คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : CRAZY 08 #คุกคาม
CRAZY
08 #คุกคาม
“มึงจะเอายังไงต่อ วันนี้จะไปเรียนไหม?”
ฉันเดินออกจากห้องน้ำมานั่งลงบนโซฟาด้านข้างวันวาน
ก่อนทิ้งตัวลงนอนอย่างหมดสภาพ ตอนนี้ฉันง่วงมาก ทั้งง่วง ทั้งเพลีย รู้สึกตัวรุ่ม
ๆ เหมือนจะเป็นไข้ด้วย ตาก็บวมฉึ่งไปหมด
ไม่เคยตกอยู่ในสภาพน่าสมเพชแบบนี้มาก่อนเลย
“คงไม่ไป ขอนอนพักที่ห้องมึงสักวันนะ” ฉันปิดเปลือกตาลง
ดึงหมอนมาปิดบังใบหน้า ใช้ความมืดเยียวยาความเหนื่อยล้า
“งั้นมึงก็นอนพักไปก่อน ตื่นมาค่อยว่ากันอีกทีแล้วกัน” เสียงวันวานดังขึ้นข้างตัว “หิวก็สั่งเดลิเวอรี่เอานะ
กูมีธุระช่วงเช้าแล้วจะไปเรียนเลย กว่าจะกลับก็คงเย็น”
“อืม”
“ส่วนเรื่องปืน มึงจะเอาไง ยังไม่พร้อมจะเจอหน้ามันใช่ไหม?”
ฉันเปิดหมอนออก
มองหน้าวันวาน “อย่าบอกมันนะ กูยังไม่อยากเจอมันตอนนี้”
“เออ ถ้ามันมาเคาะห้อง มึงก็เงียบ ๆ ไว้แล้วกันไม่ต้องไปเปิด
กูคิดว่ามันมาตามมึงที่นี่แน่ ถ้ามันมาหาแล้วไม่เจอเดี๋ยวก็ไปตามกับพวกอีหนาวต่อแหละ
เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง เดี๋ยวกูไปบอกพวกมันไว้ให้”
“ขอบใจมึงมากวันวาน มึงเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของกูจริง ๆ” ฉันเบะปาก รู้สึกอยากจะร้องไห้ ช่วงนี้ฉันโคตรอ่อนไหวง่ายเลยว่ะ
ไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย
“ไม่ต้องมาทำซึ้ง มึงนะมึงฟ้า กูก็เคยเตือนไม่รู้กี่ครั้งแล้วว่าหัดระวังตัวซะบ้าง
ต่อให้พวกมึงโตมาด้วยกัน แต่ยังไงมันก็เป็นผู้ชายอยู่ดี ไงล่ะทีนี้
เกิดเรื่องจนได้”
ไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้งที่วันวานเคยเตือนฉันเรื่องปืนใหญ่
แต่มันเตือนฉันบ่อยมากว่าให้ระวังปืนใหญ่เอาไว้บ้าง ฉันบ่นว่ามันคิดมากเกินไป
สุดท้ายเป็นยังไงล่ะ กลับเป็นฉันนี่ไงที่คิดน้อยจนเกินไปซะเอง
หลังจากวันวานออกจากห้องไป
ฉันหลับยาวจนเกือบบ่ายสอง มาสะดุ้งตื่นเพราะเสียงรัวทุบประตูหน้าห้อง
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครอยู่หลังบานประตูนั้น
ปัง! ปัง! ปัง!
ออด! ออด! ออด!
“ฟ้า! ฉันรู้นะว่าเธออยู่ในห้อง!
เปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้!”
ฉันลุกขึ้นมานั่งชันเข่าบนโซฟา
สองมือกอดหมอนบนตักแน่น หัวใจเต้นระรัวอย่างตื่นตัว ฉันไม่ได้กลัวปืนใหญ่
แค่ยังไม่พร้อมเผชิญหน้ากับเขา เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเรามันพูดยาก
ไม่ต้องพูดถึงว่าเราเป็นเพื่อนกัน แต่ฉันยังมีแฟนแล้วด้วย!
แบบนี้มันไม่ดีเลย… ไม่ดีมาก
เสียงด้านนอกเงียบไปแล้ว
ไม่รู้ว่าปืนใหญ่กลับไปหรือยัง ฉันลุกขึ้นเดินมาหยุดยืนหลังประตู
ส่องตาแมวเพื่อมองหาเขา
มันว่างเปล่า
เขาอาจกลับไปแล้ว…
ปึง!
“อ๊ะ…” ฉันสะดุ้งเฮือกรีบยกสองมือปิดปาก
สองตาเบิกกว้างมองผ่านช่องตาแมว ปืนใหญ่ไม่ได้หายไปไหน เขายังอยู่หลังบานประตูนี่
และเมื่อกี้เขาก็จงใจทุบประตูทำฉันตกใจจนเกือบหลุดเสียงร้องแล้ว
“ฉันรู้ว่าเธออยู่ในนั้น” เสียงปืนใหญ่ดังลอดบานประตูเข้ามา
มันไม่ดังมาก แต่ก็ได้ยินชัดเจน น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำและแหบแห้ง
ใบหน้าหล่อเหลาเครียดขึ้งบึ้งตึง แววตาดุร้ายแดงก่ำจับจ้องช่องตาแมวราวกับรู้ว่าฉันกำลังมองเขาอยู่
“ถ้าเธอไม่ออกมา ฉันจะไปกระทืบไอ้เหี้ยปั้นให้จมตีน!”
ฉันกลั้นหายใจ
หัวใจเต้นระรัวกระสับกระส่าย ปืนใหญ่เอากำปั้นมาข่มขู่กันได้ยังไง
เขาเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ด้วย?
ไม่รู้ว่าปืนใหญ่คิดอะไร
แต่จู่ ๆ เขาก็หายไปจากหน้าประตู ฉันใจไม่ดีแล้ว กลัวว่าเขาจะทำอย่างที่ขู่จริง ๆ
สุดท้ายจึงยอมเปิดประตู
“หยุดนะ!”
ร่างสูงหยุดชะงักตรงหน้าลิฟต์
แผ่นหลังกว้างสูงตระหง่านนิ่งค้างชั่วครู่ก่อนหมุนตัวกลับมา
ดวงตาคมเข้มร้ายกาจทอประกายดุดัน ฉันสูดลมหายใจเข้าลึก ไล่ความตื่นตระหนกออกไป
พยายามตีหน้าเย็นชาเข้าสู้
“มีอะไรก็พูด อย่าไปยุ่งกับปั้น”
ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววเหี้ยมเกรียม
เขาย่างสามขุมมาหา ท่าทางคุกคามชัดเจน ฉันก้าวถอยหลังกลับเข้ามาในห้อง
ร่างสูงใหญ่ก้าวตามเข้ามาก่อนผลักประตูปิดดังปัง
บอกตามตรง… ฉันไม่เคยหวาดกลัวปืนใหญ่เท่านี้มาก่อน
“หยุดอยู่ตรงนั้นนะปืน!” ฉันชี้นิ้วสั่งเขา
ตอนนี้ตัวเองถูกไล่ต้อนจนสะดุดล้มลงนั่งบนโซฟาแล้ว
แต่แทนที่ปืนใหญ่จะหยุดคุกคามฉัน เขากลับตรงเข้ามายันมือข้างหนึ่งกับพนักโซฟา
แล้วยื่นหน้าเข้ามาประชิดจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจกรุ่นร้อน ฉันรีบเบือนหน้าหนี หลบสายตาเกรี้ยวกราดที่จ้องมา
“ฉันทุบประตูเรียกเธอแทบตายไม่ยอมเปิด
แต่พอขู่ว่าจะกระทืบไอ้เหี้ยนั่นก็รีบเปิดเลย?”
“…”
“ทำไม? กลัวฉันจะไปกระทืบมันหรือไง?” น้ำเสียงปืนใหญ่เหี้ยมเกรียมมาก สีหน้าก็ใกล้คลุ้มคลั่งเต็มทีแล้ว
ฉันหันกลับมาจะอ้าปากเถียง
แต่พอจ้องกับสายตาดุดัน เสียงมันก็เหือดหายไปหมด
ลังเลเล็กน้อยก่อนหลับตาข่มอารมณ์แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลงกว่าเดิม “ฉันปวดหัว ถ้าแกไม่มีอะไรจะพูดก็กลับไปก่อน”
ปืนใหญ่เงียบไป
เขาจ้องตาฉันเนิ่นนานก่อนกวาดสายตามองทั่วใบหน้าแล้วหลุบตาลงหยุดนิ่งตรงบริเวณต้นคอ
ฉันรู้ว่าเขากำลังจ้องอะไรจึงรีบยกมือปิดแล้วผลักไหล่เขาออก ปืนใหญ่ยอมผละตัวออก
แต่เปลี่ยนมานั่งลงด้านข้างฉันแทน แถมยังยื่นมือมาดึงมือฉันออกอีกด้วย
“จะปิดทำไม เอามือออก”
“อย่ามายุ่ง” ฉันปัดมือเขาออกแล้วลุกขึ้นยืน
หลับตาสงบอารมณ์เล็กน้อยก่อนหันกลับมาหลุบตามองเขา เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงติดเย็นชา “แกมาทำไม”
เฮียแกน่ากลัวง่าา เก้วกราดที่สุดดด แต่ชอบบบ 55555
ฝากแท๊ก #เพื่อนเล่นจะเล่นเพื่อน ทวีตกันรัวๆ ได้เลยค่าาาาา ทวีตไรท์ @Pankaow1009
อ่านกันแล้วช่วยกันคอมเม้นท์หน่อยนะคะที่รัก ขอฮีลใจจากทุกคนหน่อยค่าาา
ความคิดเห็น