ผู้ชายขาดรัก กับ ผู้หญิงไม่บริสุทธิ์

ลำดับตอนที่ #5 : ความกลัว และเพื่อน

ผู้ชายขาดรัก กับ ผู้หญิงไม่บริสุทธิ์ 5// ตอน ความกลัว และเพื่อน



ณ บ้านยูการิเอะ



“กลับมาแล้วหรือครับคุณหนู”คุณ ธีรวัฒ เลขาส่วนตัวของพ่อฉันยืนรออยู่หน้าห้องนอนของฉัน



ฉันชะงักขาทันที ร่างกายเริ่มสั่นด้วยความกลัว น้ำตาคลอเมื่อรู้ว่าเดี๋ยวจะต้องเจออะไร



“เชิญด้านในห้องครับ เดี๋ยวผมจะสอนการบ้านให้”เขาว่า พร้อมกับเปิดประตูห้องให้ฉัน



ฉันยังคงยืนนิ่งอย่างกลัวสุดขีด จนเขาเริ่มทำสีหน้าไม่พอใจ ฉันจึงเริ่มเดินเข้าห้องด้วยเองไปช้าๆ



เมื่อฉันเข้ามา เขาก็เดินเข้ามาด้วย พร้อมกับล็อคประตู ฉันวางกระเป๋าไว้ที่โต๊ะอ่านหนังสือด้วยมืออันสั่นเทา แล้วยืนตัวแข็งอยู่กับที่อย่างนั้น เมื่อคนอีกคนในห้องปิดไฟลง ร่างฉันก็สั่นยิ่งขึ้นไปอีก



ฉันรู้สึกถึงแรงที่ฉุดฉันลงไปนอนบนเตียง รู้สึกถึงร่างอีกร่างที่คล่อมฉันอยู่ รู้สึกถึงมือเย็นๆที่ปลดชุดนักเรียนฉันออก น้ำตาฉันไหลพลาก เขาทำกับฉันอย่างนี้เกือบทุกวัน มาตั้งแต่ฉันขึ้นม.1แล้ว ฮือ...



แล้วเขาก็หยุดลง ก่อนจะเดินไปใส่เสื้อผ้า และเดินออกจากห้องไป ฉันหยิบผ้าห่มมาปิดเรืองร่างไว้ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลพลาก ฮือๆ ฉันจะทำอย่างไรดี ฉันกลัว....



วันรุ่งขึ้น



ฉันลุดขึ้นจากเตียง แล้วเริ่มอาบน้ำแต่งตัว แล้วโรงเรียนอย่างรวดเร็ว เพื่อนไม่ให้เจอคุณ ธีรวัฒ อีก เมื่อมาถึงหน้าห้อง ฉันก็เจ๊อะกับระเบิดลูกใหญ่ ที่ทำให้ฉันต้องปรับอารมณ์ ให้ร่าเริง เวลาอยู่กับเพื่อน ฉันอยากจะร่าเริงให้ได้มากที่สุด



“พี่อิฐคะ พี่มีสิทธิ์อะไร เอารูปพั้นไปลงในโปสเตอร์ประชาสัมพันธ์สี”ยัยพั้นตวาดผู้ชายหล่อๆซะลั่นตึก ในมือมีโปสเตอร์สีแดง ที่มีรูปพั้นหลาอยู่ แถมถูกตัดต่อให้มีเขา มีหาง ถือสามง้ามเป็นตัวเดวิล ต๊ายตาย ใครทำเนี่ย ขอจุ๊บที ฉันอยากทำมานานแล้วล่ะ คึคึ



“เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันทำ”พี่อิฐทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้



ว่าแต่พี่แกมาทำอะไรม.4หว่า หรือว่าเดินผ่าน หรือว่า...เค้าตั้งใจมาหายัยพั้น ฮ่าๆๆๆ



“พั้นรู้ว่าพี่เป็นคนนำเสนอรูปนี้กับประธารสี แต่ประธารไม่ให้ แต่พี่ก็ยังเอาไปแปะไว้ที่หน้าโรงอาหาร”ยัยพั้นตะโกนอีกรอบ



เอาสิ ยัยนี่มันรู้หมดแหละค่ะพี่อิฐ อย่าเถียงกับมันด้วยคำว่า ‘ทำไมถึงรู้’เลย



“ไหนหลักฐาน ขอชมๆ”พี่อิฐกระดิกนิ้วอย่างกวนรองเท้า



“โว้ยยยยยยยย ไม่รู้ เดี๋ยวพี่ได้เห็นดีกับพั้นแน่ เดี๋ยวได้เห็นดีกันแน่ไอ้พี่บ้า”ยัยพั้นตะโกนอย่างหมดคำจะเถียง แล้วเดินกระฟัดกระเฟียดเข้าห้องไปอย่างอารมณ์เสีย ตามมาด้วยเสียงโต๊ะถูกถีบเข้าโครมใหญ่



ฝ่ายคนหล่อที่ยืนอยู่หน้าห้องก็อมยิ้มอย่างอารมณ์ ดรนะที่ตอนนี้มันเช้า เลยยังไม่มีใครมา



“อ้าว ไอ เมื่อวานไปหว่านเสน่ห์ใส่ไอ้ไนท์ กับไอ้กลองมาเร๊อะ เห็นมันสองคนบ่นถึงยกใหญ่”เมื่อพี่อิฐหันหน้ามาเจอฉัน ก็ทักอย่างอารมณ์ดี





อุ๊ยต๊ายตาย กรี้ดดดดดดดดด คนหล่อบ่นถึงฉันค่ะ กรี้ดๆๆ พี่กลอง เรามาเป็นแฟนเถอะ ฮ่าๆๆ ส่วนไอ้ไนท์นั่นน่ะ ช่างมันเหอะ



“เอ๋?”ถึงในใจจะจุดพุฉลอง แต่ภายนอก ฉันยังคงทำหน้าอินโนเซ็นท์ ไร้เดียงสาต่อไป



“ก็ ไอ้ไนท์มันบ่นๆอยู่ว่า ทำไมเธอถึงกวนส้นมันได้ขนาดนั้น ทำไมเธอถึงไร้มารยาทขนาดนี้ อะไรประมารเนี๊ยะ ส่วนไอ้กลอง มันถึงกับค้นประวัติเธอจากห้องทะเบียนเลยนะ”พี่อิฐว่า



เฮอๆ  ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมตาไนท์ถึงบ่นถึงฉันอย่างนั้น นี่มันออกแนวนินทานะ เฮอะ



แต่ว่านะ พี่กลองเขา.... กรี้ดดดดดดดด ฉันว่าเขาต้องแอบชอบฉันแน่ๆเลย กรี้ดดดด ฉันพนันเลยว่า ถ้าพรุ่งนี้พี่กลองไม่มาขอฉันแต่งงาน ขอให้ยุงกัด



“อ๋อ หรอคะ แหะๆ งั้น ขอตัวนะคะ”ว่าแล้วฉันก็ขอตัวเข้าห้อง



เมื่อเข้ามา ก็เจอกับยัยพั้น กำลังนั่งเอาคัทเตอร์ กรีดใต้โต๊ะอย่างบ้าคลั่ง ฉันบอกไปรึยัง ว่ายัยนี่น่ะ มันก็อยู่ในวงการเหมือนกัน แต่มันไม่ซ่าในโรงเรียน มันซ่าในท้องถนนเลยล่ะ



“ใจเย็นๆนะไอ้พั้น แกยังมีอนาคตอีกยาวไกล อย่าพึ่งฆ่าคนตอนนี้”ฉันปลอบมันอย่างประหลาดๆ เฮอๆ เพราะตอนนี้ มันกำลังทำหน้าเหมือนจะฆ่าคนได้



“แกคิดว่าฉันไม่เคยฆ่าคนจริงๆหรอ”มันตอบกลับมาเสียงเย็น เฮอๆ ฉันรู้ แกเคย แต่ไอ้คนที่แกฆ่าๆไปอะ ฉันรู้ว่ามันสมควรตายหมดแหละ



“เฮ้ย ทำไมแกโกรธเอาซะมากมายงี้วะ แค่เค้าเอารูปแกไปตินในโรงอาหาร ไม่เห็นน่าจะโมโหเลยนี่หว่า”



“แกคิดว่ามันน่าโกรธมั้ยล่ะ นอกจากมันจะตักต่อภาพฉันนะ มันยังแอบเขียนคำบรรยายไว้ว่า ฉันมันไม่บริสุทธ์แล้ว”พั้นระเบิดออกมา



“แต่อย่างน้อย มันก็ไม่จริงไม่ใช่หรอ.....”คำพูดของพั้ยสกิดใจฉันอย่างแรง



แกยังโชคดีนะ ที่ยังบริสุทธ์ ถึงจะโดนกล่าวหา แต่มันก็ไม่เป็นจริง ดีกว่าฉัน ที่ไม่โดนใส่ร้ายอะไร แต่กลับไม่มีความบริสุทธ์มานานแล้ว



ไอ้พั้นมันก็รู้ ว่ามันพูดอะไรออกมา แล้วมันก็รู้ด้วยว่า ทำไมฉันถึงทำหน้าสลดลงขนาดนั้น ที่มันรู้ เพราะวันนึง มันเคยเห็นคุณ ธีรวัฒ ข่มขืนฉันที่มุมตึกหลังโรงเรียน ครั้งนั้น มันยังเข้าไปช่วยฉันอยู่เลย ฉันรักเพื่อนคนนี้จริงๆนะ มันเป็นเพื่อนแท้ของฉันมาตั้งแต่อยู่ป.3



“เฮ้ย เอาอีกแล้วหรอ ไอ้หมอนั่นยังไม่เลิกทำกับแกอีกหรอ”ยัยพั้นกระซิบ



“อืม...เขาทำกับฉัน ทุกวัน”ฉันพูดพร้อมกับน้ำตาที่ปริ่มๆอยู่ที่ขอบตา



“ทำไมแกไม่บอกพ่อ ฉันบอกแกกี่ครั้งแล้วว่าแกควรจะบอกพ่อแกไป”พั้นเริ่มมีอาการโกรธอีกครั้ง



“ฉันไม่กล้า....”



“งั้นเดี๋ยวแกมาอยู่บ้านฉันดีกว่า ออกมาจากบ้านนั้นได้แล้ว”



“ไม่ได้ ฉันอยากอยู่กับแม่ เดี๋ยวแม่เหงา”



“แกนี่มัน...เฮ้ออ ฉันจะช่วยแกยังไงดีนะ”ยัยพั้นถอนหายใจ



ฮือๆๆ แค่แกอยู่เป็นเพื่อนฉันอย่างนี้ ฉันก็ดีใจแล้วล่ะ ฮือๆๆ