คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : EP.03 – พลิกผัน
โรพยาบาล Y
‘โีนะรับที่พานไ้มาส่โรพยาบาลทัน ไม่อย่านั้นเ็ในรรภ์อาะเสียีวิไ้’
‘ว่ายัไนะรับ… เ็ในรรภ์?’
‘รับ นีุ่ไม่ทราบหรือรับว่านไ้ำลัั้รรภ์ไ้หสัปาห์แล้ว ่วนี้้อูแลนไ้อย่าใล้ิ อย่าปล่อยให้มีภาวะวามเรียสูอีนะรับ ไม่เ่นนั้นเสี่ย่อารทำร้ายัวเอและเ็ในรรภ์อีรั้’
ำพูอหมอยััวนไปวนมา้ำ ๆ ภายในหัวสมอ แววาอผมสั่นไหวะับ้อใบหน้าสวยที่ำลัหลับใหลอยู่บนเียผู้ป่วย ผมพาเธอมาส่โรพยาบาลทันเวลา… นั่นือวามโีในวามโร้ายรั้นี้
ผมพยายามเ็บอารม์เสียใอัวเอเอาไว้ให้ลึที่สุทั้ที่ภายในใมันร้อนระอุแทบะระเบิออมาเป็นเสี่ย ๆ ผมไม่รู้เลยว่ามันเิเรื่อบ้าอะไรึ้นับน้อสาวเพียนเียวอผม
และใ่… อนาือสายเลือนสุท้ายที่ผมมีอยู่บนโลใบนี้…
ย้อนลับไปเมื่อสิบห้าปี่อน
อนนั้นผมมีอายุเพียสิบวบ ส่วนอนาอายุน้อยว่าผมสามปี เราสอนเยมีรอบรัวที่อบอุ่นและเยใ้ีวิร่วมันอย่ามีวามสุับพ่อและแม่ที่ประเทศเาหลี
นระทั่ืนหนึ่ผมสะุ้ื่นึ้นเพราะเสียโทรศัพท์ัึ้อไปทั่วบ้าน หลัาเสียโทรศัพท์นั่นเียบไปสัพั ร่าท้วมอป้าแม่บ้านวิ่เ้ามาหาผมในห้อนอน้วยน้ำานอหน้า พร้อมับบอ่าวร้ายับผมว่า…
พ่อแม่อผมประสบอุบัิเหุระหว่าเินทาลับาสนามบิน ท่านทั้สอเสียีวิแล้ว…
เวลานั้นเหมือนโลทั้ใบอผมมันพัทลาย่อหน้า่อา ผมรีบวิ่ไปหาน้อสาวที่ห้อนอนอเธอแล้วสวมอเธอไว้นทำให้เธอสะุ้ื่นึ้นมามอ้วยสายามึน แ่ถึะอย่านั้นมือเล็ ๆ ออนา็อยลูบหลัปลอบโยนผมเบา ๆ อย่าไร้เียสา
นั่นทำให้ผมไ้รู้ว่า… อนาือวามอบอุ่นเียวที่ผมมีอยู่ เธอเป็นทั้ลมหายใและีวิอผม
หลัาบพิธีศพอพ่อและแม่ าิพี่น้ออพ่อแม่่าปิเสธและบ่ายเบี่ยที่ะรับเลี้ยูพวเราสอน อนนั้นผมำำพูอทุนไ้ึ้นใ ไม่มีใร้อารเราสอเลย ทุน้อารแ่มรอเราเท่านั้น มีเพียป้าแม่บ้านที่อรับูแลพวเราเอ ส่วนเรื่อทรัพย์สินอพ่อและแม่ที่ไม่ไ้มามายอะไร็มีทนายอยูแลให้
เราสอนพี่น้อ้อใ้เวลาในารทำใเรื่อาราไปอพ่อและแม่อยู่นาน นระทั่ีวิอพวเรามาถึุเปลี่ยนที่พลิพลันีวิเราสอนพี่น้อไปลอาล…
นั่นือารที่ผมับอนาถูายรร์ลุ่มหนึ่ลัพาัวึ้นรถู้ะเราสอนำลัยืนรอรถโรเรียนเพื่อะลับบ้าน ้วยวามที่ผมยัเ็มา และอนา็ส่เสียร้อ้วยวามหวาลัวลอเวลา ทำให้ผมไม่สามารถ่วยเหลืออะไรน้อไ้เลย
เราสอนถูมัมือมัเท้าและปิาปิปาเอาไว้ลอารเินทา มันเนิ่นนานราวับนร ทั้หนาวเย็นและเหม็นอับ ผมเผลอหลับเพราะวามอ่อนเพลีย่อนะมารู้สึัวอีทีอนที่ถูับเ้ามาอยู่ในู้มื ๆ เรียบร้อยแล้ว รอบัวผมเ็มไป้วยเสียร้ออเ็ ๆ และอนายัอยู่้า ๆ ผมเหมือนเิม
พวเราถูัอยู่ในู้นั้นนานนแทบะหมแร ทั้อ้าวอน้ำนิว่าัวเออาะ้อาย ผมเรียื่ออนาอยู่ลอ้วยวามเป็นห่ว น้อสาวผมอ่อนเพลียมา เธอหลับไปหลายรอบนผมลัวว่าเธอะาย ลัวเหลือเินว่าเธอะทิ้ผมไปอีน
านั้นไม่นานประูู้็ถูเปิออพร้อมับแสสว่าแรในรอบหลายวัน ายรร์ลุ่มให่เินเ้ามาระาพวเราออาู้ทีละน เหมือนว่าพวเราะถูพามาที่ไหนสัแห่้วยเรือนสิน้านาให่ึ่มีราสัลัษ์เป็นรูปูเลื้อยพันรอบมีที่มี้ามเป็นไม้าเน ผมิว่ามันะเป็นสัลัษ์ออ์ร้ามนุษย์นรนี่แน่ ๆ
ผมไล่สายามอเ็แ่ละนที่ไม่เหลือเรี่ยวแรแม้แ่ะยืน ทุนพยายามแ็ใทำามที่นพวนั้นสั่เพราะไม่อยาถู้อมหรือถู่าาย ผมเินามมาเรื่อย ๆ พยายามมอหา่อทาในารหนีสลับับมออนาเป็นระยะ ๆ เนื่อามีเ็ำนวนมาที่ถูับมา บานหมสิ บานร้อไห้อแ ทำให้ายรร์พวนั้นวุ่นวายพอสมวร เราถูผลัให้เินรวมลุ่มันเรื่อย ๆ
และเมื่อสบโอาสผมรีบึอนาให้ลานหนีไปาม้ารถันหนึ่ึ่ล้าย ๆ ับรถส่อ เราสอนเ้ามาหลบในรถันนั้น่อนที่มันะับพาพวเราออานรนั่น
หลัาที่หนีออมาาุมนรไ้แล้ว ทำให้ผมไ้รู้ว่าที่นี่ไม่ใ่ประเทศเาหลีบ้านเิอผม ผู้นที่นี่ไม่ไ้พูภาษาเียวับผม ผมไม่สามารถอวาม่วยเหลือาใรไ้เลย ผมเยพาน้อไปหาำรวแ่ลับถูไล่ส่ออมาราวับว่าพวเราเป็นเ็เร่ร่อนรั านั้นผม็เลิที่ะอวาม่วยเหลือาใรอีเลย
ผมพาอนามาอาศัยนอนอยู่ใ้สะพานแห่หนึ่ ผมออเร่ร่อนอเศษเินและเศษอาหาราม้าทาเพราะทนเห็นน้อหิวไม่ไหว ผมยอมทำทุอย่าเพื่อให้น้อสาวไม่ออยา
เราสอนพี่น้อใ้ีวิเร่ร่อนแบบนั้นมาร่วมเือน
ความคิดเห็น