เรื่อง...เมื่อความรักเรียกหา

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5

โอ้โฮ!  วันนี้น้องดาแต่งตัวสวยจริง  เสียงของโสภาดังมาก่อนที่เจ้าตัวจะมาถึงทำให้ญาดาตื่นจากภวังค์

                   อย่างนี้ต้องพิเศษสำหรับใครแน่ๆ โสภายังคงหยอกเย้าต่อ

                   ก็พิเศษสำหรับตัวเองไงคะ

                   พี่คิดว่าพิเศษสำหรับหัวหน้าเสียอีก  โสภาพูดยิ้มๆอย่างมีเลศนัย

                   ทำไมพี่โสภาคิดว่า พิเศษสำหรับหัวหน้าคะ ญาดาแกล้งถามไปซึ่งหล่อนรู้ดีว่าคนในสำหรับนักงานทราบกันว่า ศานิตให้ความสนใจหล่อนเป็นพิเศษมากกว่าคนอื่น

                   ก็วันนี้หัวหน้าจะพาไปเลี้ยงเพื่ออำลาไปรับตำแหน่งใหม่ จะไปกันเฉพาะแผนกเราเท่านั้น น้องไม่รู้หรือแกล้งทำไม่รู้  โสภาพูดขึ้นเมื่อเห็นญาดายังเงียบ

                   พอรู้บ้าง แต่ไม่คิดว่าจะรวดเร็วอย่างนี้

                   ตอนแรกท่านก็คิดว่าคงอีกเป็นเดือนจึงจะได้ไป แต่คำสั่งเพิ่งมาใหม่ให้เดินทางด่วน

                   มิน่า เห็นทำงานหามรุ่งหามค่ำ  คงจะสะสางงานนั้นเอง  ญาดาพึมพำกับตัวเอง

                   วันนั้น ญาดานั่งใจลอย ไม่มีสมาธิในการทำงาน  หล่อนน่าจะดีใจที่จะได้ไม่ต้องทำงานร่วมกับคนที่หล่อนไม่ชอบ แต่เปล่าเลย  หล่อนรู้สึกใจหายเมื่อรู้ข่าว  หล่อนพิมพ์หนังสือผิดหลายแห่ง  ในที่สุดหล่อนก็ต้องเดินออกมาข้างนอก หยุดยืนคุยกับคนงานที่กำลังตัดแต่งต้นไม้  หล่อนเถลไถลเสียพักใหญ่   วันนี้เป็นวันสุดสัปดาห์   งานเร่งด่วนไม่มี  เมื่อหล่อนกลับเข้ามาได้ยินถึงเสียงพูดถึงการไปงานเลี้ยงกัน

                   สำหรับญาดา กำลังคิดว่าจะไปอย่างไรดี  รถก็เกิดเสียขึ้นมา  เมื่อเช้าหล่อนจ้างเด็กข้างบ้านมาส่ง  ขากลับคิดว่าจะขอกลับกับพี่โสภา  แต่พี่โสภาออกไปก่อนแล้วเพราะต้องไปรับลูก  ช่างเถอะ เมื่อถึงเวลาจะจ้างเด็กร้านน้ำชาไปส่งก็ได้

ญาดาสลัด ความคิดทิ้ง

                   คุณ ญาดา ขอเชิญทางนี้หน่อยครับ  เสียงเรียกทำให้หล่อนสะดุ้ง

                   คุณไม่สบายหรือเปล่า ศานิตถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้ากังวลของญาดา

                   ปละ...เปล่าคะ

                   เห็นคุณพิมพ์หนังสือผิดหลายแห่ง

                   ขอโทษ ค่ะ ดิฉันจะพิมพ์ให้ใหม่

                ไม่ต้องหรอก ผมไม่ได้รีบร้อนจะเอา คุณคิดหรือยังเย็นนี้คุณจะกลับอย่างไร คุณไม่มีรถ  ผมรู้

                   คือ..ดิฉัน

                   ผมจะไปส่งคุณที่บ้าน และรอคุณไปงานเลี้ยงด้วยกัน  ผมมีเรื่องอยากคุยกับคุณ  ให้เวลา  5  นาที เก็บเอกสารบนโต๊ะ

                   บ้า  มาออกคำสั่ง คิดหรือว่าฉันจะไปกับคุณ ญาดาบ่นกับตัวเองก่อนจะรีบเก็บเอกสาร หล่อนจะต้องหาทางออกไปก่อน  จะได้ไม่ต้องนั่งรถไปกับคนที่หล่อนคิดว่าตัวเองเกลียดแต่ต้องสะดุ้งเมื่อเงยหน้าขึ้นพบผู้ที่หล่อนกำลังนึกถึงยืนยิ้มอยู่อย่างรู้ทัน

                   คุณจะพาฉันไปไหน  ญาดาเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นคนขับรถไม่ยอมพูดยอมจาตั้งแต่ออกมาจากบ้านของหล่อน

                   เรายังไม่เข้าใจกัน  ศานิตพูดก่อนจะดับเครื่องยนต์เมื่อแอบเข้าข้างทาง

                   ดิฉันไม่มีอะไรจะพูดกับคุณ

                             แต่ผมมี  ถามจริงๆเถอะคุณไม่พอใจอะไรผม ตั้งแต่คุณมาทำงานกับผม พูดก็ไม่ค่อยพูด  หน้าผมคุณก็ไม่อยากมอง  เวลาผมพูดด้วยคุณก็ไม่เต็มใจจะพูด  ผมผิดอะไร อีกไม่กี่วันผมก็จะไปจากที่นี่ขอให้ผมได้รู้ความผิดของตัวเองบ้าง

                   คุณจะมาแคร์ทำไมกับความรู้สึกของฉัน

                   แต่  ผมแคร์ และแคร์มากด้วย

                   คุณ..

                   ไม่เป็นไร  ถ้าคุณไม่พร้อมที่จะบอก   ไว้บอกวันหลังก็ได้  ผมจะมาทวงคำตอบ  ไปเถอะป่านนี่เพื่อนๆคงรอเราอยู่

โอ้โฮ!  วันนี้น้องดาแต่งตัวสวยจริง  เสียงของโสภาดังมาก่อนที่เจ้าตัวจะมาถึงทำให้ญาดาตื่นจากภวังค์

                   อย่างนี้ต้องพิเศษสำหรับใครแน่ๆ โสภายังคงหยอกเย้าต่อ

                   ก็พิเศษสำหรับตัวเองไงคะ

                   พี่คิดว่าพิเศษสำหรับหัวหน้าเสียอีก  โสภาพูดยิ้มๆอย่างมีเลศนัย

                   ทำไมพี่โสภาคิดว่า พิเศษสำหรับหัวหน้าคะ ญาดาแกล้งถามไปซึ่งหล่อนรู้ดีว่าคนในสำหรับนักงานทราบกันว่า ศานิตให้ความสนใจหล่อนเป็นพิเศษมากกว่าคนอื่น

                   ก็วันนี้หัวหน้าจะพาไปเลี้ยงเพื่ออำลาไปรับตำแหน่งใหม่ จะไปกันเฉพาะแผนกเราเท่านั้น น้องไม่รู้หรือแกล้งทำไม่รู้  โสภาพูดขึ้นเมื่อเห็นญาดายังเงียบ

                   พอรู้บ้าง แต่ไม่คิดว่าจะรวดเร็วอย่างนี้

                   ตอนแรกท่านก็คิดว่าคงอีกเป็นเดือนจึงจะได้ไป แต่คำสั่งเพิ่งมาใหม่ให้เดินทางด่วน

                   มิน่า เห็นทำงานหามรุ่งหามค่ำ  คงจะสะสางงานนั้นเอง  ญาดาพึมพำกับตัวเอง

                   วันนั้น ญาดานั่งใจลอย ไม่มีสมาธิในการทำงาน  หล่อนน่าจะดีใจที่จะได้ไม่ต้องทำงานร่วมกับคนที่หล่อนไม่ชอบ แต่เปล่าเลย  หล่อนรู้สึกใจหายเมื่อรู้ข่าว  หล่อนพิมพ์หนังสือผิดหลายแห่ง  ในที่สุดหล่อนก็ต้องเดินออกมาข้างนอก หยุดยืนคุยกับคนงานที่กำลังตัดแต่งต้นไม้  หล่อนเถลไถลเสียพักใหญ่   วันนี้เป็นวันสุดสัปดาห์   งานเร่งด่วนไม่มี  เมื่อหล่อนกลับเข้ามาได้ยินถึงเสียงพูดถึงการไปงานเลี้ยงกัน

                   สำหรับญาดา กำลังคิดว่าจะไปอย่างไรดี  รถก็เกิดเสียขึ้นมา  เมื่อเช้าหล่อนจ้างเด็กข้างบ้านมาส่ง  ขากลับคิดว่าจะขอกลับกับพี่โสภา  แต่พี่โสภาออกไปก่อนแล้วเพราะต้องไปรับลูก  ช่างเถอะ เมื่อถึงเวลาจะจ้างเด็กร้านน้ำชาไปส่งก็ได้

ญาดาสลัด ความคิดทิ้ง

                   คุณ ญาดา ขอเชิญทางนี้หน่อยครับ  เสียงเรียกทำให้หล่อนสะดุ้ง

                   คุณไม่สบายหรือเปล่า ศานิตถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้ากังวลของญาดา

                   ปละ...เปล่าคะ

                   เห็นคุณพิมพ์หนังสือผิดหลายแห่ง

                   ขอโทษ ค่ะ ดิฉันจะพิมพ์ให้ใหม่

                ไม่ต้องหรอก ผมไม่ได้รีบร้อนจะเอา คุณคิดหรือยังเย็นนี้คุณจะกลับอย่างไร คุณไม่มีรถ  ผมรู้

                   คือ..ดิฉัน

                   ผมจะไปส่งคุณที่บ้าน และรอคุณไปงานเลี้ยงด้วยกัน  ผมมีเรื่องอยากคุยกับคุณ  ให้เวลา  5  นาที เก็บเอกสารบนโต๊ะ

                   บ้า  มาออกคำสั่ง คิดหรือว่าฉันจะไปกับคุณ ญาดาบ่นกับตัวเองก่อนจะรีบเก็บเอกสาร หล่อนจะต้องหาทางออกไปก่อน  จะได้ไม่ต้องนั่งรถไปกับคนที่หล่อนคิดว่าตัวเองเกลียดแต่ต้องสะดุ้งเมื่อเงยหน้าขึ้นพบผู้ที่หล่อนกำลังนึกถึงยืนยิ้มอยู่อย่างรู้ทัน

                   คุณจะพาฉันไปไหน  ญาดาเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นคนขับรถไม่ยอมพูดยอมจาตั้งแต่ออกมาจากบ้านของหล่อน

                   เรายังไม่เข้าใจกัน  ศานิตพูดก่อนจะดับเครื่องยนต์เมื่อแอบเข้าข้างทาง

                   ดิฉันไม่มีอะไรจะพูดกับคุณ

                             แต่ผมมี  ถามจริงๆเถอะคุณไม่พอใจอะไรผม ตั้งแต่คุณมาทำงานกับผม พูดก็ไม่ค่อยพูด  หน้าผมคุณก็ไม่อยากมอง  เวลาผมพูดด้วยคุณก็ไม่เต็มใจจะพูด  ผมผิดอะไร อีกไม่กี่วันผมก็จะไปจากที่นี่ขอให้ผมได้รู้ความผิดของตัวเองบ้าง

                   คุณจะมาแคร์ทำไมกับความรู้สึกของฉัน

                   แต่  ผมแคร์ และแคร์มากด้วย

                   คุณ..

                   ไม่เป็นไร  ถ้าคุณไม่พร้อมที่จะบอก   ไว้บอกวันหลังก็ได้  ผมจะมาทวงคำตอบ  ไปเถอะป่านนี่เพื่อนๆคงรอเราอยู่

โอ้โฮ!  วันนี้น้องดาแต่งตัวสวยจริง  เสียงของโสภาดังมาก่อนที่เจ้าตัวจะมาถึงทำให้ญาดาตื่นจากภวังค์

                   อย่างนี้ต้องพิเศษสำหรับใครแน่ๆ โสภายังคงหยอกเย้าต่อ

                   ก็พิเศษสำหรับตัวเองไงคะ

                   พี่คิดว่าพิเศษสำหรับหัวหน้าเสียอีก  โสภาพูดยิ้มๆอย่างมีเลศนัย

                   ทำไมพี่โสภาคิดว่า พิเศษสำหรับหัวหน้าคะ ญาดาแกล้งถามไปซึ่งหล่อนรู้ดีว่าคนในสำหรับนักงานทราบกันว่า ศานิตให้ความสนใจหล่อนเป็นพิเศษมากกว่าคนอื่น

                   ก็วันนี้หัวหน้าจะพาไปเลี้ยงเพื่ออำลาไปรับตำแหน่งใหม่ จะไปกันเฉพาะแผนกเราเท่านั้น น้องไม่รู้หรือแกล้งทำไม่รู้  โสภาพูดขึ้นเมื่อเห็นญาดายังเงียบ

                   พอรู้บ้าง แต่ไม่คิดว่าจะรวดเร็วอย่างนี้

                   ตอนแรกท่านก็คิดว่าคงอีกเป็นเดือนจึงจะได้ไป แต่คำสั่งเพิ่งมาใหม่ให้เดินทางด่วน

                   มิน่า เห็นทำงานหามรุ่งหามค่ำ  คงจะสะสางงานนั้นเอง  ญาดาพึมพำกับตัวเอง

                   วันนั้น ญาดานั่งใจลอย ไม่มีสมาธิในการทำงาน  หล่อนน่าจะดีใจที่จะได้ไม่ต้องทำงานร่วมกับคนที่หล่อนไม่ชอบ แต่เปล่าเลย  หล่อนรู้สึกใจหายเมื่อรู้ข่าว  หล่อนพิมพ์หนังสือผิดหลายแห่ง  ในที่สุดหล่อนก็ต้องเดินออกมาข้างนอก หยุดยืนคุยกับคนงานที่กำลังตัดแต่งต้นไม้  หล่อนเถลไถลเสียพักใหญ่   วันนี้เป็นวันสุดสัปดาห์   งานเร่งด่วนไม่มี  เมื่อหล่อนกลับเข้ามาได้ยินถึงเสียงพูดถึงการไปงานเลี้ยงกัน

                   สำหรับญาดา กำลังคิดว่าจะไปอย่างไรดี  รถก็เกิดเสียขึ้นมา  เมื่อเช้าหล่อนจ้างเด็กข้างบ้านมาส่ง  ขากลับคิดว่าจะขอกลับกับพี่โสภา  แต่พี่โสภาออกไปก่อนแล้วเพราะต้องไปรับลูก  ช่างเถอะ เมื่อถึงเวลาจะจ้างเด็กร้านน้ำชาไปส่งก็ได้

ญาดาสลัด ความคิดทิ้ง

                   คุณ ญาดา ขอเชิญทางนี้หน่อยครับ  เสียงเรียกทำให้หล่อนสะดุ้ง

                   คุณไม่สบายหรือเปล่า ศานิตถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้ากังวลของญาดา

                   ปละ...เปล่าคะ

                   เห็นคุณพิมพ์หนังสือผิดหลายแห่ง

                   ขอโทษ ค่ะ ดิฉันจะพิมพ์ให้ใหม่

                ไม่ต้องหรอก ผมไม่ได้รีบร้อนจะเอา คุณคิดหรือยังเย็นนี้คุณจะกลับอย่างไร คุณไม่มีรถ  ผมรู้

                   คือ..ดิฉัน

                   ผมจะไปส่งคุณที่บ้าน และรอคุณไปงานเลี้ยงด้วยกัน  ผมมีเรื่องอยากคุยกับคุณ  ให้เวลา  5  นาที เก็บเอกสารบนโต๊ะ

                   บ้า  มาออกคำสั่ง คิดหรือว่าฉันจะไปกับคุณ ญาดาบ่นกับตัวเองก่อนจะรีบเก็บเอกสาร หล่อนจะต้องหาทางออกไปก่อน  จะได้ไม่ต้องนั่งรถไปกับคนที่หล่อนคิดว่าตัวเองเกลียดแต่ต้องสะดุ้งเมื่อเงยหน้าขึ้นพบผู้ที่หล่อนกำลังนึกถึงยืนยิ้มอยู่อย่างรู้ทัน

                   คุณจะพาฉันไปไหน  ญาดาเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นคนขับรถไม่ยอมพูดยอมจาตั้งแต่ออกมาจากบ้านของหล่อน

                   เรายังไม่เข้าใจกัน  ศานิตพูดก่อนจะดับเครื่องยนต์เมื่อแอบเข้าข้างทาง

                   ดิฉันไม่มีอะไรจะพูดกับคุณ

                             แต่ผมมี  ถามจริงๆเถอะคุณไม่พอใจอะไรผม ตั้งแต่คุณมาทำงานกับผม พูดก็ไม่ค่อยพูด  หน้าผมคุณก็ไม่อยากมอง  เวลาผมพูดด้วยคุณก็ไม่เต็มใจจะพูด  ผมผิดอะไร อีกไม่กี่วันผมก็จะไปจากที่นี่ขอให้ผมได้รู้ความผิดของตัวเองบ้าง

                   คุณจะมาแคร์ทำไมกับความรู้สึกของฉัน

                   แต่  ผมแคร์ และแคร์มากด้วย

                   คุณ..

                   ไม่เป็นไร  ถ้าคุณไม่พร้อมที่จะบอก   ไว้บอกวันหลังก็ได้  ผมจะมาทวงคำตอบ  ไปเถอะป่านนี่เพื่อนๆคงรอเราอยู่

โอ้โฮ!  วันนี้น้องดาแต่งตัวสวยจริง  เสียงของโสภาดังมาก่อนที่เจ้าตัวจะมาถึงทำให้ญาดาตื่นจากภวังค์

                   อย่างนี้ต้องพิเศษสำหรับใครแน่ๆ โสภายังคงหยอกเย้าต่อ

                   ก็พิเศษสำหรับตัวเองไงคะ

                   พี่คิดว่าพิเศษสำหรับหัวหน้าเสียอีก  โสภาพูดยิ้มๆอย่างมีเลศนัย

                   ทำไมพี่โสภาคิดว่า พิเศษสำหรับหัวหน้าคะ ญาดาแกล้งถามไปซึ่งหล่อนรู้ดีว่าคนในสำหรับนักงานทราบกันว่า ศานิตให้ความสนใจหล่อนเป็นพิเศษมากกว่าคนอื่น

                   ก็วันนี้หัวหน้าจะพาไปเลี้ยงเพื่ออำลาไปรับตำแหน่งใหม่ จะไปกันเฉพาะแผนกเราเท่านั้น น้องไม่รู้หรือแกล้งทำไม่รู้  โสภาพูดขึ้นเมื่อเห็นญาดายังเงียบ

                   พอรู้บ้าง แต่ไม่คิดว่าจะรวดเร็วอย่างนี้

                   ตอนแรกท่านก็คิดว่าคงอีกเป็นเดือนจึงจะได้ไป แต่คำสั่งเพิ่งมาใหม่ให้เดินทางด่วน

                   มิน่า เห็นทำงานหามรุ่งหามค่ำ  คงจะสะสางงานนั้นเอง  ญาดาพึมพำกับตัวเอง

                   วันนั้น ญาดานั่งใจลอย ไม่มีสมาธิในการทำงาน  หล่อนน่าจะดีใจที่จะได้ไม่ต้องทำงานร่วมกับคนที่หล่อนไม่ชอบ แต่เปล่าเลย  หล่อนรู้สึกใจหายเมื่อรู้ข่าว  หล่อนพิมพ์หนังสือผิดหลายแห่ง  ในที่สุดหล่อนก็ต้องเดินออกมาข้างนอก หยุดยืนคุยกับคนงานที่กำลังตัดแต่งต้นไม้  หล่อนเถลไถลเสียพักใหญ่   วันนี้เป็นวันสุดสัปดาห์   งานเร่งด่วนไม่มี  เมื่อหล่อนกลับเข้ามาได้ยินถึงเสียงพูดถึงการไปงานเลี้ยงกัน

                   สำหรับญาดา กำลังคิดว่าจะไปอย่างไรดี  รถก็เกิดเสียขึ้นมา  เมื่อเช้าหล่อนจ้างเด็กข้างบ้านมาส่ง  ขากลับคิดว่าจะขอกลับกับพี่โสภา  แต่พี่โสภาออกไปก่อนแล้วเพราะต้องไปรับลูก  ช่างเถอะ เมื่อถึงเวลาจะจ้างเด็กร้านน้ำชาไปส่งก็ได้

ญาดาสลัด ความคิดทิ้ง

                   คุณ ญาดา ขอเชิญทางนี้หน่อยครับ  เสียงเรียกทำให้หล่อนสะดุ้ง

                   คุณไม่สบายหรือเปล่า ศานิตถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้ากังวลของญาดา

                   ปละ...เปล่าคะ

                   เห็นคุณพิมพ์หนังสือผิดหลายแห่ง

                   ขอโทษ ค่ะ ดิฉันจะพิมพ์ให้ใหม่

                ไม่ต้องหรอก ผมไม่ได้รีบร้อนจะเอา คุณคิดหรือยังเย็นนี้คุณจะกลับอย่างไร คุณไม่มีรถ  ผมรู้

                   คือ..ดิฉัน

                   ผมจะไปส่งคุณที่บ้าน และรอคุณไปงานเลี้ยงด้วยกัน  ผมมีเรื่องอยากคุยกับคุณ  ให้เวลา  5  นาที เก็บเอกสารบนโต๊ะ

                   บ้า  มาออกคำสั่ง คิดหรือว่าฉันจะไปกับคุณ ญาดาบ่นกับตัวเองก่อนจะรีบเก็บเอกสาร หล่อนจะต้องหาทางออกไปก่อน  จะได้ไม่ต้องนั่งรถไปกับคนที่หล่อนคิดว่าตัวเองเกลียดแต่ต้องสะดุ้งเมื่อเงยหน้าขึ้นพบผู้ที่หล่อนกำลังนึกถึงยืนยิ้มอยู่อย่างรู้ทัน

                   คุณจะพาฉันไปไหน  ญาดาเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นคนขับรถไม่ยอมพูดยอมจาตั้งแต่ออกมาจากบ้านของหล่อน

                   เรายังไม่เข้าใจกัน  ศานิตพูดก่อนจะดับเครื่องยนต์เมื่อแอบเข้าข้างทาง

                   ดิฉันไม่มีอะไรจะพูดกับคุณ

                             แต่ผมมี  ถามจริงๆเถอะคุณไม่พอใจอะไรผม ตั้งแต่คุณมาทำงานกับผม พูดก็ไม่ค่อยพูด  หน้าผมคุณก็ไม่อยากมอง  เวลาผมพูดด้วยคุณก็ไม่เต็มใจจะพูด  ผมผิดอะไร อีกไม่กี่วันผมก็จะไปจากที่นี่ขอให้ผมได้รู้ความผิดของตัวเองบ้าง

                   คุณจะมาแคร์ทำไมกับความรู้สึกของฉัน

                   แต่  ผมแคร์ และแคร์มากด้วย

                   คุณ..

                   ไม่เป็นไร  ถ้าคุณไม่พร้อมที่จะบอก   ไว้บอกวันหลังก็ได้  ผมจะมาทวงคำตอบ  ไปเถอะป่านนี่เพื่อนๆคงรอเราอยู่

โอ้โฮ!  วันนี้น้องดาแต่งตัวสวยจริง  เสียงของโสภาดังมาก่อนที่เจ้าตัวจะมาถึงทำให้ญาดาตื่นจากภวังค์

                   อย่างนี้ต้องพิเศษสำหรับใครแน่ๆ โสภายังคงหยอกเย้าต่อ

                   ก็พิเศษสำหรับตัวเองไงคะ

                   พี่คิดว่าพิเศษสำหรับหัวหน้าเสียอีก  โสภาพูดยิ้มๆอย่างมีเลศนัย

                   ทำไมพี่โสภาคิดว่า พิเศษสำหรับหัวหน้าคะ ญาดาแกล้งถามไปซึ่งหล่อนรู้ดีว่าคนในสำหรับนักงานทราบกันว่า ศานิตให้ความสนใจหล่อนเป็นพิเศษมากกว่าคนอื่น

                   ก็วันนี้หัวหน้าจะพาไปเลี้ยงเพื่ออำลาไปรับตำแหน่งใหม่ จะไปกันเฉพาะแผนกเราเท่านั้น น้องไม่รู้หรือแกล้งทำไม่รู้  โสภาพูดขึ้นเมื่อเห็นญาดายังเงียบ

                   พอรู้บ้าง แต่ไม่คิดว่าจะรวดเร็วอย่างนี้

                   ตอนแรกท่านก็คิดว่าคงอีกเป็นเดือนจึงจะได้ไป แต่คำสั่งเพิ่งมาใหม่ให้เดินทางด่วน

                   มิน่า เห็นทำงานหามรุ่งหามค่ำ  คงจะสะสางงานนั้นเอง  ญาดาพึมพำกับตัวเอง

                   วันนั้น ญาดานั่งใจลอย ไม่มีสมาธิในการทำงาน  หล่อนน่าจะดีใจที่จะได้ไม่ต้องทำงานร่วมกับคนที่หล่อนไม่ชอบ แต่เปล่าเลย  หล่อนรู้สึกใจหายเมื่อรู้ข่าว  หล่อนพิมพ์หนังสือผิดหลายแห่ง  ในที่สุดหล่อนก็ต้องเดินออกมาข้างนอก หยุดยืนคุยกับคนงานที่กำลังตัดแต่งต้นไม้  หล่อนเถลไถลเสียพักใหญ่   วันนี้เป็นวันสุดสัปดาห์   งานเร่งด่วนไม่มี  เมื่อหล่อนกลับเข้ามาได้ยินถึงเสียงพูดถึงการไปงานเลี้ยงกัน

                   สำหรับญาดา กำลังคิดว่าจะไปอย่างไรดี  รถก็เกิดเสียขึ้นมา  เมื่อเช้าหล่อนจ้างเด็กข้างบ้านมาส่ง  ขากลับคิดว่าจะขอกลับกับพี่โสภา  แต่พี่โสภาออกไปก่อนแล้วเพราะต้องไปรับลูก  ช่างเถอะ เมื่อถึงเวลาจะจ้างเด็กร้านน้ำชาไปส่งก็ได้

ญาดาสลัด ความคิดทิ้ง

                   คุณ ญาดา ขอเชิญทางนี้หน่อยครับ  เสียงเรียกทำให้หล่อนสะดุ้ง

                   คุณไม่สบายหรือเปล่า ศานิตถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้ากังวลของญาดา

                   ปละ...เปล่าคะ

                   เห็นคุณพิมพ์หนังสือผิดหลายแห่ง

                   ขอโทษ ค่ะ ดิฉันจะพิมพ์ให้ใหม่

                ไม่ต้องหรอก ผมไม่ได้รีบร้อนจะเอา คุณคิดหรือยังเย็นนี้คุณจะกลับอย่างไร คุณไม่มีรถ  ผมรู้

                   คือ..ดิฉัน

                   ผมจะไปส่งคุณที่บ้าน และรอคุณไปงานเลี้ยงด้วยกัน  ผมมีเรื่องอยากคุยกับคุณ  ให้เวลา  5  นาที เก็บเอกสารบนโต๊ะ

                   บ้า  มาออกคำสั่ง คิดหรือว่าฉันจะไปกับคุณ ญาดาบ่นกับตัวเองก่อนจะรีบเก็บเอกสาร หล่อนจะต้องหาทางออกไปก่อน  จะได้ไม่ต้องนั่งรถไปกับคนที่หล่อนคิดว่าตัวเองเกลียดแต่ต้องสะดุ้งเมื่อเงยหน้าขึ้นพบผู้ที่หล่อนกำลังนึกถึงยืนยิ้มอยู่อย่างรู้ทัน

                   คุณจะพาฉันไปไหน  ญาดาเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นคนขับรถไม่ยอมพูดยอมจาตั้งแต่ออกมาจากบ้านของหล่อน

                   เรายังไม่เข้าใจกัน  ศานิตพูดก่อนจะดับเครื่องยนต์เมื่อแอบเข้าข้างทาง

                   ดิฉันไม่มีอะไรจะพูดกับคุณ

                             แต่ผมมี  ถามจริงๆเถอะคุณไม่พอใจอะไรผม ตั้งแต่คุณมาทำงานกับผม พูดก็ไม่ค่อยพูด  หน้าผมคุณก็ไม่อยากมอง  เวลาผมพูดด้วยคุณก็ไม่เต็มใจจะพูด  ผมผิดอะไร อีกไม่กี่วันผมก็จะไปจากที่นี่ขอให้ผมได้รู้ความผิดของตัวเองบ้าง

                   คุณจะมาแคร์ทำไมกับความรู้สึกของฉัน

                   แต่  ผมแคร์ และแคร์มากด้วย

                   คุณ..

                   ไม่เป็นไร  ถ้าคุณไม่พร้อมที่จะบอก   ไว้บอกวันหลังก็ได้  ผมจะมาทวงคำตอบ  ไปเถอะป่านนี่เพื่อนๆคงรอเราอยู่