คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3 ได้สิ่งที่ต้องการ
“มิเกล เจ้าทำข้างงอีกแล้วนะ ช่างเถอะ มิเกล ข้าอยากเลือกเด็ก”
ราเมลพูดพลางมองไปทางเตียงนอน “เพียงแต่ว่า เจ้าช่วยเก็บสัตว์ผู้พิทักษ์ของเจ้าไปได้ไหม” ข้ากลัว คำหลังนั้นราเมลเก็บไว้บอกกับตัวเองเงียบๆ ก็ใครจะกล้าล่ะ ลำพังเสือปกติก็น่ากลัวแล้ว แล้วนี่ตัวอะไร เสือยักษ์ ตัวอย่างกะหมี ข้าไม่เอาด้วยหรอก ข้ายังไม่อยากตายนะ มิเกลได้ฟัง คำพูดของราเมล จึงลุกไปเคาะหัวสัตว์เลี้ยงของตน เมื่อมันเงยหน้าขึ้นมา มิเกลก็กระซิบกระซาบข้างหูของมัน ซึ่ง ราเมลไม่รู้หรออกว่ามิเกลพูดอะไร เขาได้แต่เห็นว่า เจ้าเสือยักษ์ นั้นกระโดดลงมาจากเตียง และออดอ้อน มิเกลเหมือนลูกแมวตัวนึง ให้ตายสิ ทำไมข้าต้องมาเห็น เสือยักษ์นี่ทำตัวเหมือนลูกแมวด้วยนะ แต่ราเมลก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป เพราะเขาต้องการรีบไปเลือกเด็กให้ไวที่สุด เพื่อที่จะไปให้พระราชาจอมเอาแต่ใจนั่น คิดได้ดังนั้น ราเมลก็ก้าวเท้าเดินไปทางเตียง
แต่แล้ว เจ้าเสือยักษ์นั่นก็พุ่งมาขวางหน้าเตียง ราวกับลูกของมันงั้นแหละ ข้าหันไปมองมิเกลเล็กน้อย
“ราเมล ข้าบอกเจ้าเมื่อไหรว่า ข้าจะให้เจ้าเลือกเด็กน่ะ”
“มิเกล เจ้า ทำไมล่ะ”
“แน่นอนว่ามันคือโชคชะตา ราเมล ฉะนั้นข้าให้เจ้าเลือกไม่ได้ แต่ข้าจะให้”
“เจ้าอย่าบอกนะว่า เจ้าจะให้ เจ้านั่นเลือกน่ะ” ราเมลพูดพลางชี้ไปทางเสือยักษ์ที่นั่งอยู่หน้าเตียง มิเกลยิ้มรับ เห้อ ราเมลอยากเอาหัวยัดเขาไปให้ปากเสือจริงๆ คิดได้ยังไง ให้เสือเลือก เด็กที่จะไปเป็นลูกของพระราชา ซึ่งก็คือ องค์หญิงองค์ชายเลยนะ ให้เสือเลือก แล้วถ้าได้ องค์ชายทั้ง 5 คนเลยล่ะ เขาจะทำยังไง จะให้เขาเฉือนความบริสุทธิ์ขององค์ชายให้กลายเป็นองค์หญิงหรือไงห๊า ราเมลกุมขมับคิด
มิเกลเห็นหน้าราเมลซีดแล้วซีดอีกบวกกับอาการกระวนกระวาย ของราเมล ก็ขำ สงสัยราเมลจะไม่รู้ว่าเธอกับเจ้ามิซสัตว์เลี้ยงแสนรักน่ะสื่อใจถึงกันได้ย่อมเลือกถูกแน่นอน แต่ทว่า การเลือกครั้งนี้ มันต้องพรากพี่พรากน้องน่ะสิ !
เมื่อราเมลเห็น เจ้าเสือนั่น คาบเด็กคนนึงมาให้มิเกลอุ้ม มิเกลก็เปิดผ้าออกเล็กน้อย
“ยินดีด้วยราเมล เด็กคนนี้เป็นผู้ชาย เด็กที่เหลือก็คือเด็กที่เจ้าต้องการ”
เมื่อราเมลได้ยินมิเกลพูด เขาก็ยิ้มออก เพราะว่าเขาคงไม่ต้องเฉือนความบริสุทธิ์ของใครแล้วน่ะสิ เมื่อเห็นว่าเด็กทั้งห้าคนที่เหลือเป็นของตนราเมลก็เริ่มคิดว่าจะเอาเด็กกลับไปได้ยังไงในเมื่อ เขามาคนเดียว ในขณะที่เขากำลังครุ่นคิดอยู่นั้น มิเกลก็ยื่นมือมาตรงหน้าเขา ราเมลเงยหน้ามองมิเกล อย่างงงๆ
“ราเมลเจ้าลืมไปแล้วเหรอว่าข้าคือหัวหน้าเผ่าสายหมอกน่ะ”
“นั่นสินะ ข้าลืมไปได้ยังไงนะ งั้นข้าคงต้องขอให้เจ้าช่วยอีกแล้วล่ะมิเกล”
“อืม งั้นข้าให้เจ้ามิซไปส่งล่ะกัน ”
“หืม เห้ย เอ่อๆ .. มิเกลข้าว่าอย่าดีกว่านะ คือว่าสัตว์ผู้พิทักษ์ของเจ้าไม่สมควรมาทำอะไรอย่างนี้หรอกนะมันดูไม่ดี อีกอย่างมันเป็นสัตว์เทพนะ คงไม่ลดตัวมาส่งองครักษ์ อย่างข้าหรอก ”
“หืม เจ้ามิซมันไม่ถือหรอก มันก็แค่สัตว์เลี้ยงน่า เจ้าอย่าคิดมาก”
ไม่คิดมากไม่ได้หรอกมิเกล ให้ตายสิ เขาจะพูดยังไงให้เธอเขาใจนะว่าเขากลัว เสือน่ะ โดยเฉพาะ เสือตัวเท่าหมีตัวนี้ ถ้าเกิดระหว่างเดินทาง มันเกิดหิวขึ้นมาล่ะ ข้าไม่แย่หรอกเหรอ
“อืม ราเมลข้าว่าข้าจำได้แล้วแหละ ว่าเจ้าน่ะ ไม่ค่อยถูกกับสัตว์จำพวกเสือ คิกๆ” มิเกลหัวเราะรวนเมื่อจำได้ว่า เมื่อก่อนราเมลกลัว เจ้ามิซที่ตัวเท่าลูกแมวมากเท่าไร
“เหอะ” ราเมลสะบัดหน้าหนีเรื่องหน้าอายที่มิเกลพูด และพยายามเปลี่ยนเรื่อง “เอาเป็นว่า มิเกลเจ้าไปส่งข้าล่ะกันนะ”
“อืม”
เมื่อตกลงกันได้แล้ว มิเกลจึงให้ราเมลนั่งบนเมฆพร้อมกับเด็กทารกทั้ง 5 ตอนแรกราเมลก็หวั่นๆกลัวว่าจะตก จึงไม่ยอมขึ้น มิเกเกลจึงพูดเปรยๆว่า ‘ถ้าไม่นั่งบนเมฆก็นั่งบนหลังเจ้ามิซเอาล่ะกัน’ นั่นแหละราเมลจึงยอมนั่งบนเมฆแต่โดยดี
ความคิดเห็น