ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : แน่จริงทำให้ได้เเสะ!!!
อีตาบ้ารีเฟรทแกมีแฟนแล้วทำไมไม่เคยบอกกันมั่ง กะจะให้เราหึงเล่นสิท่า จู๋จี๋ อี๋อ๋อ กันไม่อายฟ้าอายดินเล้ย~น่าหมั่นไส้ที่สุด พี่เองจ้งเองจี้อะไรนั่นดูๆไปก็สวยดูเป็นผู้ดีมีตระกูลนะ แต่พอเห็นใช้มุขท่าไม้เลื้อยนี่สุดจะทนเลย 11 รดซะไม่มี!! ฉันเจ็บนะรู้มั้ย
“อ้าว!!!ไปซะนานเลยนะกรีน นึกว่าไปโดนหนุ่มๆที่ไหนฉุดไปแล้วซะอีก-O-” ตรีมทักฉัน
“ก็เจอเพื่อนเก่าน่ะเลยคุยเพลิน แต่แค่แปปเดียวเองนะนานขนาดนั้นเลยหรอ”
“ก็ไม่นานเท่าไรหรอกแต่เห็นแกคิ้วขมวดแล้วก็เดินบ่นอะไรคนเดียวเหมือนคนบ้า” ลาตินเสริมทับ อ๊ากกกก!!! นี่ฉันถอนตัวจากการเป็นเพื่อนมันยังทันมั้ย มาว่ากันได้ถ้าฉันบ้านะพวกแกก็บ้าเหมือนกันที่มาคบกันง่ะ-^- ส่วนมิสคอลก็ส่ายหน้าพิงกำแพงอยู่ คงระอาพอดู แฮะๆ
“แล้วไหนล่ะดอกไม้น่ะ ไม่ใช่ไปแล้วไม่ได้อะไรมาหรอกนะ”มิสคอลอารมณ์บูดแล้วง่า อ้ออออ~รู้สาเหตุและที่มิสคอลอารมณ์ไม่ดีและ ไอ้แฟนหน้า (ตัวเมีย) หม้อโทรมาขอเงินอีกสิท่าเมื่อไรน้า~มิสคอลจจะเลิกกับมันซักทีทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้รักอะไรเลยแถมหาใหม่ได้สบายๆอีกด้วย
“นี่ไงดอกลิลลี่ขาวที่แม่ชอบ...”
“พวกเราไปหาแม่กันเถอะก่อนที่มันจะค่ำซะก่อน”
~หน้าหลุมศพ~
“แม่คะ...ศุกร์หน้าก็เป็นวันเกิดของพวกเราแล้วนะคะ หนูอยากให้แม่อวยพรให้พวกเรามากๆเลยค่ะ”
“แม่ตอนนี้ยัยกรีนมันดูเศร้าๆอวยพรให้มันสมหวังหน่อยนะ” ตรีมพูดกับแม่ ยัยนี่ลอยหน้าลอยตาได้ดีจริงไม่อายเลยนะย่ะ
“แม่คะให้พวกเราทุกคนสมหวังในรักด้วยนะค่ะ หนูจะขอบคุณมากๆเลย-/\-” ฉันเอง
“เอาล่ะพวกเรารบกวนแม่มามากพอและ กลับกันเถอะ อ้อแล้ววันนี้จะมีใครไปค้างที่บ้านฉันมั่ง” ลาตินขัดจังหวะขึ้น
“ไม่ดีกว่าไว้วันอาทิตย์ฉันโทรนัดพวกแกแล้วกัน”ตรีมทำหน้าเซ็งๆ
“อืมก็ดีนะเอาบ่ายๆ ฉันขี้เกียจตื่นเช้า”มิสคอลผู้มิมีบทบาทอยู่นานพูดขึ้นบ้าง
“งั้นเดี๋ยวฉันกลับเองนะตินแกไปส่งทุกคนเถอะพอดีมีธุระน่ะ”พูดจบฉันก็เดินออกมาจากสุสานทันที และตอนนี้จุดหมายปลายทางก็ยังไม่มียังไม่อยากกลับบ้านด้วยอยากหาที่ระบายน้ำตาซะมากกว่า พอเดินผ่านสวนสาธารณะที่ๆมีต้นไม้ใหญ่ชิงช้าและสวนดอกไม้ มีสระน้ำใหญ่ตรงกลางเป็นน้ำพุมีรูปปั้นของเทพคิวปิดน้องท่าแผลงศรสีขาว ตั้งตระหง่าอยู่ ยิ่งมองยิ่งน่าหลงใหล ฉันเดินมาหยุดอยู่ตรงริมสระมองดูน้ำขุ่นๆที่เหมือนกับใจของฉัน
“ฉ้าน~เกลียดที่นี่ เกลียดคนหลอกลวงอย่างแกรีเฟรท ทำไมแกต้องมาทำให้ฉันหวั่นไหวอยู่ตลอด ทั้งที่ลืมแกได้แล้วทั้งที่ทำให้แกตายไปจากหัวใจของฉันได้แล้วแท้ๆ
ทำไม...ทำไมต้องกลับมาทำให้ฉันหวั่นไหวด้วย ทำไมกันเห็นฉันเป็นแบบนี้แล้วสนุกนักใช่มั้ย ฮือ~
จึกๆ
ใครมันมาสะกิดตอนนี้วะ คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ น้ำตายังอาบแก้มอยู่เลย
“พี่สาวงับ พี่ชายสุดเท่ฝากไอ้นี่มาให้พี่สาวงับ” เด็กผู้ชายอายุประมาณ5ขวบหน้าตามอมแมมคนหนึ่งยืนดอกกุหลาบสีขาวให้พร้อมการ์ดสีชมพูใบหนึ่ง
“ใครให้เอามาให้หรอครับ^^” เด็กคนนั้นไม่ตอบแต่ชี้ไปที่ชิงช้าใต้ต้มมะขาม อ๊ะหรือว่า....
“พี่ชายสุดเท่อยู่ที่ตรงนั้นใช้มั้ยคับ” เด็กคนนั้นพยักหน้าแล้วรีบวิ่งจากไปใครกันนะที่รู้ว่าเราชอบกุหลาบขาว คงไม่ใช่มันหรอกมั้งมันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเราเลยด้วยซ้ำ
“ใครน่ะ ออกมานะอย่าให้ฉันใช้กำลังนะ” ฉันย่างก้าวเข้าไปใกล้ๆจนถึงโคนต้นมะขาม เห็นชายเสื้อแวบๆ เอาล่ะนะ
ฮึบ ชึบๆ~
ไรอ่ะตัวหลอกหรอแล้วตัวจริงอยู่ที่ไหนล่ะนี่ บังอาจมาหลอกฉันได้นะ ถ้าจับตัวได้เมื่อล่ะน่าดู
“นี่แกเป็นใครน่ะแล้ว...ต้องการอะไรจากฉันกันแน่ ถ้าไม่ออกมาล่ะก็แกได้ไปเยี่ยมยมบาลแน่” ฉันขู่ หวังว่ามันคงจะกลัว
ชะอึบ~โอ๊ย!!!ตุบๆๆ
มีชายนิรนามกระโดดมาล็อกคอฉันเอาไว้ เราทั้งคู่กลิ้งไปตามพื้นหญ้า เจ๊บชะมัดเลย แกบังอาจอีกแล้วที่มาทำกรีนทีคนนี้เจ็บ
“แกเป็นอะไรมากป่ะ” ระ รีเฟรทอีกแล้วหรอOoO
“แกทำอะไรของแกเนี่ย เกือบไปทัวร์ปรโลกพร้อมกันแล้วมั้ยล่ะ”
“เฮอะ!!แล้วได้ไปป่ะล่ะ คิดจะทำร้ายฉันยังเร็วไปล้านปียัยหมูอ้วน แกไม่ได้แอ้มฉันหรอก^^”
“หนอยแน่ะ พูดอย่างกับว่าฉันจะไปปล้ำแกอย่างนั้นแหละ ก็แกไม่ใช่หรอที่มาทำลับๆล่อน่ะยังจะมาโทษกันอีก ชิส์” ดูมันทำกับฉัน-^-
“เอ่อ...กรีนแกทับฉันอยู่นะ หนักไม่ใช่เล่นเลยนะ^^” ง่า=[]=วะ ว่า ฉันอ้วนหรอย่ะ
“น้อยๆหน่อยเถอะ แกอ่ะแหละกอดฉันไม่ปล่อยเอง แอบแต๊ะอั๋งฉันหรอ” รีเฟรททำหน้าเขินนิดๆแล้วปล่อยมือออกจะตัวฉัน
“ขะ ขอโทษ-//-“
“เออไม่เป็นไร ว่าแต่แกมาที่นี่ตั่งแต่เมื่อไรเนี่ย แล้วกุหลาบขาวนั่นของแกหรอ
เฟรท” ฉันรัวคำถามใส่
“อื้อ ของฉันเอง ชอบมั้ยล่ะ” บ๊ะ เขินอีกและ คนที่ควรจะเขินมันคือฉันต่างห่างย่ะ
“แกให้กุหลาบขาวแล้วแกรู้ความหมายของมันรึป่าว ถ้าไม่รู้ก็อย่ามาให้ฉัน ไปให้พี่เองจ้งเองจี้อะไรนั่นเถอะ”
“ความหมายของมันก็คือความรักที่บริสุทธิ์ ฉันให้แกก็เพราะว่าฉันคิดแบบนั้นจริงๆ” รีเฟรทเดินเข้ามาใกล้มากขึ้น รู้มั้ยว่าฉัน....หวั่นไหว
“แกต้องการอะไรรีเฟรท เดี๋ยวก็บอกรักเดี๋ยวก็เมินฉัน แกต้องการอะไรกันแน่ มาทำให้ฉันเจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่าทำไมกัน ฉันไม่อยากเจ็บอีกแล้ว เมื่อตอนนั้นแกก็บอกว่าฉันเป็นได้แค่เพื่อนคนนึ่งของแก ฉันก็ให้แกเป็นเพื่อนคนนึ่งของฉัน รู้มั้ยว่าตอนนั้นฉันทำใจลำบากแค่ไหน สภาพมันไม่ต่างอะไรกับซากศพเดินได้ แล้วตอนนี้แล้วแกยังจะต้องการอะไรอีก” น้ำตาอุ่นๆไหลลงอาบแก้มอีกครั้ง แต่คราวนี้มันทรมานใจที่สุดเท่าที่เคยร้อง
“ฉันขอโทษ...กรีน ตอนนั้นฟิกส์มันบอกว่าแกมีคนอื่นฉันก็เลยไม่อยากเจ็บไม่อยากเป็นคนโง่”
“ฟิกส์คือใครแล้วทำไม่แกต้องไปเชื่อมันด้วย แล้วเห็นกับตารึป่าวว่าฉันมีคนอื่น”
“แกคงรู้อยู่แล้วว่าฉันเรียนโรงเรียนชายล้วน ฟิกส์คือเพื่อนรักของฉันแต่มันเป็นอดีตไปแล้วฟิกส์ทำไปเพราะหึงฉัน ฉันเพิ่งจะรู้ความจริงฉันโง่เองฉันขอโทษ” เพราะอะไรฟระ หรือว่าฟิกส์ที่ว่านี่เป็น... ฉันทำหน้าเนือยๆรีเฟรทเห็นเข้ามันก็พยักหน้า แสดงว่าเป็นอย่างที่ฉันคิด ฟิกส์เป็นเกย์- - จบข่าวค่ะ!!
“เพราะฉันเพิ่งรู้ความจริงว่าโดนโกหก” เฮอะ ฉันไม่เข้าใจแกหรอกรีเฟรท ไม่เข้าใจเลยซักนิดT^T
“งั้นแกก็มิสิทธิที่จะเป็นเกย์”
“ฉันไม่ได้เป็น ฉันกับมันเรากลายเป็นศัตรูกันแล้ว”
“แล้วแกกลับมาทำไม พูดให้มันเคลียร์ๆหน่อยเถอะ”
“ฉันมาเพื่อทวงหัวใจของแกคืน” พูดง่ายเนอะ แต่มันง่ายไปสำหรับหัวใจของฉันที่แตกละเอียดไปตั้ง6ปีแล้ว
“แกเห็นแก่ตัวมากไปแล้วรีเฟรท ถ้าแกอยากได้หัวใจของฉันคืน แกคงต้องทำให้ฉันรักแกให้ได้แล้วล่ะ เพราะสำหรับหัวใจที่แตกละเอียดไม่มีชิ้นดีแบบนี้มันคงต่อกลับคืนยากแล้วล่ะ” กรีนทีอย่าร้องไห้อีกนะเข็มแข็งไว้สิอย่าเสียน้ำตาอีกเชียวนะ ฉันไม่เคยเข้าใจเลย ไม่เข้าใจเลยซักนิด ทำไมกันล่ะ ทำไม...หัวใจที่ด้านชา กลับมาเต้นไม่เป็นจังหวะ
“ได้กรีนทีขอแค่แกเปิดใจฉันจะเป็นคนต่อหัวใจของแกเองไม่ว่าจะต้องใช้เวลานานเท่าไรก็ตามฉันจะทำให้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิม” มันไม่ง่ายหรอกนะ ฉันไม่ใจอ่อนให้แกง่ายๆเหมือนแต่ก่อนหรอกจำไว้!!!
บันทึกพิเศษ[6 ปีที่แล้ว]
“ฮัลโหลเฟรท ปะ...”
[ไม่ต้องโทรมาอีกนะรำคาญ]
“ดะ...”
[เลิกยุ่งกับเราซักที]
“เกิดอะ...”
ตู้ดๆๆๆ
น้ำตาอุ่นๆไหลลงอาบแก้มขาวเนียนอมชมพู เด็กสาวที่โทรไปหาใครบางคนแต่กลับได้ยินคำพูดที่ทำร้ายจิตใจกระแทกลงตรงกลางใจ เธอทรุดตัวลงกับพื้นอย่างสิ้นหวังและเกิดคำถามในใจมากมาย เธอจะต้องรู้คำตอบให้ได้!!!
-ร้านอิ่มดี-
เด็กสาวคนเดิมยืนอยู่หน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง เธอเดินเข้าไปด้านในสุดของร้านและเลือกที่นั่งตรงมุมอับ ไม่นานนักก็มีเด็กเสิร์ฟของร้าน คนที่เธออย่าเจอมากที่สุดมาถามอาหารที่อยากกิน เธอใส่แว่นสีชาทำให้เขามองไม่เห็นหน้าของเธอ
“รับอะไรดีครับ”
“อะไรก็ได้...”
“แล้วจะรับอะไรล่ะครับ”
“จำไม่ได้จริงๆสินะ”
“นี่คุณ...” เธอถอดแว่นตาสีชาออกเผยให้เห็นดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนมองดูคนตรงหน้าอย่างท้าทาย
“มีอะไร”
“ขอคุยด้วยหน่อย...คงไม่นานไม่เสียเวลาเงินเวลาทองของนายหรอก”
เด็กสาวเดินออกจากร้านไปทำให้เขาต้องตามเธอออกมาข้างนอกด้วย
“มีอะไรก็รีบพูดมา เราไม่ว่างนักหรอกนะ”
“ช่วยอธิบายสิ่งที่นายพูดหน่อยสิ”
“ก็อย่างที่พูด มีอะไรต้องอธิบาย”
“เอาเนื้อไม่เอาน้ำ”
“เรารำคาญแก เราเป็นเพื่อนกันอย่างเดิมนั้นแหละ...ดีแล้ว”
“แค่นี้ใช่มั้ย ได้ถ้านายต้องการงั้นเราไปล่ะ” เธอเดินจากมาได้ไม่ไกลนักบ่อน้ำตาก็แตก เธอไม่เข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้นและไม่มีวันเข้าใจด้วย ดีเท่าไรแล้วที่เธอไม่ร้องไห้ให้เขาเห็นเธอเข้มแข็งมากพอที่จะอดทนแต่มันคงได้ไม่นานนักหรอก ก็ในเมื่อเธอเป็นผู้หญิงนี่...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น