Saga of The Dark

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter1 - -Meet พบพาน- -

"เฮือกกก..แฮ่ก แฮ่ก" เด็กหนุ่มตื่นขึ้นมาจากฝันเดิมๆเขาไม่เคยทำใจให้ชินเลยสักครั้งแม้มันจะเกิดขึ้นบ่อยครั้งก็ตาม "ไอเซน ดาร์ดซอร์ด แซค โคแนน 4ทหารเอก...เรื่องเดิมๆแต่ทำไมมันสมจริงจังวะ พับผ่าสิ!!"

เด็กหนุ่มเอื้อมมือเปิดโคมไฟที่หัวเตียง แสงไฟสาดส่องเผยให้เห็นร่างเด็กหนุ่ม เขามีผมสีแดงเผลิงเช่นเดียวกับดวงตาของเขาคิ้วขมวดจนแทบติดกัน หลังของเขามีรอยสักอันน่าปะหลาดดูคล้ายๆอักษรอะไรสักอย่าง

เด็กหนุ่มลุกจากเตียงคว้านาฬิกาแบบตลับสักลายที่ดูคล้ายคลึงกับรอยสักบนหลังของเขาขึ้นมาดู

นาฬิกาบอกเวลาตีสองครึ่ง

"ให้ตายเหอะ! พึ่งจะเที่ยงคืนเอง จะข่มตานอนก็ไม่ค่อยจะหลับดีซะด้วย หาอะไรรองท้องสักหน่อยดีกว่า" เด็กหนุ่มคว้าเสื้อคลุมได้ก็เดินออกมาจากห้องนอนของตน

เด็กหนุ่มเดินขึ้นมาจากห้องนอนซึ่งอยู่ชั้นใต้ดิน ในหัวก็คิดถึงเรื่องงานตีดาบที่ไม่ค่อยจะมีมาให้ทำ ร้านก็ซอมซ่อเกินจะเยียวยาฐานะก็ไม่ร่ำรวยเพียงแค่ประทังชีวิตไปวันๆก็ดีถมไปแล้วแต่ก็ยังโชคดีที่เขามีดวงเรื่องการพนันทำให้บางครั้งก็พอมีกินมีใช้กับเขาบ้าง

เด็กหนุ่มเดินออกจากร้านของตนตรงไปที่บาร์ลัคกี้สถานเริงรมณ์ประจำของเขา ขณะนี้ลมหนาวพัดมาแล้ว หัวใจของเด็กหนุ่มเหมือนถูกแช่แข็ง ไร้ชีวิตชีวา ไม่มีจุดมุ่งหมาย

'แก้งงงง' เสียงกระดิ่งหน้าร้่านดังขึ้นแสดงถึงการมาเยือนของลูกค้า

"เอ้า!ว่าไง'เอียน' วันนี้มาซะดึกเลยนะ" บาเทนเนอร์ประจำบาร์ทักทายเด็กหนุ่มลูกค้าประจำของตน

"ก็มันนอนไม่ค่อยหลับหน่ะ วันนี้เอาเหมือนเดิมนะ" เอียนสั่งด้วยน้ำเสียงอันคุ้นเคยพลางขยับเก้าอี้ริมสุดที่เคาท์เตอร์ของบาร์และแน่นอนมันเป็นที่ประจำของเขา หลังจากทั้งคู่เสวนากันเรื่องสัพเพเหระตามประสาคนทำมาหากินได้สักพัก

'แก้งงง' เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นอีกครั้ง

เด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันกับเอียนมานั่งข้างๆ ผมของเขาประบ่าสีเทาหน้าตาอันเกลี้ยงเกลาแสดงให้เห็นถึงการที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดีไร้รอยขีดข่วน แต่งตัวดีเนี้ยบทุกระเบียบนิ้ว แตกต่างจากเอียนที่ดูซอมซ่ออย่างสิ้นเชิง แต่ที่น่าแปลกก็คือทำไมคนที่ดูดีมีชาติสกุลอย่างงี้มาทำอะไรในบาร์เล็กๆอย่างบาร์ลัคกี้

"รับอะไรดีครับ" บาร์เทนเนอร์ทักทายแขกผู้มีเกียรติอย่างยิ้มแย้ม

"เอาเบียร์สดแบบพี่ชายคนนี้แหละ" หนุ่มผมเทาพูดเนิบๆพลางชี้นิ้วไปที่เอียน เอียนเลิกคิ้วแล้วเหน็บแหนม"โถ่คุณหนูครับ ไอ้เบียร์สดเนี่ยมันเป็นแบบชาวบ้านนน..ชาวบ้าน กระผมเองเกรงว่ามันคงจะไม่ถูกคอคุณหนูหรอกครับ กระผมว่าคุณหนูไปดื่มพวกเหล้าเบียร์ดีๆในบาร์หรูๆไม่ดีกว่าหรอครับ?"

"ฮ่าๆ พี่ชายนี่ฝีปากเหลือร้ายจริงๆ ทำเอาข้าแทบจะสำลักเบียร์ของเมืองท่านไปเลยแหะ ว่าแต่ท่านนี่มีผมสีแดงเพลิงไม่ทราบว่าท่านเป็นลูกศิษย์ของนักตีดาบ'ฟลอรัน'ใช่หรือไม่??"

"ใช่แล้ว แต่ท่านอาจารย์ฟลอรันได้ตายจากข้าไปนาน6ปีแล้ว ไม่ทราบว่าท่านมีธุระอะไรรึเปล่า" เอียนตอบกลับด้วยเสียงเศร้าๆ เขาเป็นเช่นนี้ตลอดเวลาพูดถึงฟลอรัน

"ขอแสดงความเสียใจด้วยนะ ข้าไม่น่าพูดถึงเรื่องนี้" หนุ่มผมเทาแสดงความเสียใจ เอียนยกเบียร์แก้วใหญ่ซึ่งขณะนี้เป็นแก้วที่4แล้ว ขึ้นซดจนหมดก่อนจะร่ายยาว
"อาจารย์สอนข้าทุกๆอย่าง ทั้งวิชาตีดาบและการใช้ชีวิต เลี้ยงดูข้าที่เป็นเด็กกรำพร้าเสมือนพ่อคนหนึ่ง ฝีมือตีดาบของท่านไม่เป็นรองใคร ดาบทุกเล่มที่ท่านตีนั้นแทบจะเรียกได้ว่าไร้ที่ติพร้อมแฝงไปด้วยวิญญาณ ข้าหน่ะตระหนักมาเสมอว่าฝีมือไม่อาจเข้าขั้นอาจารย์ได้ แล้วท่านก็ดันมาจากข้าไปเสียอีก ทิ้งไว้แต่คำสอนและร้าน'ลูก้าสมิธ'ที่ขณะนี้งานก็ไม่เยอะเหมือนแต่ก่อน เงินเก็บก็แทบไม่มี ลูกค้าเก่าๆพอรู้ว่าท่านอาจารย์ตายก็ไม่สนใจอีกเลย ข้าเองแม้จะลับฝีมือให้ดีอย่างไร คนเขาก็กล่าวขานกันแต่ชื่อฟลอรันเท่านั้น"

"อย่าน้อยใจในโชคชะตาไปหน่อยเลย แต่ท่านไม่ต้องห่วงนะว่าจะเหงาไม่มีอะไรทำ ท่านเตรียมเก็บของเดินทางได้เลย" หนุ่มผมเทากล่าวพลางหยิบกระดาษที่ประทับด้วยตราแผ่นดินยื่นให้เอียน "ข้ามาจากวังหลวงแห่งนครโคแนนเดรียด้วยสารเรียกตัวฟลอรันให้ไปเข้าเฝ้ากษัตริย์โคแนนเดรียที่18"

เอียนตาถลนและแทบไม่เชื่อโสตประสาตของตนเพราะไม่คิดว่าอาจารย์ของตนจะเกี่ยวข้องกับพวกวังหลวง ในชีวิตของเอียนยังไม่เคยเห็นฟลอรันไปเยือนโคแนนเดรียเลยสักครั้ง

"แล้วในขณะนี้ฟลอรันได้ตายไปแล้ว ท่านผู้เป็นลูกศิษย์ก็คงต้องไปตามสาร หากท่านไม่ไปข้าคงหัวขาดแน่ๆ"หนุ่มผมเทากล่าวต่อไปในขณะที่เอียนยังคงตกใจและมึนงงไม่หาย แม้ว่าเขาจะสร่างจากเบียร์แล้วก็ตาม

"ข้าขอเวลาสักหนึ่งสัปดาห์เพื่อสะสางงานที่ร้านก่อนแล้วกัน"เอียนตอบ

"หนึ่งสัปดาห์เลยงั้นหรอ...งั้นข้าขอให้ท่านตีดาบดีๆให้ข้าสักเล่มหนึ่งจะได้ไหม ดาบของข้าตอนนี้สึกหมดแล้ว ข้าจะจ่ายให้ราคางามเลยนะ"หนุ่มผมเทาพูดอย่างยิ้มแย้ม

"ได้สิถ้าท่านไว้ใจฝีมือของข้าล่ะก็นะ ข้าชื่อเอียน อนาเทอร์ ยินดีที่ได้พบ" เอียนลุกขึ้นพลางยื่นมือออกมา

"ข้าชื่อแซนด์ นับเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้พบท่าน" แซนด์ยื่นมือเข้าไปจับมือเอียน มือที่สากด้านแต่แฝงไปด้วยความแข็งแกร่งของนักตีดาบประสานเข้ากับมือที่แข็งแรงแสดงถึงฝีมือเพลงดาบเข้าไว้ด้วยกัน

เอียนเดินจากไปแล้ว...แต่นัยตาสีเขียวอ่อนดังน้ำทะเลของแซนด์ยังไม่ละสายตาไปจากเขา

"ในที่สุดข้าก็พบเขาแล้วท่านพ่อ คนที่ท่านพ่ออยากพบมานานแสนนาน เขาจะเป็นคนแบบไหนกันนะ"

ขณะนี้เอียนจะรู้ไหมว่าหัวใจที่ถูกแช่แข็งของเขา กำลังถูกแผดเผาให้หลอมละลายไปอย่างอย่างช้าๆ เอียนซึ่งตอนนี้นอนอยู่บนเตียงเก่าๆคร่ำครึในมือถือรูปวาดเก่าๆเล็กเท่าฝ่ามือใบหนึ่งขึ้นมามองดูในรูปเป็นชายวัยกลางคนหนวดเคราดกดำ
หน้าตายิ้มแย้ม

"อาจารย์ ข้าล่ะคิดถึงท่านจริงๆ"

-  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  - -  -  -  -  -

"เวลานี้แซนด์คงจะตามหาเขาพบแล้ว...อีกไม่นานคงจะนำตัวเขามาที่นี่ในอีกไม่ช้า"

"ทำไมเราถึงไม่ได้คาดคิดเลยว่า ฟลอรันเป็นคนเลี้ยงเขา"

"มันเป็นเรื่องเหนือความคาดหมาย ข้าก็ำยังสับสนไม่หาย"

"เรื่องนี้ต้องยุ่ง วุ่นวายแน่ๆ ฟลอรันทำกับเราไว้เจ็บแสบนัก"

"อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด บางสิ่งบางอย่างมันก็ต้องปล่อยไปตามชะตากรรม"

"แต่นี่คือชะตากรรมของมวลมนุษย์เลยนะ"

"ใช่นี่คือชะตากรรม...ของพวกเรา ของพวกเขา ของแผ่นดินไกอา....และชะตากรรมของมวลมนุษย์"


To be Continue