คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : CRAZY 09 #ถือว่าคุ้ม
CRAZY 09 #ถือว่าคุ้ม
ภายในห้องนั่งเล่นเงียบกริบ
ไม่มีเสียงอื่นใด แม้แต่เสียงลมหายใจก็บางเบาซะจนแทบไม่ได้ยิน
ปืนใหญ่เงยหน้ามองฉัน ดวงตาคมเข้มแฝงความคุกรุ่นและดุดัน
เขากำลังไม่พอใจกับคำถามของฉัน
“ถ้าไม่มีอะไรจะพูดก็กลับไปซะ ฉันเหนื่อย อยากนอน” ฉันตัดบท หมุนตัวเตรียมจะเดินหนีเข้าห้องนอน แน่ล่ะว่าปืนใหญ่ไม่มีทางยอม เขารั้งข้อมือฉันเอาไว้แล้วกระชากให้หันกลับไปหา แต่เพราะฉันหลับมาทั้งวัน ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินข้าว เรี่ยวแรงย่อมไม่มีเหลืออยู่แล้ว พอถูกกระชากด้วยแรงแบบนั้นจึงเสียหลักถลาเข้าหาร่างสูงโดยง่าย วงแขนแกร่งตวัดรวบเอวฉันไว้ทันท่วงที คิ้วหนาขมวดเล็กน้อย ก่อนจับตัวฉันนั่งลงบนตักแกร่งของเขาดี ๆ
กลิ่นน้ำหอมประจำตัวปืนใหญ่ลอยกระทบโสตประสาท
ทำให้หวนนึกถึงภาพความทรงจำเมื่อคืนขึ้นมาได้ ตอนเขาจับร่างฉันพลิกคว่ำแนบใบหน้ากับหมอน
เสื้อที่เขาถอดออกมันตกอยู่บนหมอนพอดี
ในช่วงเวลาที่หัวสมองของฉันปั่นป่วนไปด้วยความซ่านสยิว
ปลายจมูกสูดกลิ่นหอมจากเสื้อเขา ทั้งยังจิกทึ้งจนมันแทบขาดจะคามือ
บ้าชะมัด… ทำไมต้องคิดถึงเรื่องนั้นตอนนี้ด้วยเนี่ย!
“จะทำอะไรอีก
บอกแล้วไงว่าเหนื่อย ไม่อยากทะเลาะ” ฉันผละตัวออกห่างจากความใกล้ชิดเกินพอดี ปกปิดความร้อนผ่าวบนใบหน้า
ใช้ความเย็นชาสะกดความรู้สึกหวั่นไหวเอาไว้
ปืนใหญ่รั้งเอวฉันแน่นขึ้น
ขณะมืออีกข้างจับปลายคางบังคับให้เงยหน้าสบตากับเขา ฉันพยายามปัดมือหนาออก
แต่กลับถูกบีบปลายคางหนักกว่าเดิม เมื่อรู้ว่ายิ่งขัดขืนยิ่งเจ็บ จึงนั่งนิ่ง ๆ
ปล่อยให้เขาทำตามใจไป
“เหนื่อยก็นั่งนิ่ง
ๆ อย่าดื้อ” น้ำเสียงคล้ายผู้ใหญ่ดุเด็กนั่นมันคืออะไร?
ฉันเลี่ยงที่จะสบตากับเขา
เม้มริมฝีปากอย่างอึดอัดใจ ความสัมพันธ์ของเรามันยุ่งเหยิงไปหมดแล้ว
จะให้ฉันสู้หน้าเขายังไง ฉันไม่ได้หน้าหนาอย่างเขานะ
“มองหน้าฉัน”
“ไม่!”
“ขอบฟ้า…” น้ำเสียงทุ้มเข้มขึ้น แฝงแววดุดันปนหงุดหงิด ช่างหัวเขาสิ! บังคับให้ตายฉันก็ไม่มองหรอก
ฉันเอาแต่เพ่งสายตาไปทางแจกันดอกไม้บนโต๊ะหน้าโซฟา
ราวกับว่ามันสวยมากจนละสายตาไม่ได้
ตึง!
เพล้ง!
ฉันอ้าปากค้าง
มองแจกันดอกไม้ที่กลิ้งหลุน ๆ แล้วตกกระทบพื้นจนแตกออกเป็นสองสามส่วน
ทั้งที่เมื่อครู่มันก็ตั้งอยู่ของมันดี ๆ แต่ไอ้คนน่าตายสันดานเสียนี่ดันยกเท้าขึ้นถีบโต๊ะเต็มแรงทำให้แจกันใบนั้นมันล้มน่ะสิ!
“ปืน! นั่นมันของวันวานนะ!” ของรักของหวงของมันซะด้วย
จำได้ว่าวันวานมันไปประมูลมา ราคาหลักหมื่นเลยด้วย ถ้ามันกลับมาเห็นสภาพแจกันลูกรักของมันแตกเป็นเสี่ยงๆ
แบบนี้ มีหวังอาละวาดบ้านแตกแน่
“แล้วไง
เดี๋ยวจ่ายคืนให้ก็ได้”
ปึก
ฉันทุบหน้าอกปืนใหญ่ไปที
หันกลับมาตวัดสายตามองแรงใส่ “คิดว่าเงินมันซื้อได้ทุกอย่างหรือไง! ของบางอย่างมันก็มีคุณค่าทางจิตใจนะ!
ต่อให้จ่ายเป็นร้อยเป็นพันเท่ามันก็ชดใช้กันไม่ได้หรอก!”
“อย่างน้อยมันก็ทำให้เธอยอมมองหน้าฉันได้
ถือว่าคุ้ม”
พอเขาพูดประโยคนั้นจบ
ฉันก็นิ่งอึ้งไป เพิ่งสังเกตว่านอกจากฉันจะยอมมองหน้าเขาแล้ว
ระยะห่างระหว่างใบหน้าของเราสองคนยังอยู่ใกล้กันมากด้วย
ปืนใหญ่แสยะยิ้มร้ายกาจมุมปากอย่างผู้ชนะ
ส่วนฉันถลึงตาใส่อย่างนึกโมโห พอขยับตัวจะลุกขึ้น ก็ถูกวงแขนรัดรอบเอวไม่ยอมปล่อยง่าย
ๆ
แถมยังกระชับแน่นจนร่างกายบอบบางของฉันแนบชิดกับลำตัวแข็งแกร่งเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของเขา
“ยะ
หยุดสักทีเถอะปืน แกจะเอายังไงก็พูด ปล่อยฉันแล้วนั่งคุยกันดี ๆ ได้ไหม”
“ไม่ปล่อย
คุยกันแบบนี้แหละ อบอุ่นดี”
อบอุ่นกับผีน่ะสิ!
ฉันขึงตามองเขาอย่างโกรธ
ๆ เหนื่อยใจจะพูดกับคนอย่างเขาแล้ว ปกติปืนใหญ่เป็นคนงี่เง่า เอาแต่ใจ
และโคตรเผด็จการ เพราะแบบนี้ไงฉันเลยยิ่งอยากจะหนี
“ถ้ายังเป็นแบบนี้
ก็ไม่ต้องมาคุยกันอีก”
คราวนี้ปืนใหญ่เงียบไป
ฉันไม่ได้มองว่าเขากำลังทำสีหน้าแบบไหนอยู่
แต่สัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตที่เผาผลาญมาจากสายตาของเขา ก่อนมือหนาจะค่อย ๆ
คลายออกและยอมปล่อยตัวฉันในที่สุด
ฉันรีบปีนลงจากตักเขาแล้วกระโดดมานั่งโซฟาอีกตัวทันที ลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก พอตั้งสติได้จึงหันไปมองเขาด้วยสีหน้าบึ้งตึง
“ตกลงว่ามาหาฉันทำไม”
ปืนใหญ่ไม่ยอมพูดเกือบนาที
เขาเอาแต่จ้องหน้าฉันด้วยแววตาลุ่มลึกยากจะหยั่งถึง นานอยู่พักหนึ่งถึงแสยะยิ้มจางๆ
คล้ายกำลังหงุดหงิดเต็มที
“ต้องให้พูด?”
ไม่ต้องพูดฉันก็รู้… เพราะรู้ไงฉันถึงพยายามจะหนีอ่ะ!
“เธอหนีมาทำไม”
ฉันเหลือบตามองเขา
เห็นแววไม่พอใจในดวงตาคม สีหน้าเขาดุดันขึ้นทุกทีแล้ว
เหมือนคนที่พยายามสะกดอารมณ์อย่างที่สุด
“คิดว่าหนีแล้วมันจะเปลี่ยนอะไรได้?”
เออก็รู้ไงว่ามันเปลี่ยนอะไรไม่ได้แล้ว แต่จะให้ฉันทำยังไงเล่า! ฉันไม่ได้อยากให้เรื่องระหว่างเรามันเป็นแบบนี้สักหน่อย คนที่ทำให้มันผิดเพี้ยนและแย่ลงกว่าเดิมก็คือเขา โอเค ฉันก็มีส่วนผิดอยู่บ้างนิดหน่อยที่เผลอเคลิ้มตาม ตะ แต่นั่นมันก็เป็นเพราะเขายั่วยวนฉันก่อนไง! ฉันมันอ่อนประสบการณ์พอเจอคนประสบการณ์ระดับเซียนอย่างเขารุกเร้า จะไปมีสติเหลือได้ยังไงกัน! เพราะงั้นเรื่องนี้ปืนใหญ่ผิดเต็ม ๆ เขานั่นแหละที่ผิด!
++++++
โอ๊ยน้องงง โยนให้เฮียง่ายๆ งี้เลยแหละ อิเฮียปืนก็คือหน้ามึนไม่ไหวนะ จอมทำลายล้างมาก มาง้อเมียก็ง้อดีๆ เส้ ทำลายข้าวของเขาหน้าตาเฉย สงสารวันวานมาก 5555
ฝากแท๊ก #เพื่อนเล่นจะเล่นเพื่อน ทวีตกันรัวๆ ได้เลยค่าาาาา ทวีต @Pankaow1009 หรือเพจ พันเก้า
อ่านกันแล้วช่วยกันคอมเม้นท์หน่อยนะคะที่รัก ขอฮีลใจจากทุกคนหน่อยค่าาา
ความคิดเห็น