[จบ]CRAZYHOLIC | ปืนใหญ่ใต้ขอบฟ้า [SOHOT SM]

ลำดับตอนที่ #15 : CRAZY 13 #สนามแข่ง

CRAZY 13 #สนามแข่ง

สนามแข่งรถแห่งนี้ตั้งอยู่ชานเมือง หากมาด้วยรถยนต์ปกติแล้วต้องใช้เวลาเดินทางประมาณหนึ่งชั่วโมง แต่เพราะฉันไม่ได้มาแบบปกติแต่ซ้อนท้ายบิ๊กไบค์คันโตของน้ำหนาวมา แน่นอนว่าด้วยความเร็วและแรงของลูกรักมันฉันก็เลยมาถึงที่นี่ภายในเวลาไม่ถึงชั่วโมง

ทันทีที่รถบิ๊กไบค์สีแดงเข้มจอดสนิท ฉันวาดขาก้าวลงจากรถด้วยความพะอืดพะอมและหน้าซีดเล็กน้อย น้ำหนาวลงมายืนบนพื้นพลางถอดหมวกกันน็อกออก มันเหลือบตามองฉันก่อนเดินเข้ามาหาแล้วเอื้อมมือถอดหมวกกันน็อกให้ด้วย

“ยังไม่ชินอีกเหรอ”

“กูควรชินเหรอหนาว” ฉันกลอกตาใส่มัน “เมื่อกี้กูเกือบเห็นยมบาลกวักมือเรียกหย็อย ๆ เลยนะมึง!”

น้ำหนาวหัวเราะ มันเป็นคนสวย แต่ชอบทำหน้านิ่งเย็นชา พอเห็นริมฝีปากบางบิดยิ้มแถมยังหัวเราะเบา ๆ ความหวาดกลัวของฉันเมื่อครู่ก็มลายหายไปทันที แต่ก็อดจะหน้ามุ่ยใส่มันไม่ได้

“มึงขี่รถให้มันช้าลงกว่านี้อีกหน่อยเหอะหนาว มันอันตรายมากเลยนะ รู้ไหมว่าพวกกูต้องมานั่งเป็นห่วงมึงทุกวันว่าวันไหนมึงจะกลิ้งไปกับพื้นถนนอีก”

ฉันบอกไปหรือยังว่าน้ำหนาวมันชื่นชอบความเร็วมาก พ่อมันเป็นนักแข่งรถชื่อดัง พี่ชายทั้งสามของมันก็เป็นนักแข่งเหมือนกัน ส่วนตัวมันก็ชอบการแข่งรถมาก เรียกได้ว่าสายเลือดนักซิ่งกันทั้งบ้าน ตัวมันถึงได้ห้าวหาญเกินผู้หญิงแบบนี้ไง

น้ำหนาวจัดทรงผมให้ฉัน ปากก็ขานรับว่ารู้แล้ว ๆ แต่เชื่อเหอะว่าคำพูดฉันอ่ะเข้าหูซ้ายทะลุหูขวามันแน่ ๆ ฉันได้แต่ถอดถอนใจ ปล่อยให้มันจูงมือพาเดินไปที่เต็นท์สีขาวข้างสนาม บริเวณนั้นมีคนยืนอยู่กลุ่มหนึ่งซึ่งฉันคุ้นหน้าคุ้นตาดี

“มาแล้วเหรอไอ้หนาว อ้าว ขอบฟ้าก็มาด้วยเหรอ?” คนแรกที่หันมาเห็นพวกเราก็คือเฮียซัมเมอร์ พี่ชายคนที่สามของน้ำหนาว เขาเรียนอยู่ปีสี่วิศวะยานยนต์ เมื่อคนอื่น ๆ ได้ยินก็พากันหันมามอง ฉันผงกศีรษะยิ้มทักทายทุกคน ในกลุ่มนี้ฉันรู้จักแค่พี่ชายทั้งสามของน้ำหนาว ส่วนคนอื่นเพิ่งเคยเจอครั้งแรก

“ไม่เจอกันนานเลยนะขอบฟ้า” เฮียออทั่ม พี่ชายคนรองเงยหน้าขึ้นมาทักบ้าง เขากำลังเช็กสภาพรถบิ๊กไบค์คันหนึ่งอยู่ ด้านข้างยังมีเฮียเรน พี่ชายคนโตยืนอยู่ด้วยอีกคน คิ้วเข้มเลิกขึ้นมองหน้าฉันก่อนยกยิ้มมุมปาก

“หน้าซีดมาก หนาวมันพาซิ่งมาอีกแล้วล่ะสิ” เฮียเรนอายุยี่สิบสี่แล้ว เขาเป็นนักแข่งมืออาชีพ เรียกได้ว่าเดินตามรอยเท้าพ่อแบบทุกย่างก้าว ส่วนเฮียออทั่มเพิ่งเรียนจบ ตอนนี้เป็นแค่มือสมัครเล่นอยู่ เฮียซัมเมอร์ก็เหมือนกับน้ำหนาว ไม่ได้ลงแข่งจริงจังเพราะยังเรียนอยู่ทั้งคู่

“ซิ่งอะไร ยังไม่ถึงสองร้อยสักหน่อย” น้ำหนาวยักไหล่ตอบ ฉันจึงหันไปถลึงตาใส่มัน

นั่นยังไม่เรียกว่าซิ่งอีกเหรอยะ!

โดยส่วนตัวฉันไม่ค่อยสนิทกับพวกเฮีย ๆ ทั้งสามของน้ำหนาวสักเท่าไหร่ แต่เพราะพวกเขาอัธยาศัยดีและคุยด้วยง่าย ฉันเลยไม่ค่อยรู้สึกเกร็งเวลาเจอหน้า

“ว่าแต่แกพาเพื่อนมาทั้งชุดนักศึกษาแบบนี้เลยเหรอ หาเสื้อคลุมสักหน่อยดีกว่านะ”

ก่อนหน้านี้น้ำหนาวพาฉันกลับบ้านมันก่อน เพราะมันต้องเปลี่ยนไปสวมชุดแข่งเพื่อลงสนาม ตอนแรกมันก็จะให้ฉันยืมชุดเปลี่ยนเหมือนกัน แต่หุ่นฉันกับมันคนละไซซ์กันเลยนี่น่ะสิ น้ำหนาวมันหุ่นนางแบบ ทั้งสูง ทั้งหุ่นดี ส่วนฉันน่ะตัวเล็กไซซ์มินิ ใส่เสื้อผ้ามันไม่ได้สักชุดแน่ แค่กางเกงก็หลวมโครกแล้ว ฉันก็เลยมาทั้งชุดนักศึกษาแบบนี้นี่แหละ

“เอ้า ถ้าไม่รังเกียจก็เอาเสื้อเฮียไปคลุมทับก่อน เพิ่งซักมายังไม่ได้ใส่ ไม่ต้องห่วง” เฮียเรนยื่นเสื้อนักแข่งรถสีดำแดงมาให้ มันตัวใหญ่มากถ้าสวมบนตัวฉันคงเหมือนเสื้อโค้ชซึ่งคลุมทับกระโปรงนักศึกษาได้พอดีเลย

ฉันลังเลเล็กน้อย มองหน้าน้ำหนาวเชิงปรึกษา มันพยักหน้าเห็นด้วย “คลุมไว้ก็ดี ชุดนักศึกษามึงมันเด่นไปจริง ๆ เดี๋ยวพอฟ้ามืดแล้วอากาศจะยิ่งหนาวด้วย”

“ถ้างั้นก็ขอบคุณมากค่ะ” ฉันกัดปากเล็กน้อย พลางยื่นมือรับเสื้อมาสวม ได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ ลอยออกมาจากเสื้อ ฉันชะงักนิ่งก่อนเงยหน้ามองเฮียเรน เห็นเขายิ้มมุมปากแล้วหันกลับไปเช็กสภาพรถต่อราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ไหนเขาบอกว่าเสื้อเพิ่งซักไง ทำไมถึงมีกลิ่นน้ำหอมผู้ชายได้ล่ะ?

“มึงหิวไหม ไปหาอะไรกินกันก่อนป่ะ”

ฉันสลัดความคิดฟุ้งซ่านทิ้ง หันกลับมามองน้ำหนาวที่นั่งอยู่ข้างกัน ส่ายหน้าให้มันแล้วมองไปทางสนามแข่ง วันนี้เป็นวันศุกร์คนเลยเยอะกว่าปกติ เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มไปทั่วสนาม ดูแล้ววุ่นวายดี ทำเอาไม่อยากเดินเพ่นพ่านไปไหนเลย

“มึงลงสนามตอนไหน”

“หลังเฮียเรนเทสเสร็จ น่าจะหกโมงมั้ง”

“งั้นมึงไปเช็กสภาพรถเถอะ เดี๋ยวกูนั่งรออยู่ตรงนี้แหละ”

น้ำหนาวหรี่ตามองฉันอย่างไม่วางใจ มันเคยพาฉันมาที่นี่สองครั้งแล้ว ซึ่งสองครั้งนั้นก็เกิดเรื่องอยู่นิดหน่อย พูดไปเรื่องมันก็ยาว เอาเป็นว่าฉันถูกพวกหน้าม่อที่ไหนไม่รู้มายุ่มย่ามนิดหน่อย โชคดีที่พวกเฮียเรนเข้ามาจัดการไล่ไปให้ ครั้งนี้น้ำหนาวมันเลยไม่วางใจปล่อยให้ฉันนั่งอยู่คนเดียวอีก

“เออน่า กูไม่เป็นไรหรอก นั่งอยู่ตรงนี้มึงก็มองเห็นนี่ แถมพวกเฮียก็อยู่ ไม่เกิดเรื่องแบบครั้งก่อนหรอก” ฉันตบไหล่น้ำหนาวเบา ๆ พลางออกแรงผลักให้มันลุกขึ้นด้วย “ไปเหอะ ไม่ต้องมาห่วงเลย ไม่งั้นคราวหน้ากูไม่มากับมึงแล้วนะ”

มันถอนหายใจแล้วยอมลุกขึ้นยืน บอกเลยว่าน้ำหนาวในชุดนักแข่งก็คือโคตรเท่ โคตรโพผัวอ่ะ นี่ถ้ามันเป็นผู้ชายฉันคงหลงเคลิ้มกับความเท่ของมันไปแล้วนะ

“มีไรก็เรียกกูนะ กูอยู่ตรงนู้น”

“รู้แล้วน่า นี่เพื่อนหรือผัวกูคะ” ฉันยิ้มแซว เลยโดนปลายนิ้วเรียวดีดหน้าผากไปที

“มึงก็สวยให้มันน้อย ๆ หน่อย กูจะได้ไม่ต้องมาห่วง”

ฉันหลุดหัวเราะออกมา พลางเอียงคอมองมันหน้าทะเล้น “เออกูผิดเองที่สวยเกินไป ขอโทษนะคะเพื่อนรัก”

น้ำหนาวส่ายหัวเอือมระอาใส่ แต่มุมปากกลับยักยิ้มจาง ๆ ก่อนจะเดินไป ฉันมองตามหลังมันทั้งที่ยังยิ้มไม่หยุด พลันรอยยิ้มจางหายไปทันทีเมื่อสัมผัสได้ถึงแรงสั่นสะเทือนจากกระเป๋าสะพาย

นี่มันรอบที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย…

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดปิดเครื่อง ไม่สนใจชื่อบนหน้าจอสักนิด ปืนใหญ่เป็นพวกชอบเอาชนะคะคาน เขาหาฉันไม่เจอแบบนี้ไม่รู้ป่านนี้อาละวาดไปถึงไหนแล้ว

ช่างเถอะ ปล่อยให้เขาบ้าไป ยังไงเขาก็ไม่มีทางรู้หรอกว่าฉันอยู่ที่ไหน

 ++++++

น้ำหนาวโซหลัวมากอ่ะ! คือเท่ คือดี ขอจิ้นได้ไหม 5555 พวกสามเฮียก็หล่อมาก เรื่องนี้ใช้คนหล่อเปลืองจริงๆ สนองนีทไรท์ล้วนๆ แหละ >< 

ฝากแท๊ก #เพื่อนเล่นจะเล่นเพื่อน ทวีตกันรัวๆ ได้เลยค่าาาาา ทวีต @Pankaow1009 หรือเพจ พันเก้า

อ่านกันแล้วช่วยกันคอมเม้นท์หน่อยนะคะที่รัก ขอฮีลใจจากทุกคนหน่อยค่าาา