คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เรารักสะอาด...อยากล้างโรงเรียน
4
และแล้ว ฤกษ์งามยามดีก็มาถึง^O^
แค่เปิดตัวมันยังไม่พอหรอกนะ มันต้องฉลองต้อนรับการกลับมาด้วยสิ +_+
“พร้อมมั๊ยทุกคน”ฉันหันถามอีกสามสาว
“จุดที่หนึ่ง เคลียร์จ้า”ยัยบุ๊คตอบ
“สอง เคลียร์”ไอซ์ตอบอย่างไร้อารมณ์
“จุดสามก็โอเค ผ่านฉลุย”โรสตอบ
“จุดของฉันก็เคลียร์ อุปกรณ์พร้อม”ฉันกล่าวอย่างอารมณ์ดีที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผน
“ดีจังที่วันนี้จะไม่มีการเรียน”บุ๊คว่าพลางกระโดดลั้ลลาไปรอบๆห้องลับของพวกเรา
“ทำไมอ่ะ?”ว้าว โรสยกน้ำผลไม้น่าตาน่าทานมาเสิร์ฟ อ๊า-o- ชื่นใจเป็นบ้า ยัยนี่คั้นเองชัวร์
“ก็เพราะว่า...เราอาจจะต้องทำความสะอาดโรงเรียนครั้งใหญ่เลยน่ะสิ!!”อยากจะบอกว่าหน้าไอ้บุ๊คชั่วร้ายได้ใจมากค่า แต่ยัยโรสก็ยังคงทำหน้างงอยู่ดี
“ประมาณว่าพวกเรารักความสะอาดมากๆไง ภารกิจนี้จึงจบท้ายด้วยการล้างโรงเรียน โอเค๊?”ฉันเดินเข้าไปโอบไหล่ยัยโรสแล้วไขข้อข้องใจให้
“ไปได้แล้ว เสียเวลา”ยะ...อย่าบอกนะว่ายัยไอซ์มันหึงฉันกับโรสอ่ะ ดูหน้ามันสิ หน้ากลัวโคตรรรรร แล้วไอซ์ก็ออกเดินนำไป บรึ๋ยยย รีบตามไปดีกว่า ก่อนที่ยัยไอซ์จะฆ่าตัดตอนฉันอ่ะนะ
แหยะ แหยะ
“อี๋ เท้าฉันเปื้อนอะไรไม่รู้อ่ะแก”ว่าแล้วพลอยก็ถอดร้องเท้าออกดู
“ฉันก็รู้สึกเหมือนรองเท้าฉันก็มีนะ”ส้มมองหน้าเพื่อน และถอดรองเท้าดูเช่นกัน
“อ๊ากกก มายองเนส / กรึ๊ดดด มายองเนส”ทั้งสองรีบเควี้ยงรองเท้าทิ้ง จากนั้นนักเรียนทั้งโรงเรียนก็มีปฏิกิริยาเดียวกัน
“อ๊ากกก กรึ๊ดดด เฮ้ยยย ว๊ายยย อ๊ายยย สาดดด ก็อดดด แงๆๆๆ”และอีกหลายเสียงมากมายก็ดังทั่วโรงเรียน
“ว่ะ ฮ่ะ ฮ่า สำเร็จ!!”ฉันที่สุ่มดูอยู่ในสวนหลังโรงเรียนด้วยกล้องส่องทางไกล นั่งขำกลิ้งเป็นบ้าเป็นหลังอยู่คนเดียว โดยมีสามสาวกำลังไปเตรียมแผนสอง
ที่ฉันมาสุ่มอยู่แถวนี้ก็เพรามันใกล้กับชมรมดนตรี ที่มีรองเท้าของสมาชิกในชมรมวางเกลื่อนกลาด
เพราะไฮไลท์มันอยู่ที่...
“ทะทำไมของฉันมันทีอะไรก้อนๆด้วยว่ะ”กีต้าร์ถอดรองเท้าผ้าใบราคาพะ แพงโคตร คู่นี้ฉันเห็นในนิตยสาร มันเป็นรุ่นลิมิเต็ทเลยนะ มันชักจะน่าสงสัยแล้วสิ=_=^
“เห้ยยย บ้าเอ๊ยยย ทำไมของฉันมีเฉาก๊วยว่ะ บ้าที่สุดเลยโว๊ยยย อยากจะฆ่ายัยบ้านั่นนัก”
ยัยบ้า ยัยบ้าไหนฟร่ะ? เขาจะรู้หรอว่าเป็นฉัน ไม่มีทาง อย่าร้อนตัวไปนะยัยมาเฟีย=()=
“ยัยบ้าไหน? ช่างเหอะ แล้วจะเอาไงกับรองเท้าเนี่ย มันหาซื้อไม่ได้แล้วไม่ใช่อ่อ?”เพื่อนของเขาที่ฉันจำได้ลางๆว่าชื่อเบียร์ ถามด่วยสีหน้าครุ่นคิด แอบน่ารักนะนายเบียร์อะไรเนี่ย มีลักยิ้มด้วย กี๊สสส
ฉันคิดบ้าอะไรว่ะเนี่ย =O=?
“คงต้องทิ้งแหละ”สำรวจเข้าไป รักรองเท้ามากสินะ หึ ฉันก็รักนายม๊ากมาก เลยแถมเฉาก๊วยให้เป็นพิเศษ คนอื่นไม่ได้นะเนี่ยยย^O^/
แต่จะทิ้งเลยหรอ เสียดายนะเฟ้ยT^T
“ดีนะ ที่ตอนนั้นซื้อไว้สามคู่ ไม่งั้นคงเสียดายแย่”ตอนแรกก็สะใจอยู่หรอก แต่มีอีกตั้งสองคู่ นายแว่นนี่ก็ไม่เดือดร้อนนะสิ แล้วนายแว่นก็เดินออกจากบริเวณนี้ตรงไปทางอาคารเรียน ฉันจึงกลับมานั่งขำกับภาพของรุ่นพี่ รุ่นน้องทั้งหลายแหล่ต่อ อี๊ มีคนเอานิ้วป้ายมายองเนสขึ้นชิมด้วย จะอ้วกกก =O=;
“ฮ่าๆๆๆอุ๊บ คิกๆๆ”ฉันหัวเราะเสียงดังลั่นอย่างลืมตัว ก่อนจะนึกได้เลยรีบเอามือปิดปาก
“คะ คุณเฟีย ขะ ขำอะไรเหรอครับ?”
“เฮือก ไอ้แว่นบ้า มาไม่ให้สุ่มให้เสียง ตกใจหมด นึกว่า...”
“นึกว่า?”ไอ้หน้าสงสัยแววตาเจ้าเล่ห์แบบนี้มันอะไรกัน นายอย่ามาคาดคั้นฉันนะเฟ้ย ไอ้ติ๋ม!!
“ช่างเหอะ นายจะอยากรู้ไปทำไม จะไปไหนก็ไปเลยไป๊”ฉันโบกมือไล่อย่างไม่แยแส อีกมือก็รีบยัดกล้องส่องทางไกลเข้าไปในพุ่มไม้ เมื่อกี้ เขาเดินไปแล้วไม่ใช่หรอ ย้อนกลับมาทำไมฟ่ะ
“ตะ ตกลง คะ คุณหัวเราะอะไรครับ?”
“นี่ นายแว่น ลำพังฉันก็ไม่ชอบหน้านายเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ฉะนั้น ช่วยจำไว้ด้วยว่าอย่ามายุ่งกับฉัน”ฉันตวาด จนกีต้าร์หงอไปเลย ยุ่งอยู่ได้น่ารำคาญ ไม่ใช่อะไรหรอกฉันกลัวหลุดปากหน่ะ -O-;
“ขะ ขะ ขอโทษครับ งะงั้น ผะผะผมขอตะ”
“โอ๊ยยย จะติดอ่างอีกนานมั๊ย ทีเวลานายพูดกับเพื่อนนะ เห็นคล่องปร๋อเชียว...”
เอ่อ...แล้วฉันจะไปบอกมันทำมายยย
“นี่ คะคุณเฟีย เห็นวะเวลาผมคะคุยกับพะเพื่อนได้ยังไง? คุณอะแอบมองผะผมหรอ?”
“แอบเอิบบ้าบออะไรกัน จะไปไหนก็ไปเลย รำคาญคนอย่างนายเต็มที พูดยังไม่เปิดภาษา ฉันเหม็นขี้หน้านายเต็มทนแล้ว”ฉันแหวใส่เขากลบความอาย หน้าฉันร้อนผ่าวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ถ้าให้เดามันคงกำลังแดงเพราะความโกรธ
“ผม...ขอโทษที่ทำให้คุณรำคาญ ขอตัว”กีต้าร์พูดชัดเจนอย่างไม่ติดขัดแล้วหันหลังเดินจากไป
“เออ ไปซะได้ก็ดี”พอมองแผ่นหลังของเขาฉันกลับรู้สึกเศร้าอย่างประหลาด
เอ...หรือว่าฉันจะพูดแรงเกินไปนะ
“ประกาศ ขอให้นักเรียนทุกคนอยู่ในความสงบและกลับเข้าห้องเรียนของตนเอง ขอบคุณค่ะ”
สิบ เก้า แปด ... สาม สอง หนึ่ง
และก็เป็นไปตามคาด เสียงที่ตามมาก็คือ...
“กรี๊ดดด / เฮ้ยยย”และทั้งโรงเรียนก็วุ่นวายอีกรอบ
เราทั้งสี่ต่างก็ยืนหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจในผลงานอยู่บนดาดฟ้า จะเอายังไงดีน้า เท้าทุกคนก็เปื้อนมายองเนส ห้องเรียนกับกระเป๋านักเรียนก็เปื้อนไข่ไก่ -^-;;
“เฟีย ทำไมตัวแกมีกลิ่นแมคกี้ว่ะ?”ไอ้บุ๊คทำจมูกฟุดฟิดๆแถวเสื้อฉัน ฉันจึงก้มลงดมบ้าง
“อ๋อ ก็ฉันเห็นว่าไข่ไก่อย่างเดียวมันจะจืด เลยเหยาะแมคกี้ให้ด้วย อร่อยน้า”
“ฮ่ะ ฮ่าๆๆๆ”เราทั้งสี่ระเบิดเสียงหัวเราะ แหม ช่างสนุกสนานครื้นเครงอะไรเช่นนี้
“ปะ ประกาศใหม่ค่ะ ขะขอให้นักเรียน ละ ลงมารวมตัวกันที่สนามกีฬา ขะ ขอบคุณค่ะ อี๋ หือๆๆ ไข่เน่า กริ๊ก”
“ฮะๆๆ ไอซ์ แกนี่ปาไข่ได้ทั่วทุกพื้นดีจัง น่าจะไปวางระเบิดภาคใต้นะ”บุ๊คหัวเราะจนน้ำตาเล็ด เพราะแม้แต่ห้องกระจายเสียงมันยังไม่เว้น
“นั่นสิ รอบคอบดีจัง”^_^ฉันส่องกล้องอย่างพึงพอใจ
“อื้ม ขอบใจ”ฮึกๆ ไอซ์เย็นชาที่สุดเลย นี่หรือเปล่าที่เขาเรียกทำเลวหน้าตาย
“ทุกคนได้เวลาแล้ว ประจำที่เร็ว”บุ๊คตะโกนและวิ่งไปเข้าที่ของตัวเองตามที่ตกลงกันไว้ ในมือของแต่ละคนมีอุปกรณ์สำหรับแผนสาม ฉันชะโงกหน้ามองลงไปที่สนาม ว้าวๆๆคนเต็มสนามเลย
“พร้อมนะ”
“อื้ม!!”สามเสียงประสาน รอเพียงฉันส่งสัญญาณ แผนที่สามก็จะเริ่มขี้น
“สาม สอง หนึ่ง ฝนตกกกกก!!!”
ความคิดเห็น