คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ไปเยี่ยมคนป่วย
ไพลินออเินทาาอนโแ่เ้า หิสาวับรถมุ่หน้าไปยัเส้นทาสายะวันออ เธอับรถแบบสบายๆ ว่าะถึบ้านยาย็น่าะใ้เวลาเือบสอั่วโมรึ่ แ่ถ้าเวลาปิที่สบายีอาับเร็วว่านี้ ห่ววามปลอภัยอัวเอ้าหรือเร็ว็ถึบ้านยายเหมือนัน เมื่อเ้าโทรถามอาารยายับเพื่อนพยาบาล เบาใที่บัวมพููแลยายให้เป็นอย่าี
บัวมพูเป็นเพื่อนสนิทนเียวอเธอ สอสาวเรียน้วยันั้แ่ั้นประถมนบมัธยมปลาย บัวมพูอยาเป็นหมอ แ่้วยว่าที่บ้านมีอาีพทำนาทำสวนพ่อับแม่ไม่สามารถส่เสียให้เรียนหมอไ้ เธอเลยเบนเ็มมาเรียนพยาบาลแทน อย่าน้อย็ไ้รัษาน่วยนเหมือนัน บ้านบัวมพูอยู่นละอำเภอับไพลิน บัวมพูสอบิพยาบาลไ้สมใ ส่วนเธอสอบเ้ามหาวิทยาลัยอรับาลไ้ที่รุเทพฯในะที่อยาไ้ เวลาที่ยายไม่สบายบัวมพูะ่วยอำนวยวามสะวที่โรพยาบาลให้ทุอย่า ยเว้นว่าวันไหนที่เพื่อนเ้าเวรึ
อีแปสิบิโลเมร็ะถึบ้านยาย มีโทรศัพท์มาาที่ทำาน ไพลินอรถ้าทาเพื่อรับสาย
“สวัสี่ะพี่รอมี มีอะไรหรือเปล่าะ”
“พายถึไหนแล้ว”
“อีแปสิบิโลเมร็ะถึบ้านยายแล้ว่ะพี่มีอะไรหรือเปล่าะ”
“ไม่มีอะไร๊ะพี่เป็นห่ว เพิ่ะสร่าไ้ฝาเยี่ยมยาย้วนนะพาย ถึบ้านแล้วส่่าว้วยนะับรถีๆล่ะเพื่อนๆเป็นห่ว”
“อบุมา่ะพี่รอ ฝาอบุทุน้วยนะะ”
รอาวาสายไปแล้ว ไพลินิว่าัวเอโีไ้หัวหน้าานี ไ้เพื่อนร่วมานีทุน เธอไม่ิเลยว่าะย้ายไปทำานที่อื่น ทั้ที่เธอเอมีวามสามารถอายุยัน้อย ออไปหาานที่เินเือนสูว่านี้ ็ยัไ้แ่เลือที่ะไม่ไป
ไพลินับรถอีไม่นาน็ถึโรพยาบาล ที่นี้เป็นโรพยาบาลประำัหวั เป็นโรพยาบาลศูนย์อภาะวันออ สะวสบายทุอย่า อยู่ห่าาบ้านอเธอเือบสี่สิบิโลเมร วันนี้บัวมพูอยู่เวรเ้าไพลินีใเือบห้าเือนที่ไม่ไ้เอับเพื่อน ทั้สอพูุยันแ่ทาโทรศัพท์่าน่า็ยุ่ับาน เวลาเธอลับบ้านมาหายายมัะรับบัวมพูเ้าเวรึลอ แ่รั้นี้โีเพื่อนอเธอทำานลาวัน
“พายถึไหนแล้วพูรออยู่ับยายที่ห้อพิเศษ”
“ำลัะถึแล้วแป๊ปเียว”
ไพลินอห้อพิเศษให้ยายไ้อยู่อย่าสบาย บัวมพูัารเรื่อพยาบาลเฝ้าไ้ให้้วย สอสาวโผเ้าสวมอันอย่าิถึ
“พายเราไปุยันฝั่โน้น่อนีว่า ยายหลับอยู่ พูอยาให้ยายพัผ่อนเยอะๆ”
“อบในะพูที่เป็นธุระให้พายลอเลย”
“ไม่เป็นไรพูเ้าเ้าไม่เป็นไรหรอะมาเรใอะไรเรื่อแ่นี้นิหน่อยเอ”
“พูลยายเป็นอะไร ทำไม่วนี้ยายไม่สบายบ่อยัเลย “
“เบาหวาน วามัน โรนแ่ พูไม่แนใ่ว่าะมีอย่าอื่นไหม พรุ่นี้หมอมารวสามโมเ้ายัไพายลอสอบถามุหมอูนะ”
“หวัว่าะไม่เออะไรมาว่าที่เป็นอยู่นะ พายใอไม่่อยีเลย”
“อย่าเพิ่ิมา พรุ่นี้พูหยุเี๋ยวืนนี้พูมานอนเป็นเพื่อนเฝ้ายาย้วยันนะ”
“ไ้ๆพายอบใพูมาเลยนะ ่วยเหลือทุอย่าเลย”
“พายนี่เราเป็นเพื่อนันนะ สมัย่อนยาย็มีบุุับพูมารวมถึพาย้วย มีอะไร็้อ่วยเหลือัน พูไปทำาน่อนเลิานแล้ว ะมาใหม่ เรื่อเสื้อผ้าับอาหารเย็นไม่้อห่วนะ เี๋ยวพูัารเอ”
บัวมพูบไหล่เพื่อนเบาๆ่อนที่ะเินออาห้อไป
ไพลินเ้าห้อไปนั่้าเียนป่วย ยายันเป็นยายแท้ๆอเธอ ยายับามีลูสาวนเียวือแม่อเธอ ไม่นานา็เสียีวิ้วยอุบัิเหุรถยน์ ยายลายเป็นแม่เลี้ยเี่ยว โีที่ยายมีทรัพย์สมบัิทอมาาาทวยายทวอีที ยายเป็นรู ทำให้มีเินเลี้ยลูสบายๆ พอแม่เธอแ่านับพ่อเธอไ้ไม่นาน แม่เธอ็เสียีวิ้วยอุบัิเหุทารถยน์เหมือนา ไม่นานพ่อเธอ็มีภรรยาใหม่ ยายไม่ยอมให้พ่อเธอพาเธอไปอยู่ับแม่ใหม่ ท่านอาสาเลี้ยเธอเอ
“พายเหรอลู มาแล้วเหรอนี่ี่โมแล้ว”
“พายมาสัพัแล้ว เห็นยายหลับพายเลยไม่ปลุะไ้พัผ่อนเยอะๆ”
“ยายีึ้นเยอะแล้วลู ไม่เป็นไรแล้วอยาลับบ้าน”
“พรุ่นี้เ้าโมเ้าุหมอะมารวรอฟัหมอ่อนเาะว่ายัไถ้าสบายีแล้วเรา็่อยลับบ้านันนะะยาย”
“วุ่นวายไปหมเลยนะ แล้วนี่พายหยุานเหรอลูถึมาไ้”
“หยุ๊ะยายพายะอยู่นว่ายายะหายี หรือไม่็พาพายายไปอยู่ที่อนโ้วยีว่า สัเือนยายสบายีแล้ว่อยลับมาบ้านสวนีไหม๊ะ”
“็ีเหมือนันนะลู พายะไ้ไม่้อเป็นห่วยายมา ับรถไลๆแบบนี้ยายเป็นห่ว”
ยายันไม่อยาให้หลานสาวนเียวับรถไปมาไลๆแบบนี้ หิราไม่อยาให้ประวัิศาสร์้ำรอย สามีอยาย็เสียีวิ้วยอุบัิรถยน์ แม่อไพลิน็เสียีวิ้วยอุบัิเหุรถ ถึแม้ว่าะผ่านมาหลายปีมาแล้ว ยาย็ยัลัวไม่อยาให้เิอะไรึ้นับหลานสาวนเียว
ไพลินือแ้วาวใอยายัน สสาร้อำพร้าแม่ั้แ่ยัเ็ พ่อ็ไปมีภรรยาใหม่ พ่ออพายเยมาอลูไปอยู่้วย แ่ไพลินไม่ยอมไป ยืนยันว่ายัไ็ะอยู่ับยาย สุท้ายพ่ออพาย็ยัูแลลอเรื่อเินและเรื่อวามสะว่าๆ นี่ถ้ารู้ว่ายายันไม่สบายเาะ้อเ้ามาัารให้ยายันไปอยู่โรพยาบาลีที่ทันสมัยในรุเทพฯแน่ๆ
ยายันไม่อยายุ่ับเามานั เพราะภรรยาและลูใหม่อเาอบมาวุ่นวายับหนูพายอยาย
“ั้นเราพัที่บ้านสวนสัสอวัน แล้ว็เ้ารุเทพฯเลยนะะ” ไพลินีใ แปลใเหมือนันว่าทำไมอยู่ๆยาย็อบลแบบไม่้อิอะไรเลย ปิยายะไม่่อยไปไหนไลๆนานๆเลย ห่วบ้านห่วสวนมา หรืออีเหุผลหนึ่็ือยายลัวว่าพ่อะรู้ เพราะถ้าพ่อรู้ว่ายายไม่สบาย พ่อ้อมาหา และเมื่อพ่อมาหายายับเธอ ภรรยาใหม่อพ่อ้อไม่พอใแน่ๆันั้นสู้ไม่ให้พ่อรู้ีว่า เธอับยายะไ้ไม่้อวุ่นวายรำาใ แ่ถึยายับเธอะพยายามไม่ิ่อพ่อ บาวันอยู่ๆพ่อ็โผล่มาเยี่ยมยายที่บ้านสวนบ่อยๆ
เือบหนึ่ทุ่มบัวมพูหอบหิ้ว้าวอมาเ็มสอมือ
“พูนอะไรมาเยอะแยะไปหมเลย ทำไมไม่โทรมาพายะไ้ออไปรับ”
“ไม่เป็นไรหรอหอพูอยู่ในเโรพยาบาลนี่แหละปั่นัรยานมาแป๊ปเียว นี่พูื้ออาหารมา้วยนะหลายอย่าเลย มาินันเลยีว่า”
“มา่ะยาย พูเลือื้ออาหารที่ยายินไ้ และเราสอนอบ พูไ้พัแล้วเี๋ยวพูไปนอนบ้านยาย้วยนะะ”
“ีเลยลูแบบนี้ยายหายเร็วแน่ๆเลยนานแล้วนะที่พูับหนูพายไม่ไ้เอัน”
“พูิถึบ้านสวนอยายเสมอไม่เยลืมเลย ิลอเวลาว่าเมื่อไหร่ะไ้ไปนอนบ้านยายอี”
“ไปราวนี้ยายะทำับ้าวอร่อยๆให้ิน”ยายันพูุยอย่าอารม์ี
ทั้สามนินอาหารที่บัวมพูื้อมา ยายันิน้าวไ้เยอะมาเป็นเพราะีใที่หลานสาวมาหาเป็นำลัใที่ีอยายัน หลัิน้าวเสร็พยาบาลเ้ามารวอาารอยายัน ัยาหลัอาหารให้ ทั้สามนพูุยเรื่อเ่าๆันอย่าสนุสนาน โยเพาะยายอารม์ีมา
“ยายะพูไม่เยลืมเลยสมัย่อนเวลามีปัหาเรื่อ่าเทอมพูรบวนยายอยู่บ่อยๆ”
“่าเถอะน่าอย่าิมาเลยหนูพู็เหมือนหลานยายนหนึ่ ่วยเหลือัน”
สมัยที่บัวมพูเรียนมัธยมบ้านเธออยู่อีอำเภอ ารเินทาลำบาที่บ้านทำไร่ทำสวน ยายันเอ็นูเห็นว่าเป็นเ็เรียบร้อยยันมาและยัเป็นเพื่อนสนิทอหนูพาย ยาย็อสสารไม่ไ้ ยายันวนบัวมพูมาพัที่บ้าน้วยเ้า็ไปโรเรียนพร้อมับไพลิน เสาร์อาทิย์ลับบ้านไปหาพ่อแม่ แ่ส่วนมาบัวมพูไม่่อยลับ รอลับ่วปิเทอมให่
“พูน้อายใล้บหรือยัเหลืออีี่ปีพายำไ้ว่าพูมีน้อายอีน”
“ใ้พูมีน้อายอีนอนนี้ำลัเรียนวิศวะไฟฟ้าปีสอ เหลืออีสอปี็ะบแล้ว”
“อีไม่นานหรออทนเอานะพู พายเอาใ่วย แล้วพูไม่อยาเรียน่อแล้วเหรอ”
“อยามาเพราะถ้าพูเรียนสูว่านี้ ำแหน่หน้าที่ารานีว่านี้ เิน็เยอะึ้น พูอยาให้พ่อับแม่สบาย ไม่อยาให้ทำสวนแล้ว เาเหนื่อยทำมาเยอะแล้ว”
“นัูแบบพูน้ำไม่ไหลไฟไม่ไหม้หรอ สัวันพูะสบายพายเอาใ่วย”
“อบในะพายมีแ่พายนี่แหละที่อยให้ำลัใ แล้วพายเป็นยัไบ้าานที่ทำ สุภาพเป็นยัไบ้า”
“พายเหรอสบายีสบายมา้วย ที่ทำาน็ีเรื่อหัวใยัไม่มีใรเหมือนเิม เหมือนเิมทุอย่าเลย ห่ว็แ่ยายอย่าเียวนี่แหละ”
“แ่ยายบอว่าะไปอยู่ับพายที่รุเทพฯแล้วนี่”
“ใ้ไม่รู้ว่ายายิอะไรอยู่ แ่พายีในะเยิว่าถ้ายายไม่ยอมไปอยู่้วย พายะหาานแถวใล้ๆบ้านเราทำ เินเือนน้อยแ่ไ้อยู่ใล้ยายไู้แลยายแ่นี้พาย็มีวามสุแล้ว”
“แล้วเรื่อพ่อเป็นไบ้าพาย ยัิ่อันอยู่ไหมพูเห็นทาโน้นเาูไฮโันมาเลย ทำัวรวยสุๆ”
“ไม่ไ้ยุ่เี่ยวันเลย พายไม่มีส่วนเี่ยว้อับเา ับพ่อ็ไม่่อยไ้พูุยันหรอ นานๆถึไ้เอัน พายไม่อยายุ่ เบื่อไม่อยาให้เามาอยเหน็บแนม”
“ีแล้วล่ะ ่าน่าอยู่สบายใ้วยันทั้สอฝ่าย “
“พายสสารพ่อนะ แ่ถ้าะมีปัหา็่าน่าอยู่ีว่า เือนหนึ่เอันิน้าว้วยันรั้สอรั้็พอ”
ยายันยัไม่หลับ นอนฟัสอสาวุยันเบาๆ หิรารู้ว่าัวเอแ่มาแล้ว เห็นทีว่าะ้อัารเรื่อเอสารทุอย่า เรื่อทรัพย์สินทุอย่าให้เรียบร้อย่อนที่ะไม่มีโอาสไ้ทำ ถ้าหาว่าเป็นอะไรไปะไ้ไม่้อห่วมา
ความคิดเห็น