พันธสัญญารักนักปราบผีสาว (ฟรี)

ลำดับตอนที่ #45 : ตอนที่ 44 พ่อลูก

ตอนที่ 44

พ่อลูก

หลังจากที่อันดะตกลงไปยังพื้นข้างล่างได้สักพัก พวกนักปราบผีตระกูลชิชิโดก็เริ่มผ่อนคลายความตึงเครียดของพวกเขาลง

แต่แล้วในระหว่างนั้นก็เกิดคำถามขึ้นมาในใจของพวกเขา ว่าใครกันแน่ที่เป็นคนฆ่าอันดะ!!

"ตกลงว่าเมื่อกี้ใครเป็นคนฆ่ากัน...?"

พอมีคนหนึ่งพูดออกมาพวกเขาก็เริ่มที่จะมองหน้ากัน

"ก็ต้องเป็นข้าที่แทงคอหอยของมันอยู่แล้ว" คนหนึ่งกล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ

"ต้องเป็นข้าต่างหากที่เป็นคนฆ่าเจ้าอันดะ เพราะข้าเป็นคนแทงหัวใจของมันเอง" อีกคนหนึ่งก็กล่าวเถียงออกมาอย่างไม่ยอมแพ้ 

"ข้าที่แทงขาก็ปล่อยพลังไปอัดสมองกับหัวใจของมันเหมือนกัน!! เพราะงั้นข้าต่างหากที่เป็นคนฆ่าอันดะ”

"มันตายตั้งแต่ดาบแรกของข้าแล้วต่างหาก!!! ข้าที่เป็นคนฟันข้างหลังมันก่อนข้ารู้ดี" คนที่ได้ฟันอันดะเป็นคนแรกก็เถียงออกมาบ้างเหมือนกัน

และไม่ใช่แค่นั้นเพราะคนอื่นๆก็เริ่มที่จะเรียกร้องสิทธิ์ของตัวเองออกมาเหมือนกัน ทั้งคนที่ยืนร่ายเวทและคนที่ยืนมองอยู่เฉย

"ถ้ายังงั้นมาใช้กำลังตัดสินกันเลยดีกว่า!!"

และแล้วในที่สุดการพูดคุยก็ไม่สามารถใช้ในที่นี้ได้ เพราะปัญหาคือคนที่รอดมีเพียงแค่คนเดียว แล้วใครกันล่ะที่จะยอมตายง่ายๆแบบนั้น

"ก็ได้ถ้าพวกแกอยากจะลองแบบนั้น ก็ได้!!" พูดเสร็จชายคนนั้นก็เริ่มตั้งดาบของตัวเองขึ้นเหมือนกัน

"หึ! จะใครหน้าไหนก็ไม่คณามือข้าหรอก" คนที่แทงคอหอยของอันดะกล่าวออกมาอย่างมั่นใจเช่นเคย

ว่าแล้วคนอื่นๆก็เริ่มชักดาบตาม พวกเขาต่างมองหน้ากันไปมาอย่างระมัดระวัง จนสุดท้ายก็ไม่มีใครคิดที่จะลงมือก่อนเป็นคนแรก

นากามูระที่รอดูมาได้สักพักก็เริ่มทนไม่ไหวเหมือนกัน เพราะดูท่าพวกมันจะยืนมองหน้ากันไปอีกนาน

"หึ! ไหนๆเจ้าอันดะมันก็ตายไปแล้ว ที่เหลือก็คงไม่ค่อยน่าดูสักเท่าไร รีบจัดการให้จบๆไปเลยดีกว่าเสียเวลา"

เมื่อคิดได้อย่างนั้นนากามูระเซนโจก็เริ่มตะโกนและใช้เสียงของเขาอีกครั้ง

"จงฟังพวกเจ้าไม่จำเป็นต้องสู้กันเองแล้ว!! เพราะข้าจะให้สิทธิ์กับพวกเจ้าอย่างเท่าเทียมกันทุกคน"

คำพูดของนากามูระเซนโจทำให้พวกนักปราบผีตระกูลชิชิโดที่กำลังตั้งท่าจะสู้กันอยู่ถึงกับแสดงความดีใจกันออกนอกหน้า

"ท่านนากามูระ ท่านช่างเป็นคนดีเหลือเกิน"

"ฮือๆๆ พวกเรา...พวกเรารอดแล้วใช่ไหม"

"ขอบคุณ ขอบคุณท่านมากๆ ท่านนากามูระ"

พวกเขาต่างก็ร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ ในค่ำคืนที่โหดร้ายแบบนี้พวกเขาสามารถที่จะรอดชีวิตกลับไปหาครอบครัวได้นั้นมันช่างเป็นเรื่องที่ดีเหลือเกิน

แต่แล้วในระหว่างที่พวกเขากำลังดีใจอยู่นั้น เหล่าผู้ที่ถูกเมล็ดพันธุ์ควบคุมก็ได้ใช้ดาบแทงข้างหลังพวกเขาอย่างเลือดเย็น

ซวบๆ!! ซวบๆๆ ซวบ!!

เสียงดาบที่ถูกแทงจากข้างหลังนั้นดังขึ้นมาพร้อมกันแทบทุกจุด

"นะ...นี้มันอะไรกันท่านนากามูระ นะ...ไหนบอกว่าจะไว้ชีวิตพวกเรา?"

หนึ่งในคนที่ถูกแทงข้างหลัง กล่าวออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อว่านากามูระจะหลอกใช้พวกเขาแล้วฆ่าทิ้งแบบนี้

"ใช่แล้ว!! ข้านากามูระเซนโจสัญญาว่าจะไว้ชีวิตพวกเจ้า แต่ว่านั้นหมายความว่าหลังจากที่พวกเจ้าได้กลายเป็นตุ๊กตารับใช้ที่ซื่อสัตย์ของข้าแล้วต่างหากล่ะ ฮ่าๆๆๆๆ"

"กะ...แก อัก!!"

พวกนักปราบผีตระกูลชิชิโดต่างก็เคียดแค้นนากามูระเซนโจเป็นอย่างมาก แต่พวกเขาก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากกระอักเลือดออกมาและรอเวลาตาย

"ไม่...ถึงตายข้าก็จะไม่ยอมรับใช้เจ้า!!"

ว่าแล้วหนึ่งในนั้นก็ตวัดดาบขึ้นมาตัดคอตัวเองจนขาด ซึ่งการกระทำที่ใจเด็ดนั้นทำให้คนอื่นนับถือเขาและทำตามทันที

"ใช่แล้วฉันจะไม่ยอมรับใช้มัน!!" ว่าแล้วคนๆนั้นก็ตัดหัวตัวเองตายตามไป

"ฮ่าๆๆๆ พวกแกมาตายพร้อมกับข้าเลยดีกว่า!!"

ว่าแล้วด้วยความบ้า หนึ่งในนั้นก็ใช้พลังทั้งหมดระเบิดร่างของตัวเอง ซึ่งมันได้ผลเขาสามารถลากเอาผู้ที่กำลังแทงข้างหลังเขาไปได้ด้วยหนึ่งคน

และหลังจากนั้นก็มีเสียงระเบิดเกิดขึ้นทั่วทั้งบริเวณ พร้อมกับซากศพมากมายที่ตกลงจากฟ้าทั้งที่เป็นของพวกนักปราบผีตระกูลชิชิโดและเป็นของพวกผู้ที่ถูกเมล็ดพันธุ์ควบคุม

การระเบิดตัวตายของพวกเขานั้นทำให้นากามูระถึงกับกัดฟันกรอด เพราะแทนที่จะเขาได้กองกำลังเพิ่มจากพวกที่เหลืออยู่ เขากลับเสียมันไปทั้งหมดพร้อมกับขาดทุนจากการเสียตุ๊กตาที่ซื่อสัตย์ไปในจำนวนที่เท่ากันอีก

เรียกได้ว่าแผนการในครั้งนี้ของเขานั้นไม่ได้อะไรแถมแล้วยังจะเข้าเนื้อตัวเองอีก

"กรอด!!! เจ้าพวกบ้านั่น!!"

นากามูระเซนโจไม่รู้จะพูดยังไงดี เพราะถึงจะด่าไปก็ไม่เกิดประโยชน์ เนื่องจากพวกเขาได้ตายกันไปหมดแล้วนั่นเอง

ในระหว่างที่นากามูระเซนโจกำลังเจ็บใจและเจ็บแค้นพวกนักปราบผีตระกูลชิชิโดที่ตายไปฟรีๆอยู่นั้น เสียงระเบิดที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องก็เรียกความสนใจจากเขา

"นั่นมันอะไรนะ?..."

นากามูระเซนโจมองดูเทพอสูรของตัวเองที่กำลังโอนเอนอยู่อย่างสับสน เพราะเขาไม่ได้เห็นตอนที่ลำแสงศักดิ์สิทธิ์นั้นพุ่งใส่เทพอสูรของเขา ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่าทำไมมันถึงได้โอนเอนและใกล้ล้มแบบนั้น

ไม่ใช่แค่นั้น...ในระหว่างที่นากามูระเซนโจกำลังสับสนอยู่ เทพอสูรของเขาก็ลอยกระเด็นถอยหลังไปกว่าสองช่วงตัวราวกับถูกเตะ

"นี้มันเรื่องบ้าอะไรกัน!!"

นากามูระเซนโจแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง เมื่อเทพอสูรของเขาที่หนักเทียบเท่ากับภูเขาหลายร้อยลูกถูกทำให้ลอยกระเด็นไปข้างหลังถึงสองช่วงตัว

และไม่รอช้านากามูระเซนโจรีบพุ่งเข้าไปหาเทพอสูรของตัวเองทันที เพราะสิ่งที่เขาเห็นนั้นไม่ได้เรียกว่าเป็นเหตุการณ์ปกติแล้ว!!

แต่ก็เป็นที่น่าเสียดาย เพราะหลังจากที่เขามาถึงเขาก็พบกับเทพอสูรพญางูขาวของเขาที่นอนแน่นิ่งไม่กระดิกตัวอยู่กับพื้นแล้ว

"ใคร!!! ใครมันเป็นคนทำร้ายสัตว์เลี้ยงที่น่ารักของข้า!!!"

นากามูระเซนโจโกรธจนหน้าแดง พร้อมกับตะโกนออกมาอย่างกึกก้องด้วยความโกรธ เขาไม่นึกเลยแค่ช่วงเวลาไม่นานที่เขาหายไปเขาจะต้องมาพบกับร่างของเทพอสูรที่นอนแน่นิ่งไม่กระดิกแบบนี้

"ออกมา!! ออกมาเดี๋ยวนี้!! ออกมาให้ข้าได้ล้างแค้น!!"

เสียงร้องตะโกนที่หนวกหูของนากามูระเซนโจ ทำให้ฮาสึโนะที่ตอนนี้กำลังยืนกระทืบเท้าอยู่บนหลังของเทพอสูรต้องหันกลับขึ้นมามอง

"เฮ้!!! นี้นายนะจะร้องตะโกนอะไรนักหนา ไม่รู้หรือว่าเสียงของนายนะมันหนวกหูคนอื่น"

เสียงที่ฟังดูไม่พอใจของฮาสึโนะทำให้นากามูระเซนโจหันไปมอง และเมื่อเขามองเห็นฮาสึโนะที่กำลังยืนอยู่บนหลังของเทพอสูรเขาก็ถึงกับตกใจ เพราะเขาไม่นึกเลยว่าเธอจะยังมีชีวิตอยู่และดูเหมือนกับว่าเธอนั้นไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลย

"นี้เธอ!! ยังไม่ตายอีกเหรอ!!"

สีหน้าที่ดูตกใจของนากามูระเซนโจทำให้ฮาสึโนะยิ้มขึ้นมาที่มุมปากอย่างชอบใจ

"หึ! นายนี้ก็ถามอะไรโง่ๆนะ ถ้าฉันตายไปแล้วจะมายืนอยู่ตรงนี้ได้ยังไงกัน"

คำพูดที่กวนอารมณ์ของฮาสึโนะนั้นทำให้นากามูระเซนโจรู้สึกขุ่นเคืองเป็นอย่างมาก เขาอยากที่จะเข้าไปฆ่าเด็กสาวที่ปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนี้ให้รู้แล้วรู้รอด แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังมีบางสิ่งบางอย่างที่จะต้องถามเด็กสาวตรงหน้านี้ก่อนเพื่อความแน่ใจ

"เธอ!! เธอเป็นคนที่ทำร้ายเทพอสูรของฉันใช่ไหม!!?" นากามูระเซนโจถาม

"อ้อ! นายหมายถึงเจ้าตัวขี้โรคที่บาดเจ็บหนักใกล้ตายตัวนี้นะเหรอ?"

ฮาสึโนะกล่าวพร้อมกับกระทืบซ้ำลงไปอีกทีหนึ่ง และแน่นอนว่าตอนนี้เทพอสูรพญางูขาวแปดเศียรกลืนสวรรค์นั้นยังคงจะมีชีวิตอยู่ แต่ถึงยังงั้นมันก็ทำได้แค่หายใจทิ้งไปเรื่อยๆเท่านั้น เพราะมันไม่อาจที่จะทำอะไรได้อีกต่อไปแล้ว

"ธะ...เธอ!!!"

เมื่อเทพอสูรที่น่าภูมิใจของเขาโดนดูถูก นากามูระเซนโจก็แทบที่จะเสียสติ เพราะตั้งแต่ที่เขาเห็นเด็กสาวคนนี้อีกครั้ง เขาก็นึกอยู่แล้วว่าเธอจะต้องเป็นคนที่ทำให้เทพอสูรของเขาอยู่ในอาการบาดเจ็บสาหัสจนใกล้ตายแบบนี้

"เธอ!! ยายเด็กบ้า!! อย่าอยู่เลย!!"

ว่าแล้วนากามูระเซนโจก็พุ่งเข้าไปหาฮาสึโนะทันที แต่แล้วเขาก็ต้องหยุดชะงักลงเมื่อถูกขวางทางโดยเด็กสาวที่เขารู้จักเป็นอย่างดี

"ท่านนากามูระเซนโจได้โปรดหยุดการกระทำที่ไม่ดีของท่านด้วยเถอะค่ะ"

เป็นยามิเองที่เข้ามาขวางทางของนากามูระเซนโจในขณะที่เขากำลังจะเข้าไปโจมตีใส่ฮาสึโนะ

"ยามิ...นี้เจ้ายังมีชีวิตอยู่อีกเหรอ? ไหนเจ้าฮายาชิถึงบอกว่าเจ้าตายไปแล้วยังไงล่ะตอนที่ไปรวบรวมเกล็ดแก้วสามชิ้นสุดท้ายมาให้กับข้า"

นากามูระเซนโจกล่าวถามออกมาอย่างดีใจ เพราะยามิเป็นคนหนึ่งที่มีส่วนทำให้แผนการของเขานั้นสำเร็จไปได้หลายส่วน

"มาเถอะยามิ กลับมาอยู่กับข้า"

นากามูระเซนโจกล่าวพร้อมกับยื่นมือออกไป และนั่นก็ทำให้ยามิรู้สึกลังเลใจเพราะในช่วงเวลาที่เธออยู่ในตระกูลนากามูระก็มีเพียงแค่นากามูระเซนโจที่เป็นเจ้าบ้านกับฮายาชิที่เป็นอาจารย์ของเธอเท่านั้นที่ดูแลและไม่ให้เธอถูกเด็กคนอื่นในตระกูลรังแก

แต่ถึงอย่างนั้นตอนนี้เธอก็ได้เปลี่ยนไปแล้ว และเธอจะไม่กลับไปทำสิ่งที่ไม่ดีกับคนอื่นอีก

"มะ...ไม่ค่ะ ฉันจะไม่กลับไป"

ยามิดึงมือของตัวเองที่กำลังยื่นออกไปกลับมาพร้อมกับกุมมือของตัวเองเอาไว้แน่นที่หน้าอก และนั่นก็ทำให้นากามูระเซนโจรู้สึกเสียใจในการตัดสินใจของยามิ

"ยามิ... ความจริงเจ้าอาจจะไม่รู้ แต่ที่จริงแล้วข้าเป็นพ่อที่แท้จริงของเจ้า เจ้าไม่ใช่เด็กกำพร้าอย่างที่คนในตระกูลเขาว่ากัน"

ความจริงที่ได้รับรู้จากนากามูระเซนโจทำให้ยามิถึงกับช็อกและสับสน ตัวเธอโอนเอนเหมือนกันคนที่ใกล้จะล้มลง

"มะ..ไม่จริง เป็นไปไม่ได้หรอก ฉะ..ฉัน"

หัวใจของยามิเหมือนกับถูกบีบคั้นอย่างรุนแรง มันเจ็บแต่ลึกๆเข้าไปในใจแล้วเธอกลับรู้สึกดีใจที่เธอยังมีพ่อและไม่ได้เป็นเด็กกำพร้าอย่างที่ใครเขาดูถูกเธอ

"ยามิ.."

"ยามิ..."

เฟรนดี้และหลินกุ่ยที่ยืนอยู่ข้างๆร้องเรียกยามิทันทีที่เห็นเธอก้าวเดินออกไปข้างหน้า พวกเธออยากที่จะคว้าจับตัวของยามิเอาไว้ แต่พวกเธอก็ไม่อาจที่จะยื่นมือออกไปได้ เพราะพวกเธอไม่สามารถที่จะหาเหตุผลอะไรมาหยุดยามิไม่ให้เธอเข้าไปหาพ่อของเธอได้

เมื่อเห็นยามิก้าวเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ นากามูระเซนโจก็รู้สึกตื่นเต้นและดีใจอย่างสุดๆ

"เข้ามาสิ เข้ามาใกล้ๆพ่อยามิ ให้พ่อได้กอดเจ้าสักครั้ง"

น้ำเสียงที่อ่อนโยนของนากามูระเซนโจนั้นทำให้ยามิแทบที่จะวิ่งออกไปเพื่อกอดเขา 15ปี...15ปีมันเป็นเวลา15ปีที่เหงา ทุกครั้งที่เธอเห็นเด็กข้างนอกตระกูลเดินหัวเราะและกุมมือไปกับพ่อแม่ของเขานั้นมันทำให้เธอเจ็บลึกๆเข้าไปในหัวใจ

แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว!!...เธอมีพ่อ พ่อที่จะคอยกอดและจับมือของเธอเอาไว้ให้อบอุ่นในฤดูหนาวที่เหงาและเจ็บปวด

"ยามิ!! อย่าไปนะ!!"

เสียงร้องตะโกนของฮาสึโนะทำให้ยามิหยุดเดินและหันหลังกลับไปมอง ภาพที่เธอเห็นคือฮาสึโนะที่กำลังยืนตัวสั่นอยู่ใกล้ๆกับเรนอิจิ

"ยามิอย่าไป ถ้าไปฉันอาจจะต้องฆ่าเธอ"

น้ำเสียงที่สั่นของฮาสึโนะทำให้ยามิรู้สึกได้โดยทันทีว่าตอนนี้ฮาสึโนะนั้นคิดอะไรอยู่ และนั่นก็ทำให้ยามิยิ้มออกมาได้โดยทันที ซึ่งนั้นก็เป็นรอยยิ้มที่ดีที่สุดในชีวิตของเธอ

"ขอบคุณฮาสึโนะ ขอบคุณคุณเฟรนดี้ และขอบคุณทุกๆคนที่คอยดูแลฉัน ฉันดีใจที่ได้เป็นเพื่อนกับทุกๆคน มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดของฉันที่ได้อยู่กับทุกๆคน แต่ตอนนี้ฉันตัดสินใจแล้วว่าฉันจะกลับไปอยู่กับพ่อของฉัน ฉันจะมีความสุข"

ยามิยิ้มอย่างสดใส

เปรี๊ยะ!! เสียงเสียดสีของอากาศดังขึ้นพร้อมกับศีรษะของยามิที่ถูกตัดออกในขณะที่เธอกำลังยิ้ม ภาพที่เห็นศีรษะของยามิกำลังลอยลงต่ำพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใสที่สุดของเธอนั้น ทำให้ฮาสึโนะและพวกของเธอแทบคลั่ง

ใครกันที่ทำแบบนี้!? ไม่ต้องถามแค่ดูจากวิชาและเสียงเสียดสีของอากาศที่เป็นเสียงเฉพาะ ฮาสึโนะก็รู้ได้โดยทันทีว่านี้เป็นฝีมือของนากามูระเซนโจผู้ที่เธอเคยต่อสู้ด้วย

"แก!! ทำไมแกถึงทำแบบนี้!! นั้นมันลูกสาวของแกไม่ใช่เหรอ!!"

น้ำเสียงของฮาสึโนะดุดันและโกรธเคืองอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"หึ! ลูกสงลูกสาวอะไรกันข้าไม่เคยจะมี จะมีก็แต่คนที่เคยทรยศข้ามาก่อนครั้งหนึ่งเท่านั้น และใครก็ตามที่เคยทรยศข้าแม้แต่ครั้งเดียว คนๆนั้นมันจะต้องตาย!!"

แววตาที่แดงฉานของนากามูระเซนโจนั้นทำให้ฮาสึโนะแทบที่จะทนไม่ไหว

"ถ้าอย่างนั้นทำไม? ทำไมนายถึงต้องโกหกเธอว่าเป็นลูกด้วย!!"

"จะทำไมนะเหรอ? ก็เพราะข้าอยากเห็นใบหน้าแบบนี้ของมันก่อนตายยังไงล่ะ"

ว่าแล้วศีรษะของยามิที่ถูกตัดออกก็ลอยไปอยู่ในมือของนากามูระเซนโจ

"หึๆๆ!! ดูสิรอยยิ้มของเธอ แม้แต่ตอนตายไปแล้วก็ยังดูสวยเลยเห็นไหมล่ะ? ฮ่าๆๆ!! ข้ารู้สึกได้เลยว่ามันมีความสุขแค่ไหนตอนที่มันได้รู้ว่าเด็กกำพร้าอย่างมันก็มีพ่อ!! ฮ่าๆๆๆ"

ความบ้าคลั่งของนากามูระเซนโจทำให้แม้แต่เฟรนดี้ที่ตั้งตัวเป็นกลางก็ไม่สามารถที่จะทนได้อีกต่อไป และถึงแม้ว่ามันจะผิดกฎแต่เธอก็ไม่สนใจมันอีกต่อไปแล้ว!!

"แกตาย!!"

พลังที่มากมายของเฟรนดี้ได้ปะทุขึ้น เมฆหมอกกระจายแตกตัวเป็นวงกว้างเพียงแค่คำพูดเพียงคำเดียวของเธอที่ถูกเปล่งออก ซึ่งนั่นก็แสดงให้เห็นถึงพลังที่มากมายของเธอได้เป็นอย่างดี

"อัก!!"

นากามูระเซนโจรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วร่างกายทันที ทั้งๆที่เขายังไม่ได้ถูกเฟรนดี้ทำอะไร

"เทพอสูรพญางูขาว จงมาช่วยข้า!!"

สิ้นเสียงคำสั่งของนากามูระเซนโจ เทพอสูรที่เคยนอนแน่นิ่งอยู่ก็เริ่มขยับตัวทันที ด้วยการดูดพลังจากใบไม้แห่งรากที่อยู่ในร่างกายของมันออกมาใช้อย่างรุนแรง ถึงแม้ว่าจะเป็นวิธีที่ผิดและแปลงพลังออกมาใช้งานได้น้อย แต่สำหรับเฟรนดี้ที่โดนดูดพลังนั้นกลับเป็นเรื่องใหญ่ที่ทำให้เธอสามารถสลบได้

"อึก...ฉัน...ฉันไม่เคยชนะโชคชะตาเลยสินะ"

มันเป็นเรื่องจริงที่ถึงแม้ว่าเฟรนดี้จะมีพลังอยู่มากมาย แต่เธอก็ไม่เคยที่จะชนะโชคชะตาได้เลยสักครั้ง ตัวเธอไม่สามารถที่จะเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ตัวเธอนั้นอ่อนแอลงเมื่อต้องอยู่ต่อหน้าโชคชะตา

และเมื่อเทพอสูรพญางูขาวยืนขึ้น เฟรนดี้กลับกลายเป็นคนที่ทรุดตัวลง พลังที่เคยมีอยู่มากมายของเธอหดหายไป จนแม้แต่นากามูระเซนโจที่ยืนกลัวอยู่ในตอนแรกยังต้องตกใจ

แต่ถึงอย่างนั้นสำหรับเขาแล้วมันก็ถือเป็นเรื่องดี ที่จะไม่ต้องสู้กับเด็กสาวที่มีพลังแปลกประหลาดตรงหน้า

"หึๆ ถึงข้าจะไม่รู้ว่าแกเป็นตัวอะไร แต่ข้าคงไม่อาจที่จะปล่อยให้แกมีชีวิตอยู่ ตายซะ!!"

ว่าแล้วนากามูระเซนโจก็สะบัดมือไปทางเฟรนดี้ เปรี๊ยะๆๆ!!...เสียงเสียดสีของอากาศเกิดขึ้นที่บริเวณนั้นทันที แต่โชคดีที่ข้างๆตัวของเฟรนดี้มีหลินกุ่ยที่มีทักษะการหลบหลีกเป็นเลิศอยู่ ทำให้เธอสามารถพาเฟรนดี้หลบหนีไปได้อย่างรวดเร็วจากสายตาของนากามูระเซนโจ

"ชิ!! มันหนีไปจนได้"

ถึงแม้ว่าจะเจ็บใจ แต่เขาก็ได้แต่ต้องปล่อยให้พวกเธอหนีไป เพราะตอนนี้ได้มีอีกคนหนึ่งแล้วที่เข้ามาโจมตีเขาจากทางด้านหลัง

"แกอย่าอยู่เลย!!!"

ฮาสึโนะพุ่งตัวเข้ามาพร้อมกับง้างหมัดเข้าหานากามูระเซนโจที่ยืนอยู่ตรงหน้าทันที

ทันทีที่ฮาสึโนะพุ่งเข้ามา นากามูระเซนโจกลับมีรอยยิ้มที่ใบหน้าราวกับว่าเขาได้รอเวลานี้อยู่ก่อนแล้ว

"ฮาสึโนะระวัง!!"

เรนอิจิร้องเตือนฮาสึโนะพร้อมกับผลักเธอออกจากนอกเส้นทาง และทันทีที่ตัวของฮาสึโนะลอยออกไปด้านข้าง หน้าอกของเรนอิจิก็มีแสงสีดำพุ่งผ่าน มันมีความรุนแรงขนาดที่ทำให้ตัวของเขาขาดครึ่งโดยทันทีที่ถูกยิงใส่

"เรนอิจิ!!"

ฮาสึโนะตะโกนเรียกชื่อของเรนอิจิออกมาด้วยความเจ็บปวด ทันทีที่เธอเห็นเรนอิจิถูกยิงด้วยลำแสงสีดำ น้ำตาของฮาสึโนะไหลออกมา เธอพยายามพุ่งตัวเข้าไปหาเรนอิจิ แต่เธอก็ถูกลำแสงสีดำมากมายของเทพอสูรยิงขัดขวาง ฮาสึโนะพยายามพุ่งเข้าไปอีกครั้งแต่เธอก็ไม่สามารถเข้าไปหาเขาได้ และเธอก็ปล่อยให้ร่างของเรนอิจิที่ถูกยิงทะลุหน้าอกขาดครึ่งตกลงไปอย่างนั้น

มันเป็นความผิดของเธอ!! เธอไม่น่าจะประมาทเทพอสูรที่อยู่ข้างหลังและปล่อยให้เรนอิจิมาตายแทนเธอ และยามิที่ตายไปก่อนหน้านี้ก็ด้วยเช่นกัน ถ้าเธอรู้ตัวเร็วกว่านี้ว่าทั้งหมดนั้นเป็นการหลอกลวงของนากามูระเซนโจ ยามิเองก็คงจะไม่ต้องตายไปด้วยเหมือนกัน

"แก!! "

ด้วยความโกรธฮาสึโนะพุ่งตัวเข้าหานากามูระเซนโจด้วยความเร็ว แต่ด้วยลำแสงสีดำที่ถูกยิงเข้ามาอย่างต่อเนื่องนั้นทำให้เธอได้แต่หลบหลีกไปมา

"ฮ่าๆๆๆ เข้ามาเลย ครั้งนี้ข้าจะไม่ประมาทเจ้าเหมือนกับครั้งก่อนหน้านี้อีกแล้ว และข้าจะใช้ทุกสิ่งทุกอย่างในการสังหารเจ้า!! จงออกมากองทัพสัตว์ปีศาจของข้า!!"

ทันทีที่นากามูระเซนโจพูดจบ ตุ๊กตาไม้แกะสลักที่มีรูปร่างเป็นสัตว์ปีศาจมากมายก็ไหลออกมาจากใต้ชายเสื้อของเขาราวกับน้ำตก มันไหลออกมายังกับไม่มีที่สิ้นสุด

ตกลงมา!! ตกลงมา!! และตกลงมาอย่างต่อเนื่อง

และทันทีที่มันตกลงมาสู่พื้นดิน ร่างของสัตว์ปีศาจแกะสลักไม้มากมายเหล่านั้นก็ถูกขยายขึ้นและกลายเป็นสัตว์ปีศาจที่มีชีวิตขึ้นมาจริงๆ

และสัตว์ปีศาจทั้งหมดนี้ก็นับว่าเป็นไพ่ตายอีกใบหนึ่งของนากามูระเซนโจที่ถูกเก็บซ่อนเอาไว้

กองทัพสัตว์ปีศาจหนึ่งแสนตัวจากไม้แกะสลักของเขา!!

สัตว์ปีศาจมากมายค่อยๆคืบคลานขึ้นมาจากพื้น และเดินไปข้างหน้าราวกับกองทัพมดขนาดใหญ่ บางตัวเริ่มที่จะบินขึ้นไปบนท้องฟ้า บางตัวก็เริ่มที่จะวิ่งไปตามพื้นดินด้วยความเร็วสูง

"นี้มันอะไรกัน!!"

ฮาสึโนะกล่าวออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นสัตว์ปีศาจมากมายที่สามารถถมทั้งท้องฟ้าและพื้นดินให้กลายเป็นสีดำได้ด้วยจำนวนที่มากมายของมัน

และแล้วสัตว์ปีศาจเหล่านั้นก็เริ่มที่จะพุ่งตรงมาทางฮาสึโนะด้วยความเร็วสูง ฮาสึโนะรีบเตรียมการที่จะรับมือและต่อสู้กับกองทัพสัตว์ปีศาจโดยทันทีที่มันเข้ามาใกล้

แต่แล้วสัตว์ปีศาจทั้งหมดนั้นมันก็วิ่งและบินผ่านฮาสึโนะไปราวกับว่ามันไม่ได้ให้ความสนใจอะไรกับเธอที่ยืนอยู่ตรงนี้เลย 

ใช่แล้ว!!...มันแค่บินและวิ่งผ่านฮาสึโนะไปราวกับว่าเธอไม่มีตัวตน

"ฮ่าๆๆ ไม่ต้องตกใจไป เพราะข้าบอกแล้วว่าข้าจะใช้ทุกสิ่งทุกอย่างในการสังหารเจ้า และนั่นก็หมายถึงแผนการสุดท้ายของข้าที่จะสร้างเทพอสูรไร้พ่ายด้วย "

คำพูดที่จริงจังของนากามูระเซนโจนั้นทำให้ฮาสึโนะมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเกิดขึ้นมาในหัวทันที เพราะถ้าเขาไม่ได้คิดที่จะใช้กองทัพสัตว์ปีศาจนับแสนตัวของเขาเพื่อที่จะรุมสังหารเธอ แล้วเขาใช้มันเพื่ออะไรกัน?

"เทพอสูรพญางูขาวของข้า จงกลืนกินสัตว์ปีศาจพวกนั้นซะ!!"

สิ้นเสียงคำสั่งของนากามูระเซนโจ เทพอสูรพญางูขาวแปดเศียรกลืนสวรรค์ก็เริ่มที่จะกัดกินกองทัพสัตว์ปีศาจนับแสนที่ตรงเข้ามาราวกับว่าพวกมันทั้งหลายเหล่านั้นเป็นอาหาร

มันกิน!! กิน!! กิน!! แล้วก็กินกองทัพสัตว์ปีศาจเหล่านั้นด้วยความรวดเร็ว

และไม่ถึงนาทีด้วยการฉกกินที่รวดเร็วและขนาดของปากที่กว้างใหญ่ของเทพอสูรพญางูขาว ทำให้กองทัพสัตว์ปีศาจที่มีมากมายกว่าหนึ่งแสนตัวหายเข้าไปในท้องของมันจนหมดสิ้นไม่เหลือสักตัว

ทันทีที่มันเริ่มกัดกินกองทัพสัตว์ปีศาจเหล่านั้น ฮาสึโนะก็รู้สึกถึงพลังที่เพิ่มขึ้นอย่างมากมายของเทพอสูรตัวนั้นโดยทันที และมันก็เป็นการเพิ่มขึ้นของพลังในระดับที่มากมายซะจนเป็นที่น่าตกใจ

แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็คิดว่าถ้าเธอสามารถที่จะกำจัดนากามูระเซนโจที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดได้ ทุกอย่างมันก็น่าจะจบ

และเมื่อฮาสึโนะคิดได้อย่างนั้น เธอก็เลือกที่จะพุ่งตรงเข้าไปจัดการกับนากามูระเซนโจที่ยืนอยู่ทันที

"ฮ่าๆๆๆ ไม่ต้องรีบร้อนไปเรื่องสนุกกว่านี้ยังมีอีกเยอะ"

นากามูระเซนโจพูดเสร็จก็ใช้แผ่นยันต์มากมายออกมารับการโจมตีของฮาสึโนะ เขารู้ว่าฮาสึโนะนั้นแข็งแกร่งมากแค่ไหน ดังนั้นเขาจึงไม่ประมาทและใช้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขามีในการป้องกันตัวเองจากการโจมตีที่ดุดันของฮาสึโนะ

การสู้ไปหนีไปของนากามูระเซนโจนั้นสร้างความน่ารำคาญให้กับฮาสึโนะเป็นอย่างมาก เพราะเธอเองก็ไม่ได้มีอาวุธคู่กายเหมือนก่อนแล้ว บวกกับการโจมตีที่รีบร้อนและจิตใจที่ไม่มั่นคงจากการตายของยามิและเรนอิจิ ทำให้ทุกการโจมตีของเธอนั้นแทบไม่สามารถทำอะไรนากามูระเซนโจได้เลย

แต่ถึงแม้ว่าฮาสึโนะจะโจมตีมั่วซั่วขนาดไหน นากามูระเซนโจก็ไม่มีความคิดที่จะโจมตีสวนกลับไปเลยแม้แต่น้อย เพราะตอนนี้สิ่งที่เขากำลังทำก็คือการถ่วงเวลาฮาสึโนะ

ใช่แล้ว!!...เขาใช้ทุกสิ่งทุกอย่างของเขาในการถ่วงเวลาฮาสึโนะไม่ให้เธอไปไหน และรอคอยให้เทพอสูรของเขาสามารถรวบรวมพลังจากการกินสัตว์ปีศาจนับแสนตัวให้เป็นของตัวเองอย่างสมบูรณ์

และนี้ก็เป็นกับดักจากแผนการของนากามูระเซนโจที่ฮาสึโนะกระโดดเข้ามาหาด้วยตัวเธอเอง

ปัง!!

นากามูระเซนโจโดนต่อยจนกระเด็นลงไปกระแทกพื้นดินด้านล่าง จนมีเลือดไหลออกจากที่มุมปากของเขา แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่สนใจที่จะเช็ดมันและตั้งท่ารับการโจมตีของฮาสึโนะที่พุ่งเข้ามาหาเขาต่อทันที

ตูม!! ฮาสึโนะพุ่งถีบลงมาจากบนฟ้าพร้อมกับเสียงพื้นดินที่แตกกระจายเป็นวงกลมลึกขนาดใหญ่ ถึงแม้ว่านากามูระเซนโจจะสามารรถหลบลูกถีบของฮาสึโนะได้ แต่เขาก็โดนฮาสึโนะเข้าโจมตีอย่างต่อเนื่องด้วยหมัดชุด

นากามูระเซนโจสามารถป้องกันได้บ้างป้องกันไม่ได้บ้างสลับกันไปสำหรับหมัดชุดที่ฮาสึโนะโจมตีใส่ แต่ยิ่งต่อสู้ไปนานๆฮาสึโนะก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ เพราะนากามูระเซนโจนั้นไม่เคยคิดที่จะโจมตีเธอกลับมาเลยสักครั้งหนึ่ง และนั่นก็เป็นสิ่งที่เธอไม่เข้าใจ

สีหน้าที่สับสนและหมัดที่เบาขึ้นเรื่อยๆของฮาสึโนะก็ทำให้นากามูระเซนโจเข้าใจโดยทันทีว่าเธอเริ่มที่จะสงสัยเขาแล้วว่าทำไมเขาถึงไม่โจมตีเธอกลับไปเลยสักครั้ง แต่ถึงอย่างนั้นมันก็สายเกินไปแล้ว เพราะทุกอย่างมันเสร็จสมบูรณ์แล้ว และเทพอสูรของเขาก็พร้อมสำหรับทุกอย่างแล้ว

"ฮ่าๆๆ!! หมดเวลาเล่นสนุกแล้วเด็กน้อย"

นากามูระเซนโจพูดออกมาพร้อมกับเสียงหัวเราะ แต่ฮาสึโนะก็ไม่ได้สนใจและต่อยหมัดเข้าไปที่ใบหน้าของนากามูระเซนโจอีกหนึ่งครั้งจนเขากระเด็นออกไปไกลและลากลงไปกับพื้นดินเป็นทางยาว

"แค๊กๆๆ ฮ่าๆๆ เจ้าหมดหนทางที่จะชนะข้าแล้วเจ้าเด็กน้อย แค๊กๆ"

นากามูระเซนโจพูดพร้อมกับไอออกมาเป็นเลือด

"หึ! ใกล้ตายแล้วยังจะปากดีอยู่อีกนะแก"

ฮาสึโนะพูดจบก็เข้าไปโจมตีนากามูระเซนโจต่อทันที เพื่อที่จะจบเรื่องราวทั้งหมดนี้ไปพร้อมกับชีวิตของเขา ใช่แล้ว!!...ชายที่ชื่อนากามูระเซนโจจะต้องตาย และเธอก็ไม่สามารถที่จะปล่อยให้เขารอดชีวิตได้อีกต่อไป เขาเป็นบุคคลที่อันตรายเกินไปที่จะปล่อยให้มีชีวิตอยู่

ปัง!! ฮาสึโนะต่อยอีกครั้งพร้อมกับหมัดที่จมลงไปในพื้นดิน พื้นดินที่มีนากามูระเซนโจนอนอยู่ ใช่แล้ว!!...ด้วยหมัดนี้ทุกอย่างมันจะจบลงฮาสึโนะคิดหลังจากที่ได้ปล่อยหมัดที่แรงที่สุดของเธอออกไป

แต่ไม่นานหลังจากที่ฝุ่นดินกระจายตัวออกไปนากามูระเซนโจที่สมควรนอนอยู่ใต้หมัดของเธอกลับไม่มี เขาได้หายไป!! หายไปในขณะที่ฮาสึโนะเองก็ไม่รู้สึกตัวเลยในขณะที่เธอกำลังจะปล่อยหมัดลงไป

"ข้าบอกแล้วไงว่าทุกอย่างมันจบแล้ว เจ้าไม่สามารถที่จะชนะข้าได้อีกต่อไปแล้วเจ้าเด็กน้อย"

นากามูระเซนโจกล่าวขึ้นพร้อมกับร่างของเขาที่ปรากฏขึ้นทางด้านหลังของฮาสึโนะที่ซึ่งอยู่ไกลออกไป

ฮาสึโนะเองเมื่อเห็นอย่างนั้นก็รีบพุ่งเข้าไปจัดการเขาต่อทันที แต่แล้วอยู่ดีๆนากามูระเซนโจก็หยิบยันต์ของเขาขึ้นมาหนึ่งแผ่น

แต่ฮาสึโนะไม่ได้สนใจและพุ่งเข้าไปหานากามูระเซนโจ เพราะเธอคิดว่ามันคงจะเป็นยันต์ที่ใช้ป้องกันตัวเหมือนกับที่เขาเคยได้ใช้มันไปแล้วก่อนหน้านี้ในการป้องกันการโจมตีของเธอ

"ยังโง่เง่าเหมือนเดิมเลยนะเจ้าเด็กน้อย..."

ทันทีที่ฮาสึโนะพุ่งเข้ามารอยยิ้มของนากามูระเซนโจก็ปรากฏขึ้น พร้อมกับหมัดของฮาสึโนะที่พุ่งทะลุผ่านตัวเขาไปราวกับอากาศ และนากามูระเซนโจก็หายตัวไปจากสายตาของฮาสึโนะอีกครั้งหนึ่ง

"เฮ่ย...ความจริงข้าก็อยากจะเล่นกับเจ้าต่ออยู่หรอกนะ แต่ว่ายันต์เคลื่อนย้ายของข้ามันมีอยู่น้อย ดังนั้นข้าคงจะต้องขอตัวไปก่อนตามมาให้ทันล่ะ เพราะข้ารอเจ้าอยู่"

นากามูระเซนโจกล่าวพร้อมกับหยิบยันต์ที่มีลักษณะเหมือนเดิมขึ้นมาอีกครั้ง ฮาสึโนะรีบเข้าไปโจมตี แต่ก็ไม่ทันซะแล้ว เขาได้หายไปจากที่นี่อย่างสมบูรณ์แล้ว

"หนีไปแล้วเหรอ!!"

ฮาสึโนะรู้สึกเสียดายที่เธอปล่อยให้นากามูระเซนโจรอดชีวิตไปได้ แต่แล้วในขณะที่ฮาสึโนะกำลังรู้สึกเสียใจกับการหนีไปของนากามูระเซนโจอยู่นั้น เธอก็รู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนที่รุนแรงของพื้นดินจากด้านล่าง

ฮาสึโนะรีบมองสำรวจไปรอบๆตัวเองเพื่อหาสาเหตุของมัน และเธอก็มองเห็นวัตถุขนาดใหญ่ที่กำลังบินขึ้นฟ้า ใช่แล้ว!!...มันคือเทพอสูรพญางูขาวที่กำลังกางปีกขนาดใหญ่ของมันและบินขึ้นไปบนฟ้าเหนือกรุงโตเกียว

แรงลมของมันที่ใช้บินนั้น อัดพื้นดินจนสั่นสะเทือนพร้อมกับพัดพาทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ใต้ปีกของมันให้กระจุยกระจายออกไปตามแรงลม

แต่แล้วในขณะที่มันกำลังจะบินขึ้นไปบนทองฟ้านั้น ลำแสงสีขาวทั้ง36เส้นก็ลอยตรงขึ้นฟ้าในแนวตั้งอีกทิศทางหนึ่งเช่นกัน

และเมื่อเห็นลำแสงสีขาวนั้น ฮาสึโนะก็รู้ได้โดยทันทีว่ามันเป็นลำแสงเดียวกันกับที่ใช้โจมตีเทพอสูรเพื่อเปิดทางให้เธอเข้าไปโจมตีมันก่อนหน้านี้

ทางด้านของอากาเสะ เมื่อพวกเธอเห็นเทพอสูรพญางูขาวที่กำลังจะบินขึ้นก็รู้สึกตกใจ

"อากาเสะ!! มันกำลังจะบินขึ้นไปแล้ว!! อย่าปล่อยให้มันบินขึ้นไปได้"

มิซากิรีบร้องเตือนอากาเสะด้วยความตกใจ เพราะมันคงจะไม่ดีที่จะปล่อยให้เทพอสูรบินขึ้นไปบนฟ้าแบบนั้น มันเป็นการยากที่จะจัดการอะไรก็แล้วแต่ที่สามารถบินได้บนฟ้า และนั่นก็มาจากประสบการณ์ในการเล่นเกมต่างๆของเธอ

"เข้าใจแล้ว!! ฉันจะจัดการมันเดี๋ยวนี้แหละ!!"

อากาเสะเองก็เข้าใจในความหมายของมิซากิ เพราะถ้าปล่อยให้มันบินขึ้นไปในระดับที่มนุษย์ไม่สามารถขึ้นไปต่อสู้กับมันได้เช่นบนชั้นบรรยากาศที่สูง หรือถ้าร้ายแรงกว่านั้นบนอวกาศ พวกเธอเองก็ไม่อยากจะคิดเลยว่าพวกเธอจะต้องต่อสู้กับมันยังไง

"จงไปลำแสงศักดิ์สิทธิ์ทั้ง36!!"

ว่าแล้วลำแสงสีขาวทั้ง36เส้นก็ลอยออกจากวงเวทพร้อมกับพุ่งตรงขึ้นไปบนท้องฟ้าราวกับเสาแสงขนาดใหญ่36ต้น