[จบ]CRAZYHOLIC | ปืนใหญ่ใต้ขอบฟ้า [SOHOT SM]

ลำดับตอนที่ #2 : PROLOGUE #ปืนใหญ่

PROLOGUE

[ปืนใหญ่]

พลั๊วะ!

พลั่ก!

“อั่ก!”

“เฮ้ยไอ้ปืน พอแล้ว เดี๋ยวมันตาย” เสียงตะโกนทักท้วงด้านหลังไม่ได้หยุดความบ้าคลั่งของร่างสูงที่ยังซัดหมัดรัวๆ ไม่ยั้ง

“เฮ้ย! พอ! เดี๋ยวแม่งก็ตายก่อนหรอก”

แขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อปรากฏเส้นเลือดปูดโปนถูกดึงออกห่างจากร่างหมดสภาพบนพื้น คนถูกกระทำสลบเมือดไปแล้ว ส่วนคนกระทำยังอารมณ์ค้างอยู่ ความบ้าคลั่งสั่นระริกในดวงตาคมแสนดุร้าย รอบกายแผ่กลิ่นอายน่ากลัวจนไม่มีใครอยากเข้าใกล้

พรึ่บ

“ถุย! เสือกระดาษ ไม่ทนตีน!” ร่างสูงสะบัดแขนออก ถ่มเลือดลงพื้นอย่างเดือดดาล ก่อนหันหลังเดินออกไป เพื่อนทั้งสองยืนมองตามด้วยสายตาหน่ายๆ ที่ต้องมาตามล้างตามเช็ดให้มันอีกแล้ว

“ไอ้เวรนั่น… มันคลั่งอะไรขึ้นมาอีกวะมึง อาทิตย์นี้มันกระทืบไปหลายคนแล้วนะ”

“ไม่รู้แม่ง คนอย่างไอ้ ‘ปืนใหญ่’ ใครจะไปเดาใจมันออกวะ”

07.15 pm

“ไงพวกมึง มาสุมหัวกันที่นี่อีกแล้ว”

“หวัดดีเฮียคม พวกผมแวะมาตีป้อม” รุ่นน้องหนึ่งในกลุ่มคนที่กำลังก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์เงยหน้าตอบ คนอื่นๆ จึงพากันก้มหัวทักทายผู้มาใหม่ บ่งบอกว่าคนคนนี้ละเลยไม่ได้ ไม่งั้นส้นตีนอาจลอยกระแทกหน้าไม่รู้ตัว

“แล้วไอ้เจ้าของห้องล่ะ”

“อยู่ในห้องนู่น” คนตอบคือ เวย์ ที่เพิ่งเดินมาจากระเบียง กลิ่นบุหรี่ลอยคลุ้งตามหลัง

“ไอ้เวรนี่ทุกที มีเรื่องทีไรเป็นงี้ตลอด ต้องหาหญิงมากดเพื่อปลดปล่อยความบ้าคลั่ง พี่มึงแม่งโคตรบ้า” ซัน ส่ายหน้าเดินออกมาจากห้องน้ำ นั่งลงฝั่งตรงข้ามกับเวย์ ทั้งสองคนเป็นเพื่อนสนิทกับเจ้าของห้อง

“ไอ้ ‘คมดาบ’ ก็ใช่ย่อยเหอะมึง แม่งบ้าไม่ต่างจากพี่มันหรอก”

“เออจริง ไอ้ ‘เกาทัณฑ์’ น้องเล็กมันด้วย พวกมึงสามคนนี่มันแฝดนรกส่งมาเกิดของแท้”

“เลิกสรรเสริญพวกกูเหอะ รำคาญ” เจ้าของชื่อ ‘คมดาบ’ หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ สายตาคมมองประตูห้องนอนที่เงียบสนิท ห้องนั้นเป็นห้องเก็บเสียง คนด้านนอกจึงไม่ได้ยินเสียงอะไรเล็ดลอดออกมา “มันเข้าไปนานยัง กูมีเรื่องจะคุย”

“สักพัก เกือบชั่วโมงได้”

“ไอ้เวรนี่มันอึด ยิ่งมันบ้าคลั่งมากเท่าไหร่แม่งยิ่งอึด กูล่ะห่วงสภาพของผู้หญิงวันนี้จริงๆ” เวย์เปิดเกมในโทรศัพท์ใช้เท้าสะกิดซันให้เข้าเกมด้วย

“แล้วมันเรียกใครมา”

“ไม่รู้แม่ง ตอนพวกกูมาถึงมันก็มุดหัวอยู่ในห้องแล้ว”

“ผมรู้ๆ ตอนมาถึงเฮียปืนโยนโทรศัพท์ให้ผมแล้วสั่งให้เรียกใครมาก็ได้ ผมก็เลยเรียกคนที่ทักหาเฮียในไลน์ล่าสุดมาแทน น่าจะชื่อเอด้า” ภีม รุ่นน้องคนสนิทที่มักเข้าออกห้องนี้เป็นประจำพูดโดยไม่เงยหน้าจากเกม

คมดาบแสยะยิ้มก่อนเดินออกไปสูบบุหรี่ตรงระเบียง

“เลือกถูกคนซะด้วยนะมึง” เวย์ยิ้มเลศนัย ส่วนซันได้แต่ถอนหายใจ

ปึง

ประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมร่างสูงในสภาพบ๊อกเซอร์ตัวเดียวเดินโชว์กล้ามหน้าท้องแน่นขนัดออกมา ทุกคนเพียงหันมองแวบหนึ่งแล้วเลิกใส่ใจ แต่บรรยากาศผ่อนคลายเมื่อครู่กลับเงียบสงัดขึ้นมา ดูจากสีหน้าน่ากลัวนั่นแล้ว ไม่สอดปากเป็นดีที่สุด

“หายบ้าแล้วยัง” คมดาบเดินกลับเข้ามาในห้อง ปลายนิ้วยังคีบบุหรี่ที่เพิ่งสูบไปครึ่งมวน สายตามองประตูห้องนอน ปรากฏร่างเพรียวบางของผู้หญิงคนหนึ่ง เธอเดินออกมาด้วยท่าทางอ่อนเพลีย แม้ผมเผ้าจะจัดทรงเรียบร้อย แต่รอยช้ำตามแขนขานั่นเห็นแล้วรู้สึกระคายลูกตาจริงๆ

“เธอกลับไปได้แล้ว”

ไม่ต้องรอให้เจ้าของห้องไล่ซ้ำ เอด้ามองแผ่นหลังกว้างของผู้ชายที่เพิ่งปลดปล่อยความบ้าคลั่งใส่เธออย่างดิบเถื่อนด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์ก่อนตัดใจเดินออกไปจากห้อง เธอรู้ดีว่าตัวเองอยู่ในสถานะไหนจึงไม่เรียกร้องอะไร แค่ได้เป็นที่ระบายให้เขา… เธอก็พอใจแล้ว

“สภาพมึงเหมือนหมาบ้าเข้าไปทุกวันแล้วนะไอ้ปืน พอได้ยัง มีเรื่องทุกวันแบบนี้ถ้าม้ารู้กูไม่ช่วยนะ”

“เออ ก็ไม่ได้ขอ” คนถูกด่าไม่แยแส หยิบบุหรี่ต่อไฟ เงยหน้าพ่นควันสีขาวขุ่น ก่อนเดินมาที่ระเบียงผ่านหน้าน้องชายฝาแฝดไป

“มึงทำตัวประชดชีวิตแบบนี้ไปยัยนั่นก็ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรหรอกนะ มันจะคิดว่ามึงแค่เกิดบ้าขึ้นมาเท่านั้น”

“ไม่เกี่ยวกับยัยนั่น มึงจะพูดขึ้นมาทำไม” แววตาคมกริบสาดประกายความหงุดหงิดออกมา เส้นเลือดปูดโปนตรงลำคอบ่งบอกว่าเขากำลังข่มอารมณ์ตนเองอยู่

‘ปืนใหญ่’ คือชื่อของเขาผู้มีใบหน้าหล่อคมสมชายชาตรี คิ้วเข้ม จมูกโด่งตัดรับดวงตาคมกริบดุร้ายที่ไม่ว่าใครเห็นก็ยำเกรง รูปร่างสูงใหญ่ร้อยแปดสิบเซนติเมตรพลิกกายพิงสะโพกสอบกับราวระเบียง ปลดปล่อยอารมณ์หงุดหงิดไปกับบุหรี่ในมือ

“เฮ้ย ‘ขอบฟ้า’ โทรมา มึงจะรับไหม?” เวย์ยื่นโทรศัพท์มาให้ เรียกสายตาจากแฝดทั้งสองหันมอง คมดาบแสยะยิ้มเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ายามราตรีที่ไร้แสงดาว เขาค่อมกายวางแขนกับราวระเบียง

“ไม่เกี่ยวงั้นก็ไม่ต้องรับ”

“เสือก” ปืนใหญ่แค่นเสียงเย็นชา คว้าโทรศัพท์มาแนบหูอย่างไม่สบอารมณ์ “มีไร”

[แกไปมีเรื่องกับพวกไอ้สกายมาเหรอปืน?] เสียงหวานติดฉุนเฉียวจากปลายสายเรียกรอยยิ้มเย็นชามุมปาก แววตาคมกริบทอประกายเย็นเหยียบมากกว่าเดิม

“ไม่ได้มีเรื่อง”

[ยังจะตอแหล! ฝั่งนั้นมันเข้าโรงบาลเลยนะเว้ย! พวกเพื่อนมันบอกว่าแกเป็นคนบุกเข้าไปกระทืบมันก่อน]

‘ขอบฟ้า’ เป็นผู้หญิงคนเดียวที่กล้าด่าทอเขาได้ขนาดนี้ และเป็นคนเดียวที่เขายอมให้ด่า

“ฉันกระทืบมันฝ่ายเดียว จะเรียกว่ามีเรื่องได้ไง”

ขอบฟ้า […]

“โทรมาแค่นี้ใช่ไหม จะวาง” พอปลายสายเงียบไป เขาจึงทำท่าจะตัดสาย

[เดี๋ยวก่อน]

มือหนาชะงักนิ่ง สายลมพัดกระทบใบหน้าหล่อเหลาแสนร้ายกาจ กลิ่นบุหรี่ลอยคละคลุ้งในอากาศ บรรยากาศรอบตัวเงียบสงัดถึงขนาดได้ยินเสียงปลายสายดังลอดออกมา

[ไม่ได้บาดเจ็บใช่ไหม? พักนี้แกเป็นไรวะปืน เกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีก ทำไมมีเรื่องทุกวันเลย ชอบทำตัวให้ห่วงอยู่เรื่อย นี่อยู่ปีสี่แล้วนะไม่ใช่อนุบาลสาม ให้ตายเหอะ!] เสียงบ่นอย่างเหนื่อยอกเหนื่อยใจดังลอดมาจากปลายสาย ไม่ใช่แค่ปืนใหญ่ที่ได้ยิน ร่างสูงข้างกายเขาก็ได้ยินเช่นกัน

คมดาบแสยะยิ้มพลางจุดบุหรี่มวนใหม่ขึ้นสูบ

เขาพูดผิดซะที่ไหนล่ะว่า ‘ยัยนั่น’ ต้องคิดแบบนี้ นอกจากไอ้คนข้างๆ เขาแล้วยังจะมีใครรู้จักยัยนั่นดีเท่าเขาอีก ถ้าไอ้ปืนเป็นที่หนึ่ง อย่างน้อยเขาก็ที่สองล่ะวะ อ้อ ยังมีไอ้ทัณฑ์อีกคนเป็นที่สาม

คนที่ได้ชื่อว่าเป็นที่หนึ่งกลับไม่รู้สึกยินดี แววตาคมกริบมืดดำทอประกายวาววับ เขาขบกรามแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูนโปนขึ้นลำคอ

[ปืน…]

“เออ ฉันจะเป็นบ้าอะไรก็ไม่ต้องมาเสือก ไปสนใจเรื่องไอ้เหี้ยปั้นเหอะ”

[เอ้า แล้วปั้นเกี่ยวไรด้วย พาลอะไรของแกวะปืน] ขอบฟ้าทำเสียงงุนงง

“พูดมาก น่ารำคาญ”

ปลายสายถูกตัดแล้ว แต่พายุอารมณ์ไม่ได้สงบตาม โทรศัพท์เครื่องบางถูกเหวี่ยงลงบนโต๊ะริมระเบียงแล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบแทน

“ฮึ กูบอกมึงแล้วว่ายัยนั่นไม่ ‘รู้สึกรู้สา’ อะไรหรอก บ้าเองเจ็บเองก็สมเป็นมึงดี”

“หุบปากแล้วไปไกลๆ ตีนกูซะ”

มันใช่เวลามากวนอารมณ์กูไหม? ถึงเป็นน้องก็กระทืบหน้าได้นะ

++++++++

เปิดบทนำมาเฮียปืนใหญ่ก็กร้าวใจเลยจ้า

บอกเลยอย่าหาพระเอกจากนิยายเรื่องนี้ เพราะมีแต่ตัวร้าย ฮา! 

ผู้หล่อในเรื่องเยอะมาก ความแบด ความฮอตของเฮียไม่มีแผ่ว 

ชอบสายแบดกดติดตามไว้เลยจ้า >> แอดนิยายเรื่องนี้