เรื่อง...เมื่อความรักเรียกหา

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4

          วันนี้  ญาดาตื่นแต่เช้า  หล่อนแต่งตัวสวยเป็นพิเศษ  แต่งหน้าบางๆ  ใส่ชุดที่เพิ่งซื้อมา เป็นชุดลายดอกเล็กๆ แบบเรียบๆ แต่เก๋ตรงที่มีลูกไม้ระบายบริเวณหน้าอก  ทั้งเสื้อและกระโปรงเข้าชุดกัน  มองดูแล้วสวยไปอีกแบบ  หล่อนมาทำงานได้ห้าเดือนกว่าแล้ว ไม่เคยมาสาย  หล่อนมาถึงที่ทำงาน ภารโรงกำลังเปิดประตูพอดี  ญาดาเข้าไปในห้องทำงาน  หล่อนนั่งทำงานไปคิดไป นึกถึงเรื่องที่ย้ายกลับมา มาเพื่อจะดูหน้าคนที่หล่อนคิดว่าบังคับให้พ่อลาออก หล่อนเกลียดเขาผู้นั้นตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้า   แต่จริงๆแล้วทำไม่ได้อย่างที่คิด    หล่อนฝืนใจตัวเองที่จะไม่พูดกับเขา  ฝืนใจไม่ให้เกิดความสนิทสนมเพื่อจะได้ไม่ให้รักเขา    พ่อพูดถูก 

          “พ่อลาออก  เพราะพ่อทำงานมาหลายปี  พ่อเหนื่อยอยากพักผ่อน  “

          แต่พ่อเคยบอกว่าอยู่จนเกษียณอายุราชการ  จำได้ว่าหล่อนย้อยถามไป

          “ความคิดของคนเรา ย่อมเปลี่ยนแปลงได้เสมอเมื่อพบเหตุผลที่ดีกว่า”

          แต่หนูทราบมาว่า พ่อถูกบังคับให้ลาออก และหัวหน้าคนนี่แหละ ที่บังคับพ่อ

          ทำไมลูกคิดว่า หัวหน้าคนนี้บังคับพ่อ  ท่านทำงานตามหน้าที่ของท่าน  ตามนโยบายที่ได้รับมา  สมัยก่อนพ่อสอนเด็กรุ่งขึ้นก็ไปสอน ตอนเย็นก็กลับบ้าน ไม่ต้องทำอะไร  แต่สมัยนี้สิ่งต่างๆเปลี่ยนไป  ครูต้องทำบันทึกการสอน  ต้องสอนซ่อมเสริม ต้องทำวิจัยชั้นเรียน  ต้องซื้ออาหารไปทำให้เด็กรับประทาน  พ่อแก่เกินไปที่จะรับภาระนี้ และควรเปิดโอกาสให้เด็กสมัยใหม่ได้แสดงความสามารถบ้าง ถ้าคนรุ่นพ่อไม่เปิดโอกาสให้พวกเขา แล้วเมื่อไหร่เขาจะได้แสดงความสามารถ  อย่างน้อยความสามารถของพวกเขาจะได้แสดงก่อน  ถ้ามีผู้เปิดโอกาสให้   พ่อก็เลยตัดสินใจลาออก  ไม่มีใครบังคับพ่อ  ความเปลี่ยนแปลง  ความทันสมัยในด้านต่างๆ  ต่างหากที่บังคับพ่อ  ลูกควรเข้าใจให้ถูก  “คนเราเมื่อทำงานร่วมกัน อย่าปล่อยให้ความไม่เข้าใจ ความไม่ไว้วางใจกัน มาทำลายมิตรภาพระหว่างกัน  เพราะคนเราทุกวันนี้มีเรื่องที่จะทำให้ไม่สบายใจมากมายหลายเรื่องในแต่ละวัน  สิ่งเล็กๆน้อยๆเหล่านี้ไม่ควรเก็บมาคิด สิ่งไหน อันไหนเมื่อทำแล้ว ไม่ทำให้ตนเองและคนอื่นเดือดร้อน  ทำแล้วเกิดความสบายใจ ก็ควรรีบทำ รีบไขว้คว้าไว้เถอะ  เพราะชีวิตคนเรามันไม่แน่นอน”

ชื่อของลูก  “ญาดา “ หมายถึงผู้รู้ หรือนักปราชญ์   ลูกโตแล้ว ลูกคิดได้ด้วยตนเอง

          วันนี้  ญาดาตื่นแต่เช้า  หล่อนแต่งตัวสวยเป็นพิเศษ  แต่งหน้าบางๆ  ใส่ชุดที่เพิ่งซื้อมา เป็นชุดลายดอกเล็กๆ แบบเรียบๆ แต่เก๋ตรงที่มีลูกไม้ระบายบริเวณหน้าอก  ทั้งเสื้อและกระโปรงเข้าชุดกัน  มองดูแล้วสวยไปอีกแบบ  หล่อนมาทำงานได้ห้าเดือนกว่าแล้ว ไม่เคยมาสาย  หล่อนมาถึงที่ทำงาน ภารโรงกำลังเปิดประตูพอดี  ญาดาเข้าไปในห้องทำงาน  หล่อนนั่งทำงานไปคิดไป นึกถึงเรื่องที่ย้ายกลับมา มาเพื่อจะดูหน้าคนที่หล่อนคิดว่าบังคับให้พ่อลาออก หล่อนเกลียดเขาผู้นั้นตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้า   แต่จริงๆแล้วทำไม่ได้อย่างที่คิด    หล่อนฝืนใจตัวเองที่จะไม่พูดกับเขา  ฝืนใจไม่ให้เกิดความสนิทสนมเพื่อจะได้ไม่ให้รักเขา    พ่อพูดถูก 

          “พ่อลาออก  เพราะพ่อทำงานมาหลายปี  พ่อเหนื่อยอยากพักผ่อน  “

          แต่พ่อเคยบอกว่าอยู่จนเกษียณอายุราชการ  จำได้ว่าหล่อนย้อยถามไป

          “ความคิดของคนเรา ย่อมเปลี่ยนแปลงได้เสมอเมื่อพบเหตุผลที่ดีกว่า”

          แต่หนูทราบมาว่า พ่อถูกบังคับให้ลาออก และหัวหน้าคนนี่แหละ ที่บังคับพ่อ

          ทำไมลูกคิดว่า หัวหน้าคนนี้บังคับพ่อ  ท่านทำงานตามหน้าที่ของท่าน  ตามนโยบายที่ได้รับมา  สมัยก่อนพ่อสอนเด็กรุ่งขึ้นก็ไปสอน ตอนเย็นก็กลับบ้าน ไม่ต้องทำอะไร  แต่สมัยนี้สิ่งต่างๆเปลี่ยนไป  ครูต้องทำบันทึกการสอน  ต้องสอนซ่อมเสริม ต้องทำวิจัยชั้นเรียน  ต้องซื้ออาหารไปทำให้เด็กรับประทาน  พ่อแก่เกินไปที่จะรับภาระนี้ และควรเปิดโอกาสให้เด็กสมัยใหม่ได้แสดงความสามารถบ้าง ถ้าคนรุ่นพ่อไม่เปิดโอกาสให้พวกเขา แล้วเมื่อไหร่เขาจะได้แสดงความสามารถ  อย่างน้อยความสามารถของพวกเขาจะได้แสดงก่อน  ถ้ามีผู้เปิดโอกาสให้   พ่อก็เลยตัดสินใจลาออก  ไม่มีใครบังคับพ่อ  ความเปลี่ยนแปลง  ความทันสมัยในด้านต่างๆ  ต่างหากที่บังคับพ่อ  ลูกควรเข้าใจให้ถูก  “คนเราเมื่อทำงานร่วมกัน อย่าปล่อยให้ความไม่เข้าใจ ความไม่ไว้วางใจกัน มาทำลายมิตรภาพระหว่างกัน  เพราะคนเราทุกวันนี้มีเรื่องที่จะทำให้ไม่สบายใจมากมายหลายเรื่องในแต่ละวัน  สิ่งเล็กๆน้อยๆเหล่านี้ไม่ควรเก็บมาคิด สิ่งไหน อันไหนเมื่อทำแล้ว ไม่ทำให้ตนเองและคนอื่นเดือดร้อน  ทำแล้วเกิดความสบายใจ ก็ควรรีบทำ รีบไขว้คว้าไว้เถอะ  เพราะชีวิตคนเรามันไม่แน่นอน”

ชื่อของลูก  “ญาดา “ หมายถึงผู้รู้ หรือนักปราชญ์   ลูกโตแล้ว ลูกคิดได้ด้วยตนเอง

          วันนี้  ญาดาตื่นแต่เช้า  หล่อนแต่งตัวสวยเป็นพิเศษ  แต่งหน้าบางๆ  ใส่ชุดที่เพิ่งซื้อมา เป็นชุดลายดอกเล็กๆ แบบเรียบๆ แต่เก๋ตรงที่มีลูกไม้ระบายบริเวณหน้าอก  ทั้งเสื้อและกระโปรงเข้าชุดกัน  มองดูแล้วสวยไปอีกแบบ  หล่อนมาทำงานได้ห้าเดือนกว่าแล้ว ไม่เคยมาสาย  หล่อนมาถึงที่ทำงาน ภารโรงกำลังเปิดประตูพอดี  ญาดาเข้าไปในห้องทำงาน  หล่อนนั่งทำงานไปคิดไป นึกถึงเรื่องที่ย้ายกลับมา มาเพื่อจะดูหน้าคนที่หล่อนคิดว่าบังคับให้พ่อลาออก หล่อนเกลียดเขาผู้นั้นตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้า   แต่จริงๆแล้วทำไม่ได้อย่างที่คิด    หล่อนฝืนใจตัวเองที่จะไม่พูดกับเขา  ฝืนใจไม่ให้เกิดความสนิทสนมเพื่อจะได้ไม่ให้รักเขา    พ่อพูดถูก 

          “พ่อลาออก  เพราะพ่อทำงานมาหลายปี  พ่อเหนื่อยอยากพักผ่อน  “

          แต่พ่อเคยบอกว่าอยู่จนเกษียณอายุราชการ  จำได้ว่าหล่อนย้อยถามไป

          “ความคิดของคนเรา ย่อมเปลี่ยนแปลงได้เสมอเมื่อพบเหตุผลที่ดีกว่า”

          แต่หนูทราบมาว่า พ่อถูกบังคับให้ลาออก และหัวหน้าคนนี่แหละ ที่บังคับพ่อ

          ทำไมลูกคิดว่า หัวหน้าคนนี้บังคับพ่อ  ท่านทำงานตามหน้าที่ของท่าน  ตามนโยบายที่ได้รับมา  สมัยก่อนพ่อสอนเด็กรุ่งขึ้นก็ไปสอน ตอนเย็นก็กลับบ้าน ไม่ต้องทำอะไร  แต่สมัยนี้สิ่งต่างๆเปลี่ยนไป  ครูต้องทำบันทึกการสอน  ต้องสอนซ่อมเสริม ต้องทำวิจัยชั้นเรียน  ต้องซื้ออาหารไปทำให้เด็กรับประทาน  พ่อแก่เกินไปที่จะรับภาระนี้ และควรเปิดโอกาสให้เด็กสมัยใหม่ได้แสดงความสามารถบ้าง ถ้าคนรุ่นพ่อไม่เปิดโอกาสให้พวกเขา แล้วเมื่อไหร่เขาจะได้แสดงความสามารถ  อย่างน้อยความสามารถของพวกเขาจะได้แสดงก่อน  ถ้ามีผู้เปิดโอกาสให้   พ่อก็เลยตัดสินใจลาออก  ไม่มีใครบังคับพ่อ  ความเปลี่ยนแปลง  ความทันสมัยในด้านต่างๆ  ต่างหากที่บังคับพ่อ  ลูกควรเข้าใจให้ถูก  “คนเราเมื่อทำงานร่วมกัน อย่าปล่อยให้ความไม่เข้าใจ ความไม่ไว้วางใจกัน มาทำลายมิตรภาพระหว่างกัน  เพราะคนเราทุกวันนี้มีเรื่องที่จะทำให้ไม่สบายใจมากมายหลายเรื่องในแต่ละวัน  สิ่งเล็กๆน้อยๆเหล่านี้ไม่ควรเก็บมาคิด สิ่งไหน อันไหนเมื่อทำแล้ว ไม่ทำให้ตนเองและคนอื่นเดือดร้อน  ทำแล้วเกิดความสบายใจ ก็ควรรีบทำ รีบไขว้คว้าไว้เถอะ  เพราะชีวิตคนเรามันไม่แน่นอน”

ชื่อของลูก  “ญาดา “ หมายถึงผู้รู้ หรือนักปราชญ์   ลูกโตแล้ว ลูกคิดได้ด้วยตนเอง

          วันนี้  ญาดาตื่นแต่เช้า  หล่อนแต่งตัวสวยเป็นพิเศษ  แต่งหน้าบางๆ  ใส่ชุดที่เพิ่งซื้อมา เป็นชุดลายดอกเล็กๆ แบบเรียบๆ แต่เก๋ตรงที่มีลูกไม้ระบายบริเวณหน้าอก  ทั้งเสื้อและกระโปรงเข้าชุดกัน  มองดูแล้วสวยไปอีกแบบ  หล่อนมาทำงานได้ห้าเดือนกว่าแล้ว ไม่เคยมาสาย  หล่อนมาถึงที่ทำงาน ภารโรงกำลังเปิดประตูพอดี  ญาดาเข้าไปในห้องทำงาน  หล่อนนั่งทำงานไปคิดไป นึกถึงเรื่องที่ย้ายกลับมา มาเพื่อจะดูหน้าคนที่หล่อนคิดว่าบังคับให้พ่อลาออก หล่อนเกลียดเขาผู้นั้นตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้า   แต่จริงๆแล้วทำไม่ได้อย่างที่คิด    หล่อนฝืนใจตัวเองที่จะไม่พูดกับเขา  ฝืนใจไม่ให้เกิดความสนิทสนมเพื่อจะได้ไม่ให้รักเขา    พ่อพูดถูก 

          “พ่อลาออก  เพราะพ่อทำงานมาหลายปี  พ่อเหนื่อยอยากพักผ่อน  “

          แต่พ่อเคยบอกว่าอยู่จนเกษียณอายุราชการ  จำได้ว่าหล่อนย้อยถามไป

          “ความคิดของคนเรา ย่อมเปลี่ยนแปลงได้เสมอเมื่อพบเหตุผลที่ดีกว่า”

          แต่หนูทราบมาว่า พ่อถูกบังคับให้ลาออก และหัวหน้าคนนี่แหละ ที่บังคับพ่อ

          ทำไมลูกคิดว่า หัวหน้าคนนี้บังคับพ่อ  ท่านทำงานตามหน้าที่ของท่าน  ตามนโยบายที่ได้รับมา  สมัยก่อนพ่อสอนเด็กรุ่งขึ้นก็ไปสอน ตอนเย็นก็กลับบ้าน ไม่ต้องทำอะไร  แต่สมัยนี้สิ่งต่างๆเปลี่ยนไป  ครูต้องทำบันทึกการสอน  ต้องสอนซ่อมเสริม ต้องทำวิจัยชั้นเรียน  ต้องซื้ออาหารไปทำให้เด็กรับประทาน  พ่อแก่เกินไปที่จะรับภาระนี้ และควรเปิดโอกาสให้เด็กสมัยใหม่ได้แสดงความสามารถบ้าง ถ้าคนรุ่นพ่อไม่เปิดโอกาสให้พวกเขา แล้วเมื่อไหร่เขาจะได้แสดงความสามารถ  อย่างน้อยความสามารถของพวกเขาจะได้แสดงก่อน  ถ้ามีผู้เปิดโอกาสให้   พ่อก็เลยตัดสินใจลาออก  ไม่มีใครบังคับพ่อ  ความเปลี่ยนแปลง  ความทันสมัยในด้านต่างๆ  ต่างหากที่บังคับพ่อ  ลูกควรเข้าใจให้ถูก  “คนเราเมื่อทำงานร่วมกัน อย่าปล่อยให้ความไม่เข้าใจ ความไม่ไว้วางใจกัน มาทำลายมิตรภาพระหว่างกัน  เพราะคนเราทุกวันนี้มีเรื่องที่จะทำให้ไม่สบายใจมากมายหลายเรื่องในแต่ละวัน  สิ่งเล็กๆน้อยๆเหล่านี้ไม่ควรเก็บมาคิด สิ่งไหน อันไหนเมื่อทำแล้ว ไม่ทำให้ตนเองและคนอื่นเดือดร้อน  ทำแล้วเกิดความสบายใจ ก็ควรรีบทำ รีบไขว้คว้าไว้เถอะ  เพราะชีวิตคนเรามันไม่แน่นอน”

ชื่อของลูก  “ญาดา “ หมายถึงผู้รู้ หรือนักปราชญ์   ลูกโตแล้ว ลูกคิดได้ด้วยตนเอง