[จบ]CRAZYHOLIC | ปืนใหญ่ใต้ขอบฟ้า [SOHOT SM]

ลำดับตอนที่ #13 : CRAZY 11 #ไม่อาจหวนคืน

CRAZY 11 #ไม่อาจหวนคืน

ความเงียบคืบคลานเข้ามา ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่เราต่างฝ่ายต่างจ้องตากัน สุดท้ายการแกล้งโง่ของฉันก็ใช้ไม่ได้ผลอีกต่อไปเมื่อถูกปืนใหญ่เปิดโปง รู้ตัวเลยว่านับจากวินาทีฉันกับเขาไม่สามารถเป็นเพื่อนกันได้อีกต่อไปแล้ว

สิ่งที่ฉันหวาดกลัวมากที่สุดมันได้เกิดขึ้นแล้ว ในที่สุดความสัมพันธ์ของพวกเราก็เดินมาถึงจุดที่ไม่สามารถย้อนกลับไปได้อีก มิตรภาพที่แตกสลายไม่อาจหวนคืนได้อีกแล้ว

ฉันหลับตาลง กล้ำกลืนความรู้สึกใจหาย กดเก็บความเสียใจ สะกดกลั้นน้ำตาไม่ให้มันไหลออกมา ก่อนลืมตาขึ้นอีกครั้งแล้วมองสบตากับปืนใหญ่ด้วยแววตาว่างเปล่า

“เป็นเพื่อนกันมันก็ดีอยู่แล้วป่ะวะ ฉันไม่อยากเสียเพื่อนอย่างแกไปนะปืน”

“เราไม่ใช่เพื่อนกันตั้งแต่วันที่ฉันเอาเธอแล้วฟ้า”

ฉันถึงกับพูดไม่ออก มองตาคนตัวสูงเบื้องหน้านิ่งงัน

“ฉันไม่เคยคิดว่าเธอเป็นเพื่อน เลิกเพ้อฝันสักที”

มิตรภาพสิบห้าปีสำหรับปืนใหญ่… แม่งไม่มีความหมายเลยเหรอวะ

สีหน้าปืนใหญ่ชะงักไป แววตาดุดันอ่อนลง ปลายนิ้วที่บีบแน่นตรงปลายคางค่อย ๆ คลายออกก่อนเลื่อนปลายนิ้วโป้งปาดเช็ดข้างแก้มให้ฉัน เวลานี้เองที่ฉันเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองกำลังร้องไห้ เมื่อกะพริบตาจึงสัมผัสได้ถึงความอุ่นร้อนของน้ำตา

นี่มันบ้ามาก… ฉันไม่ได้ร้องไห้ต่อหน้าปืนใหญ่มานานแค่ไหนแล้วนะ

ตั้งแต่ตอนมัธยมปลายหรือเปล่านะ …คืนนั้นที่ฉันเสียจูบแรกให้เขา

ตอนนั้นพวกเราเรียนอยู่มอหก จำได้ว่าหลังจากสอบปลายภาคมหาโหดจบ ฉัน วันวาน พวกสามแฝด และเพื่อนร่วมห้องอีกห้าหกคนพากันไปจัดปาร์ตี้ฉลองสอบเสร็จกันที่บ้านของพวกแฝด พ่อกับแม่ของพวกเขาใจดีมาก นอกจากยกบ้านให้จัดปาร์ตี้แล้ว ยังเป็นเจ้ามือเลี้ยงพวกเราด้วย วันนั้นทุกคนดื่มกันไปเยอะมาก ต่างคนต่างเมา สนุกสนานกันสุดเหวี่ยงมาก

ตกดึกฉันได้รับสายจากพ่อ หลังจากคุยสายอยู่นานจนทะเลาะกันอย่างหนัก ฉันก็แอบมานั่งร้องไห้เงียบ ๆ คนเดียว ปืนใหญ่ตามหาฉันจนเจอ เขานั่งลงด้านข้างฉันโดยไม่พูดอะไร ฉันพิงไหล่เขาร้องไห้สักพักจนเริ่มรู้สึกสบายใจขึ้น ทว่าในช่วงเวลานั้นจู่ ๆ ปืนใหญ่ก็ขยับหน้าเข้ามาจูบฉัน มันเป็นแค่การแตะปากเบา ๆ แต่เนิ่นนานเกือบนาทีก่อนจะผละออกไป ตอนนั้นฉันตกใจจนลืมเรื่องเสียใจไปจนหมด ปืนใหญ่ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่วางมือบนผมฉันแล้วขยี้เบา ๆ ก่อนยกยิ้มจาง ๆ มุมปากเท่านั้น

ตอนนั้นฉันคิดว่าปืนใหญ่คงเมาหรือไม่ก็คงอยากปลอบใจฉัน เช้ามาฉันจึงไม่เอ่ยถึงเรื่องนั้นอีก ปืนใหญ่เองก็ไม่พูดถึงเช่นกัน มันยิ่งตอกย้ำความคิดฉันที่ว่าเขาคงเมาจริง ๆ และคงลืมไปแล้ว ฉันจึงไม่ถือสา ไม่ได้เก็บมาใส่ใจอีก

หลังจากวันนั้นฉันก็ไม่เคยร้องไห้ต่อหน้าปืนใหญ่อีกเลย กระทั่งตอนนี้…

พรึ่บ

ฉันเบี่ยงหน้าหลุดจากฝ่ามือหนาพลางลุกขึ้นยืน ยกมือปาดน้ำตาสองข้างแก้มลวก ๆ ก่อนก้าวเท้าเข้าห้องนอนแล้วปิดประตูล็อกทันที ปืนใหญ่ตามมาเคาะประตู น้ำเสียงเคร่งเครียดดังลอดผ่านบานประตูเข้ามา

“เปิดประตูนะฟ้า ออกมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อนดิวะ คิดว่าหลบหน้ากันแบบนี้แล้วเรื่องมันจะจบง่าย ๆ เหรอวะ”

ฉันทิ้งตัวลงนั่งยอง ๆ กับพื้นหน้าประตู พยายามควบคุมน้ำเสียงไม่ให้สั่นเครือเพื่อตะโกนตอบกลับไป “ฉันไม่มีอะไรจะคุยแล้ว กลับไปก่อนเหอะปืน ฉันขอร้อง”

เสียงทุบเงียบลงแล้ว ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวจากด้านหลังประตู ก่อนตามมาด้วยเสียงของปินใหญ่ที่ดังอยู่ใกล้กันมาก ราวกับว่าเขาก็กำลังนั่งคุกเข่าอยู่หน้าประตูเช่นกัน

“ฉันไม่ยอมเสียเธอไปหรอกนะฟ้า”

“…”

“เธอเป็นของฉัน… เป็นของฉันตั้งแต่วันที่เธอเป็นฝ่ายยื่นมือมาจับมือฉันเมื่อสิบห้าปีก่อนแล้ว”

เขา… หมายความว่ายังไง

สิบห้าปีก่อน

ณ สนามเด็กเล่นของสวนสาธารณะภายในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง เด็กหญิงวัยหกขวบกำลังนั่งแกว่งชิงช้าอยู่เพียงลำพัง ใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้มเหม่อมองไปทางถนนครั้งแล้วครั้งเล่าราวกับกำลังรอคอยบางคนอยู่ ผมเปียสองข้างพลิ้วไหวเบา ๆ ไปตามแรงแกว่งของชิงช้า

พลั่ก

“เอามานี่นะ!”

เสียงตวาดของเด็กผู้ชายคนหนึ่งดังมาจากด้านหลังต้นไม้ใหญ่ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากชิงช้า เรียกดวงตากลมโตหันมองด้วยความสนใจ ตรงนั้นมีเด็กผู้ชายอายุประมาณสิบขวบยืนอยู่สองคน และมีเด็กผู้ชายตัวเล็กอายุหกขวบกำลังล้มอยู่บนพื้น

“ได้ข่าวว่าบ้านรวยนักไม่ใช่เหรอ แบ่งกันเล่นแค่นี้จะเป็นไรไปไอ้เปี๊ยก” ในมือของเด็กผู้ชายตัวโตที่ยืน คนหนึ่งถือรีโมต คนหนึ่งถือรถบังคับ ดูก็รู้ว่าเด็กที่กำลังนั่งอยู่บนพื้นเป็นเจ้าของรถบังคับคันนั้นแน่ และเด็กตัวโตสองคนนั้นก็กำลังแย่งเขาเล่นอยู่

เด็กหญิงตัวน้อยพองลมข้างแก้มอย่างไม่ชอบใจ ลุกขึ้นยืนจากชิงช้าแล้วก้าวเดินอาด ๆ ไปทางด้านหลังเด็กผู้ชายตัวโตทั้งสอง ก่อนจะยื่นมือเล็ก ๆ ออกไปผลักสุดแรง เพราะเด็กชายทั้งสองไม่ทันระวังจึงถูกแรงน้อยนิดของเด็กหญิงที่พุ่งเข้ามากะทันหันทำให้เสียหลักสะดุดขาตัวเองล้มไปกองกับพื้นกันทั้งคู่

“โอ๊ย!”

เฮือก!

เด็กหญิงทำท่าตกใจเพราะคาดไม่ถึงเหมือนกันว่าจะผลักเด็กผู้ชายตัวโตถึงสองคนล้มพร้อมกันแบบนี้ได้ ด้วยความตื่นตระหนกกลัวจะถูกเอาคืน มือหนึ่งรีบหยิบรถบังคับขึ้นมากอด แล้วถือรีโมตเอาไว้ ส่วนอีกมือคว้าจับมือเด็กผู้ชายตัวน้อยแล้วฉุดให้ลุกขึ้นก่อนพาวิ่งหนีไปด้วยกัน

“รีบหนีเร็ว ๆ วิ่งเข้า” เสียงหวานใสเจื้อยแจ้วดังคลอตามสายลม แสงแดดยามเย็นสาดส่องกระทบผมเปียทั้งสองข้าง ใบหน้าจิ้มลิ้มหันกลับมาแก้มใสแดงระเรื่อประดับรอยยิ้มซุกซน เด็กชายตัวน้อยวิ่งตามขณะสองตาเหม่อมองสองมือที่จับกันแน่นสลับกับรอยยิ้มเต็มแก้มของเด็กหญิงตรงหน้า

กระทั่งเด็กทั้งสองวิ่งเข้ามาหลบในอุโมงค์แล้ว เสียงหัวเราะสดใสจึงดังขึ้น

“สนุกจังเลย สองคนนั้นตลกมากเลยเนอะ คิก ๆ”

เด็กชายไม่ได้หัวเราะไปกับเด็กหญิงด้วย เขาเพียงแค่ยืนนิ่งจ้องมองรอยยิ้มสดใสนั้นตาไม่กะพริบ โดยที่มือของทั้งคู่ยังคงจับกันแนบแน่นไม่ยอมปล่อย

และนั่นคือจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ที่ไม่ว่าเวลาจะผันผ่านไปสักกี่ปี ภาพรอยยิ้มสดใสนั่นก็ยังคงเด่นชัดในความทรงจำของเด็กชายไม่เคยจางหาย

มันสลักลึกอยู่ในหัวใจของเขาจนไม่อาจลบเลือนออกไปได้อีกเลย

++++++

งุ้ยยยย เฮียมันร้ายตั้งแต่เด็กเลยน้าาาา แค่เขาจับมือกับยิ้มให้นิดหน่อยถึงกับยึดติดขนาดนี้เลยเหรอ คลั่งรักไม่ไหวววว

ฝากแท๊ก #เพื่อนเล่นจะเล่นเพื่อน ทวีตกันรัวๆ ได้เลยค่าาาาา ทวีต @Pankaow1009 หรือเพจ พันเก้า

อ่านกันแล้วช่วยกันคอมเม้นท์หน่อยนะคะที่รัก ขอฮีลใจจากทุกคนหน่อยค่าาา