เรื่อง...เมื่อความรักเรียกหา

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่3

เมื่อแยกกับเพื่อน หญิงสาวเดินเรื่อยไปตามทางที่จะไปยังที่ทำการ

“  สำนักงานการประถมศึกษา”  เดินมาถึงหน้าห้อง  หล่อนชะเง้อมองเข้าไปในห้องเห็นคนกำลังนั่งคุยกันอยู่ สอง สาม คน  ญาดาเดินเลยไปยังโต๊ะที่มีคนกำลังก้มๆเงยๆอยู่คล้ายจะค้นหาอะไรสักอย่าง

          ขอโทษ ค่ะ ดิฉันต้องการพบหัวหน้าการสำนักงาน.... ..ญาดาพู ดเบาๆพอได้ยิน 

     ชายหนุ่ม เฃยหน้ามองผู้ที่เข้ามาใหม่แล้วเผยยิ้มนิดๆ  ก่อนจะพูดออกไป

    “เชิญนั่งก่อนครับ”   พูดเสร็จก็ก้มหน้าก้มตาเหมือนหาอะไรอยู่

      ญาดานั่งลงบนเก้าอี้ที่วางอยู่ข้างๆ หล่อนหันไปมองรอบๆข้าง  กลุ่มคนที่กำลังคุยกันเมื่อหล่อนเดินเข้ามา ตอนนี้กำลังทำงานกันอย่างขะมักเขม้น หล่อนกวาดสายตาไปเรื่อย ผ่านที่กำบังทะลุเข้าไปในห้องเล็กๆ ที่มีพวกตู้รายเรียงเป็นฝากั้นไว้ ให้รู้ว่าเป็นห้อง  “คงจะเป็นห้องหัวหน้า”  ญาดาคิด

10 นาที ผ่านไป  ญาดานั่งกระสับกระส่าย คนตรงหน้าก็ไม่มีวี่แววว่าจะพูดหรือสนทนาด้วย ยังคงค้นหาของอยู่เหมือนเดิม   เดี๋ยวหยิบแฟ้มนั้น เปิดแฟ้มนี้ เหมือนกับว่าไม่มีหล่อนนั่งอยู่

     “ นี่คุณ  ฉันต้องการพบหัวหน้า  ไม่ใช่มานั่งดูคุณรื้อของ” เสียงของญาดาแสดงความไม่พอใจ

    ก็ผมให้คุณนั่งรอก่อน  ชายหนุ่มพูดยิ้มๆไม่สนใจกับอารมณ์ของหญิงสาว

   แต่ฉันนั่งนานแล้วไม่เห็นรู้เรื่องอะไร

  โน้นมาแล้ว คนที่จะทำให้คุณร็เรื่อง

   ญาดาหันไปมอง เห็นผู้หญิงรูปร่าง ค่อนข้างอ้วน แต่งกายสุภาพ  อายุคงจะมากกว่าหล่อน หล่อนคาดคะเนจากหน้าตา  ผู้หญิงคนนั้นวางกระเป๋าแล้วหย่อนกายลงจะนั่ง  เสียงของคนที่กำลังหาของอยู่ดังขึ้น

  “โสภา ช่วยทำธุระให้คุณคนนี้หน่อย”   เสียงของชายหนุ่มเหมือนของคำสั่ง

    “เชิญทางนี้ค่ะ”  เสียงของหญิงสาวมิได้แสดงอาการไม่พอใจที่ถูกใช้ให้ทำงานทันทีที่มาถึง

   ดิฉันมารายงานตัว เรื่องที่ย้ายมาประจำในอำเภอนี้   นี่ค่ะหนังสือ

          ขอโทษด้วยที่ทำให้รอนาน  โสภาพูดขอโทษเมื่อเห็นสีหน้าของญาดาไม่ยอมยิ้มตอบเมื่อหล่อนยิ้มให้

          ไม่เป็นไรค่ะ  เป็นธรรมดาของอำเภอที่เปิดทำการใหม่ ก็เป็นอย่างนี้แหละ

 ญาดาพูดเรื่อยเปื่อยไปโดยไม่สนใจว่าคนฟังจะรู้สึกอย่างไร ยิ่งผู้ที่กำลังเดินเข้าไปในห้องเล็กนั้น  ถึงกับยืนมองหล่อนครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินหายไปในห้อง โดยที่ญาดาไม่มีโอกาสเห็นสีหน้าว่าเป็นอย่างไร

   นี่ค่ะ  เสร็จแล้ว  คุณ ญาดา มาทำงานตั้งแต่พรุ่งนี้ได้เลย  คือคุณต้องมาช่วยที่สำนักงานก่อน

    เอ้อ.....ค่ะ  ขอบคุณมากค่ะ

“เป็นไงค่ะ หัวหน้า  สมาชิกคนใหม่”  โสภาถามขึ้นหลังจากที่ญาดากลับไปแล้ว

“ก็สวย น่ารัก  แต่ท่าทางคงเป็นคนไม่ยอมใครง่ายๆ” ศานิตยังจำใบหน้านั้นได้เมื่อหล่อนเข้ามาถามหาหัวหน้า  เขาให้หล่อนนั่งรอ นัยน์ตาหล่อนซุกซน สอดส่ายไปทั่วเหมือนนักสำรวจ  ผิวหล่อนเหลืองเนียน ผมดำสลวยผูกไว้คล้ายหางม้า จมูกรั้นนิดๆแสดงถึงความไม่ยอมจำนนต่อใครง่ายๆ  “ นางสาว ญาดา  พงค์วิมล”

“เจ็บใจนัก ให้ถึงทีฉันบ้างเถอะ “  ญาดากระแทกตัวลงบนเก้าอี้ พร้อมกับเหวี่ยงกระเป๋าลงข้างๆเหมือนกับระบายอารมณ์  ทำให้ผู้เป็นพ่อที่กำลังนอนอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาตัวยาวถึงกับลุกขึ้นมอง

“ เป็นไงทำหน้าบอกบุญไม่รับบุญเชียว” ผู้เป็นพ่อถามยิ้มๆรู้ดีถึงอารมณ์ของหญิงสาว

ก็ไปเจอดีซิค่ะ เข้าไปรายงานตัวก็เจอคนบ๊องส์ ไม่พูด ปล่อยให้หนูนั่งคอยเสียนาน

คนบ็องส์ที่ลูกว่าผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะ

ผู้ชายตัวสูงๆ ผิวดำแดง ผมหยักโศกนิดๆ  ท่าทางดีออก เสียอย่างเดียว “ ไม่มีมารยาท”

คนนั้นแหละหัวหน้า คนที่ลูกจะต้องทำงานร่วมกัน

อะไรค่ะ!  หัวหน้าหรือไม่เห็นมีใครบอก หรือแนะนำให้หนูรู้จัก ตอนหนูไปรายงานตัว  ที่โต๊ะทำงานก็ไม่มี หนูคิดว่าท่านคงจะยังไม่มา

แต่ตามที่หนูบอกใช่แน่  เพราะหัวหน้าคนนี้ ไม่ชอบใช้อำนาจโอ้อวด  เป็นกันเองกับลูกน้อง  ทำให้มีคนรักทั้งในและนอกวงการ

“พ่อจำผิดหรือเปล่า” ญาดาไม่ยอมเชื่อ

ลูกคิดว่าพ่อแกไปมากหรือ  จึงจำคนผิด

ไม่ใช่ค่ะ  แต่หนูรู้มาว่า พอหัวหน้าคนนี้มาทำงานที่นี่ไม่นาน  พ่อก็ลาออก

 หนูเลยคิดว่า พ่อไม่รู้จัก  แล้วหนูจะรู้ว่าพ่อจำผิดหรือหนูจำผิดกันแน่

เมื่อแยกกับเพื่อน หญิงสาวเดินเรื่อยไปตามทางที่จะไปยังที่ทำการ

“  สำนักงานการประถมศึกษา”  เดินมาถึงหน้าห้อง  หล่อนชะเง้อมองเข้าไปในห้องเห็นคนกำลังนั่งคุยกันอยู่ สอง สาม คน  ญาดาเดินเลยไปยังโต๊ะที่มีคนกำลังก้มๆเงยๆอยู่คล้ายจะค้นหาอะไรสักอย่าง

          ขอโทษ ค่ะ ดิฉันต้องการพบหัวหน้าการสำนักงาน.... ..ญาดาพู ดเบาๆพอได้ยิน 

     ชายหนุ่ม เฃยหน้ามองผู้ที่เข้ามาใหม่แล้วเผยยิ้มนิดๆ  ก่อนจะพูดออกไป

    “เชิญนั่งก่อนครับ”   พูดเสร็จก็ก้มหน้าก้มตาเหมือนหาอะไรอยู่

      ญาดานั่งลงบนเก้าอี้ที่วางอยู่ข้างๆ หล่อนหันไปมองรอบๆข้าง  กลุ่มคนที่กำลังคุยกันเมื่อหล่อนเดินเข้ามา ตอนนี้กำลังทำงานกันอย่างขะมักเขม้น หล่อนกวาดสายตาไปเรื่อย ผ่านที่กำบังทะลุเข้าไปในห้องเล็กๆ ที่มีพวกตู้รายเรียงเป็นฝากั้นไว้ ให้รู้ว่าเป็นห้อง  “คงจะเป็นห้องหัวหน้า”  ญาดาคิด

10 นาที ผ่านไป  ญาดานั่งกระสับกระส่าย คนตรงหน้าก็ไม่มีวี่แววว่าจะพูดหรือสนทนาด้วย ยังคงค้นหาของอยู่เหมือนเดิม   เดี๋ยวหยิบแฟ้มนั้น เปิดแฟ้มนี้ เหมือนกับว่าไม่มีหล่อนนั่งอยู่

     “ นี่คุณ  ฉันต้องการพบหัวหน้า  ไม่ใช่มานั่งดูคุณรื้อของ” เสียงของญาดาแสดงความไม่พอใจ

    ก็ผมให้คุณนั่งรอก่อน  ชายหนุ่มพูดยิ้มๆไม่สนใจกับอารมณ์ของหญิงสาว

   แต่ฉันนั่งนานแล้วไม่เห็นรู้เรื่องอะไร

  โน้นมาแล้ว คนที่จะทำให้คุณร็เรื่อง

   ญาดาหันไปมอง เห็นผู้หญิงรูปร่าง ค่อนข้างอ้วน แต่งกายสุภาพ  อายุคงจะมากกว่าหล่อน หล่อนคาดคะเนจากหน้าตา  ผู้หญิงคนนั้นวางกระเป๋าแล้วหย่อนกายลงจะนั่ง  เสียงของคนที่กำลังหาของอยู่ดังขึ้น

  “โสภา ช่วยทำธุระให้คุณคนนี้หน่อย”   เสียงของชายหนุ่มเหมือนของคำสั่ง

    “เชิญทางนี้ค่ะ”  เสียงของหญิงสาวมิได้แสดงอาการไม่พอใจที่ถูกใช้ให้ทำงานทันทีที่มาถึง

   ดิฉันมารายงานตัว เรื่องที่ย้ายมาประจำในอำเภอนี้   นี่ค่ะหนังสือ

          ขอโทษด้วยที่ทำให้รอนาน  โสภาพูดขอโทษเมื่อเห็นสีหน้าของญาดาไม่ยอมยิ้มตอบเมื่อหล่อนยิ้มให้

          ไม่เป็นไรค่ะ  เป็นธรรมดาของอำเภอที่เปิดทำการใหม่ ก็เป็นอย่างนี้แหละ

 ญาดาพูดเรื่อยเปื่อยไปโดยไม่สนใจว่าคนฟังจะรู้สึกอย่างไร ยิ่งผู้ที่กำลังเดินเข้าไปในห้องเล็กนั้น  ถึงกับยืนมองหล่อนครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินหายไปในห้อง โดยที่ญาดาไม่มีโอกาสเห็นสีหน้าว่าเป็นอย่างไร

   นี่ค่ะ  เสร็จแล้ว  คุณ ญาดา มาทำงานตั้งแต่พรุ่งนี้ได้เลย  คือคุณต้องมาช่วยที่สำนักงานก่อน

    เอ้อ.....ค่ะ  ขอบคุณมากค่ะ

“เป็นไงค่ะ หัวหน้า  สมาชิกคนใหม่”  โสภาถามขึ้นหลังจากที่ญาดากลับไปแล้ว

“ก็สวย น่ารัก  แต่ท่าทางคงเป็นคนไม่ยอมใครง่ายๆ” ศานิตยังจำใบหน้านั้นได้เมื่อหล่อนเข้ามาถามหาหัวหน้า  เขาให้หล่อนนั่งรอ นัยน์ตาหล่อนซุกซน สอดส่ายไปทั่วเหมือนนักสำรวจ  ผิวหล่อนเหลืองเนียน ผมดำสลวยผูกไว้คล้ายหางม้า จมูกรั้นนิดๆแสดงถึงความไม่ยอมจำนนต่อใครง่ายๆ  “ นางสาว ญาดา  พงค์วิมล”

“เจ็บใจนัก ให้ถึงทีฉันบ้างเถอะ “  ญาดากระแทกตัวลงบนเก้าอี้ พร้อมกับเหวี่ยงกระเป๋าลงข้างๆเหมือนกับระบายอารมณ์  ทำให้ผู้เป็นพ่อที่กำลังนอนอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาตัวยาวถึงกับลุกขึ้นมอง

“ เป็นไงทำหน้าบอกบุญไม่รับบุญเชียว” ผู้เป็นพ่อถามยิ้มๆรู้ดีถึงอารมณ์ของหญิงสาว

ก็ไปเจอดีซิค่ะ เข้าไปรายงานตัวก็เจอคนบ๊องส์ ไม่พูด ปล่อยให้หนูนั่งคอยเสียนาน

คนบ็องส์ที่ลูกว่าผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะ

ผู้ชายตัวสูงๆ ผิวดำแดง ผมหยักโศกนิดๆ  ท่าทางดีออก เสียอย่างเดียว “ ไม่มีมารยาท”

คนนั้นแหละหัวหน้า คนที่ลูกจะต้องทำงานร่วมกัน

อะไรค่ะ!  หัวหน้าหรือไม่เห็นมีใครบอก หรือแนะนำให้หนูรู้จัก ตอนหนูไปรายงานตัว  ที่โต๊ะทำงานก็ไม่มี หนูคิดว่าท่านคงจะยังไม่มา

แต่ตามที่หนูบอกใช่แน่  เพราะหัวหน้าคนนี้ ไม่ชอบใช้อำนาจโอ้อวด  เป็นกันเองกับลูกน้อง  ทำให้มีคนรักทั้งในและนอกวงการ

“พ่อจำผิดหรือเปล่า” ญาดาไม่ยอมเชื่อ

ลูกคิดว่าพ่อแกไปมากหรือ  จึงจำคนผิด

ไม่ใช่ค่ะ  แต่หนูรู้มาว่า พอหัวหน้าคนนี้มาทำงานที่นี่ไม่นาน  พ่อก็ลาออก

 หนูเลยคิดว่า พ่อไม่รู้จัก  แล้วหนูจะรู้ว่าพ่อจำผิดหรือหนูจำผิดกันแน่

เมื่อแยกกับเพื่อน หญิงสาวเดินเรื่อยไปตามทางที่จะไปยังที่ทำการ

“  สำนักงานการประถมศึกษา”  เดินมาถึงหน้าห้อง  หล่อนชะเง้อมองเข้าไปในห้องเห็นคนกำลังนั่งคุยกันอยู่ สอง สาม คน  ญาดาเดินเลยไปยังโต๊ะที่มีคนกำลังก้มๆเงยๆอยู่คล้ายจะค้นหาอะไรสักอย่าง

          ขอโทษ ค่ะ ดิฉันต้องการพบหัวหน้าการสำนักงาน.... ..ญาดาพู ดเบาๆพอได้ยิน 

     ชายหนุ่ม เฃยหน้ามองผู้ที่เข้ามาใหม่แล้วเผยยิ้มนิดๆ  ก่อนจะพูดออกไป

    “เชิญนั่งก่อนครับ”   พูดเสร็จก็ก้มหน้าก้มตาเหมือนหาอะไรอยู่

      ญาดานั่งลงบนเก้าอี้ที่วางอยู่ข้างๆ หล่อนหันไปมองรอบๆข้าง  กลุ่มคนที่กำลังคุยกันเมื่อหล่อนเดินเข้ามา ตอนนี้กำลังทำงานกันอย่างขะมักเขม้น หล่อนกวาดสายตาไปเรื่อย ผ่านที่กำบังทะลุเข้าไปในห้องเล็กๆ ที่มีพวกตู้รายเรียงเป็นฝากั้นไว้ ให้รู้ว่าเป็นห้อง  “คงจะเป็นห้องหัวหน้า”  ญาดาคิด

10 นาที ผ่านไป  ญาดานั่งกระสับกระส่าย คนตรงหน้าก็ไม่มีวี่แววว่าจะพูดหรือสนทนาด้วย ยังคงค้นหาของอยู่เหมือนเดิม   เดี๋ยวหยิบแฟ้มนั้น เปิดแฟ้มนี้ เหมือนกับว่าไม่มีหล่อนนั่งอยู่

     “ นี่คุณ  ฉันต้องการพบหัวหน้า  ไม่ใช่มานั่งดูคุณรื้อของ” เสียงของญาดาแสดงความไม่พอใจ

    ก็ผมให้คุณนั่งรอก่อน  ชายหนุ่มพูดยิ้มๆไม่สนใจกับอารมณ์ของหญิงสาว

   แต่ฉันนั่งนานแล้วไม่เห็นรู้เรื่องอะไร

  โน้นมาแล้ว คนที่จะทำให้คุณร็เรื่อง

   ญาดาหันไปมอง เห็นผู้หญิงรูปร่าง ค่อนข้างอ้วน แต่งกายสุภาพ  อายุคงจะมากกว่าหล่อน หล่อนคาดคะเนจากหน้าตา  ผู้หญิงคนนั้นวางกระเป๋าแล้วหย่อนกายลงจะนั่ง  เสียงของคนที่กำลังหาของอยู่ดังขึ้น

  “โสภา ช่วยทำธุระให้คุณคนนี้หน่อย”   เสียงของชายหนุ่มเหมือนของคำสั่ง

    “เชิญทางนี้ค่ะ”  เสียงของหญิงสาวมิได้แสดงอาการไม่พอใจที่ถูกใช้ให้ทำงานทันทีที่มาถึง

   ดิฉันมารายงานตัว เรื่องที่ย้ายมาประจำในอำเภอนี้   นี่ค่ะหนังสือ

          ขอโทษด้วยที่ทำให้รอนาน  โสภาพูดขอโทษเมื่อเห็นสีหน้าของญาดาไม่ยอมยิ้มตอบเมื่อหล่อนยิ้มให้

          ไม่เป็นไรค่ะ  เป็นธรรมดาของอำเภอที่เปิดทำการใหม่ ก็เป็นอย่างนี้แหละ

 ญาดาพูดเรื่อยเปื่อยไปโดยไม่สนใจว่าคนฟังจะรู้สึกอย่างไร ยิ่งผู้ที่กำลังเดินเข้าไปในห้องเล็กนั้น  ถึงกับยืนมองหล่อนครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินหายไปในห้อง โดยที่ญาดาไม่มีโอกาสเห็นสีหน้าว่าเป็นอย่างไร

   นี่ค่ะ  เสร็จแล้ว  คุณ ญาดา มาทำงานตั้งแต่พรุ่งนี้ได้เลย  คือคุณต้องมาช่วยที่สำนักงานก่อน

    เอ้อ.....ค่ะ  ขอบคุณมากค่ะ

“เป็นไงค่ะ หัวหน้า  สมาชิกคนใหม่”  โสภาถามขึ้นหลังจากที่ญาดากลับไปแล้ว

“ก็สวย น่ารัก  แต่ท่าทางคงเป็นคนไม่ยอมใครง่ายๆ” ศานิตยังจำใบหน้านั้นได้เมื่อหล่อนเข้ามาถามหาหัวหน้า  เขาให้หล่อนนั่งรอ นัยน์ตาหล่อนซุกซน สอดส่ายไปทั่วเหมือนนักสำรวจ  ผิวหล่อนเหลืองเนียน ผมดำสลวยผูกไว้คล้ายหางม้า จมูกรั้นนิดๆแสดงถึงความไม่ยอมจำนนต่อใครง่ายๆ  “ นางสาว ญาดา  พงค์วิมล”

“เจ็บใจนัก ให้ถึงทีฉันบ้างเถอะ “  ญาดากระแทกตัวลงบนเก้าอี้ พร้อมกับเหวี่ยงกระเป๋าลงข้างๆเหมือนกับระบายอารมณ์  ทำให้ผู้เป็นพ่อที่กำลังนอนอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาตัวยาวถึงกับลุกขึ้นมอง

“ เป็นไงทำหน้าบอกบุญไม่รับบุญเชียว” ผู้เป็นพ่อถามยิ้มๆรู้ดีถึงอารมณ์ของหญิงสาว

ก็ไปเจอดีซิค่ะ เข้าไปรายงานตัวก็เจอคนบ๊องส์ ไม่พูด ปล่อยให้หนูนั่งคอยเสียนาน

คนบ็องส์ที่ลูกว่าผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะ

ผู้ชายตัวสูงๆ ผิวดำแดง ผมหยักโศกนิดๆ  ท่าทางดีออก เสียอย่างเดียว “ ไม่มีมารยาท”

คนนั้นแหละหัวหน้า คนที่ลูกจะต้องทำงานร่วมกัน

อะไรค่ะ!  หัวหน้าหรือไม่เห็นมีใครบอก หรือแนะนำให้หนูรู้จัก ตอนหนูไปรายงานตัว  ที่โต๊ะทำงานก็ไม่มี หนูคิดว่าท่านคงจะยังไม่มา

แต่ตามที่หนูบอกใช่แน่  เพราะหัวหน้าคนนี้ ไม่ชอบใช้อำนาจโอ้อวด  เป็นกันเองกับลูกน้อง  ทำให้มีคนรักทั้งในและนอกวงการ

“พ่อจำผิดหรือเปล่า” ญาดาไม่ยอมเชื่อ

ลูกคิดว่าพ่อแกไปมากหรือ  จึงจำคนผิด

ไม่ใช่ค่ะ  แต่หนูรู้มาว่า พอหัวหน้าคนนี้มาทำงานที่นี่ไม่นาน  พ่อก็ลาออก

 หนูเลยคิดว่า พ่อไม่รู้จัก  แล้วหนูจะรู้ว่าพ่อจำผิดหรือหนูจำผิดกันแน่