คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : MAD HEART : CHAPTER 1 [100%]
ในเมื่อิะสาน่อ็้อมีเบอร์อเธอ
“เอาเบอร์มือถือมา” ผมยื่นโทรศัพท์มือถือไปให้ละเว
เธอเหลือบมอ้วยหาา่อนะออแล้วเิหน้าไปมอนอหน้า่า ผมระามือเธอแรๆ
แล้วบออย่าเอาแ่ใ “เอาเบอร์มือถือเธอมา!”
“นายทำให้ันลัวนะ!” ละเวะอใส่หน้าผมแล้วระาโทรศัพท์มือถือไปิ้มๆ อย่าแรนลัวนิ้วะหัแล้วยัใส่มือผม
ใบหน้าบูบึ้ไม่ไ้ทำให้หน้าสวยๆ ี้เหร่เลยแม้แ่น้อย “เอ้า! ะเอาไปนอนอฝันหวานทั้ืน็เิ! ามสบาย!”
“ฝันร้าย”
“วะ...ว่าไนะ” เธอหันมามออึ้ๆ ผมเป็นพวอบทำลายวามมั่นใอนอื่นะ้วยสิ
ผมัารโทรออ ินะแ่ไม่ไ้ยินเสียแถวนี้เลย
“ไม่ใ่เบอร์เธอนี่”
“ันไม่ไ้เอามือถือมา สสัยลืมไว้ที่ถุเสื้อผ้า” เธอบอ
ผมำลัะวาแ่ปลายสาย็มีนรับะ่อน
[ฮัลโหลสวัสี่ะ]
ะพูเยอะเพื่อ
“นั่นใร” ผมถามปลายสาย้วยน้ำเสียุาม
ละเวเบิาว้าเพราะใที่มีนรับสาย เธอทำท่าะเ้ามาแย่โทรศัพท์มือถือแ่ผมใ้มือันไหล่เธอไว้ให้อยู่ห่าๆ
อย่ามาุิับผมนะ อารม์ำลัไม่ีอยู่้วย
[นายเป็นใร?
โทรมาแล้วถามแบบนี้เหรอ]
“เธอไม่ใ่ละเว” ผมเหลือบมอน้าาย
[อ้อ! นายโทรหาละเวสินะ โทรศัพท์ละเวอยู่ับันแ่ละเวไม่อยู่
โนลาไปไหน็ไม่รู้ นี่ัน็ำลัะออไปาม ว่าแ่นายเป็นใร?]
“า ไม่้อามหาละเวแล้วนะ เธอลับพร้อมัน” ผมบอแล้วัสายทิ้ไป
ละเวมอมา้วยสายาไม่พอใแ่ผมเลือที่ะเมินเยแล้วบอนับให้ไปส่ที่บ้านพัอเธอ
เรือนาหลอะไรนั่น
“ันยัไม่อยาลับบ้าน ถ้านายอยาลับไปูนมนอนเป็นเ็อนามัย็เินเียวเลย”
“พอีไม่มีนมใหู้” ผมบอแล้วเลื่อนสายาล่ำ
เรื่อวนประสาท็ไม่แพ้ใรนะ ละเวมอาม่อนะรีบเอามือปิส่วนน่ามอไว้แล้วโวยวายเสียันผมลัวว่านับะรำาแล้วโยนเราสอนลลาทา
ทีอนเ้นน่ะไม่ห่วหรอสภาพนมแทบะหลุ
“ไอ้ทะลึ่!!!”
“เลือเอาว่าะลับเรือนาหลผีสินั่น หรือะลับบ้านัน”
“บ้านรวมนทุเรศๆ น่ะนะ ไม่เอา้วยหรอ”
ผมิ้วระุสอสามที แม้ะเพิ่เ้ามาอยู่แ่โนเหมารวมแบบนี้็รู้สึไม่ีนะรับผม
ถึแม้บ้านผมะมีประธานบ้านเพี้ยนๆ แ่นั่น็เฮียผมนะ
“ั้น็ลับบ้านเธอ”
“นายะมายุ่อะไรับันนัหนาฮะ!!!” ูเหมือนละเวะหมวามอทนแล้ว
เธอะอใส่ผมอย่าหัวเสีย ผมเหยียยิ้ม
“ว่าที่ผัว... ยุ่ไ้ไหม”
เธอเบิาว้า เวลาผมะรุเอา้าทั้โลมาุ็ไม่อยู่นะะบอให้
“ะบ้าหรือไ นายนี่พูไม่รู้เรื่อ”
“็ันอบเธอ ไม่ให้เป็นผัว็ะเป็น”
“นายมันหน้า้าน ันบอให้เลิยุ่็ยัามื้ออยู่ไ้
ประสาทลับหรือไ นไม่อบน่ะ” ละเว้อผมอย่าิั แ่นอย่าผมหรือะรู้สึ
ไม่แม้แ่ะัน ผมนั่เอนายสบายๆ แล้วรียิ้มร้ายา
“แ่ันอบเธอว่ะ”
“โอ๊ย!!!
นายนี่นะ ันแ่ว่านายสอปีเลยนะ” ละเวท่าทาหัวเสียไม่น้อยที่ไม่สามารถวบุมสถานาร์ไ้
“สาม” ละเวทำหน้าๆ “ันเิอีปี อายุสิบแป”
“เออ! สาม!
พี่นายนะ อย่ามาปีนเลียว”
“็ันอบ”
“หยุพูไ้แล้ว!”
“ันอบเธอ”
ละเวลอามอบนแล้วยมือึ้นยุ้มหัวเหมือนนำลัะเป็นบ้า
“โอ๊ย!
ันะบ้าาย มีนประสาทอย่านายมาอบเนี่ยเวรรรมริๆ เวร๊ำ!!! เวรรรม!!!”
ผมไ้ยินเสียนับหัวเราะแ่็ไม่ไ้สนใ
ผมมอใบหน้าบูบึ้อละเวแล้วยยิ้ม้วยวามพึพอใ ละเวถอนหายใแรๆ
มอผมทีมอนับทีแล้วหันไปมอนอหน้า่า ท่าทาเ็บน่าูที่ไม่สามารถทำอะไรไ้
่วยไม่ไ้ ็ผมอบเธอมา
แล้วทำไมผมถึอบเธอน่ะเหรอ ็เพราะที่ผ่านมาผมไม่เยเห็นเธอเป็นแบบนี้มา่อนไ
ละเววัฬาที่ผมเยรู้ันั้น...
หลายอาทิย์่อน...
ฟิ้ว~
เสียสายลมพัผ่านมาเล่นเอาเท้าที่ำลั้าวไป้าหน้าอผมในุเสื้อยืสีำับาเายาวสีเทาหยุึ! หัวใเ้นรัวแ่ยัทำใแ็บัับาให้เิน่อไป
มือ็ำไฟายในมือแน่น พยายามทำหน้าให้เรียบนิ่ที่สุ
ไม่ไ้! ผมะมาป๊ออนนี้ไม่ไ้ นอย่า ‘า ปารุล’ ไม่มีำว่า ‘ลัว’ อยู่ในพนานุรม วาเี่ยวมพยายาม้อมอเบื้อหน้าไม่วอแว
เร... เร... เร...
เสียไรวะ!
ผมหยุเินอีรั้
มอ้ายมอวาหาที่มาอเสีย มือเริ่มสั่นเล็น้อย เล็น้อยเท่านั้นนะรับ!
“บรรยาาศมึ็วัเวเหลือเิน
อย่ามีหมาหอนนะเว้ย...”
...ฮ่อๆ โฮ!!!
นึปุ๊บมาปั๊บ
เสียหมาหอนัมาานอรั้วมหาวิทยาลัย แล้วัวอื่นๆ ็หอนรับันัถ้วนหน้า
เสียหมาหอนยัไม่เท่าไหร่ แ่มีเสียล้ายผู้หิร้อร่ำรวโหยหวนเบาๆ
แทรมานี่สิ ไม่มีอะไรหรอ! หูฝา ไม่็เสียลม
ผมบอัวเอแล้วเิน่อไป
้นไม้ให่ที่มอเห็นแ่ไลนั่นะเป็น้นโพธิ์ศัิ์สิทธิ์ที่เฮีย ‘นับาล’ บอมา
ภาริ
‘เอาลูลับบ้าน’ ึ่เปิไ้าอสีำที่เฮียนับาลประธานบ้าน
‘MAD HOUSE’ เอามาโยนทิ้ไว้ในห้ออผมทำให้ำ้อมายัที่แห่นี้
ที่ที่ิับรั้วหลัมหาวิทยาลัย ทำไมมันน่าลัวแบบนี้วะ แล้วไอ้ลูที่ว่ามัน็ือุ๊าลูเทพที่นัศึษาพาันเอามาทิ้ไว้ใ้้นไม้หลัาโนระแสวิาร์อย่าหนัถึวามมาย
ผมอิไม่ไ้ว่าแล้วเฮียนับาลเป็นเือเป็นร้อนอะไรถึไ้ให้มานพวมันลับไปบ้าน
สยอโร!
เร...
เร... เร...
ผมะัไปเมื่อเินมาใล้้นโพธิ์แล้วเอับร่าบาในุนารำที่ำลัร่ายรำอยู่รหน้าศาลเปาบุ้นิ้น
เฮ้ย! ไม่ใ่ หน้าศาลโพธิ์ให่
ผมอ้าปา้าะที่นารำสวมาเ็มยศรีรายนิ้วเินย่อไป้ายทีวาที
เธอหันหลัให้ผมอยู่ แ่รู้อะไรไหม... ผมโร็อเลย ไอ้เสียเรๆ
ือเสียระนาที่ั้อไปทั่วบริเว วันธูปปลุมั้นบรรยาาศไปทั่ว
บริเวนี้่อน้ามืมีเพียแสาเปลวเทียนสาส่อให้วามสว่า
แนเรียวยาวั้วโ้ ผิวาวัทำให้เธอเหมือนนาฟ้าที่ำลัร่ายรำท่ามลาแสันทร์
ุระโปรยาวสีเหลืออร่ามที่ัเย็บประียาวถึ้อเท้า
ำไลาม้อมือและ้อเท้าระทบันเบาๆ ะที่ร่านั้นยับาย
นิ้วเรียวยาวั้ีบว่ำหายสลับัน วาแน้วยท่วท่าามส่า
าสีทอบนหัวเธอประับเพรวิบวับสะท้อนแสแวววาว
อไม้อให่สีแทัอยู่ที่หู้าย มีอุบะ(พวอไม้)อำปีิอยู่้วย
มันเป็นภาพที่ผมเห็นบ่อยๆ ในรายารทีวี
ผมะเลิบเลิ้มถ้าไม่ใ่ในสถานาร์นี้
“!” ผมถึับาเหลือเมื่อเธอนนั้นหันมา หน้าาว
ปาแัรียิ้มให้ผมที่เผลอทำไฟายพื้นนไม่ทันไ้เห็นใบหน้าอเธอเ็มๆ
แ่ถ้าืนเห็นะเป็นแบบ... หน้าี เส้นเลือแั าอาะหลุออมาาเบ้า
เลือาไหลพรา มีแผลเหวอะหวะ หรืออาะหนัว่านั้น ไม่เอาแล้วเว้ย!!!
ร่าายอผมสั่นเทาเป็นเ้าเ้าทร่อนะ่อยๆ
้าวถอยหลั หิสาวในุนารำยัร่ายรำ่อไป เธอยิ้มให้ผม้วย ยิ้มให้ทำไม!!!
้วยวามที่แสไม่พอทำให้ผมมอเห็นแ่ริมฝีปาสีแสที่ยัส่ยิ้มให้อยู่
เอาแหล่วๆ! ูโนแล้ว!
เร...
เร... เร...
เสียระนายับรรเล นอานั้นยัมีเสียปี่เสียลุ่ยรวมอยู่้วย
ผมไม่รอ้า หันหลัแล้ววิ่ลับไปทาเิมที่มาทันที ภาริอะไรนั่น! ไม่เอาแล้วเว้ย!!!
ผมวิ่ไปแหปาไป้วยวามลัว “ูโนผีหลอ!!!”
[Kacha : End special talk]
เห็นอมเม้น์เียบหายไม่รู้ยัอยาอ่านันหรือเปล่า
ใระหลรัผู้ายปาหมาบ้าไหมน้อ
หรือไปหลำหวาน #นาวา
ปลื้มวามใสื่อ #าลี
ยี้่อมเรียนอ #นับาล
มาเ็ว้าาันมา >O<
MAD SET
ความคิดเห็น