หล่อนก็ยินดีที่จะตามอย่างเคร่งครัด

“เธอเองก็เป็นซะอย่างเนี้ย” รอยยิ้มแกมขำและทุกๆ ครั้งก็จบด้วยประโยคเดิมๆ เด็กน้อยได้แต่มองตามหลังคนตัวโตกว่าด้วยความไม่เข้าใจ คนที่อายุห่างจากหล่อนถึงแปดปี...