คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : EP.01 ♥ เมื่อรัก… ซับซ้อน
EPISODE 01
เมื่อรัก… ซับซ้อน
บนโลกใบนี้มีคนหลายล้านประเภท ต่างคนก็ต่างบุคลิก ต่างคนก็ต่างอุปนิสัย การจะพบเจอใครสักคนที่สามารถเข้ากับเราได้ในทุกเรื่องนั้นมันยากซะยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทรซะอีก
ฉัน ‘น้ำหอม’ สาวโสดไร้แฟนมากว่าสิบปี ตลอดชีวิตสามสิบสองปีที่ผ่านมานี้ เวหาเป็นคนเดียวที่นอกจากความ ‘เข้ากัน’ จะเป็นศูนย์แล้ว เขายังเป็นของต้องห้ามที่ห้ามกิน! ชีวิตนี้ฉันจะนอนกับใครก็ได้ แต่นอนกับเวหาไม่ได้!
ส่วนเหตุผลน่ะเหรอ…
ข้อแรก เวหาอายุน้อยกว่าฉันสิบปี
ข้อสอง เวหาเป็นเพื่อนสนิทของน้องชายฉัน
ข้อสาม บ้านของเวหาอยู่ข้างบ้านฉัน
และข้อสุดท้าย… พ่อแม่พวกเราดันสนิทกันมาก!
ลองนึกดูนะ ฉันรู้จักเวหาตอนเขาอายุแปดขวบ หรือพูดให้ถูกก็คือตั้งแต่เขาอยู่ชั้นประถม! ฉันเห็นเขาวิ่งเล่นกับน้องชายมาตั้งแต่ตัวเล็ก ๆ ตอนนั้นเขายังสูงไม่ถึงไหล่ฉันด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ฉันกลับสูงเท่าไหล่เขาแทน!
ฉันเห็นเวหาเป็นเหมือนน้องชายแท้ ๆ เวลาที่ฉันดูแลน้อง ฉันก็ดูแลเขาไปด้วย ทำอาหารทำขนมให้พวกเขากินเหมือน ๆ กัน ทั้งช่วยสอนการบ้าน ทั้งป้อนข้าวป้อนน้ำป้อนยายามป่วยไข้ ถึงขั้นห่มผ้าพากล่อมนอนเล่านิทานให้ฟังก็เคยมาแล้ว!
พอนึกถึงความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นระหว่างเราสองคนเมื่อคืนแล้ว ฉันก็อยากจะตีอกชกตัวเองนัก ทำไมฉันถึงทำเรื่องบ้า ๆ แบบนั้นกับเวหาลงไปได้นะ ต่อให้ขาดแคลนหรือของขาดแค่ไหนก็ไม่ควรคว้าคนที่เปรียบเสมือนน้องชายแท้ ๆ ขึ้นเตียงแบบนี้สิ!
Rrr…
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ทำลายความน่าอึดอัดระหว่างฉันกับเวหาลง เขาปล่อยมือฉันแล้วผละตัวกลับไปยืนที่เดิม ฉันรีบควานหาโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสายทันที
[ฮัลโหลเจ้! หายหัวไปไหนเนี่ย? ทำไมเมื่อคืนไม่กลับบ้าน! รู้ไหมว่าเมื่อเช้าปั่นต้องโกหกป๊ากับม้าให้อ่ะ!] เสียง ‘น้ำปั่น’ น้องชายเพียงคนเดียวของฉันดังมาจากปลายสาย ด้วยเพราะห้องมันเงียบมาก เสียงของเขาจึงก้องไปทั่วห้อง แน่นอนว่าเวหาต้องได้ยินอยู่แล้ว [ไอ้เวก็หายหัวไปด้วยอีกคน เมื่อคืนมันไปรับเจ้แล้วไม่ใช่เหรอ? หรือว่าตอนนี้อยู่ด้วยกัน?]
ฉันสะดุ้งเฮือกอย่างตื่นตระหนก ชำเลืองสายตามองเวหาที่ยืนกอดอกพิงตู้เสื้อผ้าข้างเตียง อยู่ ๆ ก็รู้สึกมือไม้สั่น ปากกับเสียงก็พลอยสั่นไปด้วย
“มะ ไม่ได้อยู่ด้วยกัน”
[อ้าว แล้วมันหายหัวไปไหนอ่ะ ก็เมื่อคืนตอนเจ้เมาแล้วโทรมาสั่งให้ปั่นไปรับ ผมติดสตรีมเกมอยู่ ไอ้เวมันเลยไปรับเจ้แทนแล้วนี่]
ฉันพอจะเข้าใจเรื่องราวมากขึ้นแล้ว เมื่อคืนฉันเมามากแต่ก็ยังมีสติพอที่จะโทรเรียกน้องชายตัวดีมารับ แต่หมอนั่นดันเห็นการสตรีมเกมสำคัญกว่าพี่สาวเพียงคนเดียวอย่างฉัน ทั้งยังผลักไสฉันไปให้เวหา คนที่มารับฉันในสภาพเมาหนักมากออกจากบาร์จึงกลายเป็นเวหาแทนที่จะเป็นน้องชายตัวเอง
จู่ ๆ เลือดในกายพลันเดือดพล่านขึ้นมา อยากยื่นมือทะลุจอโทรศัพท์เข้าไปบีบคอไอ้น้องชายตัวดีนี่ให้ตายคามือจริง ๆ! ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้บ้านั่นทิ้งฉัน เรื่องระหว่างฉันกับเวหามันก็คงไม่เลยเถิดขนาดนี้แน่!
“เตรียมหนังหัวแกไว้ดี ๆ เลยนะไอ้เด็กบ้า! ฉันกลับไปถลกหนังหัวแกแน่!”
[เฮ้ย อะไรอ่ะเจ้! ทำไมจู่ ๆ ก็กลายร่างเป็นนางมารอีกแล้วอ่ะ]
ฉันกดตัดสายน้ำปั่นทิ้ง โยนโทรศัพท์ใส่กระเป๋าอย่างอารมณ์เสีย เมื่อนึกได้ว่าเวหายังยืนอยู่จึงเงยหน้ามองเขา
“ออกไปได้แล้ว ฉันจะแต่งตัว”
“ผมไม่มีรถ” เขาตอบหน้าตาย ฉันขมวดคิ้วทำหน้ายุ่งยากใจ กำลังจะอ้าปากพูดแต่ถูกน้ำเสียงทุ้มห้วนเอ่ยดักคอเสียก่อน “ไม่อยากกลับแท็กซี่ด้วย”
ฉันถอนหายใจอย่างยอมแพ้ในความดื้อรั้นของผู้ชายตรงหน้า เวหาเป็นเด็กดื้อเงียบมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว แม้ภายนอกเขาจะดูเรียบร้อยว่าง่าย แต่ความจริงแล้วเขาเป็นเด็กที่ฉลาดและเจ้าเล่ห์อย่างมาก น้องชายฉันที่ปกติเป็นไอ้เด็กแสบจอมซนยังกลายเป็นเด็กโง่เง่าไปเลยเวลาอยู่กับเขา
“ไปรอข้างนอกก่อน ฉันแต่งตัวเสร็จแล้วค่อยกลับพร้อมกัน”
เวหายิ้มแล้ว รอยยิ้มของเขาสว่างไสวจนใจฉันเจ็บ อยู่ ๆ ฉันรู้ก็สึกขมฝาดในลำคอไปหมด นั่งทึ่มทื่อเหม่อมองประตูห้องที่ปิดสนิทอยู่หลายนาทีกว่าจะลุกเดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำแต่งตัวได้
ผ่านไปยี่สิบนาทีกว่าฉันจะเดินออกจากห้อง ใบหน้าร้อนผ่าวตั้งแต่หลังหู เมื่อครู่ตอนอาบน้ำฉันเห็นรอยช้ำสีกุหลาบบนผิวกายตัวเองเต็มไปหมด ไม่พูดถึงตรงลำคอกับเนินอก แม้แต่ตรง… ตรงต้นขาด้านในก็ยัง…
ฉันอยากจะกรีดร้องออกมาดัง ๆ ให้กับความหื่นกระหายของเจ้าเด็กบ้าที่เลี้ยงดูมากับมือคนนี้! คิดไม่ถึงเลยว่าเด็กหนุ่มอายุยี่สิบสองอย่างเขาจะมีประสบการณ์โชกโชนถึงขนาดนั้น ทั้งที่เมื่อก่อนก็ไม่เคยเห็นว่าเขาจะมีแฟนเลยสักคนแท้ ๆ แล้วทำไมถึงได้เก่งเรื่อง… เอ่อ… ช่างเถอะ ไม่พูดถึงแล้ว
“เจ้หิวไหม? เราแวะหาอะไรกินกันก่อนแล้วค่อยกลับเถอะ ไปร้านประจำแถวหน้าหมู่บ้านก็ได้”
ตอนเดินมาถึงลานจอดรถหน้าโรงแรม กุญแจรถในมือถูกเวหาแย่งไป เขาปลดล็อกรถ เปิดประตูฝั่งคนขับขึ้นนั่ง ฉันยืนนิ่งมองเขาอย่างไม่รู้จะพูดอะไรดี เมื่อคืนฉันเมาหนักขนาดนั้นคงขับรถเองไม่ไหวแน่ ๆ ถ้างั้นก็ต้องเป็นเขาที่ขับรถให้ นั่นทำให้ฉันเริ่มสงสัยขึ้นมาว่า…
ทำไมเวหาพาฉันเข้าโรงแรมแทนที่จะพากลับบ้านกันล่ะ?
*********************************
เด็กมันเนียนนะคะ เนียนมากกกกก 5555 งานนี้เจ้หอมไม่น่ารอดค่าาา
ฟางอัพ Ebook ลง MEB และบนเว็ปนิยายด้วยนะคะ จัดโปรโมชั่นราคาพิเศษเฉพาะวันวาเลนไทน์ และมีติดเหรียญรายตอนทุกเว็ปเช่นเดิมค่าา ฝากสนับสนุนเค้าด้วยนะตัววววว เลิฟยูค่าาาาา
ความคิดเห็น