คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่สิบ
บทที่สิบ
อายุรรภ์ที่เพิ่มึ้นเป็น 4
เือนับอี 2
สัปาห์และวามสัมพันธ์อพวเาที่เริ่มมีารพันาไปทีละนิ แม้หลัาวันนั้น…วันที่ินยอยอมให้แบอมูบและนอนอ
มัน็เป็นเพียรั้เียวที่ินยอยอมให้แบอมทำามใัวเอแบบนั้นโยที่เารู้ัวและเ็มใ…อย่าไร็ามบรรยาาศรอบัวอพวเามัน็ูีึ้นอย่าเห็นไ้ันั่นแหละ
่วหลัมานี้แบอมทำานหนัึ้นว่าเิมหลายเท่า
ทั้อลเลั่นใหม่ที่เาถ่ายแบบู่ับินยอไปเมื่อเือน่อนำลััเรียมวามพร้อมเ้าสู่ลา
อีทั้ยัมีู่้ารายใหม่ที่สนใเ้ามาทำธุริร่วมัน เพื่อเป็นารยายโอาสและยั่วยพันาธุริให้เิบโและยายไ้ว้าไลยิ่ึ้น
“อ่าว ลับมาแล้วเหรอ”
ินยอที่พึ่เินออาห้อน้ำทัทายแบอมที่นั่อยู่บนเียึ้น้วยวามแปลใ
ทำให้แบอมที่ำลันั่้มหน้ามอโทรศัพท์มือถือในมือถึับรีบเยหน้ามออีนทันที
ินยอออมาาห้อน้ำ้วยาเายาวเพียัวเียวและผ้านหนูผืนเล็ที่วาอยู่บนศีรษะ…เาไม่ยอมสวมเสื้ออีแล้ว
“ทำไมนายไม่ใส่เสื้ออีแล้ว”
แบอมถามอีนออมา้วยเสียแ็ ่อนที่มือหนาอเาะเอื้อมเอาโทรศัพท์มือถือในมือไปวาไว้ที่โ๊ะเล็หัวเีย
“็ันสระผมไ…ไม่อยาให้เสื้อเปีย นายเห็นอยู่แล้ว็ยัะถามอีนะแบอม” ินยออบแบอมออมา้วยเสียหุหิ
่อนที่เาะเินไปที่หน้าระเพื่อทารีมบำรุผิวหน้า แบอมึไ้แ่ลอบมออีนผ่านระบานให่…มันมีเพียเสี้ยววินาทีที่พวเาสบาัน เารู้สึทันทีว่าินยอหลบาเาอย่ารวเร็ว
“ันรู้ว่านายไม่ใส่เสื้อหลัสระผมทุรั้
แ่นายะรู้ัวไหมว่านั่นมัน็เป็นารยั่วันทุรั้เหมือนัน” แบอมพูึ้น้วยเสียแหบพร่าแล้วลุึ้นยืนเ็มวามสู
่อนที่เาะ่อยๆเินทอายเ้าไปใล้ินยอมายิ่ึ้น…นินยอเสียวสันหลัวาบแ่มือทั้สอ้า็ยัใ้ผ้านหนูผืนเล็เ็ผมอยู่แบบนั้น
“ยั่วอะไรอนายวะ”
ินยอมออีนผ่านระบานให่แล้วถามออไป้วยวามสสัย
แบอมที่ยืน้อนแผ่นหลัอเาอยู่เลยไ้แ่ส่ยิ้มให้อีนอย่ามีเลศนัย
“นท้อนี่นอาพุให่ึ้นแล้ว…”
แบอมสบาินยอผ่านระ่อนะเลื่อนสายาลมา้อมอที่หน้าท้อนูนอินยอแล้วพูออมา้วยเสียเรียบ
านั้นเาถึเลื่อนสายาึ้นไปวาที่หน้าออินยออย่าใ
“ทะลึ่!” ินยอะโนออมาเสียั้วยวามอาย
เารีบยมือทั้สอ้าออเอาไว้เพื่อให้แนเรียวอเาปิบัหน้าอที่เริ่มมีน้ำมีนวลนแบอมแวออมาแบบนั้น
ใบหน้าหวานแ่ำนลามไปถึใบหู
“ยืนออไปเลย
เี๋ยวันเ็ผมให้” แบอมถึับยิ้มมาทันมาทันทีที่เห็นินยอมีท่าทีเินอายไ้น่ารันานี้
เาพูออมา้วยเสียน้ำเสียอ่อนโยนราวับินยอเป็นเ็น้อยอเา
มือหนาไม่ลืมที่ะว้าผ้านหนูผืนให่าู้เสื้อผ้าออมาลุมไหล่ให้อีน้วย
“แ่ันท้อให่็ทนูไม่ไ้เลยหรือยัไ”
ินยอพูออมา้วยเสียเรียบ
เาละสอแนอเาที่ออเอาไว้ออมาแล้วระับให้ผ้านหนูผืนที่แบอมพึ่ลุมไหล่ให้เา
นผ้าผืนนั้นมันปิทั้ส่วนอหน้าอและหน้าท้อนูนทั้หม
่อนที่เาะยืนออไว้อีรั้
“ทนไม่ไ้หรอ…แ่้อทนแหละ” แบอมพูเสียเบาราวับบ่นพึมพรำอยู่นเียว
ินยอึไม่ไ้ใส่ใอะไรเาหนัหนา
มือเรียวอินยอเลือที่ะว้ารีมบำรุผิวหน้ามาทาแทน
ส่วนแบอม็ยืนเ็เส้นผมที่เปียื้นอินยอเียบๆ
“่วนี้านหนัเลยิ
หน้านายูเหนื่อยๆนะ ไปพั่อนไหมนายน่ะ” ินยอที่ลอบมอแบอมที่ำลัเ็ผมให้เาผ่านระถามอีนออไป้วยเสียเรียบแ่ใวามมันเือไป้วยวามเป็นห่ว
แบอมเลยไ้แ่ส่ยิ้มแล้วส่ายหน้าให้ินยอ
“ไม่เหนื่อยเท่าไหร่หรอ
่วนี้บริษัทำลัโ…วันพรุ่นี้อลเลั่นอไม้อนาย็ะลลาแล้ว
ันอยาให้มันออมาีเลย้อโหมานหนัหน่อยแหละ” แบอมอบินยอ้วยเสียเรียบ
่อนที่เาะ้มลไปว้าไร์เป่าผมในลิ้นัึ้นมาเสียบปลั๊อย่าล่อแล้ว
มือหนาพาผ้านหนูผืนเล็ที่เยทำหน้าที่เ็ผมินยอเอาไว้บนบ่าอัวเอ
“ถ้าเหนื่อย็พับ้านะแบอม
หัโหมมาไปมัน็ไม่ไ้ีับัวนายหรอนะ” ินยอลอบถอนหายใแล้วพูออมา้วยเสียแผ่ว
่อนที่ะ้มหน้ามอระปุรีมที่เาพยายามปิฝาอยู่นานสอนาน
“เป็นห่วันเหรอ” แบอมถามินยอออมา้วยเสียแผ่วเบานอีนฟัแทบไม่ไ้ใวามอีทั้เสียลมาไร์เบาผมมันัมานลบเสียอแบอมนหม
ินยอที่พึ่ปิระปุรีมสำเร็เลยพึ่ไ้เยหน้าึ้นมาสบาแบอมที่มอเาอยู่่อนแล้ว
ใบหน้าและแววาอินยอมีแ่เรื่อหมายำถามเ็มไปหม
“เมื่อี้นายไ้พูอะไรับันหรือเปล่า
เสียไร์มันัน่ะ…ันไม่ทันไ้ยิน” ินยอถามอีนออมา้วยวามสสัย
เาทัู้่้อาันอย่าเลี่ยไม่ไ้ แ่สุท้ายเป็นแบอมที่หลบาอีนไปเสีย่อน
“ันยัไม่ทันไ้พูอะไรสัำเลย
นอนเยอะนหูเพี้ยนแล้วมั้นายน่ะ” แบอมอบลับินยอ้วยเสียบันและท่าทายียวนวนประสาททำเอาินยอถึับส่ายหน้าไปมาอย่าเบื่อหน่าย
“ันเมื่อยแล้ว
รีบเป่าให้เสร็สัทีเถอะ ลีลาเยอะริว่ะนายน่ะ” ินยอถอนหายใออมา่อนะบ่นออมา้วยเสียแ็อย่ายาวเป็นหาว่าว
่อนที่เาะเอื้อมมือวาระปุรีมลบนโ๊ะอย่าทันที
“รู้ไ้ไว่าันลีลาเยอะ
เท่าที่ำไ้วันนั้นเรา็ลอไปไม่ี่ท่าเอนะ โอ๊ย!! ินยอ!”
แบอมแล้พูออมา้วยเสียหวาน
แววาอเาเปล่ประายวามเ้าู้และเ้าเล่ห์ออมามาว่าทุรั้
แ่ทันทีที่พูบประโย็โน้อศออินยอระทุ้เ้าที่หน้าท้ออย่าแรนถึับร้อออมาเสียหล
“ถ้านายยัพูาทะลึ่หรือยัทำัวลามับันอีนะ
ราวนี้ันะเะให้ไ่นายแเลยอยู!” ินยอบเี้ยวแล้วพูออมา้วยเสีย่ำ
เามอแบอมผ่านระอย่าอาานแบอมไ้แ่ยิ้มออมาแหยๆ
“ุัเลยนะัวแ่เนี้ย
อโทษรับ ผมผิไปแล้วรับ…อย่าโรธันเลยนะรับินยอ”
แบอมพูออมา้วยวามบัน
แ่ประโยสุท้ายลับอ่อนโยนนทำให้ใอินยอสั่นไหว
่อนที่เาะเปลี่ยนเป็นส่ยิ้มหวานให้ินยออีรั้
แววาอแบอมเหมือนมีอะไรบาอย่าที่ทำให้ินยอถึับวาัวไม่ถู
“ทำไม้อมอันแบบนั้น้วย
มะ..มีอะไรหรือเปล่าเนี่ย” ินยอถึับพูออมาเสียสั่นทั้ที่เาพยายามวบุมัวเอแล้ว
แบอมไม่ยอมละสายาที่มอผ่านระาเาไปไหนเลยสันิเียว แบอมปิไร์แล้ววามันลบนโ๊ะ้าน้าอย่าเบามือ
“ันมอนายแล้วิว่าทำไมันถึไม่ีบนายั้แ่อนนั้นวะ
ทำไมันถึปล่อยให้เสียเวลามาั้นานนานั้นนะ” แบอมพูออมา้วยเสียเรียบ
แววาและใบหน้าอเาริันินยอพูอบโ้ออมาไม่ออ
เาไ้แ่หลบสายามอแบอมที่มอเาอยู่แบบนั้น
“บาทีอนนั้นอาะไม่ไ้เรียว่าอบ็ไ้นะแบอม”
ินยออบอีนออมา้วยเสียแผ่ว
เาำลัะเินหนีาแบอมไปที่อื่น
แ่แบอม็รั้ไหล่ทั้สอ้าินยอเอาไว้้วยมือหนาอเา
“ไม่ว่าะอนไหนัน็รู้สึเหมือนเิมนั่นแหละินยอ
อบ็ืออบ…อบไปแล้ว็ไม่ิที่ะเลิอบ้วย” แบอมบีบไหล่ทั้สอ้าอินยอเล็น้อย
่อนะลอบถอนหายใแล้วพูออมา้วยเสียเรียบ…พวเาสบาันอีรั้
แ่รั้นี้หัวใทั้สอวำลัเ้นเร็วและแรไปพร้อมๆัน
“แม่…ไหนว่าีบไม่เป็นไวะ เอามือออเลย ันะใส่เสื้อแล้ว” ินยอถึับสบถออมาทันทีที่แบอมเผลอหลุยิ้มใส่เา ร่าโปร่ปัมือทั้สอ้าอแบอมที่วาอยู่บนบ่าอเาออแล้วเปลี่ยนเรื่อุยทันที…ทั้ที่ใบหน้าอเาร้อนผ่าวไปหม
“เี๋ยวิ
้อทาอันนี้่อนนะ รอแปบนึนะ” แบอมพูออมา้วยน้ำเสียลนลานแล้วรีบเินึ่วิ่ไปที่หัวเียทันที
มือหนาว้าหลอบรรุรีมอะไรบ้าอย่าิมือมา้วยแล้วรีบลับมาหาินยอที่ยืนอยู่หน้าระอย่ารวเร็ว
“อะไรที่นายถือมาน่ะ”
ินยอหันหลัลับมามอแบอมที่ยืนอยู่้านหลัอเาทันที ่อนที่เาะมวิ้วเล็น้อย้วยแล้วถามแบอมออมา้วยวามสสัยทันทีที่เามอเห็นว่ามือหนาอแบอมถืออะไรบาอย่าเอาไว้
“เอ่อ…รีมทาผิวแ้พวรอยแลายหรือแ้ท้อลายน่ะ นี่มันเป็นแบบออแนินะ…ปลอภัยร้อยเปอร์เ็น์เลยแหละ” แบอมูรีมหลอนั้นึ้นมารหน้าอินยอ้วยวามประหม่า
เาพูบรรยายถึรีมัวนั้นออไป้วยเสียเรียบ…ินยอที่มอรีมหลอนั้นสลับับใบหน้าเรียบนิ่อแบอมอยู่หลายหน
“ใรบอมาว่าันวรใ้มันเหรอ
แล้วไปื้อมาอนไหน” ินยอเอื้อมมือไปว้ารีมหลอนั้นมาถือเอาไว้เอแล้วถามแบอมออไป้วยวามสสัย
“อ่านในเน็แล้ว็ลอโทรไปปรึษาหมออีทีน่ะ
ไปื้อมาวันนี้…ันรีบเลียร์านให้เสร็ั้แ่่วเย็นหลัานั้น็ออไปื้อมันมาเลย” แบอมอบินยอออไป้วยวามประหม่า
เาเาไม่ออ้วย้ำว่าินยอะพูอะไรับเา่อ
“อบุแล้วัน
อบุที่นายใส่ใันมาลอ” ินยอลอบถอนหายใออมาเล็น้อย
่อนที่ะพูึ้นมา้วยเสียเรียบ…เาส่ยิ้มให้แบอมอย่าริในนที่ลอบมอเาอยู่ถึับยิ้มามทันที
“แ่ถ้าหานายเหนื่อยาานมาๆ็้อห่วัวเอ่อนนะแบอม
ไม่้อฝืนับรถไปื้ออให้ันแบบนี้อีรู้ไหม” ินยอับปลายหลอรีมนิ่มนั่นเาะลบนหน้าผาแบอมอยู่สอถึสามทีพร้อมับพูออมา้วยเสียอ่อนโยน…แบอมรู้สึเินเล็น้อยเพราะำลัรู้สึว่าินยอ็เป็นห่วเาเหมือนัน
“ั้นันอทารีมให้นายไ้ไหม
แล้วสัาเลยว่าหลัานี้ะูแลัวเอให้ีว่าเิม” แบอมใ้มือหนาอัวเอุมมือ้านั้นอินยอที่ถือรีมเอาไว้แล้วพูออมา้วยเสียแผ่ว
ินยอถึับลืนน้ำลายลออย่ายาลำบา…เาำลัะฝืนมือืนลับไปแ่แบอมลับบีบมือเาเอาไว้แน่น
“นะินยอ…ันอยาทำให้นายนะ…นะรับินยอ…น้า…” แบอมอ้อนินยอออไป้วยเสียอ่อนเสียหวาน
ใบหน้าและท่าทาอแบอมทำเอาินยอถึับนมุมในทันที
่อนที่ร่าโปร่ะพยัหน้าให้แบอมเพื่อล…เาถือว่าให้ราวัลแบอมที่ีับเามาลอ็แล้วัน
“แ่อนอนเอนหลันะ
ยืนไม่ไหวแล้ว…ันปวาอะ” ินยอพูออมา้วยเสียเรียบับแบอมที่ำลัแสอาารีในออนอหน้านอา
นร่าสูึรีบพยัหน้าอบแล้วพยุอีนไปนอนเอนหลัลบนเียอย่าเอาอเอาใทันที
“เอาผ้านหนูมานี่่อน
เี๋ยวอนทาเสร็็่อยใส่เสื้อเลยทีเียว” แบอมที่ยืนอยู่้าเียในฝั่เียวับินยอเอ่ยออมาเสียเรียบ
ินยออผ้านหนูที่มีหน้าที่ห่อ่วหัวไหล่อเาเอาไว้แน่นแล้วส่ายหัวไปมาทันที
“ไม่เอา
เี๋ยวทาเสร็ันัารเอแหละ นายรีบมาทาให้ันไ้แล้ว” ินยออบลับแบอมอย่าไม่ยอมทำามำสั่
แบอมเลยไ้แ่ยืนเท้าเอวมออีน้วยแววาเรียบนิ่และิ้วอเาเริ่มมว
“อย่าื้อับันนะ
ถ้าไม่ยอมส่ผ้ามาันะปล้ำนายเี๋ยวนี้แหละ!” แบอมพูออมา้วยเสียแ็
เาทัุ้และู่นินยอสะุ้เฮือ้วยวามใทันที
ินยอมอ้ายและมอวา้วยวามระแวอย่าห้ามไม่ไ้
่อนที่ะ่อยๆึผ้านหนูที่ลุมไหล่อเาอยู่อออย่าเื่อ้า
“ทำไมนิสัยแบบนี้วะแบอม”
ินยอบ่นพึมพรำับัวเอแล้วโยนผ้านหนูไปที่ปลายเท้าเาทันที
่อนที่แนเรียวทั้สอ้าอเาะถูยึ้นมาออเอาไว้อัโนมัิ…แบอมมอภาพรหน้าอย่าพอใ…ินยออนนมุมนี่โรน่ารัเลย
“รอแป๊บนะ
เี๋ยวไปหยิบเสื้อมาไว้ให้เลย” แบอมส่ยิ้มให้ินยอ
่อนะพูออมา้วยเสียหวานเื่อมนน่าหมั่นไส้
เาหยิบผ้านหนูที่อยู่ปลายเท้าินยอเินไปทาู้เสื้อผ้าทันที…นร่าโปร่ที่นอนอยู่บนเีย็ไ้แ่ลอบมอแผ่นหลัออีนอยู่แบบนั้น
“เสื้อนายเริ่มัวเล็แล้วนะเนี่ยินยอ
ไว้เี๋ยววันเสาร์ันพาไปื้อใหม่ีว่า” แบอมเินลับมาที่เียพร้อมับเสื้อแนยาวนุ่มนิ่มที่ึ้นื่อว่าเป็นัวโปรอินยอ
เาวามาลบนหน้าาอินยอแล้วพูออมา้วยเสียเรียบ
่อนที่เาะเินอ้อมไปนั่อีฝั่อเียอย่ารวเร็ว
“ไม่เป็นไรหรอ
มัน็ไม่ไ้ับอะไรนะ…ใส่ไ้แหละ”
ินยออบแบอมออมา้วยเสียเรียบ
แบอมที่นั่ัสมาธิอยู่้าเา็ไ้แ่ส่ายหัวไปมาแล้วเปิฝารีมอออย่าระมัระวั
่อนะสบาับินยอที่นอนเอนหลัอยู่้าเาอีรั้
“ใส่ไ้ับใส่สบายไม่เหมือนันนะินยอ
เวลา้อารอะไรนาย็ร้ออันออมาบ้าสิ…ันเป็นห่วลูแล้ว็…นายมานะรู้ไหม” แบอมถอนหายใเล็น้อย
่อนะพูออมา้วยเสียเรียบ…มือหนา็ทำหน้าที่บีบรีมเนื้อหยุ่นลบนหน้าท้อนูนป่ออินยออย่าแผ่วเบา
“อืม
รู้ลอแหละแบอม…แ่ทุวันนี้ที่นายทำให้มัน็มาเินที่ันวระอแล้ว”
ินยอสูหายใเ้าลึๆ
่อนะมีวามรู้สึวูบไหวีรวนึ้นมาเมื่อมือหนาอแบอมเริ่มลูบไล้เนื้อรีมที่อยู่บนหน้าท้ออเาไปมาอย่าอ่อนโยน…แบอม็ื่นเ้นไม่แพ้ัน
“ถ้าเป็นินยอ
มันไม่มีอะไรที่เหลือบ่าว่าแรอันหรอนะ...นายเลิี้เรใสัทีเถอะหน่า
อนนี้เราไม่ใ่เพื่อนันแล้วนะ นายเป็นเมีย..โอ๊ย!” ยัไม่ทันที่แบอมะพูบประโยี็โนฝ่ามืออรหัน์อินยอฟาลบน้นแนแร่อย่าแร
แบอมถึับหันวับไปมอินยออย่าทันที
“อุ๊ย เห็นนมอีแล้ว…ทำไมนมให่ั โอ๊ย!” แบอมที่เห็นว่ายออสีสวยอินยอมันโผล่ึ้นมาทัทายเา็อแวินยอออมาไม่ไ้
และแน่นอนที่เาแวอีนไ้ไม่ทันาำมือเรียวอินยอ็ฟาลบน้นแนเาอีรั้แ่แรึ้นว่าเิม
“นี่นายีันสอทีแล้วนะ
อย่าี้้อโนลโทษ!” แบอมี้หน้าินยออย่าาโทษแล้วพูออมา้วยเสียแ็
เาไม่รอ้าที่ะล็อแนทั้สอ้าอินยอเอาไว้เหนือหัวนยออสีสวยมันลอยเ่นเ้าาอแบอมเ็มๆ
“แบอม! ันไม่เล่นนะ อย่านะเว้ยไอ้โริ!” ินยอถึับหน้าเสียทันทีที่เห็นแววาอแบอมที่้อมอแผ่นอเปลือยเปล่าอเา…ราวับว่าแบอมอยาะรอบรอมัน เาึะโนบอแบอมออมาเสียสั่น
“นาย่าันเหรอินยอ
อยาลอีใ่ไหม” แบอมละสายาึ้นมา้อมอใบหน้าหวานอินยอที่มอเาอยู่้วยแววาสั่นไหว
แบอมเลื่อนหน้าเ้าไปใล้ินยอึ้นเรื่อยๆนหัวใอินยอเริ่มเ้นเร็วึ้น้วยวามรู้สึอะไรหลายอย่าในหัวใ
“ถอยไปเี๋ยวนี้ไอ้โริ!
อื้ออออ” ทันทีที่ินยอพูบแบอม็ประบูบินยออย่าทันที
ริมฝีปาหยุ่นบเบียริมฝีปาอวบอิ่มอินยออย่าหื่นระหาย…ินยอพยายามที่ะิ้นหนีอีนแ่็หนีไม่ไ้
แบอมถอนริมฝีปาแล้วละลมาที่ยออูันอินยอทันที
“ถ้าันอยาะ…” แววาอแบอมที่้อมอยออสีสวยอินยอมันสื่อออมาัเนว่าเา้อารอะไร น้ำเสียแหบพร่าอแบอมมันไม่ไู้ล้อเล่นเหมือนทุรั้…ินยอใสั่นมาว่าทุรั้
เาลัวว่าทุอย่ามันะเินเลยแล้วเา็หยุัวเอไม่ไ้เ่นัน
“ะ…แบอมอย่านะ…อ๊ะ..อึ.” ินยอร้อห้ามแบอมออมา้วยเสียสั่นเรือ
แ่แบอมลับไม่ฟัเาสันิเียว
ริมฝีปาอุ่นร้ออแบอมูบลไปบนยออสีสวยอินยอแล้วึแล้ใ้ลิ้นร้อนอเาวัเลียมันเล็น้อย…ินยอถึับหลุราออมาอย่าทันที
“แบอมหยุไ้แล้ว!
แบอม!”
“โอ๊ยยย!!” เสียร้อัลั่นทันทีที่ินยอฝัเี้ยวลบนไหล่อแบอมอย่าแร
านั้นินยอ็ถึะสะบั้อมืออเาหลุออามือหนาอแบอมที่ล็อเาเอาไว้ไ้
มือทั้สอ้าอินยอประบสอ้าแ้มอแบอมไว้แล้วออแรบมันเบาๆ
“นายแล้ัน็ห้ามเลิ้มเอสิเว้ย!
ันไม่ไ้พร้อมับเรื่อแบบนั้นหรอนะแบอม!!” ินยอวาแบอมออมา้วยเสียแ็ เาทั้ใและเินอายไปพร้อมัน…แบอมที่สบาับเาถึับถอนหายใออมาทันที
“ไม่ใอ่อนหรือเลิ้มับันสัหน่อยเลยเหรอินยอ…”
แบอมทาบมือลบนหลัมืออินยอ่อนะบีบมันไว้แน่นไม่ยอมให้ินยอัมือลับเ็า
“็ันเยบอไปแล้วมันยัไม่ถึเวลาไวะ
ถ้านายแล้ันแรแบบเมื่อี้อีันะ่อยหน้านายริๆแล้วนะแบอม” ินยอถอนหายใออมา้วยวามเหนื่อยหน่าย
เาะึมือลับแ่แบอม็ึมือเาเอาไว้แล้วูบลบนฝ่ามืออเาหลายหน
“ที่ริันไม่ไ้ะว่าะปล้ำนายหรอินยอ
แ่แ่อยาไ้ยินเสียแบบนั้นเยๆ…่วนี้ันไม่่อยไ้่วยัวเอเลยอะ
วันนี้ว่าะ…อือออ อ่อย อั้น! (ปล่อยัน)” แบอมยัพูไม่ทันบประโยินยอ็รีบัมือลับมาแล้ว็รีบุเ่าึ้นมาพร้อมใ้มืออเาปิปาอแบอมเอาไว้ทันที
“มันไม่ผิที่นายะเล่าทุเรื่อให้ันฟั
แ่เรื่อบาเรื่อ็ไม่้อเล่า็ไ้นะเว้ย!” ินยอพูเสียัใส่แบอม้วยวามใ
ใบหน้าหวานแ่ำเพราะวามเินอายที่เล่นานเาอยู่
มือหนาอแบอมึเอื้อมไปลูบหน้าท้อนูนอินยออย่าแผ่วเบานินยอถึับสะุ้ทันที
มือหนาอแบอมับมืออินยอเอาไว้แล้วนำมืออินยอทาบมันลบนอ้า้ายอเา
“ันะรอวันที่นายพร้อมนะินยอ
วันที่นายพร้อมะเป็นอันทั้ร่าายและหัวใอนาย
ไม่ว่านานนาไหนัน็ยินีที่ะรอ ันไม่มีวันบัับิใอินยอเ็า…แ่หัวใอันน่ะ…มันเป็นอนายไปแล้วนะ” แบอมพูออมา้วยน้ำเสียหนัแน่นและไม่หลบาินยอสันิ
หัวใอแบอมที่ถูินยอสัมผัสถึ...มันำลัเ้นรัวนแทบระเบิแล้ว
“น้ำเน่าว่ะ
สสัยูละรเยอะไปแล้วนายน่ะ”
ินยอรีบึมืออเาลับมาทันที ่อนที่ะพูเหน็บอีนออมา้วยน้ำเสียบัน
แบอมเลยเอื้อมมือหยิบเสื้อที่ร่นไปอยู่ที่ปลายเียมาส่ให้ินยอทันที
“ใส่เสื้อะ
แล้ว็เอารีมหลอนี้ทาที่หน้าอ สะโพ แล้ว็้นาอนาย้วยล่ะ…แ่ถ้าทาไม่ไ้เี๋ยวัน่วยนะ”
ินยอที่พึ่สวมเสื้อแนยาวัวโปรเสร็เอื้อมมือไปรับรีมหลอนั้นไว้ทันที
และทันทีที่แบอมพูประโยสุท้ายออมาเาถึับาโทันที...แ่แบอมันรีบเิน้ำอ้าวออาห้อนอนไปเรียบร้อยแล้ว
อนนี้ินยอที่อยู่ในห้อน้ำำลัทารีมทุส่วนแบบที่แบอมสั่อย่าเร่ั
แ่พอมือเริ่มลูบไล้บริเวหน้าอนิ่มอัวเอใบหน้าลับร้อนผ่าวึ้นมา…เาิถึสัมผัสอแบอมที่พึ่ผ่านไปเมื่อรู่นี้เอ
*
“นี่ินยอ พรุ่นี้วันหยุอันแล้ว…นายอยาินอะไรเป็นพิเศษไหมเี๋ยวอนเ้าันลุไปทำให้นายินีว่า”
แบอมที่นอนเอนหลัพิหัวเียอยู่้าๆินยอถามอีนึ้น้วยน้ำเสียเรียบ้วยวามสสัย
ินยอเลยเลยมอเสี้ยวหน้าออีนที่สะท้อนับไฟหัวเียทันที
“พับ้าไหมแบอม
พรุ่นี้นาย็ื่นสายๆหน่อย็ไ้…บ้านเรามีนอยูแลอยู่แล้ว
นายะห่วอะไรเรื่ออาหารอีล่ะ” ินยออบลับแบอมออมา้วยเสียเหนื่อยหน่าย
แบอมึหันลับมาส่ยิ้มให้ินยอืน
“็ันไม่่อยมีเวลาให้นายเลย
เอาหน่า…ันลไปุยับแม่รัวนเ่อเรามาแล้วล่ะว่าไม่้อทำอาหารเ้าในวันพรุ่นี้
แถมยัอนุาให้เาไปเที่ยวไ้เลยแล้ว่อยลับมาูแลบ้านในวันที่ันไปทำานเหมือนเิม”
แบอมอบลับินยอออมา้วยน้ำเสียร่าเรินินยอแอบอมยิ้มมุมปาเพราะแบอมเป็นนที่เห็นในอื่นแบบนี้…น่ารัี
“ห่วัวเอบ้านะแบอม
ไม่ใ่ว่าที่นายทำให้ันมันไม่ี แ่นาย้อห่วัวเอให้มาว่านี้” ินยอลับอบแบอมออไป้วยเสียเรียบ
แบอมเลยไ้แ่พยัหน้าหึหับปารับำินยอเอาไว้
“เี๋ยวพรุ่นี้็หายเหนื่อยแล้วล่ะ
ทันทีที่อลเลั่นใหม่ลลา ัน็สบายใแล้ว…อยาให้นอื่นเห็นเร็วๆัว่าอไม้อินยอมันสวยนาไหน”
แบอมส่ยิ้มให้ินยอแล้วถึหันไปว้าหนัสือบาอย่าที่วาอยู่บนโ๊ะ้าหัวเียฝั่เามาถือเอาไว้แนบอ
มันเป็นประโยที่ไม่ไ้หวานึ้
แ่แววาที่เปี่ยมสุอแบอมทำให้ินยอรู้สึีามเาไป้วย…ไม่ใ่เพราะว่าพรุ่นี้อลเลั่นใหม่ะไ้เปิัว
แ่เป็นเพราะินยอเห็นแววามีวามสุอแบอม่าหา
“ทำไมถึทำเพื่อันนานี้แบอม
ไม่เหนื่อยบ้าหรือไนายน่ะ” ินยอยับัวเป็นนอนะแ้าเ้าหาแบอมแล้วถามอีนออมาเสียเรียบ
มือหนาอแบอมวาลบนลุ่มผมนุ่มอินยอแล้วลูบมันอย่าแผ่วเบา
“เพราะเป็นินยอไเลยยอมเหนื่อยมานานี้
ันอยาทำให้วามฝันอนายเป็นรินะ แม้มันอาะไม่ไ้เหมือนันับที่นายฝันทั้หม
แ่อย่าน้อยมัน็ือวามฝันอินยอับอไม้เล็ๆที่ันหวแหนมาที่สุเลยแหละ”
สายาและรอยยิ้มอแบอมมันริใเปรียบเสมือนำพูอเาเสมอ
มือหนาลูบผมนิ่มอินยออย่าถะนุถนอม
“ถ้าสมมิว่าในอนาันไม่มีวันอบนายลับแบบที่นายอบันล่ะ
ถ้าอนนี้นายเลือไ้…นายยัอยาะทำทุเพื่อันอยู่หรือเปล่า”
ินยอถามแบอมออไป้วยเสียเรียบ
เาลอบมอแบอมที่นั่อมยิ้มอยู่้าเาอยู่แบบนั้น…ที่แบอมยิ้มเพราะว่าินยอไม่ไ้ปัมือเาออนั่นแหละ
“่อให้รู้แล้วเลือไ้ัน็ยัอยาทำเพื่อนายอยู่ีว่ะินยอ
ไม่ใ่เพราะ้อารให้นายอบันนะ แ่ที่ทำทั้หมนั่น็เพียเพราะันอบนาย่าหาล่ะ”
แบอมพูออมาน้ำเสียหนัแน่นนำที่เอ่ยถามแทบไปไม่เป็นเลยทีเียว…แบอมถึับหัวเราะออมาทันทีที่เห็นินยอัริมฝีปาัวเอแบบนั้น…เารับรู้ไ้ทันทีว่าินยอำลัเิน
“แล้วะบอันไ้หรือยัว่าวันพรุ่นี้นายอยาินอะไร”
แบอมถามินยอออมา้วยเสียเรียบ มือหนาละลับมาเปิหนัสือที่อยู่บนหน้าาอัวเอแทน
“ที่ริันอยาิน้าวผัฝีมือนายอีนะ
แ่อยาิน้าวผัปูน่ะ…พูแบบไม่ไ้อวย็ืออบฝีมือนายมาว่าไปิน้าวนอบ้านอี…มันินับรสมือนาย้วยแหละ” ินยอพูึ้นมา้วยเสียเรียบ
แบอมที่ไ้ยินันั้น็ถึับยิ้มออมาทันที…ไม่เยเ็บอาารสันิ
“ไ้เลยรับ
ั้นเี๋ยวืนนี้ันะอ่านหนัสือให้ฟันะ…ไม่ไ้อ่านให้ฟัหลายวันแล้ว”
แบอมอบรับินยอออมา้วยวามเ็มใทันที ่อนที่เาะพูออมาพร้อมูหนัสือในมือให้ินยอูแล้วส่ยิ้มให้ินยอนาหยี
“ไม่่วเหรอ”
“าลรั้หนึ่นานมาแล้ว…”
แบอมอ่านหนัสือนิทานที่อยู่ในมือไปไ้สัพั็มีสัมผัสาฝ่ามืออุ่นร้อนมาวาแนบไว้บนหน้าาอเา
เาึละสายาาหนัสือเล่มนั้นแล้วมอเ้าอมือาวที่เ้าสู่ห้วนิทราไปเรียบร้อยแล้ว
“ฝันีนะินยอ…ฝันีรับลู” แบอม้มลูบลุ่มผมนิ่มอินยออย่าอ่อนโยนแล้วระิบเสียแผ่วเบาับินยอ
่อนที่ะเอื้อมมือไปลูบหน้าท้อนูนอินยออย่าระมัระวัแล้ว็ไม่ลืมที่ะระิบบอเ้าัวเล็้วย
เาัารเ็บหนัสือ ปิไฟหัวเีย
แล้วล้มัวลนอนบนเียทันที…เาึินยอเ้ามาอเอาไว้เหมือนทุืนที่เาอบทำ
มันริที่่วเือนว่าที่ผ่านมาินยอไม่ไ้อนุาให้เาูบหรือนอนอ
แ่แบอม็แอบทำมันมาลอเหมือนัน
ีวิอแบอมั้แ่มีินยอและลูเ้ามา…ทุอย่ามัน็เปลี่ยนแปลไปทั้หม เาทำเพื่อนอื่นมายิ่ึ้น ั้ใทำานเพื่อรอบรัวอเา พยายามใเย็นลและใ้เหุผลับินยอเสมอ ันั้น็สรุปไ้ว่าินยอและลูเป็นสิ่ที่สำัที่สุในีวิอเา
่อให้ินยอะไม่มีวันรัเา…เา็ยินีที่ะีับินยอลอไปเหมือนเิม
*
แสแไม่ไ้สาส่อลอผ้าม่านเ้ามาในเ้าวันนี้
มันไม่ไ้มีลิ่นแปลๆหรืออาารแพ้ท้อที่ทำให้ินยอลื่นเหียนอยาอาเียนออมาสันิ
แ่เพียแ่วามอบอุ่นที่แนบายอินยอทุืนมันหายไปทำให้ินยอถึับื่นึ้นมาอย่าเ็มา
“หืม นายะไปไหนน่ะ…วันนี้วันหยุนะ” ินยอที่ลุึ้นนั่บนเียถามแบอมออมา้วยวามสสัย
เาเห็นแบอมยืนแ่ัวอยู่หน้าระ…ร่าสูำลัหยิบเสื้อสูทึ้นมาสวมทับเสื้อเิ้อย่าเร่รีบ
“อ่าวื่นไวั
ลื่นไส้เหรอินยอ…นายะเ้าห้อน้ำไหม” แบอมถามินยอลับทันที ่อนที่เาะรีบเินมาหาินยออย่ารวเร็ว
สอมืออแบอมับ่วศอทั้สออ้าอินยออย่าเป็นห่ว
“ไม่ไ้แพ้ท้อ ันถามว่านายะไปไหนน่ะ…มีาน่วนเหรอวันนี้” ินยอส่ายหัวอบลับแบอมพร้อมปิเสธออไป
่อนที่เาะถามแบอม้วยำถามแบบเิม อีทั้ินยอยัแะมือทั้สอ้าอแบอมออาัวเาไป้วย
“อ่อ..อืม ใ่…มีประุม่วนเลยน่ะ” แบอมทำท่านึไปพันึแล้วอบินยอลับมา
เาส่ยิ้มให้ินยอ…แ่ินยอสัเเห็นว่าแววาอแบอมำลััวลและูหมอหม่นลอย่าน่าใหาย
“เี๋ยวันไป่อนนะ
นาย็เรียมอเลย…ันโทรให้นับรถที่บ้านแม่มารอรับนายแล้ว
วันนี้ไปอยู่ับแม่ัน่อนนะ ิน้าวที่นั่นเลยแล้วเ้านี้็ไปอาบน้ำที่นั่น้วยนะ
อย่าอาบที่บ้านนี้…วันนี้ไม่มีนูแลนาย เี๋ยวลื่น ไว้อนเย็นะรีบไปรับ”
แบอมรีบเอ่ยออมาอย่าเร็วและรัวนินยอแทบฟัไม่ทัน
แบอมำลัะผละัวาินยอไปแ่ินยอลับว้าแนแบอมเอาไว้เสีย่อน
“เน็ไทเบี้ยวน่ะ
นายะรีบอะไรนานี้…ันไม่เยเห็นนายเป็นแบบนี้เลยนะ”
ินยอรีบัเน็ไทให้แบอม้วยวามรวเร็วพร้อมพูับแบอม้วยเสียเรียบ
เาำลัมวิ้ว้วยวามแปลใ
“ไม่ว่ายัไัน็ะไม่ทำให้นายเสียในะ
เอันอนเย็นนะ…อบุมา” แบอมยืนนิ่ให้ินยอัเน็ไทให้พร้อมพูออมา้วยเสียแผ่ว
ทันทีที่ินยอัเน็ไทให้เาเสร็แบอม็้มหัวแล้วพูอบุินยอออมา ่อนะรีบเินไปว้าระเป๋าแล้วออาห้อไปอย่ารวเร็ว
“แปลเินไปนะวันนี้…” ินยอบ่นพึมพำับัวเอ
่อนที่ะลมือเ็บระเป๋าสัมภาระใบเล็เพื่อเินทาไปที่บ้านอแม่แบอมามำสั่อแบอมทันที
วันนี้ไม่มีใรอยู่บ้านเพราะแบอมอนุาให้นรับใ้ทุนหยุทุวันศุร์-วันอาทิย์
วันที่แบอมอยู่บ้านเา็้อารวามเป็นส่วนัวและ้อารที่ะูแลินยอเอเสียมาว่า
ินยอเ็บระเป๋าเสร็เรียบร้อย็เินไปที่ห้อรับแทันที
พอนับรถเห็นินยอสะพานระเป๋าลมา็รีบมาวยมันไปามือแล้วเินนำินยอไปที่รถทันที
ินยอเลยไ้แ่เินามลุนนั้นไปเียบๆ…ินยอไม่ลืมที่ะล็อบ้านแล้วเินึ้นรถไปในทันที
ระหว่าทามีแ่วามเียบเท่านั้น…ินยอที่นั่อยู่้านหลันับ็ไ้แ่มอออนอหน้า่าอย่าเหม่อลอย
เายอมรับว่าเาิมาเรื่อแบอม
เมื่อสัรู่นี้ที่แบอมมอเามันูเป็นแววาประหม่าและหมอหม่นนูน่าสสาร
“ุลุรับ
พอะรู้ไหมว่าแบอมเามีธุระอะไรที่บริษัทเหรอรับ” ินยอถามนับรถออไป้วยเสียเรียบ
ลุที่ไ้ยินันั้นึลอบมอินยอผ่านระมอหลัทันที
“ผม็ไม่ทราบเหมือนันรับ
รู้เพียแ่ว่าเหมือนะเิปัหาอะไรบาอย่าที่บริษัทึ้นเพราะุประวีร์ท่าน็ออไปแ่เ้าเ่นันรับ”
ทันทีที่ไ้รับำอบแบบนั้นินยอ็ไ้แ่พยัหน้าอบลุนนั้นลับไป…แม้ในใอเาะยัระวนระวายอยู่
“ลุรับเปลี่ยนเป็นพาผมไปบ้านุย่าไ้ไหมรับ
เี๋ยวผมโทรบอุแม่อแบอมเอรับ…ผมะไปทำธุระนิหน่อยน่ะรับ”
ินยอเอ่ยึ้นถามลุนับรถอีรั้ แ็ไ้แ่พยัหน้าอบลับมา
ินยอเลยโทรไปบอนเป็นแม่อแบอมอย่าทันที…ท่านบ่นว่าิถึินยอ
แ่็เ้าใที่ินยอมีธุระเลยไม่ไ้่อว่าอะไรลับมา
*
“อ่าว ทำไมเธอมาแ่เ้าเลยล่ะาเล็”
ินยอที่เินเ้ามาในบ้านหลัเิมที่เาสุแสนะิถึถึับะัฝีเท้าเอาไว้ทันที
ินยอหันลับไปมอหิราที่นั่อยู่บนเ้าอี้นวที่ประำอเธอ
“สวัสีรับุย่า
สวัสีรับพี่แมว…นึว่าุย่ายัไม่ลมาน่ะรับ” ินยอรีบยมือไหวุ้ย่าและพี่แมวสาวใ้ใีอย่าทันทีนสอนนั้นยมือรับไหว้แทบไม่ทัน
ินยอเอ่ยออมาเสียเรียบแล้วถึเินไปนั่ลบนโฟา้าๆุย่าในทันที
“ทำไมไม่โทรมาบอแมวไว้่อนล่ะว่าะมาหา
ันะไ้สั่ให้แมวทำอโปรไว้ให้เธอ” ุย่าถามินยอออมา้วยน้ำเสียเอ็นู
นร่าโปร่ที่นั่เอนหลัับโฟาึหันไปยิ้มใหุ้ย่าอเาทันที
“ผมอยามาเอร์ไพร์สน่ะรับ
ุย่าสบายีนะรับ” ินยออบลับุย่า้วยน้ำเสียสใสแล้วยื่นมือไปับมือเหี่ยวนิ่มามาลเวลาอุย่าเอาไว้
หิรารู้ีว่าแววาอหลานรัอเธอมันโหใรไม่ไ้…เธอึบีบมืออินยอแน่น
“ันสบายี เธอล่ะาเล็…สบายีไหม เหลนย่าื้อับเธอบ้าหรือเปล่า” เธอถามินยอลับออมา้วยน้ำเสียอ่อนโยน
ินยอเลยยมือึ้นลูบหน้าท้อป่ออัวเออย่าแผ่วเบาแล้วส่ายหัวไปมาใหุ้ย่าทันที
“ผมสบายีรับ
ส่วนลู็ไม่ื้อรับ…่วนี้ผมไม่แพ้ท้อ้วย” ินยออบลับไป้วยเสียเรียบ นเป็นย่าไ้ยินแบบนั้น็เบาใลไ้บ้า…แ่เธอ็ยัสสัยว่าอะไรที่ทำให้ินยอูแปลไปแบบนี้
เธอไม่ไ้อยาะถามออไปเพราะปิเวลาินยอมีอะไรไม่สบายใเาะเป็นนเล่าเอทุรั้…ุย่าไม่อยา้าว่าย
“แล้วาให่ล่ะไปไหน
วันนี้วันหยุไม่ใ่เหรอ” ุย่าถามินยอออมา้วยวามสสัย
มือบาที่ำลัุมับมือเหี่ยวนิ่มอุย่าเอาไว้ถึับระุทันที
่อนที่ินยอะัมือลับมาอย่ารวเร็ว
“เามีธุระ่วนเลยรับ
ผม็เลยมาออาศัยอยู่ที่นี่่อนน่ะ…อนเย็นเี๋ยวแบอมเาะมารับลับบ้าน”
ินยออบุย่าออมา้วยเสียเรียบ
แ่เาไม่ไ้สบาับุย่าเลยสันิ…เพราะำว่าิไม่ำลัเล่นานินยออยู่นั่นเอ
“ั้นเี๋ยวเธอไปทาน้าวนะแล้ว็นอนเล่นที่บ้านนี้ไป่อน
ส่วนอไม้ที่เธอับาให่ปลูเอาไว้้านหลัโแล้วนะ…ถ้าหาอยาู็รออนสายไม่็เย็นๆ่อยออไปูล่ะ”
ุย่าพูออมา้วยเสียอ่อนโยนนินยอ้อส่ยิ้มลับมาให้เธอ
่อนที่เาะอัวึ้นไปอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า…แ่็ยันึถึแบอมลอ
*
ินยอใ้เวลาทั้วันับารูีรีส์ผ่านแอพพลิเั่นที่เาโหลมาไว้ในโทรศัพท์
เาพยายามิ่อแบอมใน่วเที่ยเพื่อบอว่าเามาอยู่ที่บ้านุย่า
แ่แบอมลับไม่รับโทรศัพท์เาสัสาย เาเลยเปลี่ยนเป็นส่้อวามไปหาอีนแทน
้อวามแร :
‘ันมาอยู่บ้านุย่านะ
โทรบอแม่นายไว้แล้วล่ะ’
้อวามที่สอ :
‘อย่าลืมิน้าวลาวันนะ
ถ้าลืมล่ะน่าู!’
้อวามสุท้าย :
‘มันะผ่านไปไ้้วยีนะ
สู้ๆล่ะ’
แ่ว่าไม่มีสั้อวามอบลับาแบอมหรือแม้แ่สายเียวาแบอมเลย
ินยอไม่ไ้รู้สึน้อยใหรือเสียใที่แบอมไม่อบเา
แ่ินยอออไปทาเป็นห่วอีนเสียมาว่า
ไม่รู้ว่าปัหาที่แบอมเอืออะไรแล้ว็ไม่รู้ว่าะ่วยอะไรอีนไ้บ้า
อนนี้พระอาทิย์ำลัล้อยัวล่ำเรียมที่ะลับอบฟ้าแล้ว…ินยอเลยเินไปที่สวนหลับ้านอย่าเื่อ้า ทันทีที่เาเห็นอไม้นานานิที่แบอมเอามันลินวันนั้นำลัเิบโึ้นอย่าสวยาม็อยิ้มออมาไม่ไ้
แม้อนนี้มันะเป็น่วเวลาโพล้เพล้แล้วทำให้อไม้หลายอไม่ไ้บานสะพรั่เหมือน่วเ้านถึ่วสาย
แ่อไม้ยัไ็ืออไม้อยู่วันยั่ำ มันทั้มีุ่าและสวยามสำหรับินยอเสมอ
วันนี้ินยอพึ่รู้สึยิ้มออไ้อย่าเ็มที่็อนนี้นี่แหละ
ินยอเลือที่ะเ็บบรรยาาศและอไม้พวนี้เอาไว้ผ่านเลนส์ล้อหลัโทรศัพท์อเา
เาั้ใถ่ายทุรูปออมาใหู้ีที่สุ…ในใอเามันรู้สึุ่มื้นึ้นเพราะเาไ้อยู่ับสิ่ที่เาอบ
แ่เาไม่รู้ัวหรอว่าที่เาั้ใถ่ายทุรูปให้ออมาสวยที่สุเพราะว่าอยาเอาไปให้ใรอีนูแล้วยิ้มออแบบเานั่นเอ
หลัาที่ินยอัารเ็บภาพอเหล่าอไม้หลับ้านเสร็แล้วพี่แมว็เินมาามเาทันที
เธอเินประอินยอไปลอทา้วยวามเป็นห่ว
แม้ินยอะปิเสธเธอ็ยัประอินยออยู่แบบนั้นนระทั่เ้าไปในบ้าน
“เธอมีอะไรัวลใหรือเปล่าาเล็
เธอุยับย่าไ้นะ” ทันทีที่ินยอนั่ลบนโฟาุย่า็ถามินยอออมาอย่าเป็นห่ว
เาสบาับุย่าแล้วไ้แ่ส่ยิ้มบาลับไปหาเธออย่าเหนื่อยหน่าย
“ิเรื่อแบอมเล็น้อยน่ะรับุย่า
แ่มันไม่น่าะมีอะไรหรอรับ” ินยออบลับเธอไป้วยเสียเรียบแล้วส่ายหัวไปมาราวับว่าเาำลัิไปเอ
“เธอไม่ไ้ิเล็น้อยแล้วาเล็
แววาอเธอั้แ่เ้ามันแสออมาัเนว่าเธอิมาเรื่ออเา…แล้วาให่ทำอะไรให้เธอไม่สบายใล่ะ” ุย่าพูออมาพร้อมับส่ายหัวอย่าเอือมระอา
ินยอไม่เยโหเธอไ้สัรั้…เ็ที่ื่อรนนี้ไม่เยปิบัอะไรไ้เลย
“ผมเป็นห่วเาน่ะรับ
ใอไม่่อยีั้แ่เ้า…แบอมไปบริษัทเพราะมีประุม่วน
แ่ผมรู้สึว่ามันไม่ใ่แ่นั้นรับุย่า
ผมว่าแบอม้อเอปัหาอะไรสัอย่าแน่นอน” เธอเห็นแววาที่แสนเ็บปวอหลานรัอเธอ็อไม่ไ้ที่ะลุไปนั่บนโฟาอินยอทันทีโยมีพี่แมวอย่วยประรอไว้้วย
“ไม่ว่ามันะเิเรื่ออะไรเิึ้น็าม
เธอ้ออยูแลและ่วยเหลือเานะาเล็…เธอับเาเป็นรอบรัวเียวันแล้ว
มีแ่เธอแล้ว็ลูเท่านั้นที่อยะเป็นแรใให้าให่ไ้ อเาถ้าหาเา้อารให้เธออ
ปลอบใเาถ้าหาเาเหนื่อยล้า…เธอ้อเป็นำลัที่ีให้นรัอเธอนะาเล็”
ุย่าอินยอเ้ามาสวมอเาเอาไว้ เธอพูออมา้วยเสียสั่นเรือ…มือเหี่ยวย่นลูบแผ่นหลัอินยออยู่แบบนั้น
“ผมพร้อมะอยู่้าแบอมเสมอรับุย่า
ไม่้อห่วนะรับ”
*
“อนแรานวันนี้ที่ไ้มายัไม่ทันเสร็ีนะเนี่ย
แ่พอไ้เห็น้อวามอนายัน็รีบทำแล้ว็ับรถไปรับนายที่บ้านุย่าเลย” แบอมพูึ้น้วยเสียร่าเริแม้เาะยืนหันหลัผั้าวผัที่ำลัส่ลิ่นหอมุยมายั่วน้ำลายอินยออยู่็าม
“นายนี่มันเวอร์ไ้ลอริๆเลยนะแบอม”
ินยอพูึ้น้วยวามบัน
เานั่เท้าาลบนโ๊ะอาหารเพื่อรอใรอีนเินมาเสิร์ฟ้าวผัที่ินยอบอว่าอยาทานเมื่อืนนี้…อนแรที่ินยอเห็นหน้าอแบอม็วนแบอมไปทาน้าวนอบ้านทันที
แ่แบอมไม่ยอม…เา้อารที่ะผั้าวผัให้ินยอทานเอับมือ
ินยอเถียอีนไม่ไ้เพราะแบอมรั้นับเามาในเรื่อนี้
ที่ินยอวนแบอมไปทาน้าวนอบ้าน็เพราะว่าแบอมูเหนื่อยว่าทุวันที่ผ่านมานเาเป็นห่ว
ลอทาที่เาและแบอมนั่รถลับบ้านมา้วยัน
แบอมไม่วนินยอุยเลยสัำเียว…มันแปลมานินยอเริ่มหวั่นใเล็น้อย
พอมาถึบ้านแบอม็ัารถอสูท ปลเน็ไท
เพื่อที่ะลมือผั้าวผัให้ินยอทานในทันที
รอยยิ้มที่สวนทาับแววา…อีแล้ว
“มาแล้วรับ ้าวผัปูอินยอ”
แบอมวาาน้าวผัสีสวยที่ส่ลิ่นหอมออมาเะมูินยอเ้าอย่าัรหน้านร่าโปร่ ่อนที่เาะวาานอเาลรฝั่ร้ามัน านั้นแบอมถึเินไปรินน้ำมาสอแ้วแล้วถึมานั่ลฝั่ร้ามินยอทันที
“วันนี้เป็นไบ้า
ไปอยู่บ้านุย่าสนุไหม” แบอมถามินยอออมา้วยท่าทีสุแสนะอารม์ี
มือหนาลุ้าวในานไปมาให้วามร้อนที่ลายเป็นไอระเหยอมันพวยพุ่ออมาทันที
“็ีแหละ
นอนูีรีส์ทั้วันเลยอะ ไม่มีอะไรทำ…อนลาวันว่าะออไปแ่ิ่ล้วยไม้
ุย่า็ห้ามันอี” ินยออบแบอมออมา้วยเสียเรียบ
แ่แบอมถึับเลิิ้วึ้น้วยวามสสัยทันที
“ีรีส์เหรอ
นายเนี่ยนะูีรีส์” แบอมเอียอไปมาแล้วถามินยอออไปอย่าไม่เื่อหูัวเอับสิ่ที่เาไ้ยิน
ินยอ็ไ้แ่พยัหน้าอบเาออมาแบบนั้น…แบอมเลยระุยิ้มออมาแทน
“เหามั้
ปิ็ูับนายทุอาทิย์…แ่วันนี้นายไม่อยู่เลยลอูนเียวู”
ินยอะัมือที่ำลัะั้าวผัปูเ้าปาเอาไว้
่อนะพูออมา้วยเสียเรียบ…แบอมเลยะัมือามินยอเ่นัน
“อโทษทีนะินยอ
พอีวันนี้มัน่วนมาริๆเลยไม่ไ้หยุ ไว้พรุ่นี้เรา่อยู้วยันเนอะ…มีเรื่อใหม่้วย” แบอมอบลับินยอออมา้วยเสียแผ่ว
แววาอแบอมูเศร้าลนินยอไม่ล้าสบาเลยสันิ
“มีอะไรเิึ้นหรือเปล่าแบอม…บอันไ้นะ อย่าเ็บ…”
“ิน้าว่อเถอะินยอ
เี๋ยวมันะเย็นหมนะ” ยัไม่ทันทีินยอะพูบแบอม็พูแทรเาึ้นมา…ินยอมออีน้วยแววาไม่เ้าใอะไรทั้สิ้น
แบอมไม่มอหน้าอสันิเียวเอา…บทสนทนาบนโ๊ะอาหารึหายลับไปนอาหารในานพร่อไปนหม
มีแ่วามรู้สึอึอัเิึ้นอย่าที่ไม่เยเป็นมา่อน
*
อนนี้แบอมำลัยืนแ่ัวอยู่หน้าระ
ส่วนินยอ็ำลัยืนื่มนมอยู่รโ๊ะเียนหนัสือ…่อให้แบอมเหนื่อยนาไหนเา็ไม่เยละเลยหน้าทีู่แลินยออเาเลยสัรั้
ินยอที่ยืนมอแผ่นหลัอแบอมอยู่แบบนั้น็ไ้แ่ิววนอยู่แ่ับเรื่อเิม
“แบอม…ถามอะไรหน่อยสิ อนนี้ันเป็นอะไรสำหรับนายเหรอ…อยู่ในสถานะอนายัน…บอันหน่อย” ินยอถามแบอมออมา้วยเสียเรียบ
เาวาแ้วลบนโ๊ะทันทีที่เาื่มนมในแ้วนั้นหมเลี้ย
“นายเป็นนสำัอัน
ถ้าหาสถานะ็ือนที่ันอบแหละ” แบอมที่ำลัหวีผมอยู่ถึับะัมือเอาไว้
เาเหลียวหลัเพื่อแอบมอินยอเล็น้อย ่อนที่ะหันลับไปส่อระแบบเิม…แล้วถึอบออไป้วยเสียเรียบ
“แ่สำหรับัน…นายือนในรอบรัวนะแบอม มีอะไรเราวรุยันนะรู้ไหม…เพราะอนนี้รอบรัวอเรามีแ่นาย ัน แล้ว็ลูนะแบอม” ินยอพยายามสูหายใเาลึๆ่อนที่ะเริ่มเปิประเ็นึ้น
แบอมไ้ยินันั้นถึเผลอลอบลืนน้ำลายลออย่าทันที
“อย่าเ็บมันเอาไว้นเียวเลยนะ
เรา้อ่วยันแบ่เบาสิแบอม…ในอนาันว่าัน้อรันแบบนายอย่าแน่นอน
อนนี้เรา็วรที่ะร่วมสุร่วมทุ์ันไม่ใ่เหรอ” ินยอพูออไปโยพยายามไม่ให้เสียอเาสั่นไหว…เาเินอายที่้อพูวามริเรื่อที่เารู้สึออไป
แ่เาลัวว่าแบอมะ้อเ็บปวอยู่นเียวมาว่า
“ันเสียใว่ะินยอ…วันนี้อลเลั่นอไม้อนายโนสั่ะัไว้” แบอมถอนหายใออมาอย่าแรนินยอรับรู้ไ้ถึวามอึอั
มือหนาเอื้อมเอาหวีในมือวาลบนโ๊ะ้าๆเา ่อนะพูออมา้วยเสียแผ่ว…ินยอรู้สึใหายและใเล็น้อยที่ไ้ยินแบบนั้น
“มีนในเอา้นแบบออลเลั่นนี้ไปายให้บริษัทอื่นแล้วบริษัทนั้นมัน็ปล่อยอลเลั่นใหม่ที่เหมือนับเราเมื่อเ้านี้เอ…ทั้ๆที่เราะปล่อยอเราเย็นวันนี้แล้วนะินยอ” เสียอแบอมสั่นเรือนินยอแทบทนฟัไม่ไ้…เาไม่เยเห็นแบอมเ็บปวนานี้
“แบอม…อยาอันไหม” ินยอถามแบอมออไป้วยหัวใที่สั่นไหว
แ่ร่าสูที่ยืนหันหลัให้เาถึับส่ายหัวไปมาทันที
ินยอรู้ีว่าแบอมเป็นนแบบไหน…แม้แบอมะอบแล้อเา
แ่เวลาที่แบอมเสียใหรือเ็บปวเาไม่อยาให้นอื่น้อมารับรู้ทั้นั้น
“ินยอ…ันไม่…”
“ถ้าะอ็เินมา
ไม่้อพูเยอะหรอหน่า” ินยอรีบพูแทรอีนึ้นมาทันที้วยน้ำเสียบัน
แ่แบอมลับไม่เลื่อนไหวใๆทั้สิ้น ินยอเลยัสินใทำอย่าอื่นแทนารเรียให้อีนเ้ามาอยู่ในอ้อมออเา
“ไม่เป็นไรนะแบอม
ไม่ว่านายะรู้สึแย่นาไหนัน็ะอยู่รนี้” ินยออแบอมา้านหลัแล้วระิบที่้าใบหูอีนอย่าแผ่วเบา
แบอมถึับรีบหันัวลับมาอินยออบทันที…เาบหน้าลบนบ่าอินยอทันที
“ทำไม ฮึ. ทำไมันถึ้อเออะไรแบบนี้วะ ฮึ.ๆ” แบอมถึับปล่อยโฮออมาอย่าห้ามไม่อยู่
ินยอรู้สึโหวในใอเาอย่าห้ามไม่ไ้…มือเรียวอินยอลูบแผ่นหลัอแบอมเพื่อปลอบโยนให้แบอมรู้สึีึ้น
“ไม่เป็นไรนะแบอม
พรุ่นี้ทุอย่ามัน้อีึ้น” ินยออปลอบอีนไม่ยอมห่า…เายืนให้แบอมอเาอยู่แบบนั้น
เายินีที่ะให้แบอมพัพิไหล่อเาไ้เสมอ
ทุำที่ินยอพูมันเป็นเรื่อริทั้สิ้น
“อโทษนะ ฮึ. อโทษที่ทำให้ผิหวั” แบอมร้อไห้สะอึสะอื้นนินยอสสารับใ
มือเรียวลูบลุ่มผมนุ่มอแบอมอย่าเบามือ
่อนที่ินยอะูบลบนมับอแบอมอย่าแผ่วเบา
“ันภูมิในใัวอนายเสมอนะแบอม
อย่าร้อไห้เลยนะ…นายเป็นนีแบอม ไม่มีใรทำอะไรนายไ้หรอ
เื่อันนะ” ินยอพูออมา้วยน้ำเสียหนัแน่นที่้าหูอแบอม
่อนที่เาะบไหล่หนาอแบอมสอสามทีเพื่อให้ำลัใ
“นายะอยู่ับัน…ลอไปไ้ไหม”
“ันะอยู่ับนายลอไปแบอม…เราเป็นรอบรัวเียวันแล้วันั้น ันะไม่มีวันทิ้ให้นอัน้อเ็บปว
อย่าร้อไห้เลยนะแบอม…”
*
“(รับ
ผมรบวนส่อีเมล์ให้ผมภายในวันพรุ่นี้นะรับ…อลเลั่นอแบอมมันะไม่สูเปล่าแน่นอน
อบุรับ)” ินยอที่เ้าไปุยโทรศัพท์ในห้อน้ำับเลาอแบอม้วยหน้าาเร่เรียัสายและเินออมาาห้อน้ำทันที
พอเานอนลบนเียนุ่ม็โนนที่นอนหลับสนิทอยู่้าน้าึเ้าไปอเอาไว้ทันที…อนแรเานึว่าแบอมื่นเพราะเา แ่เปล่าเลย…แบอมยัหลับอยู่แบบนั้น
ินยอที่นอนอยู่ในอ้อมออุ่น็ไ้แ่มอหน้าอีนในวามมื
เปลือาและมูอแบอมแ่ำไป้วยพิษอน้ำา…ินยอยอมรับว่าเ็บปวที่เห็นแบอมร้อไห้แบบนี้ นิ้วเรียวเลี่ยแ้มใสอแบอมอย่าแผ่วเบา้วยวามสสาร
่อนที่ินยอะริมฝีปาลไปบนแ้มนิ่มอนที่หลับสนิทอย่าแผ่วเบา
“พรุ่นี้นายะยิ้มออ…เื่อันนะ ฝันีแบอม” ินยอระิบเสียแผ่วับแบอมแม้อีนะไม่รับรู้แล้ว็าม
เาไม่มีวันยอมให้ใรมาทำนในรอบรัวอเา้อเ็บปวแน่นอน
แถมอลเลั่นนั้นินยอ็มีส่วน้วยมาว่ารึ่…ถ้าใรอยาะลอี็้อเอันหน่อย
#ลูพ่อสอบน
ความคิดเห็น