คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : EP.03 #ไม่ยินดี
EP.03 #ไม่ยินดี
ไร้ซึ่งคำตอบรับและการตอบสนองจากคนถูกถาม ร๊อคอดไม่ได้ที่จะหยิบหมอนปาใส่อย่างนึกหมั่นไส้ในท่าทีเย็นชาของน้องชายคนรองที่มักแสดงออกมาทุกครั้งเวลาพูดถึงเธอคนนั้น
‘แกนะแก ทำไมยัยตัวแสบถึงเลือกเป็นเจ้าสาวคนอย่างแกนะเจ้าไรม์ น่าหมั่นไส้จริง ๆ’
‘นั่นน่ะสิ อุตส่าห์คิดว่าถ้ายัยนั่นโตขึ้นแล้วจะเปลี่ยนความคิดบ้าง แต่หวยก็ยังมาออกที่พี่รองอยู่ดี น่าหงุดหงิดชะมัด เหอะ ๆ’
ในขณะที่สองพี่น้องได้แต่บ่นอย่างเจ็บใจปนอิจฉา ‘ไรม์’ ลูกชายคนกลางของบ้านกิตติโสภณคนที่กำลังถูกพี่น้องอิจฉาตาร้อนกลับลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าเรียบตึง รังสีเย็นชาแผ่ซ่านออกมาจากร่างสูงประกอบกับน้ำเสียงเย็นเหยียบยามเอื้อนเอ่ย
‘ก็แค่เด็กเอาแต่ใจ อยากได้ก็เอาไปสิ’
‘โอ๊ะ… ไอ้หมอนี่… มันน่าหมั่นไส้จริง ๆ เว้ย!’ ร๊อคตะโกนไล่หลังน้องชายคนรองที่เดินขึ้นบันไดบ้านไปแล้ว ขณะที่แรมพ์ได้แต่ชี้นิ้วใส่เขาแล้วอ้าปากพะงาบ ๆ
‘อ๊าก! น่าเจ็บใจสุด ๆ!’
‘เดือนหน้าลูกสาวแม่จะกลับเมืองไทยแล้ว หวังว่าลูก ๆ ทุกคนจะให้การต้อนรับน้องอย่างดีและอบอุ่นนะ’ ขณะสมาชิกทุกคนในบ้านกิตติโสภณกำลังร่วมรับประทานอาหารเย็นด้วยกัน นายหญิงของบ้านกล่าวขึ้นด้วยเสียงดังฟังชัด ดวงตาสวยคมเฉี่ยวทว่าแฝงไปด้วยอำนาจปราดมองลูกชายทั้งสามทีละคนก่อนหยุดลงที่ลูกชายคนกลาง ‘โดยเฉพาะลูกนะไรม์ หลังจากน้องกลับมาหนึ่งเดือนเราจะจัดพิธีแต่งงานให้พวกลูก’
เคร้ง!
‘แค่ก ๆ / แค่ก ๆ’ สองพี่น้องลูกคนโตและลูกคนเล็กพากันสำลักอย่างพร้อมเพรียงกัน ขณะที่ลูกคนกลางชะงักค้างไปแล้ว ดวงตาที่เคยราบเรียบมีแววคุกรุ่นขึ้นมายามจับจ้องผู้เป็นแม่
‘หมายความว่ายังไงฮะ แต่งงานงั้นเหรอ?’
‘ใช่ มันคือสิ่งที่ถูกกำหนดไว้ตั้งสิบกว่าปีแล้วนี่ ลูกก็รับรู้อยู่แล้ว’ นารินตักอาหารทานราวกับเรื่องที่กำลังพูดคุยกันอยู่ขณะนี้เป็นเพียงเรื่องของดินฟ้าอากาศ โดยไม่ได้สังเกตเห็นสีหน้าอันหลากหลายอารมณ์ของสมาชิกครอบครัวที่ร่วมโต๊ะแต่ละคน
ร๊อคถึงกลับลอบกลืนน้ำลายลงคอช้า ๆ ยามมองรังสีเย็นยะเยือกแผ่ออกมาจากตัวของน้องชายคนรองตัดกับสายตาคุกรุ่นร้อนแรงที่แทบจะแผดเผาจานอาหารตรงหน้าให้เละเป็นจุณ
แรมพ์กำช้อนในมือแน่น เขาเม้มปากอย่างพยายามระงับความรู้สึกหงุดหงิดในใจ แน่นอนว่าเขาไม่ได้รู้สึกยินดีกับการแต่งงานครั้งนี้ของพี่ชายคนรองเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะเขารู้ดีว่าถ้าหากทั้งสองคนแต่งงานกันไปแล้วคนที่จะทุกข์ใจมากที่สุดไม่ใช่พี่รอง แต่เป็นเธอคนนั้น…
ส่วนคุณภาคภูมิผู้เป็นนายใหญ่ของบ้านทำเพียงนั่งนิ่งฟังบทสนทนาของภรรยาและลูกชายอย่างเป็นกลาง ไม่ว่าการตัดสินใจของทั้งสองฝ่ายจะเป็นอย่างไร เขาจะเป็นคนพิจารณาให้อีกทีหนึ่ง
‘แต่เธอยังเด็กเกินไปนะฮะ’ ไรม์แย้งเสียงเรียบ พยายามควบคุมสีหน้าให้นิ่งที่สุดทั้งที่ภายในใจมันร้อนอย่างกับไฟ
‘น้องจบไฮสคูลแล้วและจะย้ายมาเรียนมหาลัยที่เดียวกับลูก ทางคุณพิพิธต้องการให้น้องแต่งงานกับลูกทันทีเพื่อให้ลูกคอยดูแลน้อง จนกว่าลูกจะเรียนจบและรับช่วงต่อบริษัทของท่านในฐานะลูกเขย เมื่อถึงตอนนั้นลูกกับน้องต้องย้ายไปนิวยอร์คถาวร’
การวางแผนชีวิตเป็นฉาก ๆ รวมไปถึงอนาคตที่เขาไม่สามารถเลือกอะไรได้เลย ทำให้ไรม์กำมือแน่น เขาเกือบจะระเบิดมันออกมาถ้าไม่ติดมือหนาที่แตะแขนเขาเบา ๆ เป็นเชิงเตือนสติ
ร๊อคเข้าใจอารมณ์ของน้องรองตอนนี้ดี ไรม์อึดอัดกับการถูกควบคุมมานานนับสิบกว่าปีแล้ว มันคงไม่ดีแน่ถ้าเขาระเบิดทุกอย่างออกมาตอนนี้ พ่อแม่ของพวกเขาดูภายนอกแล้วเหมือนพ่อแม่ที่ใจดีและรักลูกเหมือนครอบครัวอื่นปกติทั่วไป แต่ลึก ๆ แล้วพวกท่านแฝงความเผด็จการ หรือถ้าเรียกแบบดี ๆ ก็คือความห่วงใยเกินขอบเขตจนกลายเป็นการก้าวก่ายความส่วนตัวของลูก ๆ
สำหรับร๊อคกับแรมพ์ แม้พ่อแม่จะตามใจและให้อิสระอยู่บ้าง แต่ก็ยังคงถูกควบคุมให้อยู่ในสายตาตลอด แต่ไม่เท่ากับไรม์ สำหรับไรม์ที่ถูกเลือกให้เป็นว่าที่เจ้าบ่าวตั้งแต่เด็ก เขามีฐานะเป็นว่าที่ลูกเขยและผู้สืบทอดธุรกิจหมื่นล้านของฝ่ายพ่อตา การจะทำตัวเหลวไหลให้เสื่อมเสียชื่อเสียงในภายภาคหน้าจึงเป็นเรื่องต้องห้ามอย่างมาก ชีวิตเขาจึงถูกลิดรอนอิสระและถูกควบคุมมาโดยตลอด
และนั่นคือเหตุผลว่าทำไมเขาถึงกลายเป็นคนเย็นชาแบบนี้
‘เอาเป็นว่าอีกสองเดือนข้างหน้า ลูกเตรียมตัวเข้าพิธีแต่งงานได้เลย ไม่ต้องห่วง แม่จะจัดการทุกอย่างให้เอง’ นารินจิบน้ำพลางเช็ดปากเบา ๆ ดวงตาคมสวยเลื่อนมองลูกชายคนกลางด้วยแววตาแฝงความกดดัน ‘ลูกรู้ใช่ไหมว่าควรทำตัวยังไง’
‘...’
‘แล้วเดือนหน้าอย่าลืมรอต้อนรับลูกสาวสุดที่รักของแม่ด้วยล่ะ แม่คิดถึงน้องฟองจะแย่อยู่แล้ว’ รอยยิ้มเต็มดวงตาเผยขึ้นทุกครั้งที่พูดถึง ‘ลูกสาว’ ของเธอ ทุกคนรู้ดีว่านารินอยากมีลูกสาวมาก จึงไม่แปลกที่นารินจะแสดงออกอย่างมีความสุขเพียงเพราะการกลับมาของลูกสาวสุดที่รักของเธอ
อองฟอง… เด็กสาวผู้เป็นที่รักของทุกคนในบ้านกิตติโสภณ…
แต่ไม่ใช่สำหรับไรม์…
สำหรับเขา… เธอคนนั้นเปรียบดั่งโซ่ที่พันธนาการอิสรภาพเขามาตลอดเวลาสิบกว่าปี!
ความคิดเห็น