ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ขาดใจ
ผู้ชายขาดรัก กับ ผู้หญิงไม่บริสุทธิ์ 12// ตอน ขาดใจ
“อย่ามายุ่งกับฉันได้มั้ย!!!”ไอตบโต๊ะเสียงดัง แล้วยืนขึ้นตวาดคนตรงหน้า
“เฮ้ย แกเป็นไรวะ”คนถูดตวาดหลังจากหายอึ้งแล้ว ก็ถามอย่างหวาดๆ แล้วถอยห่างออกมา
“เรื่องของฉัน”คนอารมณ์ไม่ดียังไม่หยุดตวาดเพื่อน
เสียงตวาดด้วยแรงโทสะ แทบจะเหวี่ยงเพื่อนร่วมห้องกระเด็นไปจนสุดกำแพง ขวัญหนีดีฝ่อกันเลยทีเดียว แม้แต่อาจารย์ประจำชั้น ยังต้องกระดึ๊บๆออกจากห้องด้วยสีหน้าหวาดๆ
ส่วนตัวปัญหาก็เดินลงส้นเท้าอย่างอารมณ์เสียออกจากห้องไป ขืนเธอยังอยู่ในห้อง คงได้ล้มโต๊ะ หรือพังห้องแน่ๆ เธอเดินเร็วๆมาที่หลังอาคารเกษตร ที่มีแต่พวกอุปกรเกษตรที่ชำรุดผุพังแล้ว เรียงรายกันอยู่อย่างไม่เป็นระเบียบ แต่ก็ยังพอมองเห็นขยะ รอยเลือด ที่หลงเหลืออยู่บ้าง เพราะตรงนี้ เป็นบริเวณที่คนในวงการเรียกกันว่า สุสาน มันเป็นจุดที่ปลอดตาคน และพวกนักเลงมักจะใช้ตีกัน หรือไม่ก็มาแอบสูบบุหรี่ หรือแม้แต่ค้ายาเสพติด ไม่น่าเชื่อว่าที่แบบนี้จะอยู่ในโรงเรียน
ปัง!!!
ไอกระแทกเท้าเข้ากับกองกระถังต้นไม้พลาสติก จนมันทลายลงมากระจัดกระจายอยู่บนพื้น
ตุบ!!!
เธอเหวี่ยงหมัดใส่กองถุงดินที่เรียงกันเป็นชั้นๆอีก ถึงกองถุงดินจะไม่กระเทือนแม้แต่น้อย แต่มือคนชกก็ระบมไปหมดเพราะความเจ็บ และถึงความเจ็บจะเสียดแทงเข้ามาทางกำปั้น แต่มันก็ไม่สามารถหยุดอารมณ์ที่ระอุอยู่ข้างในกายของไอได้เลย
เด็กสาวยังคงฟาดหัวฟาดหางอยู่กับกองซากอุปกรณ์การเกษตรอีกนาน จนเนื้อตัวเริ่มช้ำเป็นรอยจ้ำ เลือดเริ่มไหลซึมตามกำปั้น น้ำตาที่ไหลออกมาจากตาคู่สวย ไหลลงอาบแก้ม สภาพร่างกายของเธอตอนนี้ คงย่ำแย่เต็มที แต่เมื่อเทียบกับสภาพจิตรใจแล้ว แทบจะเทียบกันไม่ติด
ดวงตาที่เคยงดงามของนางสาวอัญมณี ตอนนี้มีเพียงคราบน้ำตาแห่งความเศร้าโศก โหยหา และคิดถึง ในสมองมีแต่ภาพความทรงจำเก่าๆ ภาพของเพื่อนสาวของเธอ ที่อยู่ข้างๆเธอมายาวนาน ภาพแห่งความสุข ความประทับใจ ความหลังที่เต็มไปด้วยความสุข ที่ต่อแต่นี้ จะไม่มีอีกแล้ว มโนภาพของเธอตอนนี้มีเพียงสีดำ ดำมืดไปทั้งจิตใจ แขนขาของเธอเริ่มอ่อนแรง ซุดฮวบลงสะอึกสะอื้นไห้กับพื้น
แล้วเงาของใครบางคน ก็ทาบทับลงบนร่างของเธอ จนต้องเงยหน้าที่เปราะไปด้วยคราบน้ำตาขึ้นมามอง เธอพบน้องชายของเพื่อนสนิทจ้องมองเธอด้วยดวงตาอันเปี่ยมล้นด้วยความเป็นห่วง เธอโผเข้ากอดคอเขาทันที ถึงจะรู้อยู่แก่ใจว่า เขาก็แทบจะยันตัวเองไว้ไม่อยู่ ด้วยความขมขื่น โศกเคร้า และทรมารแทบขาดใจ ไม่ต่างจากเธอเลย
“พ่อจัดการล้างแค้นให้พี่พั้นเรียบร้อยแล้ว พวกมันตายอย่างน่าสังเวทไปแล้วล่ะ”พูพูดถึงกลุ่มแก๊งค์ที่ฆ่าพั้นตาย
“อืม สมแล้ว”ไอพูดอย่างเย็นชา ถึงในจิตใจจะเสียดายเล็กน้อย ที่ไม่ได้เป็นคนปิดชีวิตพวกมันด้วยตนเอง
“เย็นนี้ไปงานศพพี่พั้นด้วยกันนะ\" พูกล่าวชวน เพราะเขาเชื่อว่าตนเองอ่อนแอเกินกว่าจะไปหาพี่สาวของตนคนเดียว น้ำตาลูกผู้ชายของเขาคงต้องไหลเป็นแน่ ถ้าต้องเผชิญกับความเศร้าโศกของงานศพ
“แน่อยู่แล้ว...”ไอกล่าวอย่างเลื้อนลอย
แล้วคนทั้งคู่ ก็สามารถเลื่อนลอยอยู่กับจิตใจของตนเองได้นาน นานจนกระทั่งเลิกเรียน
แล้วทั้งคู่จึงเดินทางไปร่วมพิธีศพของนางสาว พรรำไพ อันเป็นที่รักของพวกเขาทั้งคู่
ระยะเวลาช่วงนี้ของทั้งไอ และพู เป็นอย่างนี้ทุกวัน มาโรงเรียน เพื่อโดดไปนั่งด้วยกัน และเมื่อเลิกเรียน ก็ไปงานศพพั้น ร่างของทั้งสองเหมือนไร้วิณญาณ มีชีวิตอยู่ได้เพราะจิตใต้สำนึกยังไม่ดับวูบลง ถึงในตอนนี้ ทั้งคู่จะกลับมาเป็นเหมือนก่อนแล้ว เพราะเวลาช่วยเยียวยาหลายสิ่งได้ แต่เมื่อเห็นทุกสิ่งที่สามารถเชื่อมโยงถึงพั้นได้ ทั้งคู่ก็แทบจะขาดใจตายลงตรงนั้น
“วันนี้พี่ต้องไปซื้อของน่ะ พูกลับบ้านไปก่อนนะ”ไอบอกน้องของเพื่อนเธอด้วยรอยยิ้ม ถึงจะยิ้ม แต่เป็นยิ้มที่สร้างขึ้น ความจริงแล้ว จิตใจของไอ ไม่เคยยิ้มอีกเลยหลังจากที่พั้นตาย
“พูไปด้วยดิ”พูเองก็ไม่ได้ต่างจากพั้นมากมายนัก ถึงเขาจะมีท่าทีร่าเริงเหมือนเช่นปรกติ แต่จิตใจยังไม่เคยยิ้มจริงๆสักครั้ง ตั้งแต่เสียพี่สาวไป และที่เปลี่ยนไปอีกอย่างในตัวเขาก็คือ เขาตามติดไอตลอดเวลา เขาจะไม่ยอมให้เกิดอะรึ้นกับไอเด็ดขาด
“ไม่ได้เลย -*-\"ไอตีแขนคนข้างๆเบาๆ เรื่องแบบนี้ ให้ตานี่ไปด้วยได้ไงกันล่ะ
“พี่จะไปไหน ทำไมพูถึงไปด้วยไม่ได้”พูเริ่มสงสัย
“เรื่องของพี่น่า เราน่ะกลับบ้านไปก่อนเถอะไป”
“พี่จะไปไหน ไปทำอะไร ที่ไหน และที่สำคัญ กับใคร?”พูเริ่มคิดไกล ก็ใครจะไปรู้ล่ะ ยัยพี่ตัวแสบนี่อาจจะไปกับผู้ชาย และอาจจะไปทำ....ช่างเถอะ เอาเป็นว่า เขาไม่ไว้ใจเลยล่ะ
พูเดินเข้ามาขว้างหน้าไอ พร้อมกับใบหน้าเริ่มจะฉุน
“บอกแล้ไงว่าเรื่องของพี่”ไอบอกผู้ชายข้างหน้าอย่างใจเย็น
“แต่ผมถามพี่ว่าไปไหน”พูเริ่มเสียงดัง ก็ทำไมเธอต้องปิดบังเขาด้วยล่ะ
“พู อย่าขวางพี่สิ พูกลับบ้านไปก่อน เดี๋ยวพี่ก็กลับแล้ว พี่ไปไม่นานหรอก”
“พี่ปิดอะไรผมอยู่”
“เปล่า”
“นับหนึ่งถึงสาม ถ้าพี่ไม่บอกผม ผมจะจัดการเปิดปากแข็งๆของพี่เอง”พูขู่ หึหึ บางทีเขาก็ไม่อยากให้เธอบอกเลย เขาจะได้กินกำไร
“จะทำอะไรน่ะ พี่บอกเราไม่ได้ โอเค้”ไอเหล่ตาไปมองผู้ชายข้างๆ ด้วยสายตาหวาดๆ เอ เขาจะทำอะไรของเขาน่ะ
“ไม่รู้ล่ะ หนึ่ง”พูเริ่มนับ
“อะไรกันพู ก็พี่..”
“สอง”
“พี่บอกเราไม่ได้”
“สาม”
“นี่!!”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หึหึ มาแร้ว ฉากเลิฟซีนฉากแรก คึคึ
“อย่ามายุ่งกับฉันได้มั้ย!!!”ไอตบโต๊ะเสียงดัง แล้วยืนขึ้นตวาดคนตรงหน้า
“เฮ้ย แกเป็นไรวะ”คนถูดตวาดหลังจากหายอึ้งแล้ว ก็ถามอย่างหวาดๆ แล้วถอยห่างออกมา
“เรื่องของฉัน”คนอารมณ์ไม่ดียังไม่หยุดตวาดเพื่อน
เสียงตวาดด้วยแรงโทสะ แทบจะเหวี่ยงเพื่อนร่วมห้องกระเด็นไปจนสุดกำแพง ขวัญหนีดีฝ่อกันเลยทีเดียว แม้แต่อาจารย์ประจำชั้น ยังต้องกระดึ๊บๆออกจากห้องด้วยสีหน้าหวาดๆ
ส่วนตัวปัญหาก็เดินลงส้นเท้าอย่างอารมณ์เสียออกจากห้องไป ขืนเธอยังอยู่ในห้อง คงได้ล้มโต๊ะ หรือพังห้องแน่ๆ เธอเดินเร็วๆมาที่หลังอาคารเกษตร ที่มีแต่พวกอุปกรเกษตรที่ชำรุดผุพังแล้ว เรียงรายกันอยู่อย่างไม่เป็นระเบียบ แต่ก็ยังพอมองเห็นขยะ รอยเลือด ที่หลงเหลืออยู่บ้าง เพราะตรงนี้ เป็นบริเวณที่คนในวงการเรียกกันว่า สุสาน มันเป็นจุดที่ปลอดตาคน และพวกนักเลงมักจะใช้ตีกัน หรือไม่ก็มาแอบสูบบุหรี่ หรือแม้แต่ค้ายาเสพติด ไม่น่าเชื่อว่าที่แบบนี้จะอยู่ในโรงเรียน
ปัง!!!
ไอกระแทกเท้าเข้ากับกองกระถังต้นไม้พลาสติก จนมันทลายลงมากระจัดกระจายอยู่บนพื้น
ตุบ!!!
เธอเหวี่ยงหมัดใส่กองถุงดินที่เรียงกันเป็นชั้นๆอีก ถึงกองถุงดินจะไม่กระเทือนแม้แต่น้อย แต่มือคนชกก็ระบมไปหมดเพราะความเจ็บ และถึงความเจ็บจะเสียดแทงเข้ามาทางกำปั้น แต่มันก็ไม่สามารถหยุดอารมณ์ที่ระอุอยู่ข้างในกายของไอได้เลย
เด็กสาวยังคงฟาดหัวฟาดหางอยู่กับกองซากอุปกรณ์การเกษตรอีกนาน จนเนื้อตัวเริ่มช้ำเป็นรอยจ้ำ เลือดเริ่มไหลซึมตามกำปั้น น้ำตาที่ไหลออกมาจากตาคู่สวย ไหลลงอาบแก้ม สภาพร่างกายของเธอตอนนี้ คงย่ำแย่เต็มที แต่เมื่อเทียบกับสภาพจิตรใจแล้ว แทบจะเทียบกันไม่ติด
ดวงตาที่เคยงดงามของนางสาวอัญมณี ตอนนี้มีเพียงคราบน้ำตาแห่งความเศร้าโศก โหยหา และคิดถึง ในสมองมีแต่ภาพความทรงจำเก่าๆ ภาพของเพื่อนสาวของเธอ ที่อยู่ข้างๆเธอมายาวนาน ภาพแห่งความสุข ความประทับใจ ความหลังที่เต็มไปด้วยความสุข ที่ต่อแต่นี้ จะไม่มีอีกแล้ว มโนภาพของเธอตอนนี้มีเพียงสีดำ ดำมืดไปทั้งจิตใจ แขนขาของเธอเริ่มอ่อนแรง ซุดฮวบลงสะอึกสะอื้นไห้กับพื้น
แล้วเงาของใครบางคน ก็ทาบทับลงบนร่างของเธอ จนต้องเงยหน้าที่เปราะไปด้วยคราบน้ำตาขึ้นมามอง เธอพบน้องชายของเพื่อนสนิทจ้องมองเธอด้วยดวงตาอันเปี่ยมล้นด้วยความเป็นห่วง เธอโผเข้ากอดคอเขาทันที ถึงจะรู้อยู่แก่ใจว่า เขาก็แทบจะยันตัวเองไว้ไม่อยู่ ด้วยความขมขื่น โศกเคร้า และทรมารแทบขาดใจ ไม่ต่างจากเธอเลย
“พ่อจัดการล้างแค้นให้พี่พั้นเรียบร้อยแล้ว พวกมันตายอย่างน่าสังเวทไปแล้วล่ะ”พูพูดถึงกลุ่มแก๊งค์ที่ฆ่าพั้นตาย
“อืม สมแล้ว”ไอพูดอย่างเย็นชา ถึงในจิตใจจะเสียดายเล็กน้อย ที่ไม่ได้เป็นคนปิดชีวิตพวกมันด้วยตนเอง
“เย็นนี้ไปงานศพพี่พั้นด้วยกันนะ\" พูกล่าวชวน เพราะเขาเชื่อว่าตนเองอ่อนแอเกินกว่าจะไปหาพี่สาวของตนคนเดียว น้ำตาลูกผู้ชายของเขาคงต้องไหลเป็นแน่ ถ้าต้องเผชิญกับความเศร้าโศกของงานศพ
“แน่อยู่แล้ว...”ไอกล่าวอย่างเลื้อนลอย
แล้วคนทั้งคู่ ก็สามารถเลื่อนลอยอยู่กับจิตใจของตนเองได้นาน นานจนกระทั่งเลิกเรียน
แล้วทั้งคู่จึงเดินทางไปร่วมพิธีศพของนางสาว พรรำไพ อันเป็นที่รักของพวกเขาทั้งคู่
ระยะเวลาช่วงนี้ของทั้งไอ และพู เป็นอย่างนี้ทุกวัน มาโรงเรียน เพื่อโดดไปนั่งด้วยกัน และเมื่อเลิกเรียน ก็ไปงานศพพั้น ร่างของทั้งสองเหมือนไร้วิณญาณ มีชีวิตอยู่ได้เพราะจิตใต้สำนึกยังไม่ดับวูบลง ถึงในตอนนี้ ทั้งคู่จะกลับมาเป็นเหมือนก่อนแล้ว เพราะเวลาช่วยเยียวยาหลายสิ่งได้ แต่เมื่อเห็นทุกสิ่งที่สามารถเชื่อมโยงถึงพั้นได้ ทั้งคู่ก็แทบจะขาดใจตายลงตรงนั้น
“วันนี้พี่ต้องไปซื้อของน่ะ พูกลับบ้านไปก่อนนะ”ไอบอกน้องของเพื่อนเธอด้วยรอยยิ้ม ถึงจะยิ้ม แต่เป็นยิ้มที่สร้างขึ้น ความจริงแล้ว จิตใจของไอ ไม่เคยยิ้มอีกเลยหลังจากที่พั้นตาย
“พูไปด้วยดิ”พูเองก็ไม่ได้ต่างจากพั้นมากมายนัก ถึงเขาจะมีท่าทีร่าเริงเหมือนเช่นปรกติ แต่จิตใจยังไม่เคยยิ้มจริงๆสักครั้ง ตั้งแต่เสียพี่สาวไป และที่เปลี่ยนไปอีกอย่างในตัวเขาก็คือ เขาตามติดไอตลอดเวลา เขาจะไม่ยอมให้เกิดอะรึ้นกับไอเด็ดขาด
“ไม่ได้เลย -*-\"ไอตีแขนคนข้างๆเบาๆ เรื่องแบบนี้ ให้ตานี่ไปด้วยได้ไงกันล่ะ
“พี่จะไปไหน ทำไมพูถึงไปด้วยไม่ได้”พูเริ่มสงสัย
“เรื่องของพี่น่า เราน่ะกลับบ้านไปก่อนเถอะไป”
“พี่จะไปไหน ไปทำอะไร ที่ไหน และที่สำคัญ กับใคร?”พูเริ่มคิดไกล ก็ใครจะไปรู้ล่ะ ยัยพี่ตัวแสบนี่อาจจะไปกับผู้ชาย และอาจจะไปทำ....ช่างเถอะ เอาเป็นว่า เขาไม่ไว้ใจเลยล่ะ
พูเดินเข้ามาขว้างหน้าไอ พร้อมกับใบหน้าเริ่มจะฉุน
“บอกแล้ไงว่าเรื่องของพี่”ไอบอกผู้ชายข้างหน้าอย่างใจเย็น
“แต่ผมถามพี่ว่าไปไหน”พูเริ่มเสียงดัง ก็ทำไมเธอต้องปิดบังเขาด้วยล่ะ
“พู อย่าขวางพี่สิ พูกลับบ้านไปก่อน เดี๋ยวพี่ก็กลับแล้ว พี่ไปไม่นานหรอก”
“พี่ปิดอะไรผมอยู่”
“เปล่า”
“นับหนึ่งถึงสาม ถ้าพี่ไม่บอกผม ผมจะจัดการเปิดปากแข็งๆของพี่เอง”พูขู่ หึหึ บางทีเขาก็ไม่อยากให้เธอบอกเลย เขาจะได้กินกำไร
“จะทำอะไรน่ะ พี่บอกเราไม่ได้ โอเค้”ไอเหล่ตาไปมองผู้ชายข้างๆ ด้วยสายตาหวาดๆ เอ เขาจะทำอะไรของเขาน่ะ
“ไม่รู้ล่ะ หนึ่ง”พูเริ่มนับ
“อะไรกันพู ก็พี่..”
“สอง”
“พี่บอกเราไม่ได้”
“สาม”
“นี่!!”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หึหึ มาแร้ว ฉากเลิฟซีนฉากแรก คึคึ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น