คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : เพี้ยน 2
พ่อเลี้ยาวาล่อปมพยาบาลลบนโ๊ะแล้วนั่ลบนโฟาัวเียวับม่านไหมทำให้หิสาวใเผลอยับัวออห่า พ่อเลี้ยาทำเพียแ่ปรายามอแล้วหันไปเปิฝาล่อหยิบอุปร์่า ๆ ในล่อึ้นมาูว่ามีอะไรบ้า ม่านไหม้อมอมือให่ที่หยิบับอุปร์่า ๆ ้วยวามล่อแล่วเธอมอามอย่าเพลิเพลิน ใอหิสาวนึไปถึสมัยที่เป็นเ็เธอมัะมีแผลลับเ้าบ้านมาให้บิาทำแผลเือบทุวันเธอึไ้รับายาาบิาว่านาร้อยแผลบ้า ยาย่าบ้าำเรียานื่อเธอะถูเปลี่ยนไปามนาอแผลและำนวนแผลที่เิึ้นแล้วแ่บิาอเธอะเรียในแ่ละวันเพราะาแนอเธอมีแ่รอยแผลรอยถลอเ็มไปหม
ท่าทายิ้มน้อยยิ้มให่อม่านไหมทำให้พ่อเลี้ยาส่ายหน้าไปมาพลาิไปว่าหฺิสาวะเ็บานเพี้ยน ถึไ้นั่ยิ้มอยู่นเียวแบบนี้
“ ผมะล้าแผลแล้วนะ ”
เสียนุ่มทุ้มที่ัูรหน้าเรียสิอม่านไหมให้หันมาสนใพ่อเลี้ยอีรั้
“ ่ะ ”
ม่านไหมอบรับสายา็้อมอวแอลอฮอล์ที่พ่อเลี้ยาำลัใ้สำลี้านุ่มลไป เธอยัำวามแสบอมันไ้เป็นอย่าีนาเป็นแ่แผลถลอยัแสบแ่รั้นี้แผลเธอ่อย้าะลึและมีเศษหินว่าะล้าหมะแสบนาไหนแ่ิร่าาย็มีปิิริยาอบสนอทันที หิสาวหาหนีพร้อมับึหมอนมาอไว้แล้วแนบใบหน้าไปับหมอนไม่อยาเห็นว่านรหน้าทำอะไรับแผลัวเอบ้าแ่ิ็นลุ
พ่อเลี้ยามอม่านไหมแล้วหัวเราะเสียั ทำให้ม่านไหมเยหน้าึ้นมามอแล้วสะบัหน้าพรืหนีไปอีทา
“ ะทำอะไร็รีบทำ ”
“ ั้น….แ้ผ้า ะไ้รีบทำให้เสร็ ”
“ ห๊า! อะไรนะ! ทำไม้อแ้ผ้า? ”
ม่านไหมหันมาึ้นเสียใส่พ่อเลี้ยทันที
“ อ้าว ไม่แ้ผ้าะล้าแผลไ้ยัไันรับุ ”
พ่อเลี้ยาี้นิ้วไปยัหัวเ่าอม่านไหมที่มีผ้าผืนเล็ผูไว้
“ ็รีบ ๆ แ้ออิิ มออะไรนัหนา ”
ม่านไหมพูเสียัลบเลื่อนวามอายอน
“ รับผม ”
พ่อเลี้ยาแะผ้าออหยิบสำลี้านและปารีบ ( Forcep) ึ้นมาเรียมล้าแผล เพียแ่ยื่นมือออไปยัไม่ทันถึหัวเ่าเสียอม่านไหม็ัึึ้น
“ เี๋ยว่อน่ะ ” ม่านไหมใ้มือบัหัวเ่านเอไว้ พ่อเลี้ยามอหน้าหิสาว้วยวามสสัยแ่แล้ววามสสัยอายหนุ่ม็หมลเมื่อม่านไหมบอเหุผล
“ อทำใแป๊ป ”
ายหนุ่มพยัหน้ารับรู้
“ แสบไหมะ? ”
ม่านไหมถาม้วยวามลัว
“ ไม่แสบ ”
“ ริหรือะ "
“ รับ ”
“ ั้นทำเลย่ะ เร็ว ๆ นะ ”
“ รับ ผมเสร็เร็วเสมอ ”
พ่อเลี้ยารีบใ้สำลี้านเ็ลบนแผลอย่ารวเร็วะทีุ่ยโ้อบับหิสาว พอสำลีสัมผัสับแผลม่านไหมถึับเร็ัว ยิ่อนที่แอลอฮอล์ึมเ้าไปในเนื้อหิสาวถึับสะุ้และโวยวายเสียั
“ โอ๊ย!!! แสบนะ ไหนว่าไม่แสบไห๊ะ!! ”
“ ็ผมไม่แสบไ แุ่แสบ ผมอบผิรไหน "
พ่อเลี้ยาอบหน้าาย ม่านไหมโมโหนลืมเ็บเธอใ้หมอนในมือีพ่อเลี้ยอย่าแร
“ นี่แน่ะ ๆ ไม่แสบใ่ไหม ๆ นี่ๆๆๆ ”
ม่านไหมีายหนุ่มไม่ยั้มือนเหนื่อยหอบ หลัานั้น็นั่พันหายเหนื่อยแล้วมอพ่อเลี้ย้วยสายาะเียวปั ายหนุ่มทำเพียยิ้มอบ
“ หายเหนื่อยแล้วใ้ไหม มาทำแผล่อเี่ยวทำแผลเสร็ะผมทำอาหารเ้าให้ทาน ”
เียบไม่มีเสียอบรับาม่านไหม
“ ผมมีีสเ้หน้าไหม้และนามะ็อโแล้วยนะ สนใหรือเปล่า ”
“ ทำเป็นเอานมมาล่อเห็นันเป็นนเห็นแ่ินหรือไ ”
“ หรือไม่ิน ั้นทำแผลเสร็ผมะไ้ไปสุ่ที่บ้านพัเลย ”
“ ิน ันบอุหรือยัไม่ิน ิไปเอ ”
“ โอเรามนั้น ั้นเรามาเริ่มทำแผลัน เี่ยวผมะ้อประบ้อเท้าและทายาใหุ้อีว่าะเสร็สายพอี หรือทีุ่มีท่าทาแปล ๆ นี้ือโมโหหิว "
พ่อเลี้ยาถามยิ้ม ๆ
" โร~รา~~"
เสียท้ออม่านไหมร้อประท้วึ้นทันที่หลัาไ้ยินเมนูอาหาร
“ ท้อนี้็ไม่รัีริ ๆ ทำายหน้าลอ”
ม่านไหมใ้มือุมท้อัวเอ
“ ท้อไม่รัี แ่ถ้าน้อท้อับพี่รับรอสบาย " พ่อเลี้ยาิในใแ่ไม่ไ้พูออไป
“ โทรบอเพื่อนุ่อนไหม ”
พ่อเลี้ยาเปลี่ยนเรื่อเพราะเห็นหิสาวหน้าเห่อแะอายเานะิ
“ ันไม่ไ้เอาโทรศัพท์มา้วย ”
“ ผมให้ยืมอผม่อน ”
ายหนุ่มปลล็อหน้าอแล้วยื่นโทรศัพท์อนให้ม่านไหม หิสาวรับมาแล้วโทรหาีี้ทันทีรอสายไม่นานปลายสาย็รับ
*** ฝาิามัน้วยนะะ ***
ความคิดเห็น