[จบ]CRAZYHOLIC | ปืนใหญ่ใต้ขอบฟ้า [SOHOT SM]

ลำดับตอนที่ #6 : CRAZY 04 #ความฝัน [เรียกเลือดเบาๆ]

CRAZY 04 #ความฝัน

ใบหน้าฉันร้อนลวกราวกับลาวายามสบเข้ากับดวงตาคมเข้มที่เวลานี้ทอประกายร้อนแรงสะท้อนกับแสงไฟยามค่ำคืน สายลมเย็นสบายพลิ้วกระทบข้างแก้มไม่ได้ช่วยลดอุณหภูมิรอบกายให้ลดลงเลยสักนิด

“สกปรก” ฉันด่าหนึ่งคำพลางดึงมือกลับ ปลายนิ้วยังสัมผัสถึงความกรุ่นร้อนเจือจางและความเปียกชื้นเล็กน้อย ฉันเช็ดคราบน้ำลายหมาบ้ากับเสื้อตรงหน้าอกปืนใหญ่ ซึ่งเขาก็ยอมยืนนิ่งให้ฉันเช็ดดี ๆ ไม่มีปัดป้อง แต่สายตานี่จ้องกันไม่เลิก ไม่รู้ว่าหน้าฉันมันมีอะไรติดนักหนา

พอเช็ดนิ้วเสร็จฉันก็หมุนตัวเดินกลับเข้ามาในห้อง ปืนใหญ่เดินตามหลังเข้ามา

“จะกลับแล้ว?”

ฉันหยุดชะงักเท้า หันกลับมามองเขาด้วยสายตาเนือย ๆ เล็กน้อย

“อือ ง่วงแล้ว มึนหัวด้วย”

ปืนใหญ่ขยับมายืนใกล้กัน เขาก้มใบหน้าหล่อ ๆ เข้ามาใกล้ ฉันจ้องตากับเขานิ่ง ไม่ได้หลบเลี่ยงหรือเบี่ยงหลบอะไร เพราะคิดว่าเขาคงไม่ทำอะไรแปลก ๆ กับฉันหรอก

“ผีขี้เมา”

นั่นปากเรอะ?

“ไม่เมา ถ้าเมาคงมาไม่ถึงนี่หรอก” ฉันผลักไหล่เขาออกแล้วเดินมาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา หยิบหมอนมากอดพลางหลับตาเอนกายพิงพนักด้านหลัง ผ่านไปไม่ถึงนาทีรู้สึกถึงแรงยวบด้านข้าง ไม่ต้องลืมตาก็รู้ว่าเป็นปืนใหญ่ที่มานั่งข้างกัน “ดึกแล้ว ขอนอนนี่ได้ป่ะ”

“พรุ่งนี้มีเรียนกี่โมง” เสียงทุ้มดังขึ้นข้างหู ลมหายใจร้อนกรุ่นพ่นรดข้างแก้ม แสดงว่าเขาอยู่ใกล้ฉันมาก เผลอ ๆ อาจยื่นหน้าเข้ามาจ้องกันอยู่ด้วยซ้ำ งั้นไม่ลืมตาดีกว่า ไม่อยากสบตากับดวงตาคมกริบคู่นั้นแล้ว

“บ่ายอ่ะ” ฉันพลิกตัวหันหนีลมหายใจกรุ่นร้อนนั้นอย่างเนียน ๆ แสร้งทำเป็นหลับไปซะเลย เขาจะได้เลิกวุ่นวายกับฉัน ตอนนี้ฉันง่วงมาก ไม่พร้อมจะสู้รบกับเขาแล้ว

“ไปนอนในห้อง ตรงนี้หนาว เดี๋ยวป่วย” ปืนใหญ่รั้งแขนฉันให้พลิกตัวกลับไปหา ฉันจึงลืมตาขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์เล็กน้อย ก่อนจะชะงักนิ่งเมื่อระยะห่างระหว่างใบหน้าของเราสองคนมันอยู่ใกล้กันจนเกินพอดี

….

เกิดเดดแอร์ชั่วขณะ ต่างฝ่ายต่างเงียบงัน เพียงจ้องตากันนิ่ง ฉันได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นผิดจังหวะ แววตาของปืนใหญ่ลึกล้ำเกินไป มันดำมืดซะจนฉันไม่กล้าคาดเดาความคิดของเขาเลย ชั่ววินาทีนั้นราวกับมีแรงดึงดูดบางอย่างดึงใบหน้าหล่อแสนร้ายกาจเข้ามาใกล้จนริมฝีปากเราสองคนเกือบสัมผัสกัน แต่ฉันเบี่ยงหน้าหนีก่อน ริมฝีปากกรุ่นร้อนจึงเฉียดผิวแก้มของฉันแทน

อันตราย… นี่มันอันตรายเกินไปแล้ว!

พรึ่บ

“ฉะ ฉันว่าฉันกลับห้องดีกว่า” ฉันลุกขึ้นพรวด อาการงัวเงียเมื่อครู่หายเป็นปลิดทิ้งเลย กริ่งในหัวมันกรีดร้องแจ้งเตือนถึงอันตรายบางอย่าง หากว่าฉันยังอยู่ที่นี่ต่ออีกสักวินาทีมันอาจจะเกิดเรื่องที่ไม่สามารถหวนคืนก็เป็นได้

ปืนใหญ่อันตรายเกินไป… หากอยู่ใกล้เขาแบบไม่ระวังอาจโดนขย้ำตายเอาได้ง่าย ๆ

“ไม่ต้อง นอนที่นี่แหละ” มือหนากระชากข้อมือฉันให้นั่งลงที่เดิม ฉันทำท่าจะขัดขืน แต่พอเห็นสายตาน่ากลัวนั่นก็ยอมนั่งอย่างว่าง่าย “ไปอาบน้ำแล้วก็นอนในห้องซะ เสื้อผ้าสำรองของเธอแขวนอยู่ในตู้ หยิบมาใช้ได้เลย”

พูดถึงเสื้อผ้าสำรอง ทำให้ฉันนึกถึงเหตุการณ์ครั้งล่าสุดที่มานอนค้างคอนโดปืนใหญ่ได้ ตอนนั้นฝนตกหนักมาก ปืนใหญ่ไม่ยอมให้ฉันกลับเหมือนกับวันนี้เลย เขาบังคับให้ฉันค้างที่นี่ พอรุ่งเช้าก็มีเสื้อผ้าชุดใหม่แขวนไว้ที่หน้าประตูแล้ว เขาเป็นคนไปซื้อมาให้ แต่ที่น่าตกใจคือไซซ์มันพอดีตัวฉันเป๊ะเลย แม้กระทั่งชุดชั้นใน คิดแล้วก็น่าอาย… เชื่อฉันหรือยังว่าเขามันอันตรายแค่ไหน

“อะไร? ไม่ให้กลับก็คือไม่ให้กลับไง” พอเห็นว่าฉันมองเขานานไปหน่อย เขาก็ทำตัวเผด็จการใส่ แถมยังลากฉันมาที่ห้องนอนแล้วผลักเข้าไป การกระทำไร้ความอ่อนโยนที่สุด ไม่เคยทะนุถนอมฉันเลยให้ตายเหอะ

“เออ ๆ รู้แล้วน่า จะลากทำไมเนี่ย”

“รู้แล้วก็ทำ อย่ามานิ่ง ไม่ชอบ”

“ฉันก็ไม่ชอบให้แกใช้กำลังเหมือนกันแหละปืน” ฉันตอกกลับเข้าให้

ปืนใหญ่ชะงักเล็กน้อย แววตาคมกริบแฝงประกายวาววับ คิ้วเข้มเลิกขึ้นอย่างยียวน “มาเป็นเมียดิ เดี๋ยวอ่อนโยนด้วยเลย”

“พูดบ้า ๆ” ฉันกลอกตาก่อนจับบานประตูปิดใส่หน้าเขาดังปัง

ปืนใหญ่ชอบเป็นแบบนี้แหละ มักพูดจาให้คนอื่นเข้าใจผิดเสมอ แต่ฉันไม่หลงกลหรอก คบกันมาตั้งสิบห้าปี มันเป็นยิ่งกว่าเพื่อน ยิ่งกว่าพี่น้องกันไปแล้ว ฉันไม่คิดจะเปลี่ยนสถานะพวกเขาหรอกนะ เพราะที่เป็นอยู่มันก็ดีอยู่แล้ว

อีกอย่างพวกเขาเองก็ไม่ได้คิดอะไรลึกซึ้งกับฉันหรอก ต่างคนต่างก็มีผู้หญิงในสต๊อกมารอให้เลือกเพียบอยู่แล้ว โดยเฉพาะเกาทัณฑ์ ขนาดคมดาบที่ลุคดูผู้ใหญ่แบบนั้นยังไม่เคยขาดผู้หญิงเลยเถอะ ปืนใหญ่ยิ่งไม่ต้องพูดถึง เขาเนี่ยตัวกินจุที่สุดในบรรดาสามแฝดเลยมั้ง

หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ฉันปีนขึ้นบนเตียงด้วยสภาพพลังงานเป็นศูนย์ ร่างกายทั้งเหนื่อยล้า ทั้งอ่อนเพลียจนแทบหลับไปทันทีที่หัวถึงหมอน

และในชั่วขณะที่กำลังเคลิ้มหลับ ใบหูได้ยินเสียงประตูเปิดปิดเบา ๆ ก่อนที่นอนข้างกายจะยวบลงพร้อมกับไออุ่นบางอย่างขยับเข้ามาแนบชิดแผ่นหลัง ฉันสะลึมสะลือครึ่งหลับครึ่งตื่นราวกับอยู่ในภวังค์ความฝัน

“อืม…” กลีบปากถูกบางอย่างขบเม้มเบา ๆ ก่อนสิ่งนั้นจะค่อย ๆ คืบคลานเข้ามาในโพรงปากของฉัน สัมผัสลื่นไหลร้อนรุ่มเกี่ยวตวัดปลายลิ้นฉันอย่างช้า ๆ ฉันหอบหายใจพลางอ้าปากกว้างขึ้นเพื่อคลายความอึดอัด สัมผัสนั้นเริ่มรุกรานล้ำลึก ฉันครางฮือด้วยความรำคาญแต่ก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

กลิ่นวิสกี้รสชาติหวานติดพันปลายลิ้นมอมเมาสตินึกคิดของฉันมากกว่าเดิม ริมฝีปากถูกดูดดึงเกี่ยวกระหวัดอยู่นานสองนานจนหัวสมองฉันพร่าเบลอล่องลอยเคว้งคว้างภายในห้วงแห่งฝัน

สัมผัสร้อนรุ่มค่อย ๆ เคลื่อนจากริมฝีปากไล้ไปตามพวงแก้ม ลำคอ และเนินอก แรงขบเม้มหนัก ๆ ทำให้ร่างของฉันแอ่นรับตามสัญชาตญาณ

“อื้อ…” ความเย็นเยียบกระทบหน้าท้องแบนราบจนต้องห่อตัวหนี เสื้อที่สวมอยู่ถูกถลกขึ้นก่อนจะแทนที่ด้วยความกรุ่นร้อนบางอย่างทาบทับลงมา ฉันขยับกายดิ้นหนีเล็กน้อย เปลือกตายังคงหนักอึ้ง ไม่ยอมตื่นจากความฝันแสนหวาน ปล่อยให้ร่างกายถูกดูดดึงและลูบไล้ไม่หยุด

ร่างกายเล็กสั่นสะท้านยามยอดทรวงถูกดูดกลืนพลางสลับดุนดันหนัก ๆ ความรู้สึกแปลกใหม่แล่นพล่านไปทั่วท้องน้อย คิ้วเรียวเริ่มขมวดมุ่นบิดงอตัวหลบหนีความวาบหวามที่โหมกระหน่ำเข้ามา

“อ่า… อ๊ะ” เสียงหวานครางสั่น ก่อนสะดุ้งลืมตาตื่นเมื่อร่างกายส่วนล่างถูกบางสิ่งบางอย่างลูบไล้หยอกล้อและพยายามจะกดลึกแทรกเข้ามา

…..

ดวงตาสวยเฉี่ยวจ้องมองเพดานสีขาวอย่างเหม่อลอยเล็กน้อย หัวสมองมันหมุนติ้วไปหมด ราวกับมีโรลเลอร์โคสเตอร์อยู่ในหัว ทุกอย่างมันตีรวนสับสนและรู้สึกเหนื่อย ร่างกายร้อนรุ่มตั้งแต่ศีรษะจรดปลายนิ้วอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“แฮ่ก…” ได้ยินเสียงตัวเองหอบหายใจหนัก ๆ มันเหนื่อยราวกับวิ่งร้อยเมตรมาก็ไม่ปาน หัวใจยังเต้นระรัวราวกับมีกลองสะบัดชัยอยู่ในนั้น

ให้ตายสิ… นั่นมันเป็นความฝันอะไรกัน…

ทว่า… ฉันครุ่นคิดได้ไม่ถึงเสี้ยววินาที ท่ามกลางความมืดสลัวภายในห้อง ฉันเห็นดวงตาวาววับของใครคนหนึ่งกำลังจ้องมองมา เงาร่างสูงใหญ่นั้นกำลังคร่อมทับอยู่บนตัวฉัน

และเรา… อยู่ใกล้กันมาก!

++++++++

งุ้ยยยยแม่! เรียกเลือดกันตั้งแต่ต้นเรื่องเลยยย ยัยฟ้าจะโดนลักหลับแล้วค่าาาาาา

ฝากแท๊ก #เพื่อนเล่นจะเล่นเพื่อน ทวีตกันรัวๆ ได้เลยค่าาาาา ทวีตไรท์ @Pankaow1009

อ่านกันแล้วช่วยกันคอมเม้นท์หน่อยนะคะที่รัก ขอฮีลใจจากทุกคนหน่อยค่าาา