ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ch#1 Unde proficiscitur (40%)
ch#1
Unde proficiscitur
사랑따윈 배워보지 못해 잘 알지 못할걸 나는 알죠
ผมไม่เยไ้รู้ัับวามรั ไม่รู้ริๆ ว่ามันเป็นเ่นไร
하지만 그대란 사람 내 운명인걸 느끼죠
แ่ผมรู้สึไ้ ว่าุนั้นือนที่เป็นั่พรหมลิิอผม
เสียระแอมไอัึ้นในห้อสี่เหลี่ยมับแบ หลัาที่บยอนแบฮยอนื่นึ้นมาาารนอนหลับ หาอาาศเย็นวันนี้ทำให้เ้าัวรู้สึว่า อีไม่นานเาะ้อไม่สบายแน่ๆ มูอนัวเล็ึ้นสีแระเรื่อ วาเรียวมอผ่านเพานสีาว เปลี่ยนุไปเป็นอีนที่ำลันอนอยู่้าๆ มือเรียวเอื้อมึ้นไปลูบแ้มออีนเบาๆ แบฮยอนียิ้มว้าเมื่อเห็นว่านที่นอนอยู่้าๆำลันอนหลับสบาย และ้อฝันีอยู่แน่ๆ
อาารฟึฟั หายใิัเิึ้นที่มู แบฮยอนสูนำ้มูเบาๆ่อนัสินใลุออาเียเพื่อไปหายาแ้หวั แ่ทว่าอ้อมแนที่อแบฮยอนอยู่หน่ะสิ ทำไมมันถึไ้รัแน่นนานี้ นัวเล็่อยๆเยื้อนายออาอ้อมอออีนเบาๆ เพราะลัวว่าอีฝ่ายะรู้สึัว และถ้าหาเป็นแบบนั้นมันะลายเป็นรบวนมาว่า เรียวา่อยๆทิ้นำ้หนัลไปที่พื้น เพื่อะเินออไปหาสิ่ที่ ัวเอ้อารในอนนี้
ใบหน้ามเหยเเล็น้อย าแสอาทิย์ที่สาส่อเ้ามา ปาร์านยอล ยแนึ้นเพื่อะวานหานที่อนนี้้อนอนอยู่้าๆเาแน่ๆ แ่ทว่าแทนที่ะไ้ึใรเ้ามาอ ลับลายเป็นมือหนาอเาบลไปที่เีย เพราะ้าๆเาอนนี้มันว่าเปล่า วินาทีนั้นเปลือาที่ปิสนิท
ลับลายเป็นเปิึ้น านยอลมวิ้ว้วยวามสสัย ว่านัวเล็หายไป านยอล่อยๆนำมือึ้นมาปิปา หลัาหาววอให่ๆ ่อนที่ะ้าวาลาเีย แบฮยอนอาะำลัหาอะไรินอยู่้านอ็ไ้
"ื่นแล้ว็ไม่ิะปลุผมเลยสินะรับ" านยอลเอ่ยึ้นเมื่อวาเหลือบไปเอนที่หนีเาไปาเีย แบฮยอนำลัยืน้นหาอบาอย่าที่อยู่ในล่อพลาสิ นัวเล็มุ่ยหน้าเล็น้อย แ่นั้น็รู้ไ้ทันทีว่าานยอลำลัน้อยใเาแน่ๆ
"ผมเห็นุหลับสบาย เลยไม่่อยอยาะปลุเท่าไหร่" เอ่ยอบไปามวามริ แบฮยอนลัวว่าะเป็นารวนานยอลเสียมาว่า ถ้าเาปลุานยอลึ้นมา ไม่เ้าใหรอว่าานยอละน้อยใอะไร นัวสูพยัหน้าเ้าใ่อนที่ะรีบเินเ้าไปอนัวเล็ไว้า้านหลัไว้ พร้อมเอาาเยไหล่อแบฮยอนไว้ ะยัไแบฮยอน็น่ารัเสมอ หวนอื่นเสมอ ทั้ๆที่ในวามริเาอยาะื่นึ้นมาพร้อมับแบฮยอนะาย มือเรียวีแนออีนเบาๆ ถ้ายัออยู่อย่านี้ แบฮยอนะินยาไ้ยัไล่ะ
"นีุ่ไม่สบายหรอ" เสียทุ้มเอ่ยออไป เพราะเม็ยาสีาวนาให่ที่วาอยู่บนมืออแบฮยอนนั้น ทำให้เาอสสัยไม่ไ้
"ผมันไว้่อน รู้สึว่าำลัะเป็นยัไ็ไม่รู้ และผม็ไม่อยาใหุ้ิ้วย" แบฮยอนเป็นห่วานยอล ถ้าัวเอเป็นหวัหน่ะไม่เป็นไรหรอ แ่ที่ลัวะิเพราะ านยอลภูมิุ้มันไม่ี ยิ่นอนเียเียวันอยู่้วยสิ น่าเป็นห่ว
"แบฮยอนอผมนี่ เป็นห่วนอื่น่อนเสมอเลยนะ"
แบฮยอนเป็นน่าัหวัที่ย้ายเ้ามาอยู่ในโล์ั้แ่หลายปี่อน ั้แ่ที่พ่อแม่อเาเสียีวิ เพราะอุบัิเหุทารถยนร์ อนนั้นพ่อับแม่อเาออไปทำธุระ้านอ เหลือแ่แบฮยอนที่อยู่บ้านนเียวนถึึ นัวเล็ัสินใออไปเินเล่น้านอเพื่อที่ะหาอะไริน แ่ทว่าวาับมอไปเห็นหลายๆนำลัยืนมุอะไรบาอย่า เพราะวามสสัยึทำให้แบฮยอนรีบ้าวาเ้าไป แ่แล้ว....สิ่ที่แบฮยอนไม่้อารให้มันเิึ้น มัน็เิึ้น าอแบฮยอนอ่อนนลายเป็นล้มลในที่สุ พร้อมับนำ้าที่มันไหลลมาไม่หยุ ภาพที่พ่อับแม่อเานอนมอเลือ พร้อมับาและแนที่บิเบี้ยวไม่เป็นรูป แบฮยอนำวามรู้สึในอนนั้นไ้ี เาร้อไห้นเป็นลม้อนำัวส่โรพยาบาล เาอาลวาทที่ไม่มีใรไม่สามารถพาสอีวิที่มี่าับมาหาเาไ้ เาเสียใที่สอนที่มี่าที่สุในีวิาไป ในอนนั้นแบฮยอนไม่ยอมินอะไรเลย ไม่ยอมพูับใร แ่ีวิมัน็ไม่ไ้แย่เสมอไป เพราะแบฮยอนไ้มาเอับานยอล อไม้ที่เหี่ยวเาใล้าย ลับลายเป็นสใสเหมือนมีีวิใหม่ึ้นมา
"วันนี้แบฮยอนอยาไปไหนรับ ผมะพาไป" เสียานยอลเอ่ยัึ้น เมื่อแบฮยอนนึถึอีอันเลวร้ายอัวเอ อบาที่ร้อนผ่าวึ้นเป็นสัาว่า อีไม่นานะ้อมีนำ้าไหลลมาแน่ๆ มือเรียวรีบยึ้นปาที่อบาอัวเอ ่อนะหันไปสบาับนที่ยืนอยู่้าหลั
"ผมไปไหน็ไ้ แล้วแุ่แหละาน" เอ่ยอบ้วยนำ้เสียราบเรียบ ราวับไม่มีสิ่ผิปิเิึ้นในอนนี้ ่อนะเบี่ยหน้าหลบมือที่เ้ามาหยิแ้มอัวเอเบาๆ านยอลหลุเาออมา เมื่อแบฮยอนทำท่าทีราวับลัวมาเาะเ้าไปหยิแ้มแรๆ เาแ่ิว่าในเวลาแบบนี้แบฮยอนน่ารัมาๆ็เท่านั้นเอ
"ั้นผมไปอาบนำ้่อนนะรับ" านยอลรีบรเ้าไปในห้อนอนเพื่อหยิบผ้านหนู ่อนะรเ้าไปในห้อนำ้ แบฮยอนยิ้มให้ับภาพรหน้า ถ้าแบฮยอนไม่เอับานยอล ป่านนี้ีวิเาะเป็นอย่าไรบ้านะ ั้แ่ที่เอันมาานยอลเป็นนรัที่ีสำหรับแบฮยอน นสุท้ายแบฮยอน็ไ้ย้ายเ้ามาอยู่ในอนโอานยอล เพราะเินที่เหลือเพียน้อยนิ ึยาว่าารัสินใเป็นอย่าอื่น แบฮยอน่อยๆเินไปหยิบผ้านหนูเพื่อที่ัวเาเอะไ้อาบนำ้บ้า อนโห้อนี้มีสามห้อนอน สามห้อนำ้ แ่ถึอย่าั้น ทั้เาและานยอล็ยัใ้ห้อนอนเียวันอยู่ี
"ที่นี่หน่ะหรอ" เสียอแบฮยอนเอ่ยึ้น เมื่อัวเาไ้เอับที่ๆานยอลบอว่าะพามา ที่นี่มันทั้สวย ร่มรื่น อาาศี านยอลเยบอไว้ว่าะพาแบฮยอนมาที่นี่ แ่มัน็นานนทำให้เาแทบลืมไปแล้ว้วยำ้ ว่าานยอลเยพูเอาไว้ แบฮยอนหยุูวามว้าให่อมัน ทุ่ห้าที่สูเหมือนไม่มีใรูแลมานาน โ๊ะับเ้าอี้ไม้วาอยู่เป็นห่วันเป็น มันทั้เ่าทั้ผุพั ราวับที่นี่ไม่มีใรูแลมานาน แ่ในะเียวัน สถานที่นี้มัน็ทำให้แบฮยอนรู้สบายใอย่าบอไม่ถู
"…" านยอลมอใบหน้าอแบฮยอน ่อนะยิ้มออมา เพียแ่เสี้ยวใบหน้าอแบฮยอน ็ทำให้านยอลรู้ว่าแบฮยอนำลัมีวามสุ และยิ้มนั้นเิาวามสุที่แท้ริ านยอลูมือแบฮยอนผ่านทุ่ห้าที่เือบสูถึรึ่เอวอแบฮยอน ใบไม้ที่ลมาา้นไม้ระทบับไหล่อนัวเล็เบาๆ ใบอมันเป็นสีแ บ่บอว่าอีไม้นานมันำลัะาย แบฮยอนเินำ้อ้าวามนรหน้าไปเรื่อย อย่าไม่มีปลายทา
"ุำลัะพาผมไปไหนเนี่ย" แบฮยอนเอ่ยึ้นเพราะรู้สึัใเบาๆ านยอลูมือเาเินไปเินมานานแล้ว
"นอน"
สายลมที่พัผ่านมาเบาๆ ทำให้ใบไม้ร่วหล่นลมาา้นไม้ นนับไม่ถ้วน แบฮยอนหยุเิน่อนะเยหน้าึ้นไปมอวามสวยามอมัน
"สวยั..."เอ่ยออมา แ่สายา็ยัับ้อึ้นไปที่บนฟ้า านยอลระุมือแบฮยอนเบาๆ เพื่อเป็นารบอนัวเล็ว่า เราวรเินันไป่อไ้แล้ว
านยอลพาแบฮยอนมาหยุอยู่ที่โน้นไม้ให่ ้นอมันให่พอที่ะบัทั้านยอลและแบฮยอนไ้ แบฮยอนทิ้ัวลนอน และใ้แนอานยอลเป็นที่หนุนหัว พร้อมับึานยอลให้ลมานอน้าๆ าเรียวมอึ้นไปบนท้อฟ้า สายลมเอื่อยๆที่พัเ้ามา ทำให้อาาศใน่วเวลานี้่อน้าเย็นสบาย และเหมาะแ่ารนอนหลับเป็นที่สุ านยอลส่มือไปยีหัวอนที่นอนอยู่้าๆเบาๆ เพราะวามน่ารัอแบฮยอน ทำให้นอย่าปาร์านยอล อใที่ะแล้ไม่ไหว
"นีุ่แล้ผมทำไมเนี่ย" แบฮยอนีหน้ายุ่ใส่อีน ่อนะหันลับไปมอบนท้อราวับมันมีอะไรน่าสนอยู่บนนั้น นที่ถูมอีหน้านิ่เบาๆ หลายๆรั้ที่ใบไม้ลมาระทบับใบหน้าอแบฮยอน แ่นัวเล็ยัไม่มีท่าทีว่าะรำานมันเลยแม้แ่น้อย
"แบฮยอนอบที่นี่หรอ" นำ้เสียทุ้มเอ่ยออไป เารู้อยู่แล้วว่าแบฮยอนะ้ออบว่าอบ แ่เา็อยาถามเพื่อทำลายวามเียบ สีหน้าและท่าทาอแบฮยอนอนนี้ำลัมีวามสุที่สุเลย แบฮยอน่อยๆยับัวเ้าไปใล้อีนเรื่อยๆ ่อนะอเาไว้ในที่สุ านยอลใไม่น้อยับารระทำอแบฮยอน นัวเล็ูลัเลที่ะอเาไว้แ่สุท้าย็เลือที่ะอ ใบหน้าอนัวเล็ำลัุอยู่ที่ลำัวอเา านยอลไม่ไ้นอนนิ่ๆให้อีนอแ่เพียฝ่ายเียว แนอเา็่อยๆยับึ้นไปออบนัวเล็ พร้อมับลูบศรีษะอแบฮยอนเอาไว้ แบฮยอนผ่านเรื่อเลวร้ายในีวิมาั้เท่าไหร่ ทำไมานยอละไม่รู้ ในยามที่แบฮยอนเศร้า านยอลมัะทำให้เห็นว่ายัมีเาอยู่้าๆ
"ใ่ อบมาเลย" แบฮยอนเอ่ยออมา ทั้ๆที่หน้ายัุอยู่ที่ลำัวออีน ใบหน้าหวาน่อยๆเยหน้าึ้นมาสบาับนที่เาำลัออยู่ แบฮยอนยิ้มให้ับานยอลเล็น้อย มือเรียวเอื้อมไปับมือออีฝ่าย ่อนะึมันึ้นไปฟ้า แบฮยอนับมืออานยอลไว้ ่อนะำมือให้เหลือแ่นิ้วี้เพียนิ้วเียว เาับนิ้วี้อานยอลและลามันไปามอาาศ เป็นประโย ประโยที่แบฮยอนมันะเินอายทุรั้ที่้อพูออมา ประโยที่เา้อารที่ะพูให้านยอลไ้รับรู้ทุวัน แ่เพียแ่ัวเาไม่ล้า
"…"
"…"
BAEKHYUN ♡ CHANYEOL
ใ่ แบฮยอนรัานยอล รัมา รัแบบที่ีวิไม่สามารถะรัใรนอื่นไ้อีแล้ว แบฮยอนมัะเอ่ยประโยแบบนี้ออมาเป็นรั้ราว ่าาานยอล ที่ะบอรัเาทุๆวัน
านยอล้มหน้าลมาูบที่หน้าผาออีนเบาๆ เพราะเารู้ว่า แบฮยอนใ้นิ้วอเาเียนเป็นำว่าอะไร ่อให้เียนไปในอาาศ ไม่มีรูปร่า ไม่มีใรเห็น แ่านยอล็ีใ ไม่ใ่บ่อยที่นนัวเล็ะบอรัานยอล
"แล้วานยอล รั แบฮยอนมั้ย" แววาอแบฮยอนมอไปที่านอย่าาั้นะเอาำอบ หาแ่ไม่มีเสียใเล็ลอออาริมฝีปาอีนเลยแม้แ่น้อย มีแ่เพียานยอละ้อาับมา ราวับว่าทั้สอำลัเล่น้อาอยู่
วินาที็ไม่ใ่ว่าแบฮยอนไม่เิน านยอลโน้มใบหน้าลมาูบที่หน้าผาอแบฮยอน เารู้สึไ้ถึสัมผัสแผ่วเบาที่เิึ้น แบฮยอนอบรับสัมผัสนั้น้วยาร เลื่อนริมฝีปาึ้นไปประทับับริมฝีปาออีน มันไม่ไ้รุนแร แ่มัน็ไม่ไ้แผ่วเบา ริมฝีปาอใรอีน่อยๆบยี้ลมาเรื่อยๆ แบฮยอนรู้สึหายใไม่ออ ่อนที่นัวสูะผละริมฝีปา เพื่อให้แบฮยอนไ้หายใ และ้มลไปเม้มปาล่าอใรอีน ลมหายใอานยอลรที่อยู่ใบหน้าอนัวเล็ ่อนะหยุทุอย่าไว้แ่รนี้ เพราะรู้ว่าที่รนี้ไม่ไ้มีพวเาอยู่แ่สอน เรียวแนระับอ้อมออนให้แน่นึ้น ราวับว่านที่อยู่ในอ้อมอนี้ ะหายไป
"เป็นอะไรรับ" วันนี้แบฮยอนแปลๆไป อเาไม่ยอมปล่อย แถมท่าที่อออ้อนนี้็ไม่ใ่ว่าะเห็นแบฮยอนทำบ่อยๆ านยอลมวิ้วเาไม่ไ้อบำถามอแบฮยอนับไป เพราะว่าแบฮยอนน่าะรู้ำอบีอยู่แล้ว ว่าานยอลรู้สึยัไับเ้าัว มัน็้อรัอยู่แล้ว ถ้าไม่รัานยอละอยู่ับนัวเล็มานถึทุวันนี้หรอ
"ผมแ่อยาบอุว่าผมรัุ" แบฮยอนแ่อยาบอานยอลว่าเารัานยอลมาแ่ไหน มันะผิมั้ย มันะแย่มามั้ย ถ้าหลัานี้แบฮยอนะแสวามรัที่เามีให้ับานยอลออมา ที่ผ่านมาเาไม่เยทำอะไรให้านยอลเลย มีแ่านยอลที่อยทำทุๆอย่าให้ับเา านยอลียิ้มึ้นบนใบหน้า วันนี้อาะเป็นวันที่ไม่ใ่แ่แบฮยอนที่มีวามสุ แ่เาเอ็มีวามสุ้วย
"ผมรู้แล้วรับ" านยอลับแนอแบฮยอนออาลำัว ่อนะ่อยๆยันัวเอึ้นมา พร้อมับึอีนให้ามึ้นมา้วย
"ุ ผมอยาินไอิม" แบฮยอนเอาหัวทุยอัวเอลไปวาับที่ไหล่อานยอล เป็นารอออ้อน านยอลถอนหายใเสียเบาแล้แบฮยอน ่อนสัเุใบหน้าผิหวัอใรอีน แ่อยาแล้เท่านั้นเอ ทำไม้อทำเป็นเ็ที่พ่อแม่ไม่ามใอย่านั้นหล่ะ
"โอเรับ อ้วน"
"ย่าาา ปาร์านยอล" แบฮยอนทำท่าะเ้าไปีานยอล แ่มีหรอที่านยอละยอม ร่าสูเบี่ยัวหลบมือออีนที่ทำท่าะเ้ามาีหลัอัวเอ ่อนะออัววิ่หนี เพื่อไม่ให้แบฮยอนามมาไ้ แ่ในเมื่อัวเาวิ่หนีแบฮยอนไปไ้ไลแล้ว
"ามผมมาให้ทันสิรับ" านยอละโนออมาเสียั ในะที่ัวเารีบวิ่ห่าออไปเรื่อยๆ
"รอผม้วยสิ"
แบฮยอนรีบสาวเท้าเาไปหาอีน ่อนะึนัวสูเ้ามาวแนเอาไว้ พร้อมออเท้าเินไปพร้อมๆัน เวลาแบบนี้แบฮยอนอยาะเ็บมันไว้ลอไป อยาะหยุเวลาไว้รนี้ อบุานยอล อบุฟ้าที่ส่านยอลมารัษาหัวใวน้อยๆอเาเอาไว้ ปาร์านยอลส่ยิ้มลับมาให้แบฮยอน เพราะเมื่อแบฮยอนวิ่ามเาทัน ็้อยอมให้นที่ัวเล็ว่า ีส่ะีๆ
วันเวลาผ่านเลยไป แบฮยอนะยัอยู่รนี้เีย้าานยอลไม่ไปไหน เว้นแ่ านยอละเบื่อ หรือบอให้แบฮยอนไป ในวันนั้นเาะเินออไปเอ......
TBC
สวัสี่ะ เป็น40% ที่……..มามา ะแ่ทีหัวมัน็ไม่่อยแล่นเลยอ่ะ่ะ ฮืออออออออออ เรานอนหโมเ้า แล้วื่นบ่ายสามึ้นมาแ่ี้ เบลอมา าะปิ เราเื่อว่าหลายๆนอ่าน40%นี้ อาะมีิๆบ้า แบบมึบรรยายไรอมึี้อ่ะ เรายอมรับ่ะ เพราะเราอ่านอัวเอยัิๆั อารม์เสียเลยอ่าTT อนแ่อินโทรหัวลื่นมา ไปหมไม่มีิ พอมาเริ่มรนี้แ่นั้นแหละ..... เริ่มเรื่อืออนนี้นะะ าอินโทรน่าะอยู่ประมานอนที่10 อันนี้ไม่แน่ใ เรื่อะำเนินไปเรื่อยนไปบับาอินโทรเอ่ะ อันนี้ไม่อยาให้ัน ะบีรึเปล่าอันนี้้อรออ่านเอ่ะ ถ้าอ่านนไปถึแปสุท้าย็ะรู้เอ55555555555555555
อี60%ที่เหลือะอัพ อนวันพุธนะะ แล้วะบรรยายให้ีว่านี้ (ถ้าหัวไป้วยนะ...)
ฝาเม้นับสรีม้วยนะะ #ฟิาย เราิื่อ#ไ้ีแ่นี้แหละ่ะ อบุนอ่านทุนนะะ
@panisxasa
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น