คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เธอคือรักแรกของผม
เธอคือรักแรกของผม
(บันทึกพิเศษ;รีเฟรท)
น่าแปลกที่วันนี้ผมได้พบกรีนทีเพื่อนสมัยประถมที่สุสานผมรู้สึกหัวใจเต้นแรง มันแรงกว่าปกติมากเกร็งจนทำอะไรไม่ถูกจึงได้แต่พูดคำตอบคำ ก็เธอคือรักแรกของผมนี่ ถ้าตอนนั้นไอ้เพื่อนปากมอมของผมดันไปล้อเธอว่าผมชอบเธอ ผมคงไม่ต้องเกร็งเวลาเจอเธอขนาดนี้หรอกแต่กรีนทีมันยังคงทำตัวปกติเวลาเจอกัน ยังคงใช้ศัพท์เดิมๆที่เพื่อนคุยกันเหมือนเธอไม่รู้สึกอะไรเลย ผมเองกลับทำตัวเย็นชาและเมินใส่เธอบ่อยครั้ง ผมพยายามทำให้มันปกติที่สุดแล้ว...แต่ก็ได้แค่นี้ จนถึงตอนนี้ผมกล้าพูดได้เต็มปากเลยว่าผมไม่ได้ชอบเธอแล้วแต่ผมกลับหลงรักเธอจนกลายเป็นเย็นชาไปแล้ว ผมชอบที่เธอเป็นเธอ คนที่น่ารัก เป็นกันเอง ร่าเริง ในที่สุดช่วงเวลาที่ผมต้องทรมานก็มาถึงผมและกรีนเราจบประถมแล้วต้องหาที่เรียนที่ใหม่ ผมกลัวการเจอหน้าเธอในวันสอบวันสุดท้ายที่สุดนั่นหมายถึงผมอาจจะไม่มีโอกาสได้เจอเธอ ผมไม่กล้าแม้แต่จะโทรไปคุยด้วยแต่เธอก็ยังดิ้นโทรหาผมจนได้ ผมไม่ค่อยมีเวลาคุยกับเธอเท่าไรเพราะงานที่ร้านยุ่งมากบวกกับช่วงนั้นผมติดเกมด้วย บางทีผมอาจจะทำร้ายเธอทางคำพูดไปมากเลยด้วยผมคิดว่าเธอน่าจะเกลียดผมไปแล้วแต่มันกลับไม่ใช่อย่างที่ผมคิด เธอสารภาพว่าเธอเองก็ชอบผมอยู่ตอนนั้นผมดีใจจนทำอะไรไม่ถูก แต่ผมรู้ตัวดีว่าผมไม่เหมาะสมกับเธอผมจึงเมินและเย็นชาใส่เธอซะ
“เดี๋ยวก่อนสิ จะรีบไปไหนล่ะ”ผมเรียกเธอเอาไว้
“ไปซื้อดอกไม้ ยัย 3สาวรอฉันอยู่”เธอทำหน้ามุ้ยประมาณว่าไม่สบอารมณ์แล้ว ดูๆไปยัยนี่ก็ตลกดีเหมือนกันแฮะ
“งั้นเดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อนแล้วกัน อีกนานกว่าจะถึงเวลาทำงาน”
“งั้นก็ตามสบายแล้วกันนะ”ผมเดินตามเธอโดยไม่พูดอะไรจนถึงหน้าร้านข้างในมีของกุ๊กกิ๊กน่ารักๆมากมาย ผมคิดว่าจะซื้อสร้อยที่เป็นจี้รูปโลมาให้เธอเพราะเธอชอบโลมามาก (เข้าขั้นบ้า)
“นี่...อาทิตย์หน้าก็วันเกิดเธอแล้วนี่”ผมชวนเธอคุย
“อืม...แก จำมันได้ด้วยหรอ*o*”
“งั้นฉันก็ชวนแกไปงานด้วยแล้วกันคนยิ่งเยอะยิ่งสนุก”เธอหันมายิ้มให้ผม โอ๊ยใจผมจะละลาย ยิ้มเธอนี่ละลายใจแข็งๆของผมให้ละลายได้ง่ายจริงๆนะเนี่ย
“ที่สวนบ้านฉันอ่ะนะ งานเล็กๆอ่ะ กะว่าตอนเย็นๆก่อนงานเริ่มฉันกับทุกคนจะมาที่สุสานแล้วก็ไปที่.......”เธอเงียบไปซักพัก
“ที่ไหน”
“ไม่บอก ฮิฮิ”อยากรู้จริงๆว่าเธอจะไปไหน คอยดูผมจะสะกดรอย
ถึงแล้วสินะเวลาที่ผมต้องไป เธอยังคงเดินดูดอกไม้อย่างสบายใจเฉิบไม่สนผมเลยสินะ
“นี่...ฉันต้องไปแล้ว ไว้เจอกันวันเกิดแกแล้วกัน”ผมรีบชิ่งออกมากร้าน ผมคิดว่าเธอคงจะต้องรั้งผมไว้แน่
“อืม ไว้เจอกัน”เธอไม่รั้งผมไว้น่าแปลกจริงๆกรีนทีเค้าคิดอะไรอยู่กันนะ
พอเดินออกมาจากร้านปุ๊บ ผมก็เจอพี่เองจี้ปั๊บ พี่เองจี้คือลูกค้าคนสำคัญของร้านของลุงผม ผู้หญิงผมสีน้ำตาลเข้มสูงยาวเข่าดี พี่เค้าน่ารักมากๆสมกับเป็นไอดอลของผมจริงๆ
“อ้าวรีเฟรทอยู่นี่เอง พี่ตามหาเธอตั้งนาน”
“เอ่อ...พี่เองจี้ตามตัวผมทำไมหรอครับ”
“ก็พี่ไปหาร้าน แต่ลุงดำบอกว่าเธอไปทำงานพิเศษที่สุสานแล้ว”พี่เองจี้ใช้มุขไม้เลื้อยกับผม ผมไม่ชอบก็ตรงนี้แหละสวยและดูดีทุกอย่างแต่แ_ด
“พอดีวันจันทร์พี่มีสอบน่ะ จะมาให้เฟรทช่วยติวให้หน่อยได้มั้ยจ้ะ”พี่เองจี้ออกลายอีกแล้ว ยิ้มอย่างนั้นคิดหรอว่าผมจะใจอ่อนแต่เพราะ...
กิ้งๆ~เสียงโมบายของร้านดังขึ้นผมยังอยู่หน้าร้านนี่น่าฉะนั้นคนที่ออกมาก็ไม่ใช่ใครที่ไหน กรีนทีนั่นเอง
“เอ่อ..ขอโทษนะที่ขัดจังหวะพอดีเสร็จธุระแล้วน่ะ”กรีนคงเข้าใจผมผิดแน่ๆหน้านี้บูดเป็นตูดลิงเลย ผมต้องหาทางง้อเธอแล้ว
“พี่เองจี้ครับเดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกันที่สวนสาธารณะ 10 โมงครึ่งนะครับผมจะช่วยติวให้”ผมแกล้งพูดเสียงดังๆให้กรีนได้ยิน เธอหันมามองผมแวบหนึ่งแววตาแสดงความผิดหวังอย่างเห็นได้ยัด ผมเดินผ่านเธอโดยที่ไม่หันมามองอีก ส่วนพี่เองจี้ก็เกาะแขนผมอย่างกับปลิง นี่ผมทำบ้าอะไรเนี่ยกรีนคงโกรธมากว่าเดิมแน่ๆ แต่จะว่าไปเธอก็ไม่มีสิทธิที่จะมาว่าผมนี่ ผมยังไม่เคยขอเธอเป็นแฟนเลยด้วยซ้ำ ตั่งแต่ตอนนั้นเพราะความโง่ของตัวเอง...ที่ผมไปบอกตัดความสัมพันธ์กับเธอ และเธอก็ให้ผม
ความคิดเห็น