ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : จากไป ตลอดกาล
ผู้ชายขาดรัก กับ ผู้หญิงไม่บริสุทธิ์ 11// ตอน จากไป ตลอดกาล
“......”ฉันตื่นขึ้น เพราะรู้สึกเหมือนมีอะไรมารัดที่ตัว
ฉันค่อยๆหันไปมอง และพบร่างสั่นๆของพู ตัวเขาสั่นยังกะเจ้าเข้า สั่นจนฉันตกใจ เขาร้องไห้...
“พู เป็นอะไรไป เงยหน้าขึ้นมาคุยกับพี่ก่อนนะ พู...”ฉันพูดเบาๆพลางลูบหัวเขา แล้วพยายามดันตัวเองขึ้นมานั่ง
พูเป็นอะไรไป ฉันรู้ ปรกติพูเป็นคนเข้มแข็ง ไม่ร้องไห้ง่ายๆ เห็นน้ำตาเขายากกว่าเห็นนายกเต้นระบำ ฮูล้า ฮูล่า อีกนะ
“ขอกอดอย่างนี้ สักพักเถอะนะ”พูขอร้องฉันด้วยเสียงสั่นๆ และฝืนตัวไม่ยอมให้ฉันลุกขึ้นนั่ง
ฉันก็เลยปล่อยให้เขากอดอยู่อย่างนั้น และกอดเขาตอบพลางลูบหลังเขาไปด้วย พูเอาแต่ร้องไห้ จนเสื้อฉันเปียก ยิ่งได้ยินเสียงเขาร้อง ฉันก็ยิ่งใจไม่ดี เกิดอะไรขึ้น
ตอนนี้พูร้องไห้จนหลับไปแล้ว แต่ฉันก็ยังกอดเขาอยู่ ไม่อยากให้เขารู้สึกว่าอยู่คนเดียวน่ะ แต่ถึงพูจะหลับไปแล้ว แต่ฉันกลับนอนไม่หลับเอาซะดื้อๆ เพราะเอาแต่กระวนกระวายว่าเกิดอะไรขึ้น
เกิดอะไรขึ้นกันนะ คนอย่างพู ลูกเจ้าพ่อมาเฟีย อันตรายมันเยอะ หรือว่าพ่อพูถูกทำร้าย แน่ๆเลย น่าสงสารจัง
“...อืม”ฉันสลืมสลือตื่นมา เพราะเหมือนมีอะไรหลุดมือ
“ตื่นแล้วหรอ”เสียงผู้ชายที่ฉันคุ้นเคยดังขึ้นข้างๆหู
“ใช่ ก็เห็นๆอยู่ ว่าแต่เราเถอะ ร้องไห้ทำไม”ฉันถามด้วยความเป็นห่วง
พูนอนตะแคงอยู่ข้างๆฉัน ฉันจึงพลิกตัวไปหันหน้าเข้าหาเขา จนหน้าเราสองคนอยู่ใกล้กันมาก มากจนลมหายใจของเขา พัดผมฉันปลิวเลยทีเดียว แต่ตอนนี้ ฉันไม่มีอารมณ์มาเขินหรอก ฉันเป็นห่วงพูมากกว่า
“พี่พั้นตายครับ”พูตอบสั้นๆ ก่อนที่น้ำตาจะร่วงลงมาอีกรอบ
“อะไรนะ!!!”ฉันสปริงตัวขึ้นมานั่งทันที ใครตายนะ พั้นไหน ไม่ใช่พั้นเพื่อนฉันใช่มั้ย ไม่ๆๆ เป็นไปไม่ได้
“พี่พั้น..ตายครับ”พูเน้นอีกครั้ง
พั้น...ตาย เพื่อนฉัน ตายแล้ว เพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน ตาย เป็นไปได้ยังไง ตอนนี้หัวฉันตื้อไปหมด ตกใจ เสียใจ ใจหาย ความรู้สึกมันท่วมท้นจนตัวฉันแข็งไปเลย แม้แต่น้ำตาก็ไม่ไหล มันแข็งไปหมดแล้วจริงๆ
“พั้น....”ในที่สุด ปากฉันก็ขยับจนได้ แต่ขยับได้แค่นั้น น้ำตาก็พลั่งพลูออกมา
พั้น เกิดอะไรขึ้น ทำไม ทำไมเพื่อนที่ดีที่สุด ต้องจากไปด้วย ทำไมคนที่ฉันรัก ไม่เคยอยู่ข้างๆฉันเลย ตั้งแต่แม่ แม่ที่ฉันรัก ที่คอยดูแล คอยปลอบ คอยอยู่ข้างๆฉันมาตลอด ท่านก็มาหลับไปแบบนี้ ส่วนพ่อ ก็ไม่เคยอยู่ให้ฉันเห็นหน้า ไม่เคยเลย แล้วยังมาพั้นอีก พวกเขาไม่รักฉันเลยหรือไง ถึงได้จากไปกันแบบนั้น พวกเขาเห็นฉันเป็นอะไร ต้นไม้ หิน ภูเขา หรืออะไร นึกว่าฉันแข็งแกร่งถึงขนาดทนอยู่ได้เลยหรอ หรือว่าไม่เคยรักฉันเลย ถ้าไม่รักฉัน จะช่วยอยู่กับฉันนานๆไม่ได้หรอ มันมากมายไปหรือไง ใจร้ายกันจังนะ ใจร้ายที่สุด
ขณะที่ร้องให้ เสียงสะอึกสะอื้นสองเสียงประสานกันเหมือนจะขาดใจ หัวใจสองดวงคล้ายจะถูกบีบให้แหลกสลายไปตรงนั้น คนหนึ่งเจ็บเท่าไหร่ อีกคนก็คงเจ็บไม่แพ้กัน
“ฮือๆๆ เกิด...อะไร..ฮึก...ขึ้น ฮือๆ ทำไมพั้น...ถึงตาย ฮึก”เสียงสะอึกสะอื้น ที่พยายามกลั้นไว้ ดังขึ้นสลับกับการเอ่ยถามเบาๆ
“พี่ถูกยิง ตอนออกไปโทรศัพท์นอกบาร์เมื่อคืน คงจะเป็นแก๊งค์ที่พี่มีเรื่องด้วยตอนนี้นั่นแหละ”พูดูจะกลั้นน้ำตาได้แล้ว ตอบเสียงเบาๆ
“........”เมื่อได้ยินคำตอบ ไอไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่ถ้ามีใครจ้องเข้าไปในดวงตาของเธอแล้ว คงจะได้เห็ยไฟลุกสุมอยู่เลยทีเดียว มันเต็มไปด้วยความอาฆาต ลองสบตาเธอตอนนี้ดูสิ แล้วคุณจะไม่กล้าสบตาใครอีกเลย
“......”ฉันตื่นขึ้น เพราะรู้สึกเหมือนมีอะไรมารัดที่ตัว
ฉันค่อยๆหันไปมอง และพบร่างสั่นๆของพู ตัวเขาสั่นยังกะเจ้าเข้า สั่นจนฉันตกใจ เขาร้องไห้...
“พู เป็นอะไรไป เงยหน้าขึ้นมาคุยกับพี่ก่อนนะ พู...”ฉันพูดเบาๆพลางลูบหัวเขา แล้วพยายามดันตัวเองขึ้นมานั่ง
พูเป็นอะไรไป ฉันรู้ ปรกติพูเป็นคนเข้มแข็ง ไม่ร้องไห้ง่ายๆ เห็นน้ำตาเขายากกว่าเห็นนายกเต้นระบำ ฮูล้า ฮูล่า อีกนะ
“ขอกอดอย่างนี้ สักพักเถอะนะ”พูขอร้องฉันด้วยเสียงสั่นๆ และฝืนตัวไม่ยอมให้ฉันลุกขึ้นนั่ง
ฉันก็เลยปล่อยให้เขากอดอยู่อย่างนั้น และกอดเขาตอบพลางลูบหลังเขาไปด้วย พูเอาแต่ร้องไห้ จนเสื้อฉันเปียก ยิ่งได้ยินเสียงเขาร้อง ฉันก็ยิ่งใจไม่ดี เกิดอะไรขึ้น
ตอนนี้พูร้องไห้จนหลับไปแล้ว แต่ฉันก็ยังกอดเขาอยู่ ไม่อยากให้เขารู้สึกว่าอยู่คนเดียวน่ะ แต่ถึงพูจะหลับไปแล้ว แต่ฉันกลับนอนไม่หลับเอาซะดื้อๆ เพราะเอาแต่กระวนกระวายว่าเกิดอะไรขึ้น
เกิดอะไรขึ้นกันนะ คนอย่างพู ลูกเจ้าพ่อมาเฟีย อันตรายมันเยอะ หรือว่าพ่อพูถูกทำร้าย แน่ๆเลย น่าสงสารจัง
“...อืม”ฉันสลืมสลือตื่นมา เพราะเหมือนมีอะไรหลุดมือ
“ตื่นแล้วหรอ”เสียงผู้ชายที่ฉันคุ้นเคยดังขึ้นข้างๆหู
“ใช่ ก็เห็นๆอยู่ ว่าแต่เราเถอะ ร้องไห้ทำไม”ฉันถามด้วยความเป็นห่วง
พูนอนตะแคงอยู่ข้างๆฉัน ฉันจึงพลิกตัวไปหันหน้าเข้าหาเขา จนหน้าเราสองคนอยู่ใกล้กันมาก มากจนลมหายใจของเขา พัดผมฉันปลิวเลยทีเดียว แต่ตอนนี้ ฉันไม่มีอารมณ์มาเขินหรอก ฉันเป็นห่วงพูมากกว่า
“พี่พั้นตายครับ”พูตอบสั้นๆ ก่อนที่น้ำตาจะร่วงลงมาอีกรอบ
“อะไรนะ!!!”ฉันสปริงตัวขึ้นมานั่งทันที ใครตายนะ พั้นไหน ไม่ใช่พั้นเพื่อนฉันใช่มั้ย ไม่ๆๆ เป็นไปไม่ได้
“พี่พั้น..ตายครับ”พูเน้นอีกครั้ง
พั้น...ตาย เพื่อนฉัน ตายแล้ว เพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน ตาย เป็นไปได้ยังไง ตอนนี้หัวฉันตื้อไปหมด ตกใจ เสียใจ ใจหาย ความรู้สึกมันท่วมท้นจนตัวฉันแข็งไปเลย แม้แต่น้ำตาก็ไม่ไหล มันแข็งไปหมดแล้วจริงๆ
“พั้น....”ในที่สุด ปากฉันก็ขยับจนได้ แต่ขยับได้แค่นั้น น้ำตาก็พลั่งพลูออกมา
พั้น เกิดอะไรขึ้น ทำไม ทำไมเพื่อนที่ดีที่สุด ต้องจากไปด้วย ทำไมคนที่ฉันรัก ไม่เคยอยู่ข้างๆฉันเลย ตั้งแต่แม่ แม่ที่ฉันรัก ที่คอยดูแล คอยปลอบ คอยอยู่ข้างๆฉันมาตลอด ท่านก็มาหลับไปแบบนี้ ส่วนพ่อ ก็ไม่เคยอยู่ให้ฉันเห็นหน้า ไม่เคยเลย แล้วยังมาพั้นอีก พวกเขาไม่รักฉันเลยหรือไง ถึงได้จากไปกันแบบนั้น พวกเขาเห็นฉันเป็นอะไร ต้นไม้ หิน ภูเขา หรืออะไร นึกว่าฉันแข็งแกร่งถึงขนาดทนอยู่ได้เลยหรอ หรือว่าไม่เคยรักฉันเลย ถ้าไม่รักฉัน จะช่วยอยู่กับฉันนานๆไม่ได้หรอ มันมากมายไปหรือไง ใจร้ายกันจังนะ ใจร้ายที่สุด
ขณะที่ร้องให้ เสียงสะอึกสะอื้นสองเสียงประสานกันเหมือนจะขาดใจ หัวใจสองดวงคล้ายจะถูกบีบให้แหลกสลายไปตรงนั้น คนหนึ่งเจ็บเท่าไหร่ อีกคนก็คงเจ็บไม่แพ้กัน
“ฮือๆๆ เกิด...อะไร..ฮึก...ขึ้น ฮือๆ ทำไมพั้น...ถึงตาย ฮึก”เสียงสะอึกสะอื้น ที่พยายามกลั้นไว้ ดังขึ้นสลับกับการเอ่ยถามเบาๆ
“พี่ถูกยิง ตอนออกไปโทรศัพท์นอกบาร์เมื่อคืน คงจะเป็นแก๊งค์ที่พี่มีเรื่องด้วยตอนนี้นั่นแหละ”พูดูจะกลั้นน้ำตาได้แล้ว ตอบเสียงเบาๆ
“........”เมื่อได้ยินคำตอบ ไอไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่ถ้ามีใครจ้องเข้าไปในดวงตาของเธอแล้ว คงจะได้เห็ยไฟลุกสุมอยู่เลยทีเดียว มันเต็มไปด้วยความอาฆาต ลองสบตาเธอตอนนี้ดูสิ แล้วคุณจะไม่กล้าสบตาใครอีกเลย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น