หมอทหาร! ฝันยิ่งใหญ่ ใจขอมา

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนแรก ไม่มีคำว่า 'หมอ' อยู่ในความคิด

© Tenpoints!

         
         ก่อนหน้านั้นเหมือนกับชีวิตไร้เป้าหมาย ตั้งแต่อนุบาลจนถึงประมาณ ป.5 คิดอย่างเดียวค่ะว่าอยากเป็นครู อาจจะเป็นเพราะเราใกล้ชิดและอยู่กับสิ่งๆนี้มาตลอด จนกระทั่งเริ่มคิดละว่า ถ้าเป็นครู อะไรๆที่เคยทำในตอนเด็กๆ ก็จะเป็นกรรมมาสนองตัวเองแน่ๆเลย ฮ่าๆๆ ความคิดเด็กๆ - - ไม่ใช่ว่าเป็นเด็กเกรงเกเรหรอกนะ ตอนนั้นเป็นเด็กดี เรียบร้อย ตั้งใจเรียน เป็นผู้นำมาตลอด (ต่อหน้าครูเป็นจริงๆนะ ฮ่าๆ แต่กับเพื่อนเราก็ตามประสาเด็กแหละค่ะ เคยเตะเพื่อนผู้ชายที่มาจีบเพื่อนเราด้วย แบบว่าเราเป็นคนหวงเพื่อนมาก แล้วมันมากวนประสาทล่อหน้าล่อตาไง จัดไปเลยหนึ่งดอก โฮะๆ)

          พอ ป.6 มาเริ่มวาไรตี้แล้วทีนี้ อยากเป็นทนาย อัยการ ผู้พิพากษา นักวิจัย นักวิทยาศาสตร์ นักบินอวกาศ ขนมาให้หมด! แล้วพ่อกับแม่ก็เริ่มพูดกรอกหูเกี่ยวกับพยาบาลทหาร เลยแบบว่า เริ่มอยากเป็นอ่ะ

          ด้วยความที่ตอนนั้นเป็นเด็กที่เรียนดีอยู่ในระดับนึง ก็เริ่มมีคนถามว่า ไม่อยากเป็น “หมอ” เหรอ ?
ไอ้เราก็แบบ ทำไมใครๆก็อยากเป็นหมอกันนะ ถามเพื่อน เพื่อนก็อยากเป็นหมอ ตอนนั้น คำว่าหมอไม่เคยอยู่ในความคิดเลย เอาล่ะวะ ทีนี้เริ่มวอนท์กะเขาบ้าง เริ่มรู้สึกชอบอาชีพนี้มากๆ เพราะเป็นอาชีพที่เรามองว่าต้องเสียสละมากๆ ความจริงทุกอาชีพก็เสียสละเหมือนกันน่ะแหละ แต่หมอต้องมีความรับผิดชอบสูง และเราอยากรักษาพ่อแม่ เพราะแม่เคยบอกว่าเป็นพยาบาลจะได้มาดูแลรักษาแม่ T T  แต่เราคิดว่า เราไม่ชอบอาชีพพยาบาล เราไม่ชอบปรนิบัติคนไข้สักเท่าไหร่ เลยตัดความคิดที่จะเป็นพยาบาลออกไปเลย

          มีวันนึง เรานั่งรถสองแถวกลับบ้าน แล้วรถก็ขับผ่านสี่แยก ซึ่งตอนนั้นมีอุบัติเหตุ เราเห็นป้าคนนึงที่ขับมอเตอร์ไซค์ล้ม นอนคว่ำหน้าอยู่กลางถนน รถคงพึ่งล้มน่ะ ป้าแกก็นอนคว่ำหน้า สีหน้าจุกๆ เรามองอยู่นาน ป้าแกก็ไม่ลุกซักที แล้วก็ยังไม่มีใครเข้ามาช่วยแก แต่เริ่มมีคนมามุงๆ และช่วยแก ตอนนั้นเรานะแบบว่า อยากจะโดดลงรถไปช่วยป้าเลยอ่ะ T T แต่มันทำไม่ได้น่ะสิ ฝังใจมาจนถึงตอนนี้ เราเลยตั้งใจว่า ถ้าวันนึงเราได้เป็นหมอขึ้นมาจริงๆ ถ้าเจอเหตุการณ์แบบนี้อีก เราจะรีบลงไปช่วยป้าแกทันที

          มีอีกเรื่องนึง เรื่องนี้เกิดก่อนเหตุการณ์ข้างบนนานละ และเกิดคนละที่ เรานั่งรถยนต์มากับพี่ชายซึ่งเป็นคนขับ พอขับจะถึงทางยูเทิร์น มีรถมอเตอร์ไซค์ลุงแก่ๆคนนึงชนกับรถกระบะ ลุงแกก็ลงไปนอนกองกับพื้น รถมอเตอร์ไซค์ที่ดูเหมือนเศษเหล็กก็กระจายชิ้นส่วนไปเต็มถนน ลุงแก่ๆคนนั้นไม่ค่อยเป็นไรมาก แกก็พยุงตัวลุกขึ้นนั่ง แต่ก็ไม่ขยับไปไหน ไม่รู้ว่าขาหักหรือเปล่า โคตรน่าสงสารเลย TOT อีรถกระบะคันนั้นก็หนีอีก แบบขับหนีไปเลยอ่ะ สังคมไทย โหดร้ายมากๆ เราไม่รู้นะว่าใครเป็นฝ่ายผิด แต่สำนึกของความเป็นคน ควรจะลงมาช่วย ไม่ใช่ขับหนีไปแบบนี้ อากาศข้างนอกก็ร้อน ลุงคนนั้นก็นั่งกลางถนน มองซ้ายทีขวาที คือ ละแวกนั้นก็เป็นละแวกชุมชน แต่ไม่มีใครออกมาช่วยแกเลย เป็นภาพที่เลวร้ายมากสำหรับเรา สงสารลุงคนนั้นจับใจเลย

          อาจจะเป็นเหตุผลนึงที่ทำให้อยากช่วยคน อยากเป็นหมอ เพราะเราคงไม่อยากเห็นใครตายไปต่อหน้าโดยที่เราทำอะไรไม่ได้เลย 

          ลึกๆแล้วเราอยากเป็น “ทหาร” เพราะพ่อเป็นทหาร ความภูมิใจมันติดตัวมาตั้งนานแล้วล่ะ แต่เราไม่รู้ตัวแค่นั้นเอง คือป่านเกิดมาในครอบครัวทหาร อยู่ในค่ายมาทั้งชีวิต ไม่เคยที่จะรู้สึกเบื่อเลยที่ต้องเห็นทุกๆวัน เหมือนมีนเป็นชีวิตของเราไปแล้วอ่ะ ทั้งชอบทั้งรักเลยอาชีพนี้ 

แต่อีกใจก็ยังอยากเป็นหมอนะ จนกระทั่งมันหลอมรวมกัน “หมอทหาร” อื้อหือ อารมณ์ประมาณนี้ ใช่เลย!

          จนปลูกฝังความฝันนี้ใส่กะโหลกตั้งแต่ปลายๆ ม.ต้น จนขึ้น ม.ปลายเลยทีเดียว แล้วส่วนตัวก็ชอบ “หมอก้อง” มาก ไอดอลในดวงใจ คนอะไรทั้งหล่อทั้งน่ารัก โคตรเท่เลย >O<
          พอขึ้น ม.4 เริ่มขวนขวายหาทางเดินของตัวเอง หาข้อมูลเกี่ยวกับหมอทหารมากขึ้น จนไฟมันแรงมากช่วงต้นๆ ยิ่งทำให้รู้สึกว่า นี่แหละ สิ่งที่เราใฝ่ฝัน และจะต้องไปคว้ามันมาให้ได้ แต่พอเวลาผ่านไป ปัจจัยหลายๆอย่างเกิดขึ้น ไฟเริ่มอ่อนลง เคยหยุดฝันไปบ้าง แต่ก็ไม่เคยคิดที่จะทิ้งฝัน รู้ว่ามันไกลเกินเอื้อม แต่ก็จะพยายามไปหาไม้มาเขี่ยมันลงมา