คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
คุณเคยเชื่อในความศักดิ์สิทธ์ของคิวปิดหรือไม่
หากคุณไม่เชื่อลองอธิฐานขอพรเรื่องความรักจากท่านดูสิ
สำหรับคนที่ผิดหวังมาตลอดเพื่อมันจะสมหวังกับเขาบ้าง
ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ เสียงหัวใจของพวกเราน้องเฟรชชี่เต้นอย่างมีจังหวะเพราะพวกเราจะได้เป็นอิสระจากเจ๊สมรศรีที่นั่งเทศนาพวกเรานานนับศตวรรษได้
ออดดดด~
เฮ้~ เสียงนักศึกษาดังกระหึ่มไปทั่วห้องซึ่งมันมาพร้อมกับเสียงเอะอะโวยวายต่างๆนานา -_-
“มิสคอลจ๋า...วันนี้ไปช๊อปกันนะ” ฉันตะโกนบอกมิสคอลสุดสวย เวลาที่ฉันจะไปช๊อปฉันจะลากมิสคอลไปด้วยเพราะมิสมักจะจ่ายเงินให้เสมอ^^
“ไม่ได้ย่ะ วันนี้ยัยมิสมีนัดสอนพิเศษฉัน”ตรีมสาวสวยสุดฮอต ตะโกนกลับมา ใบหน้ารูปไข่เรียวสวย ริมฝีปากเล็กๆน่าจุ๊บ และการแต่งตัวนำเทรนด์ทำให้ตรีมได้เป็นสุดฮอตของมหาลัยเรา
“แล้วแกก็ห้ามหนีเวรวันนี้ด้วยกรีน” ลาตินเพื่อนอีกคนของฉันดักคอขึ้น
“สรุปวันนี้ฉันจะไม่ได้ช๊อปใช้มั้ยT_T” แงๆ คนสวยอยากร้องไห้กะว่าจะแอบไปซื้อของขวัญวันเกิดให้ทุกคนซักหน่อย
“เออใช่ นี่ก็ใกล้ถึงวันเกิดของพวกเรา 4 คนแล้วนี่” มิสคอลหันหลังเดินมาคุยหลังห้อง
“ปีนี้คงเป็นแบบทุกปีเนอะ พวกเราก็มีปาร์ตี้เล็กๆ” ฉันเสริม
“แต่เห็นว่าปีนี้พี่ดรัมเรียนจบแล้วนี่ จะกลับมาเมืองไทยเร็วๆนี้ด้วย” ลาตินเดินมาคุยที่หลังห้องอีกคน พี่ดรัมคือพี่ชายของตรีมคนที่ลาตินแอบชอบอยู่นั่นเอง-_-
“แล้วเราจะเอายังไงกันล่ะ” ฉันเอ่ยถามเพราะตอนนี้ไม่รู้ว่าจะไปทำอะไรต่อดีแล้ว
“ฉันเอาเฟอร์รารี่มาเราไปสุสานกันนะไปไหว้แม่โรสกัน” ลาตินออกความเห็น แม่โรสคือครูที่ดูแลเราตอนที่อยู่เนอร์ซอรี่ ท่านดีกับพวกเรามากมายเลยล่ะ
“เป็นความคิดที่ดี”<-ฉัน มิสคอล ตรีม พูดพร้อมกัน เฮอะๆๆบังเอิญจริงๆ อาจเป็นเพราะพวกเราเกิดวันเดียวกันล่ะมั้งและคิดจะทำอะไรพร้อมๆกันด้วย
และซักพักรถเฟอร์รารี่สีเขียวอ่อนของลาตินก็ได้มาถึงสุสานข้างโรงเรียนประถมเก่าของฉัน ที่นี่ยังคงสงบและเงียบอยู่เช่นเดิม บางทีฉันก็ไปนั่งเล่นในโรงเรียนล่ะนะ ก็ที่ตรงนั้นมันสุดจะสงบและเย็นสบายเลยนี่ แถมยังมีความทรงจำเก่าๆที่ดีๆอีกมากมาย รวมถึง...คนๆนั้นด้วยนี่
“เออนี่เดี๋ยวฉันไปซื้อดอกไม้ก่อนนะ พวกแกไปก่อนเลย^^” ฉันลงรถตรงไปที่ร้านดอกไม้ทันที ที่นั่นเป็นร้านขายดอกไม้ที่ฉันและเขาคนนั้นเคยเข้าไปดูดอกไม้วันวาเลนไทน์ด้วยกัน ก็บอกแล้วว่ามันเป็นสถานที่ที่มีความทรงจำมากมาย พูดแล้วเจ็บจี้ดๆแฮะ
ปึก~
ใครมันชนฟระเดินไม่ดูทางเลยรึไงกัน น่าเบื่อพวกนี้จริงๆ ก้นของฉันกระแทกปูนซีเมนต์เพียวๆเลยนี่ฝ่า ก้นกบจะหักมั้ยนี่T.T ก้นยิ่งใหญ่ไม่เท่ากันอยู่ อ๊ะ!!
พระเจ้าช่วยกล้วยปิ้งOoOหนุ่มหล่อที่ไหนเนี่ย มาเดินอะไรแถวนี้หรือจะเป็นเทวดาลงมาเกิด (เว่อร์ไป)
“ขะ...ขอโทษค่ะพอดีฉันรีบไม่ทันระวัง คุณเป็นอะไรรึป่าวคะ” ฉันลุกขึ้นปัดเนื้อปัดตัวและขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ อิอิ แอบเต๊ะอั๊งด้วย -.,-
เฮ้อ...เสียดายคนหล่อหน้าตาดีจังไม่น่าดำเล้ย~ ฉันพึมพำในใจ
“กรีนทีแกมาทำอะไรที่นี่” เฮอะพระเจ้าอีกรอบเขารู้จักชื่อฉันเจ้าค่ะ แต่เสียงคุ้นหูแปลกๆ
“คุณเป็นใครหรอคะ เรา...รู้จักกันด้วยหรอ ฉันจำได้ว่าฉันไม่รู้จักคุณนะ” เอ๊ะ!!หรือจะรู้แต่ฉันจำไม่ได้ ฉันเกาหัวแกรกๆพลางนึกไปด้วย แต่มันนึกไม่ออกอ่ะT^T หน้าก็คุ้นๆเพื่อนเก่าเราหรอใครฟระ นึกๆๆ
“ฉันรีเฟรทเพื่อนตอนประถมไง อัลไซเมอหรอ” ระ...รีเฟรทหรอ ทำไมฉันจำมันไม่ได้ล่ะหรือว่ามันไปศัลยกรรมใบหน้ามาใหม่ แต่สีผิวยังแฉกเช่นเดิมนั่นคือ ดำ
“เฟรทนั่นแกเอง ดำขึ้นนะมาทำอะไรที่นี่ล่ะ-O-” ฉันยังคงใช้ภาษาเดิมๆที่เคยใช้ตอนประถมมันเป็นเพื่อนชายเพียงคนเดียวที่ฉันโทรศัพท์ไปคุยด้วย เวลาคุยก็ดีอ่ะนะฉันไม่เกร็งเท่าไรมันเป็น...เพื่อนของฉันนี่ ไม่เหมือนกับคนอื่นฉันล่ะเกร็งตัวหดเหลือ 2 นิ้วเลย
“ฉันมาทำงานร้านลุงแล้วว่างๆเลยมาเดินเล่น ว่าแต่แกเถอะมาไหว้ อ.โรสสินะ ไม่เห็นมาทักกันมั่งเลยร้านลุงฉันก็อยู่ใกล้แค่นี้” รีเฟรทพูดแล้วทำท่าเก๊กๆแบบมีมาท แต่ไอ้นี่มันไร้มาทโดนสิ้นเชิง
“ฉันเพิ่งจะมานะเว่ย ยังไม่ทันทำอะไรเลยแกก็ดันโผล่มาก่อน แล้วอีกอย่างฉันก็จำแกไม่ได้ด้วย ไม่ได้เจอกันตั้ง 6 ปี ได้แต่คุยทางโทรศัพท์แล้วฉันจะไปตรัสรู้หน้าตาของแกมั้ย-_-” ฉันสาธยายจนน้ำลายจะฟูมปาก
“แล้วนี่แกจะไปไหน”
“ไปซื้อดอกไม้ไปไหว้แม่โรส” การถามคำตอบคำของฉันกับรีเฟรทมันช่วยให้ฉันพอจะหายอึดอัดกับบรรยากาศที่เกิดขึ้นได้บ้าง ก็ปกติเวลาคุยโทรศัพท์ก็จะเป็นอย่างนี้ ส่วนมากฉันจะเป็นคนถามมากกว่า
ตึกๆ ตึกๆ
“งั้นฉันขอตัวก่อนนะ” ฉันตัดบทแล้วรีบชิ่งหนีไปดื้อๆทิ้งให้รีเฟรทยืนงงเป็นไก่ตาแตกต่อไป ทำไมนะอาการแบบนี้มันหายไปแล้วไม่ใช่หรอกลับมาให้ใจเจ็บเล่นเพื่ออะไรกัน เพราะอะไรกัน...
ความคิดเห็น