คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ภพที่ 1 :: บทที่ 1 จุดเริ่มต้น
มันเป็นวามผิพลา...
มันเป็นวามผิพลา...!
‘เ้าบ่าวเ้าสาว่าเหมาะสมันเหลือเิน’
เธอเหลือบมอ้ายวา ระพริบาเบาๆ เหมือนนพึ่ื่น
ว่าแ่นพวนี้พูถึเรื่ออะไร เ้าบ่าวเ้าสาวอะไรัน
แล้วทำไมผู้หินที่ยืนอยู่รหน้าเธอถึแ่ัวเหมือนในหนัีนเลยล่ะ
‘้ายินี้วยนะเ้าะพี่ให่’
‘ยินี้วยนะอรับพี่เีย/
ยินี้วยนะอรับพี่เหมยอี’ แพรวพราวมวิ้ว
เธอไม่เ้าใว่านพวนี้ำลัพูถึใร ใรือเหมยอีแล้วพี่เียนี่ใรัน
‘รีบมีหลานให้ท่านพ่อท่านแม่อุ้มไวๆ
นะพี่เ้าะเหมยอี ’
ะ เี๋ยว่อนนะมีลู!
มีลูอะไรับใร
อนนั้นเอแพรวพราวถึไ้สัเอะไรบาอย่าที่ล้อมรอบใบหน้าเธอไว้ ผ้าสีแหรอ
แล้วนี่อะไร มือเล็เอือมมือึ้นไปับสิ่ที่อยู่บนหัวัวเอ
ับพลันสายา็หันไปมอเห็นัวเอในระ
แพรวพราวอ้าปา้าวาลมสวยแถบะถลนออมา ะ ุแ่าน!
ทำไมเธอถึมาอยู่ในุแ่านไ้ละ!
ในอนนั้นสมอเล็ๆ
อเธอเริ่มะนึอะไรบ้าอย่าึ้นมาไ้... “ปลายฝัน!”
ย้อนลับไปเมื่อหนึ่ั่วโม่อน
“อร้อล่ะพวแไปเป็นเพื่อนันหน่อยนะ”
ปลายฝันลุึ้นาโฟาแล้วเินเ้าไปล้อแนเพื่อนทั้สอน
อนนี้ทั้เธอและมินราถูปลายฝันนัมาเอที่บ้าน แพรวพราวที่โนปลายฝันเี่ยวแนอยู่ เธอมวิ้วแล้วึแนเพื่อนออพลาเินไปทีู่้เย็นยวน้ำึ้นื่มอย่าใเย็น
“ันอปิเสธ” แพรวพราวไม่สนใเมื่อื่มเสร็เธอ็โยนวน้ำลในะร้าที่ั้อยู่้าู้เย็น
“แล้วมินละะไม่ไปเป็นเพื่อนันริๆ หรอ” ปลายฝันหันไปถามมินราเมื่อแพรวพราวเินลับไปนัู่ทีวีโยไม่ไ้หันมาสนใเธอเลย
“ไม่”
ไ้ยินแบบนั้นเพื่อนอบแบบนั้นปลายฝันเลยัสินใัไม้ายสุท้ายออมาใ้
“ไ้โปรไปเป็นเพื่อนันเถอะนะันไม่อยาไปนเียว”
เธอ้มหน้าลทำหน้าใหู้น่าสสาร
“ทำไมราวนี้แถึื๊อไม่เลิเลยนะ”
แพรวพราวพูึ้นทั้ที่ายัมอูทีวีอยู่ “านนี้น่าสนุมาเลยหรือไ”
ไ้ยินเพื่อนถามปลายฝัน็พยัหน้าหึๆ เธอปล่อยมือามินราานั้น็วิ่เ้าไปในห้อนอนแล้วหยิบาร์เิใบหนึ่ที่วาอยู่บนโ๊ะเรื่อแป้ึ้นมาแล้วเินยิ้มร่าเริยื่นบัรให้เพื่อน
“ไหนเอาบัรมาูสิ”
แพรวพราวลุาโหาแล้วเินไปึบัรามือปลายฝันมาอ่าน
มินราที่ยืนอยู่เินะโหน้าเ้ามาูใล้ๆ ่อนะอ่านึ้นมาพร้อมัน “านุมนุมอมยุทธ...”
ทันทีที่อ่านบมินรา็เยหน้าึ้นมอปลายฝันที่ยืนยิ้มอยู่รหน้าเธอแล้วหันลับมาสบาับแพรวพราว
พวเธอทั้สอนพาันถอนหายใแล้วส่ายหัวไปมาพร้อมัน “อมยุทธอะไรัน” แพรวพราวพูึ้นหลัาที่สำรวบัรเินี้อย่าละเอีย
“มินแูนี้สิมีลายมัร้าหลัะ้วย” ว่าแล้ว็ยื่นลับให้ปลายฝัน “บัรนี้แไ้มาาที่ไหน”
“เอ่อ...”
“...” / “...”
ปลายฝันเบ้หน้าแล้วเริ่มเล่าให้ทั้สอฟั
“ันไ้มาาู้ล่อหมายหน้าบ้าน
เมื่อสอวัน่อนมีใรไม่รู้มาหย่อนเอาไว้พอหยิบึ้นมาูัน็ว่ามันหน้าสนใี”
ปลายฝันหันมอสลับระหว่ามินราับแพรวพราวพอเห็นสีหน้าอเพื่อนเธอ็รีบพู่อ
“ันิว่าบัรเิานนี้มันแปลี ็เลย...”
“อยาไป” มินราพูึ้น
แพรวพราวมอไปมาระหว่าเพื่อนนหนึ่ที่ยื่นหน้าายับอีนที่พยัหน้านอแทบเล็
มือเล็ยึ้นออ “เลยมาวนพวันให้ไปเป็นเพื่อนอย่านั้นหรอ”
“ถู้อ”
โป๊!
“โอ๊ย
เ็บนะพราวแเาะหัวันทำไม” แพรวพราวส่ายหน้ามอเพื่อนเธอที่ยืนเบ้ปาลูบหัวัวเอปอยๆ
“เาะให้แื่นแ่ื่อาน็ูประหลาะายแยัิะไปานนี้อีหรอ”
แพรวพราวหยิบบัรึ้นหมุนไปมา่อหน้าปลายฝัน “อีอย่าที่นี่ประเทศไทยไม่ใ่หนัีนำลัภายในแอย่าเื่อีั้วสิถึมันะแผนที่านให้มา็เถอะ”
“ริอย่าที่พราวมันว่า”
มินราพูึ้นแล้วเ้ามาลูบหัวปลายฝัน “นี่มันยุไหนแล้วอพวนี้มาาพวมิาีพแน่นอน”
ปลายฝันที่ไ้ยินเพื่อนสอนพูแบบนั้น็ถอนหายใเสียัแล้วเอื้อมมือึให้มานั่้วยัน
“พวแฟัันนะ” เธอสบาเพื่อนทีละนอย่าริั “ทีแรัน็ิแบบนั้นเหมือนันนะแ่ว่าันเห็นมันูน่าสนใี...
เลยลอไปามแผนที่ในบัรู” ปลายฝันหัน
“แ็เลยับรถไปามแผนที่”
แพรวพราวมอเพื่อนาโ “ฝันมันอันรายนะแับไปนเียวไ้ยัไ”
เธอพูเสียั้วยวามใ
“็ันสนในิ”
ปลายฝันมอเพื่อนแล้ว้มหน้าหยิบหมอนึ้นมาอ “แ่พวแรู้ไหมพอันลอับไปูปราว่า...”
“...”
“...”
แล้วทั้ห้อ็อยู่ในวามเียบอยู่สัพัแพรวพราว็ทนไม่ไหว
เธอ้อระบายวามสสัย้วยารใ้มือีแนปลายฝันแล้วพูเสียั “แอย่าเียบสิเล่า่อเี๋ยวนี้เลยนะฝัน”
“ปราว่าสถานที่ัานนั่นนะมีอยู่ริๆ
นะสิ!” ปลายฝันพูเสียั้วยวามื่นเ้น “แล้วแเออะไรบ้าไหม” มินราถามึ้น
“แน่นอนว่าเอ”
“เออะไร” มินรายัถาม่อ
“เอศาลเ้า”
ไ้ยินำอบาปาเพื่อนทั้มินราและแพรวพราว็อยู่ในารารเียวันพวเธอนิ่ไป
หาแ่แพรวพราวมีอาารออส่เสียิ๊๊ะหัวเล็ส่ายไปมาร่วม้วย
“ทำไมถึัานที่ศาลเ้าล่ะมันไม่แปลไปหน่อยหรอ”
มินราที่ยัสสัย็พูึ้น
“ันเอ็ิว่ามันแปลเหมือนันรู้ไหมอนไปถึันใมาเลยนะ
ทีแรนึว่าะเป็นโรแรมแ่นี่ลับลายเป็นศาลเ้าะไ้ แ่ว่าศาลเ้าที่นั่นสวยมาเลยนะแ
แ่เสียอยู่อย่าเียวศาลเ้านั่นอยู่ลึไปหน่อยอนันับรถเ้าไปนี่ันยัแอบลัวเลย”
ไ้ยินแบบนั้นแพรวพราวเลยถาม่อ “แล้วยัไ่อ
อนนั้นแไ้ไปถามนแถวนั้นหรือเปล่าว่าะมีานัริ”
“ถามสิ” ปลายฝันอบเสียั “รู้สึว่าะมีนไปไหว้พระอพรอยู่นะ
ประมาห้าหนไ้ ัน็เลยลอถามพวเาู แรู้ไหมว่าเาอบว่าอะไร” ปลายฝันหยุพูพลามอหน้าเพื่อน้วยวามื่นเ้น
“อบว่า/ อบว่า”
“ะมีานัึ้นที่นั่นริๆ!”
“านุมนุมอมยุทธอะไรเนี่ยนะ”
ปลายฝันพยัหน้าหึหั เธอเอื้อมมือไปุมมือเพื่อนทั้สอนไว้
แววาเป็นประาย้วยวามหวั เธอสูหายใเ้าลึๆ แล้วพูึ้น้าๆ “รู้อย่านี้แล้วพวแ็ไปเป็นเพื่อนันหน่อยนะ”
ทั้มินราับปลายฝันหันมาสบาันสายาเ็มไป้วยวามสสัยและุน
พวเธอถอนหายใออมาพร้อมันและแล้วพร้อมใ็พยัหน้าเป็นำอบให้ับเธอ
แ่ว่าแพรวพราวยัรู้สึไม่อบมาพาลับานอมยุทธอะไรนั่นอยู่ี านแปลๆ
แบบนี้มันมีริๆ นะหรอ...
ความคิดเห็น