คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : PROLOGUE ♥ เมื่อรัก… ผิดพลาด
PROLOGUE ♥ เมื่อรัก… ผิดพลาด
15 กุมภาพันธ์ 2566
แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านม่านสีขาวจากประตูระเบียง ความเย็นเฉียบของเครื่องปรับอากาศสัมผัสผิวกายชวนให้รู้สึกหนาวจนต้องขยับเข้าหาความอบอุ่นข้างกาย ฉันผ่อนลมหายใจออกมาด้วยความรู้สึกสบาย อิงซบใบหน้าลงบนความอบอุ่นที่กำลังขยับขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะ ทว่าเสียงตึกตักข้างใบหูกลับก่อกวนการนอนหลับของฉันจนต้องฝืนเปิดเปลือกตาหนักอึ้งขึ้น
ความรู้สึกแรกคืออาการมึนหัวจนตาพร่าเบลอ ฉันกะพริบตาพลางสะบัดหน้าเบา ๆ หนึ่งที ตอนนี้เองที่สัมผัสได้ถึงท่อนแขนกรุ่นร้อนของใครคนหนึ่งโอบกอดแผ่นหลังเปล่าเปลือยของตนอยู่ เมื่อสติการรับรู้เริ่มกลับคืนมา ฉันจึงถลึงตัวลุกขึ้นนั่งด้วยความรวดเร็ว แต่เพราะลุกขึ้นเร็วไปหน่อยอาการมึนหัวกลับมาเล่นงานจนเสียหลักหงายหลังลงบนที่นอนอีกครั้ง
“ระวัง” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นข้างหูพร้อมกับฝ่ามือแกร่งช้อนรองใต้ศีรษะของฉัน สองตาสวยเฉี่ยวเบิกโพลงจับจ้องคนตรงหน้าด้วยความตื่นตะลึง
ฉันจำเสียงนี้ได้… ต่อให้เสียงเพิ่งตื่นของเขาจะเจือความแหบแห้งแค่ไหน ฉันก็ไม่มีทางลืมน้ำเสียงของคนที่เจอหน้ากันเกือบทุกวันมาสิบสี่ปีได้แน่!
“เว… หา?”
“หืม?”
เจ้าของชื่อเรียก เวหา ขานรับในลำคอหนึ่งคำ ในขณะที่ฉันนิ่งค้างคล้ายวิญญาณหลุดออกจากร่างไปแล้ว
“ลุกไหวไหมฮะ ยังมึนหัวอยู่หรือเปล่า?” ใบหน้าหล่อเหลาแฝงความงัวเงียเล็กน้อย คิ้วเรียวเข้มขมวด ดวงตาคมลุ่มลึกฉายแววห่วงใย
ฉันเบิกตามองคนเหนือร่างอย่างไม่เชื่อสายตา หลงคิดว่าตัวเองฝันไปจึงลองยื่นมือสัมผัสใบหน้าหล่อ ๆ ของเขา ความอบอุ่นแล่นวาบไปทั่วฝ่ามือ คราวนี้ฉันสะดุ้งเฮือกทันที
“ระ เรื่องจริงเหรอ!” ฉันยกมือผลักร่างสูงออกห่างพลันพลิกกายลุกขึ้นนั่งบนที่นอน สองตาจ้องถลนไปทางผู้ชายที่ไม่ควรจะอยู่ร่วมเตียงกับฉันมากที่สุด “ทะ ทำไม… ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่!”
เวหาเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง ตอนนี้เองที่ฉันเพิ่งสังเกตเห็นว่าเขาไม่ได้สวมเสื้อ! เรือนกายช่วงบนของเขาเปลือยเปล่าเผยให้เห็นซิกแพคแน่น ๆ ของชายหนุ่มวัยยี่สิบต้น ๆ ผิวของเขาขาวมาก ทั้งขาวทั้งเนียน น่าลูบไล้…
มะ ไม่… นี่แกกำลังคิดบ้าอะไรกับผู้ชายที่เด็กกว่าถึงสิบปีแถมยังเป็นเพื่อนสนิทกับน้องชายตัวเองเนี่ยไอ้หอม!
แต่นั่นยังไม่ใช่ประเด็น… ที่สำคัญก็คือบนผิวขาวเนียนของเวหากลับมีรอยแดง ๆ ขีดข่วนเต็มไปหมด ทั้งลำคอ แผงอก ต้นแขน และยังมี… เอ่อ มีรอยจ้ำสีกุหลาบจาง ๆ ด้วย!
ใบหน้าฉันร้อนผ่าวทันควัน ฉันไม่ใช่สาวน้อยไร้เดียงสานะ เห็นแค่นี้ก็พอเดาออกแล้วว่าเมื่อคืนมันจะต้องเกิดเรื่องน่าปวดหัวขึ้นระหว่างเราแล้วแน่ ๆ
“เจ้หอมจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เลยเหรอฮะ”
คำว่า ‘เจ้’ จากปากของเวหาช่วยตอกย้ำเรื่องอายุลงบนจิตสำนึกของฉันจนตาสว่าง ฉันเริ่มกวาดสายตามองรอบกาย และพบว่าที่นี่ไม่ใช่ห้องฉัน และไม่ใช่ห้องเขา มันไม่ใช่ห้องของใครเลย แต่กลับเป็น… โรงแรม?!
ฉันพยายามนึกถึงเรื่องเมื่อคืน พยายามแหวกล้วงความทรงจำอันแสนพร่าเลือนของตัวเองอย่างสุดความสามารถ
เมื่อวานเป็นวันวาเลนไทน์ หลังจากฉันเห็นรุ่นพี่ที่แอบปลื้มมาเกือบหนึ่งปีหอบดอกไม้ช่อใหญ่มาคุกเข่าขอรุ่นน้องที่ทำงานบริษัทเดียวกับฉันแต่งงาน ฉันก็รู้สึกเหมือนถูกสายฟ้าฟาดกะทันหัน อกหักตั้งแต่ยังไม่ทันจะเริ่มด้วยซ้ำ จากนั้นฉันก็ไปนั่งดื่มคนเดียวในบาร์เล็ก ๆ แถวบริษัท
จำได้ว่าเมื่อคืนฉันดื่มหนักมากในรอบสิบปีเลยทีเดียว แล้ว… แล้วยังไงต่อนะ?
“ทำหน้าแบบนี้แสดงว่าจำไม่ได้สินะฮะ” เวหาหยิบเสื้อยืดสีดำบนพื้นขึ้นมาสวม เขาหลุบตามองฉันเล็กน้อยก่อนเบือนหน้าหนี ทว่าใบหูกลับแดงก่ำ ฉันเคยเห็นปฏิกิริยานี้ของเวหาอยู่บ่อย ๆ เวลาเขาเขินก็มักจะหูแดงแบบนี้
คิดได้ดังนั้นฉันจึงก้มมองตามสายตาเมื่อครู่นี้ของเขา ก่อนจะตัวชาไปทั้งร่างรีบคว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างกายตัวเองทันที
บ้าเอ๊ย… ทำไมฉันถึงไม่ได้สวมอะไรเลยล่ะ!!
ฉันอดจะถลึงตาใส่ผู้ชายที่ยืนอยู่ปลายเตียงไม่ได้ ทั้งที่เขายังสวมกางเกงอยู่แท้ ๆ แต่ทำไมฉันกลับไม่ได้สวมอะไรเลยแม้แต่ชุดชั้นใน! นี่เขาไม่ไร้มโนธรรมเกินไปหน่อยเหรอ!
ดูเหมือนเวหาจะเข้าใจสายตาขุ่นเคืองของฉัน เขายกมือขึ้นเกาศีรษะพลางยิ้มตอบเก้อ ๆ “เมื่อคืนผมจะสวมคืนให้เจ้แล้ว แต่เจ้ดึงดันจะจูบผม มันก็เลย… เอ่อ ก็เลยต่อกันรอบสองจนผมเพลียหลับไปน่ะ”
……….
บรรยากาศภายในห้องเงียบสงัดและเย็นเยียบลงในพริบตา วิญญาณฉันออกจากร่างไปอีกแล้ว! รู้สึกอยากมุดดินหนีหรือไม่ก็กระโดดระเบียงตายไปเลย!
“เจ้หอม?” เวหาเดินเข้ามาใกล้พลางส่ายมือเบา ๆ ตรงหน้าฉัน ความใกล้ชิดกะทันหันทำฉันสะดุ้งเฮือกถอยหลังหนีจนแผ่นหลังแนบชิดกับหัวเตียง
“ยะ อย่าเข้ามาใกล้ฉัน!” เสียงของฉันสั่นมาก ตอนนี้ฉันทั้งตื่นตระหนก ทั้งสับสน ทั้งโคตรสิ้นหวัง ทุกอย่างมันเกิดขึ้นกะทันหันเกินไปจนฉันทำอะไรไม่ถูกแล้ว
นี่มันเป็นเรื่องผิดพลาดครั้งใหญ่เกินไป ฉันควรจะทำยังไงต่อไปดี…
ฉันพยายามตั้งสติ ยังไงฉันก็อายุมากกว่าเวหาตั้งสิบปี จะมาสติแตกต่อหน้าคนที่เด็กกว่าอย่างเขาได้ยังไง
“นาย… กลับไปก่อนเถอะ”
“…” เวหายืนเงียบไม่ตอบอะไร ฉันจึงเงยหน้ามองเขา ใบหน้าหล่อเหลาบึ้งตึงฉายแววไม่ยินยอมและดื้อดึงออกมา ฉันกัดริมฝีปากหักห้ามไม่ให้ตัวเองใจอ่อนเหมือนที่เคย เบือนหน้าหลบสายตาเขา
แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขาไม่มีรถส่วนตัวจึงหันมาหยิบกระเป๋าบนโต๊ะหัวเตียง เปิดกระเป๋าสตางค์หยิบเงินออกมา “ถ้าไม่มีค่ารถ เดี๋ยวฉันจ่าย…”
พรึ่บ
ข้อมือข้างที่ถือกระเป๋าสตางค์ถูกมือหนาคว้าจับ ก่อนใบหน้าหล่อเหลาจะยื่นเข้ามาใกล้ แววตาคมสาดประกายเย็นชาออกมาเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ฉันรู้จักเขา
“คิดจะใช้เงินฟาดหัวผม เจ้สู้ไหวเหรอ?”
ไม่สู้! และไม่คิดจะสู้ด้วย!
*********************************
สวัสดีค่ะรีดที่น่ารักทุกท่านนนน ฟางนำโปรเจ็กต์พิเศษต้อนรับวันวาเลนไทน์มาฝากค่าาา
เรื่องนี้จะเป็นนิยายรักสั้น ๆ ฉบับมินิมี 12 ตอนจบนะคะ เน้นความรักหวาน ๆ ซาบซ่านชวนหัวใจเต้น ฟินจิกหมอนขาดกันไปเลยค่ะ!
ฟางอัพ Ebook ลง MEB และบนเว็ปนิยายด้วยนะคะ จัดโปรโมชั่นราคาพิเศษเฉพาะวันวาเลนไทน์ และมีติดเหรียญรายตอนทุกเว็ปเช่นเดิมค่าา ฝากสนับสนุนเค้าด้วยนะตัววววว เลิฟยูค่าาาาา
ความคิดเห็น