พันธสัญญารักนักปราบผีสาว (ฟรี)

ลำดับตอนที่ #51 : ตอนที่ 50 พบครอบครัว

ตอนที่ 50

พบครอบครัว

"แม่ค่ะ!! แม่!!"

ฮาสึโนะพยายามตะโกนร้องเรียกแม่ของตัวเองผ่านโทรศัพท์มือถือ แต่เธอก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรตอบกลับมา จนมันผ่านไปเกือบนาทีเธอจึงได้ยินเสียงพ่อของเธอผ่านทางโทรศัพท์

"ฮาโล...นี้พ่อเองนะ"

"ค่ะพ่อ!! แม่เป็นยังไงบ้างค่ะ" ฮาสึโนะรีบร้อนถาม

"ก็ไม่เป็นไรแล้วล่ะ แม่เขาแค่เป็นลมนิดหน่อยนะ"

"งะ...งั้นเหรอค่ะ" ฮาสึโนะรู้สึกเบาใจขึ้นมาทันทีที่ได้ยินแบบนั้น

"ว่าแต่ที่ลูกโทรมาหานี้มีเรื่องอะไรเหรอ?" 

ผู้เป็นพ่อถามฮาสึโนะ ซึ่งเธอก็สูดหายใจเข้าไปลึกๆก่อนที่จะตอบออกไป

"เออคือว่า...หนูอยากจะถามว่าสัปดาห์นี้พ่อว่างหรือเปล่าค่ะ?"

"อืมก็ว่างนะ งานช่วงนี้ก็ไม่ได้ยุ่งอะไร"

"ถ้ายังงั้นพ่อช่วยบินมาหาแก้วที่ประเทศญี่ปุ่นได้ไหมค่ะ?"

"เอ๊ะ!! ทำไมล่ะ?" ผู้เป็นพ่อเริ่มรู้สึกสงสัยในคำพูดของลูกสาวตัวเอง

"ก็พอดีว่าหนูกำลังจะหมั้นกับผู้ชายนะค่ะ เลยว่าจะให้พ่อ...."

แกล๊บ!!.... ยังไม่ทันที่ฮาสึโนะจะได้พูดอะไรต่อ เธอก็รู้สึกว่ามีเสียงดังแปลกๆที่ปลายสายเหมือนกับเสียงของอะไรสักอย่างแตกออกจากกัน

"พะ...พ่อค่ะ พ่อ?"

ฮาสึโนะเองก็เริ่มรู้สึกใจไม่ดีเมื่อเห็นพ่อของตัวเองเงียบไป

"อืม...ได้สิงานหมั้นของลูกเหรอ? ไปสิ... ไปแน่ พ่อต้องไปแน่นอนอยู่แล้ว"

ฮาสึโนะรู้สึกเหมือนกับว่าน้ำเสียงของพ่อเธอนั้นดูจะแข็งๆไปกว่าตอนปกติ

"พ่อค่ะ เป็นอะไรหรือเปล่า?" ฮาสึโนะถามออกมาด้วยความเป็นห่วง

"ไม่เป็นไร พ่อสบายดี ลูกช่วยบอกรายละเอียดพร้อมกับสถานที่ให้กับพ่อหน่อยจะได้ไหม?"

"งะ...งั้นก็ฟังดีๆนะค่ะ เดี๋ยวหนูจะค่อยๆบอกให้ช้าๆ"

ว่าแล้วฮาสึโนะก็เริ่มบอกรายละเอียดของงานและสถานที่จัดงานให้กับพ่อของเธอ

และเมื่อคุยจบเธอก็วางสายลง

"เฮ้ย... นึกว่าพ่อจะต่อต้านการหมั้นของฉันมากกว่านี้ซะอีก"

ฮาสึโนะกล่าวออกมาพร้อมกับโยนโทรศัพท์ของเธอเข้าไปในช่องมิติแล้วก็นอนแผ่แช่น้ำเหมือนเดิม ความจริงแล้วเธอเองก็อยากจะให้พ่อของเธอทำท่าทางหวงเธอบ้าง แบบว่า...

ผู้ชายนั้นมันเป็นใครกัน!! เดี๋ยวพ่อจะเอาปืนลูกซองไปยิงหัวมันเอง หรือไม่ก็ มันอยากตายนักใช่ไหม? ที่กล้ามาจีบลูกสาวของพ่อ แล้วทีนี้เธอก็จะได้ไปหลบอยู่ข้างหลังของพ่อพร้อมกับส่งเสียงเชียร์ให้กับเรนอิจิ

"อา...ทำไมมันไม่เป็นแบบนั้นบ้างนะ" ฮาสึโนะกล่าวพร้อมกับค่อยๆจบตัวลงไปในน้ำ

"เออ...คุณเฟรนดี้ค่ะ? ฮาสึโนะเป็นอะไรเหรอค่ะ?" ยามินั้นฟังภาษาไทยไม่ออกจึงหันไปถามเฟรนดี้ที่อยู่ข้างๆแทน

"ก็ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่ครอบครัวสุขสันต์กับลูกสาวจอมเพ้อฝันเท่านั้นเอง" เฟรนดี้กล่าวพร้อมกับยกจอกเหล้าขึ้นมาจิบอย่างสบายใจ และมองดูท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ต่อไป

******

3วันหลังจากนั้น

เที่ยวบินของพ่อกับแม่ของฮาสึโนะก็บินมาถึงที่ประเทศญี่ปุ่น และจอดลงที่สนามบิน

"เรนอิจิใช่เครื่องลำนี้แน่นะ?"

ฮาสึโนะร้องถามเรนอิจิอย่างไม่แน่ใจ เพราะเธอรู้สึกตื่นเต้นมากที่จะได้เจอพ่อกับแม่ที่ประเทศญี่ปุ่นแบบนี้

"ถ้าเป็นตามที่พ่อกับแม่ของเธอบอกนะ ก็เครื่องนี้แหละ" เรนอิจิตอบ

และในที่สุดฮาสึโนะก็มองเห็นพ่อกับแม่ของเธอที่เดินออกมา

"คุณพ่อค่ะ คุณแม่ค่ะ"

ฮาสึโนะกล่าวออกมาอย่างดีใจพร้อมกับโบกมือเรียก และพอพ่อกับแม่ของเธอเห็นก็รีบตรงเข้ามากอดลูกสาวของตัวเองทันทีด้วยความคิดถึง

"อืม...เป็นยังไงบ้างลูก ที่นี่สบายดีไหม?"

ผู้เป็นแม่ถามขณะที่เธอยังคงกอดตัวของลูกสาวเอาไว้แน่น

"อืมก็สบายดีค่ะ ที่นี่เองก็ไม่ได้ร้อนอะไรด้วย"

ฮาสึโนะตอบ ขณะนั้นเองผู้เป็นแม่ก็หันไปดูหนุ่มหล่อหน้าหวานที่ยืนอยู่ข้างๆลูกสาว พร้อมกับที่เธอดึงตัวของลูกสาวเข้ามากระซิบใกล้ๆ

"นี้ลูก หนุ่มหล่อที่ยืนอยู่ข้างๆลูกนั้นใครนะ เพื่อนเหรอ?" ผู้เป็นแม่กระซิบถามออกมาเบาๆเพื่อให้มีแค่เธอกับลูกสาวเท่านั้นที่ได้ยิน

"ก็ เรนอิจิคู่หมั้นของหนูเองยังไงล่ะค่ะ"

เมื่อได้ฟังสีหน้าของผู้เป็นแม่ก็แสดงความตกใจออกมา เธอหันกลับไปมองเรนอิจิอีกครั้งก่อนจะหันกลับมาพูดกับลูกสาวของตัวเอง

"หล่อลากขนาดนั้น... แม่ให้ผ่านค่ะ"

ผู้เป็นแม่กล่าวออกมาด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม ซึ่งแน่นอนว่าฮาสึโนะเองก็รีบตอบรับเธอกลับไปทันที

"ก็แน่นอนค่ะ... ระดับลูกของแม่กิ่งแล้ว ไม่ได้ขนาดนี้ก็เสียชื่อแย่"

ฮาสึโนะกล่าวพร้อมกับยืดจมูกของตัวเองขึ้นสูง ซึ่งแน่นอนหลังจากนั้นทั้งสองสาวแม่ลูกก็ร่วมพูดคุยหัวเราะกันตามประสาผู้หญิง

ต่างกับผู้ชายสองคนที่ตอนนี้กำลังยืนจ้องหน้ากันตาไม่มีกระพริบ

เรนอิจิมองไปยังชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมกับสำรวจ นี้เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นชายชาวเอเชียที่มีรูปร่างสูงใหญ่บึกบึนแบบนี้ มันสูงเกินไปแม้แต่มาตรฐานของพวกฝรั่งที่เขาเคยเห็น เพราะจากที่ดูแล้วชายตรงหน้าคงจะสูงแตะเส้นสองเมตรไปแล้ว และนั่นก็ทำให้เขาต้องเงยหน้ามองเพื่อให้ได้เห็นหน้าของเขา

'พ่อออกจะสูงเหมือนยักษ์ แต่ทำไมลูกถึงออกมาเตี้ยได้ล่ะเนี้ย'

เรนอิจิคิดอยู่ในใจพร้อมกับเหล่ตาไปมองทางแม่ของฮาสึโนะ

'คงจะได้ทางแม่มาเต็มๆสินะ'

เมื่อมองทางแม่ของฮาสึโนะ เรนอิจิก็เข้าใจทันทีเพราะเธอค่อนข้างเหมือนกับแม่มาก

ทางพ่อของฮาสึโนะเองตอนแรกที่ได้เห็นหน้าของเรนอิจิ เขาก็ไม่แน่ใจว่าใช่หรือเปล่า แต่หลังจากที่มองดูอยู่สักพักเขาก็แน่ใจว่าน่าจะเป็นคู่หมั้นของลูกสาวของเขานั่นแหละไม่ผิดตัวแน่

'ลูกครึ่งงั้นเหรอ?'

พ่อของฮาสึโนะมองไปที่ตาของเรนอิจิก็เห็นดวงตาสีฟ้าสดใสที่ไม่มีอยู่ในชายชาวเอเชีย

'ท่าทางก็ดูเหมือนเป็นคนเรียบร้อยดี'

สายตาที่จ้องเขม็งจากชายร่างโตที่สูงแตะเส้นสองเมตรนั้นทำให้เรนอิจิรู้สึกประหม่า แต่เขาก็พยายามพูดทักทายออกไปเป็นภาษาไทยที่เขาแอบฝึกมาเมื่อไม่นานมานี้หลังจากที่ได้เจอกับฮาสึโนะ

"สะ..สวัสดีครับ ผมยูโนะซากิ เรนอิจิ ยินดีที่ได้รู้จักครับ"

เสียงของเรนอิจิออกจะแปร่งๆไปบ้างแต่ก็ยังพอที่จะฟังรู้เรื่อง และเรนอิจิก็ทำใจกล้าแล้วยื่นมือออกไปเพื่อที่จะจับมือทักทายกับพ่อของฮาสึโนะแบบสากล

"อืม...สวัสดี ฉันชื่อกร เป็นพ่อของแก้วนะ"

กรเองก็ไม่ได้ติดใจอะไรกับการทักทายแบบจับมือของฝรั่ง เขาจึงยื่นมือออกไปทักทายเรนอิจิด้วยเช่นกัน

ฝ่ามือที่ใหญ่โตของพ่อฮาสึโนะนั้นมันทำให้เรนอิจิรู้สึกเสียวสันหลัง เขาน่าจะเลือกทักทายกันด้วยวิธีอื่น แต่มันก็คงจะไม่ทันแล้วในเมื่อเขายื่นมือออกไปแล้วก่อนหน้านี้

"อ้าว! หนุ่มๆไปกันได้แล้ว เห็นลูกแก้วบอกว่าที่ห้องของลูกมีบ่อน้ำร้อนขนาดใหญ่ให้ลงแช่ได้ แม่เลยยากที่จะไปลองแช่ดูสักหน่อย"

แม่ของฮาสึโนะพูดพร้อมกับเดินเข้าไปรวบแขนสามีพร้อมกับแขนลูกเขยเอาไว้คนเดียวทั้งสองข้าง และการกระทำนั้นก็ทำให้ฮาสึโนะถึงกับร้องออกมาด้วยความตกใจ

"แม่!!"

ฮาสึโนะรีบเข้าไปแยกคนทั้งสองออกจากกันพร้อมกับควงแขนของเรนอิจิเอาไว้แทน ถึงจะเป็นแม่แต่เรื่องแบบนี้ยอมให้ไม่ได้หรอกนะ สายตาของฮาสึโนะส่งไปให้ผู้เป็นแม่แบบนั้น แต่แม่ของเธอก็ได้แต่ยิ้มอย่างชอบใจ เพราะดูเหมือนลูกของเธอจะโตเป็นสาวไปแล้วในระหว่างที่เธอไม่ได้อยู่ด้วย

"เออ... สวัสดีครับผมยูโนะซากิ เรนอิจิครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ"

เรนอิจิพยายามกล่าวทักทายแม่ของฮาสึโนะตามมารยาทพร้อมกับก้มหัวของตัวเองลง

"จ้า...สวัสดีจ๊ะ ฉันชื่อกิ่งนะ แต่เรียกฉันว่าแม่แทนก็แล้วกัน"

"คะ...ครับคุณแม่"

เรนอิจิพูดออกมาเบาๆพร้อมกับท่าทีที่ดูเขินอาย แต่เขาก็ต้องสะดุ้งเมื่อเจอกับการหยิกของฮาสึโนะ

ชอบสินะ!!...ชอบแบบนั้นสินะ!!

แววตาของฮาสึโนะที่จ้องมองมานั้นมันช่างดูน่าขบขันสำหรับเขา เพราะนี้เป็นครั้งแรกที่เธอแสดงท่าทางแบบนี้ออกมา เพราะโดยปกติแล้วถึงแม้ว่าเขาจะไปยืนคุยกับผู้หญิงคนไหน เธอก็ไม่เคยแสดงท่าทางที่ดูหึงหวงแบบนี้ออกมาเลยสักครั้ง 

แต่เรนอิจิไม่รู้หรอกว่าฮาสึโนะนั้นระวังแม่ของเธอมากแค่ไหน เธอรู้ว่าระดับความสวยของแม่เธอนั้นไม่ใช่ธรรมดา และนี้ถ้าแม่ของเธอไม่ได้กอดแขนหรือยืนอยู่ข้างๆพ่อของเธอแล้วละก็ เธอไม่อยากจะคิดเลยว่าจะมีผู้ชายกี่คนเดินเข้ามาจีบแม่ของเธอ

ดูสิขนาดนี้ว่ามีพ่อของเธอยืนกอดแขนอยู่ด้วย ก็ยังมีผู้ชายหลายคนจ้องมองมาที่แม่ของเธอตาไม่กระพริบแบบไม่กลัวตายกันเลยทีเดียว

"เออ...ผมว่าเราไปที่รถกันก่อนดีกว่านะครับ"

เรนอิจิเมื่อเห็นว่าถึงเวลาแล้วจึงพูดขึ้น

"อืม เราไปที่รถกันเถอะ"

พ่อของฮาสึโนะเองก็เห็นด้วยกับเรนอิจิและพยักหน้าให้เขาเดินนำทุกคนไป

ระหว่างที่อยู่ในรถนั้น สองแม่ลูกก็กลับมาสนิทกันอีกครั้งอย่างรวดเร็ว จนเรนอิจิที่นั่งอยู่ข้างหน้ากับโยดะยังรู้สึกแปลกใจ

ที่เบาะหลังนั้นมีฮาสึโนะกับพ่อและแม่ของเธอนั่งอยู่ ซึ่งแน่นอนว่าที่นั่งเกินกว่าครึ่งนั้นเป็นที่นั่งของพ่อเธอ เขาเป็นเหมือนยักษ์ที่กำลังนั่งขดตัวอยู่ในรถ

รถยนต์เคลื่อนที่ด้วยความเร็วผ่านถนนเส้นทางต่างๆ จนมาถึงหน้าคฤหาสน์ตระกูลยูโนะซากิที่เป็นประตูไม้ขนาดใหญ่

และทันทีที่รถเคลื่อนตัวผ่านประตูนั้นเข้าไป ภาพของธรรมชาติที่ถูกมนุษย์จัดเรียกกันเอาไว้อย่างสวยงามก็ได้ปรากฏขึ้นต่อสายตา

แม่ของฮาสึโนะดูตื่นเต้นมากในครั้งแรกที่ได้เห็น ถนนที่สะอาดและมีต้นไม้ต่างฤดูถูกจัดเรียงกันเอาไว้ทั้งสองข้างทาง ตามทางต่างๆก็มีบ้านพักสวยงามให้เห็นอยู่เป็นช่วงๆ และทันทีที่รถข้ามสะพานหินเล็กๆ เธอก็มองเห็นลำธารขาวใสที่อยู่ข้างใต้มัน

"ลูกแก้ว แล้วบ้านของคู่หมั้นลูกอยู่ตรงไหนล่ะ?"

แม่ของฮาสึโนะพยายามมองหาบ้านของลูกเขยตัวเองไปทั่วอย่างตื่นเต้น แต่คำถามของเธอกลับทำให้ลูกสาวรู้สึกแปลกใจ

"ก็ถึงแล้วนิแม่?" ฮาสึโนะตอบคำถามแม่ของตัวเองไปแบบงงๆ

"ถึงแล้วเหรอ? แม่ไม่เห็นว่ามันจะมีบ้านอยู่แถวนี้เลยนิ" แม่ของฮาสึโนะกล่าวพร้อมกับมองไปรอบๆ ซึ่งตอนนี้รอบข้างนั้นก็มีแต่สวนต้นไม้ที่ถูกจัดเรียงเอาไว้ และไม่มีบ้านพักอยู่แถวนี้เลยสักหลังเดียว 

และนั้นก็ทำให้ฮาสึโนะเข้าใจความคิดของผู้เป็นแม่ขึ้นมาทันที

"ไม่ใช่หรอกค่ะแม่ บ้านของคู่หมั้นหนูนะเข้ามาถึงตั้งแต่ประตูหน้าบ้านบานใหญ่นั้นแล้ว"

ทันทีที่ได้ฟังแม่ของฮาสึโนะก็นิ่งเงียบไปสักพัก ก่อนที่เธอจะร้องออกมาอย่างตกใจ

"กรี๊ด!! ลูกสาวของฉันสามารถจับลูกมหาเศรษฐีได้!!"

เสียงร้องตกใจของแม่ทำให้ฮาสึโนะรีบพุ่งตัวเข้าไปเอามือปิดปากแม่ของตัวเองเอาไว้ทันที พร้อมกับส่งยิ้มแห้งๆให้กับเรนอิจิที่มองมาอย่างงุนงงและสงสัย ดูท่าเรนอิจิจะยังไม่รู้ความหมายของมัน และนี้คงจะเป็นโชคดีของเธอที่เรนอิจิพึ่งหัดพูดภาษาไทยได้ไม่นานเขาจึงจับใจความสำคัญไม่ได้

ไม่ยังงั้นเธอคงจะอายจนไม่สามารถมองหน้าเขาได้ไปอีกหลายวันเลยทีเดียว

ไม่นานนักรถยนต์ที่ฮาสึโนะและคนอื่นๆนั่งก็ได้ขึ้นมาถึงยอดเขา ที่มีคฤหาสน์หลังใหญ่ตั้งอยู่

"แม่ค่ะ ถึงแล้วค่ะ"

ฮาสึโนะกล่าวขึ้นเมื่อเห็นแม่ของตัวเองนั่งนิ่งอยู่ในรถ ขณะที่เธอเองก็ลงมาจากรถแล้ว

"อะ...อืม ถึงแล้วสินะ"

แม่ของฮาสึโนะรู้สึกประหม่าเล็กน้อยที่ต้องเผชิญหน้ากับญาติผู้ใหญ่ของฝ่ายตรงข้ามเป็นครั้งแรก และดูท่าอีกฝ่ายคงจะไม่ได้มีฐานะทางสังคมธรรมดาอย่างแน่นอน ถึงแม้ว่าต้นตระกูลของเธอเองก็มีฐานะทางสังคมสูงแต่เธอก็แยกออกมาจากต้นตระกูลวิสมาแล้วในรุ่นของเธอ และนั่นก็ทำให้ลูกสาวของเธอไม่ได้รับการช่วยเหลือจากต้นตระกูลวิสไปด้วย

ซึ่งนั่นก็ทำให้ลูกสาวของเธอกลายเป็นสามัญชนที่แท้จริงไป ทั้งๆที่ลูกสาวของเธอนั้นได้รับสืบทอดสายเลือดจากนักปราบผีชั้นสูงทั้งตระกูลวิสและตระกูลเฉิน

แต่ว่าเรื่องทั้งหมดนั้นมันจะกลับตาลปัตรทันที ถ้าลูกสาวของเธอไม่ได้แต่งงานกับตระกูลคนธรรมดา แต่เป็นตระกูลของนักปราบผีที่มีลำดับชนชั้นสูง เธอคิดว่าเรื่องนี้ทางตระกูลหลักคงจะไม่ยอมอยู่เฉยๆแน่

และพอเธอมองไปทางสามีของตัวเอง เขาก็เข้าใจเหมือนกันว่าเรื่องนี้คงจะไม่จบง่ายๆ ดูท่าทางลูกสาวของพวกเขาคงจะพาเรื่องยุ่งยากมาให้ซะแล้ว

และทันทีที่ทุกคนลงมาจากรถเรนอิจิก็กล่าวเชิญชวนทุกคนให้เข้าไปในบ้านของตัวเองต่อทันที

"เชิญทุกคนตามผมมาเลยครับ ตอนนี้ท่านพ่อผมคงจะรออยู่นานแล้ว"

เรนอิจิกล่าวเสร็จก็เดินนำหน้าทุกคนเข้าไปในคฤหาสน์ ฮาสึโนะเองก็เดินตามหลังเรนอิจิไปพร้อมกับพ่อแม่ของเธอที่เดินตามมาข้างหลังอีกที

ในระหว่างที่เดินอยู่ในคฤหาสน์นั้น แม่ของฮาสึโนะก็จับตัวลูกสาวของตัวเองเข้ามาใกล้ แล้วก็จัดการใช้มือของเธอบิดเอวของลูกสาวทันที

"อะๆโอ๊ย!! แม่ทำอะไรนะ แก้วเจ็บนะ"

ฮาสึโนะที่โดนบิดเอวก็ร้องออกมาทันที แต่เมื่อเจอกับสีหน้าของแม่เธอก็ต้องเงียบไป

"เจ้าลูกสาวตัวดี!! สร้างเรื่องยุ่งยากให้พ่อกับแม่จนได้สินะ"

แม่ของฮาสึโนะนั้นได้ฟังเรื่องครอบครัวของเรนอิจิคร่าวๆแล้วขณะที่รถขึ้นมาบนเขา และนั่นก็เป็นสาเหตุให้เธอนิ่งเงียบไปในระหว่างที่นั่งรถขึ้นมายังคฤหาสน์

"อะไรของแม่เนี้ย?"

ฮาสึโนะไม่เข้าใจในสิ่งที่ตัวเองทำลงไป ก็แน่ล่ะเธอไม่รู้หรอกว่าตัวตนของเธอนั้นกำลังจะสร้างเรื่องยุ่งยากให้กับพวกตระกูลหลักขนาดไหน และมันคงจะเป็นอะไรที่ยุ่งยากกว่ารุ่นของพ่อกับแม่ของเธออย่างแน่นอน

เพราะต่อจากนี้ไปมันจะไม่ใช่แค่สอง แต่มันเป็นสามตระกูลหลักที่มีสายเลือดอยู่ในรุ่นเดียวกัน และรุ่นลูกของลูกสาวเธอนั้นมันคงจะเป็นอะไรที่น่าปวดหัวอย่างแน่นอน

"ไม่ต้องไปเป็นห่วงหรอกที่รัก ยังไงซะมันก็เป็นเรื่องของพวกตระกูลหลักไม่ได้เกี่ยวข้องกับพวกเราอยู่แล้ว"

พ่อของฮาสึโนะตอบพร้อมกับยิ้มขึ้นมา และความหวานของทั้งสองคนนั้นก็ยังคงทำให้ฮาสึโนะที่เป็นลูกสาวรู้สึกคลื่นไส้ได้อย่างเช่นเคย

"ก็จริงนะ คิกๆ ปล่อยให้พวกนั้นปวดหัวกันบ้างก็ดีเหมือนกัน"

แม่ของฮาสึโนะพูดเสร็จก็หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข เพราะกว่าที่เธอจะได้แต่งงานกับคนที่เธอรัก พวกนั้นก็สร้างความยุ่งยากให้กับพวกเธอซะเหลือเกิน ดังนั้นให้พวกตระกูลหลักปวดหัวขึ้นไปอีกขั้นก็คงจะดีเหมือนกัน

"ลูกสาวแม่ทำได้ดีมากเลยจ๊ะ สมกับที่เกิดเป็นลูกแม่"

อยู่ดีๆผู้เป็นแม่ก็หันเข้ามาหอมแก้มฮาสึโนะ จนทำให้คนที่ถูกหอมแก้มนั้นตั้งตัวไม่ติดเลยทีเดียวกับท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันของผู้เป็นแม่

"อะ...อะไรของแม่อีกล่ะเนี้ย?" 

ฮาสึโนะไม่เข้าใจเลยสักนิดกับอารมณ์ขึ้นๆลงๆของแม่ตัวเอง แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ได้แต่ปล่อยให้มันผ่านไป

ในที่สุดเรนอิจิก็พาคนทั้งหมดมายังห้องขนาดกลางที่ไม่ได้ใช้เป็นห้องประชุม แต่ใช้เป็นห้องจัดงานเลี้ยงสังสรรค์แบบครอบครัว ซึ่งมันก็ไม่ได้ใช้มาสักพักแล้วหลังจากที่แม่ของเรนอิจิเสียไป

แต่ในโอกาสนี้พ่อของเรนอิจิกลับใช้มันในการต้อนรับแขกคนสำคัญที่กำลังจะกลายมาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวของพวกเขา

"ขออนุญาตครับ"

เรนอิจิกล่าวขณะที่เปิดประตูห้องจัดเลี้ยงนั้นเข้าไป และทันทีที่ประตูถูกเปิดออก ภาพของอาหารที่ถูกจัดเรียงอยู่บนโต๊ะยาวขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่บนพื้นก็ปรากฏ มันเป็นชุดของอาหารในแบบญี่ปุ่นและดูเหมือนว่ามันจะมีอาหารจำพวกที่ใช้ในโอกาสสำคัญด้วย

"อ่าว! มาแล้วเหรอ? เชิญเข้ามานั่งก่อนสิ"

ชินอิจิพ่อของเรนอิจิกล่าวเชิญครอบครัวของฮาสึโนะให้นั่งลงตรงเบาะนั่งที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของเขา และทันทีที่ครอบครัวของฮาสึโนะนั่งลง ชินอิจิก็กล่าวแนะนำตัวเองทันที

"ผมยูโนะซากิ ชินอิจิ เป็นพ่อของเรนอิจิครับ ผมรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้พบกับพวกคุณทั้งสองคน"

เขากล่าวแนะนำตัวเป็นภาษาไทยอย่างคล่องแคล่ว จนทำให้ทุกคนในห้องรู้สึกแปลกใจ แต่คนที่แปลกใจที่สุดก็คงเป็นลูกชายของเขากับฮาสึโนะที่อยู่ด้วยกันมานาน แต่ก็ยังไม่รู้เลยว่าชินอิจินั้นสามารถพูดภาษาไทยได้

"เอ๋! พ่อพูดภาษาไทยได้ด้วยเหรอ?" เรนอิจิกระซิบถามผู้เป็นพ่อ

"ก็ได้ตั้งแต่สมัยหนุ่มๆแล้วล่ะ"

พ่อของเรนอิจิกล่าวพร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างมีความสุขที่ได้เห็นลูกชายของเขาทำหน้าตกใจหลุดออกมาให้เห็น