1st year in cmu | vetmed

ลำดับตอนที่ #1 : {INTRODUCE} อยากขยับเข้าไปใกล้เธอ อยากรู้จักตั้งแต่แรกเจอ

    INTRODUCE 
    สวัสดีค่ะท่านผู้ชม


ข้าน้อยมีนามว่า ป่าน  
ก่อนจะเล่าถึงความหลังฝังในดวงจิต ทำไมถึงเกริ่นว่า วันที่ฝันเป็นจริงนั้นมันมาไม่ถึง เอาสถานะปัจจุบันนี้ไปก่อนนะ
ตอนนี้ก็ กำลังจะขึ้น ปี 1 คณะสัตวแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ จ้า นับเป็นรุ่นที่ 78 พอดีไม่มีขาดเกิน
อันนี้ข้าติดตอนรับตรงประเภทโควตาพื้นที่นะขอรับ หรือ โควตา มช. นั่นแหละ

จริงๆก็อ่านบทความประเภทนี้มาเยอะพอสมควร แต่อ่านผ่านๆอ่ะ ฮ่าๆ แล้วเกิดกระเเดะอยากมีของตัวเองบ้าง
เพราะที่ไปแอบอ่านของคนอื่นเค้ามา บางทีก็นานโขแล้ว บางอันก็ข้อมูลเปลี่ยนไปแล้วบ้าง
ตอนนั้นก็แบบนี้แหละ ชีวิตนักเรียนมัธยมปลาย หนทางก็มองไม่ชัด ก็ไปอ่านเรื่องของพี่ๆคนอื่นเค้า เพื่อเก็บข้อมูล เก็บความประทับใจ
จนอยากจะเริ่มต้นเม้าท์เล่าไลฟ์ตัวเองบ้าง

ตอนแรกที่ติดสัตตะ ก็ถูกสั่นคลอนจากคนรอบข้างนะ สาหัสเลยค่ะ 
เรียนสัตตะ จะมีงานทำเหรอวะ
รับได้หรอล้วงตูดหมาแมว วัวควาย ม้าเตะจนม้ามแตกก็มี
ขี้หมูติดตัว กลิ่นไม่ออกนะ 
งูกัด หมาแมวกัดบ้าง (ชีวิตนี้ไม่เคยโดน ยอมรับว่าโคตรกลัว)
และอื่นๆอีกมากมาย  ไอ้เชี่ย จิตตกไปเป็นสองสามเดือน

เพราะว่าตอนนั้น ก็ไม่รู้หรอกว่าตัวเองอยากเป็นอะไรจริงๆ ความสามารถที่มีก็ไม่ถึงกับว่าอะไรจะเด้งโดดออกมา
ทุกอย่างรวมๆมันก็เกือบจะดูดี ไม่ถึงกับพีคแต่ก็ไม่ถึงกับง่อย แต่วิชาเลขของข้านี่สิ เข้าขั้นบรรลัยเลย ให้ตายสิพับผ่า
ถึงจะอุดมการณ์จะถูกสั่นคลอนไปบ้าง แต่สุดท้ายก็ทำใจรับได้นะ ในเมื่อเราเป็นคนเลือกเอง เพราะตอนนั้นเลือกอันดับหนึ่ง แพทย์ อันดับสอง สัตตะ ก็ถือว่าบรรลุเป้าหมายอยู่นะ เราก็ไม่ใช่ว่าสอบแพทย์ไม่ติดเลยเบนมาเรียนสัตวแพทย์หรอกนะ
จริงๆตอนนั้นเกือบเลือกสัตวแพทย์อันดับหนึ่งด้วยซ้ำ เพราะคิดว่าสมองระดับเราคงไม่ติดหมอ

แล้วตอนเป็นเด็กมัธยมปลายหน้าใส เราก็ไปเจอชีวิตของไอดอลคนนึงที่ทำให้เราวางแผนสำรองไว้ว่า เฮ้ย กูจะเป็นหมอสัตว์ป่านะ 
ท่านผู้นั้นก็คือ หมอล็อต นั่นเอง ด้วยความที่ชอบอะไรลุยๆ เฮ้วๆ ปกติก็ไม่ค่อยจะมีใครมองว่าเป็นผู้หญิงน่าทะนุถนอมเท่าไหร่ TT



แล้วในวันที่ผลโควตาออก แม่เจ้าโว้ย เซอร์ไพรส์ขนาดเท่าสึนามิโถมเข้าซัดประดาเต็มหัวอก 

เหตุการณ์ในวันศุกร์ที่ 10 มกราคม
"เอ้ยๆ พวกเรา เค้าไปขอเลื่อนการแสดงของ ม.6 มาชุดแรกนะ เดี๋ยวต่อนี่เลย" วิ่งวุ่นอลหม่านกันไปหมดค่ะ ปีนี้คงเป็นปีที่ห่วยแตกที่สุดก็ว่าได้ เพราะสถานะผู้แสดงคือ ยังไม่รู้ชะตากรรมตัวเองเลยว่าไอ้อาชีพที่ตัวเองแต่งเพื่อทำการแสดง 'หนูอยากเป็นอะไร' นั้น จะเป็นจริงหรือไม่ เพราะผลโควตามันดันออกวันนี้น่ะสิ แล้วการขอความร่วมมือเพื่อแต่งชุดมาแสดงมันเลยยากเหี้ยๆ
"อืมๆ เดี๋ยวไปประจำจุดกันเลย ทยอยไปเลย" บางคนเริ่มเดินไปแล้ว บางคนยังอยู่หลังเวที คนที่อยากเป็นหมอก็ใส่ชุดกาวน์ไว้เรียบร้อย เพื่อนคนนึง ขอใช้นามสมมุติว่า พี่บี แลดูมั่นใจใส่กาวน์พร้อม ใจพร้อม กูทำได้ อีกคนขอใช้นามสมมุติว่า พี่ที ตอนแรกไม่อยากจะมาใส่ กลัวมันจะไม่เป็นมงคล (คือคุณจะห่วงอะไรวะ ผลมันออกแล้ว ใส่ไม่ใส่ยังไงก็ไปเปลี่ยนผลที่มันออกมาแล้วและพร้อมประกาศในเช้าวันนี้ไม่ได้หรอกค่ะ)
"เอาวะ ถ้าไม่ติด แต่อย่างน้อยวันนึงก็ได้ใส่กาวน์ในสิ่งที่ฝันก็ยังดี" แล้วอีพี่ทีก็หยิบกาวน์มาใส่ แล้วเดินไปรวมกับคนอื่นๆ

"ขอแทรกการแสดงสักครู่นะคะ ขณะนี้ผลประกาศการสอบคัดเลือกเพื่อศึกษาต่อระดับอุดมศึกษา...." เสียงคุณครูที่คุ้นเคยดังขึ้นมา

ช็อค!
เด็ก ม.6 ทั้งหลายที่นั่งอยู่ในแถวร่วมกิจกรรมวันเด็กของโรงเรียนซึ่งเป็นครั้งสุดท้ายฮือฮากันใหญ่
โควตา มช. กำลังถูกประกาศขึ้นแล้ว โดยไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจ บางคนเตรียมทิชชู่มาเป็นม้วนๆเลยก็มี นี่พูดจริงๆ
รายชื่อถูกประกาศขึ้นทีละคน พร้อมคณะที่สอบติด มีเสียงโห่ร้องไชโยดังมาเป็นระยะ ส่วนคนที่รู้ตัวว่าเลขประจำตัวของตัวเองมันถูกข้ามไป แบบว่า เออ ชื่อเราต่อจากเพื่อนคนมะกี้ที่ติดวิศวะนะ แล้วดันข้ามไปอีกคนที่เลขประจำตัวสอบหลังเรา มันก็มีร้องไห้กันกลางแถว บรรยากาศโคตรจะหดหู่อ่ะ

โหดร้ายที่สุด!

พี่บี พอรู้ว่าตัวเองไม่ติด แม่งก็สะบัดกาวน์ลงพื้นอย่างไม่ไยดี พร้อมประกาศฉะฉานสะท้านวงการ "กูไม่แสดงแล้วนะ!"
อ่าวคือมึงทำไมทำงี้ครับ หาคนไม่ทันแล้ว ช่วยกันหน่อยเหอะ อย่างที่บอกไปว่า การที่คนยังไม่ติดกัน จึงหาคนมาช่วยทำการแสดงยากมาก แต่ก็เสียเปล่าหากจะอ้อนวอนนาง
ส่วนพี่ทีนั้น แม่งกระโดดตัวลอย "กูติดแล้ว!" พร้อมวิ่งชูมือกำแน่น ราวกับพึ่งยิ่งลูกฟุตบอลเข้าประตูในนาทีสุดท้ายได้ พร้อมคว้าชัยชนะมาให้แก่ทีม

ส่วนตัวข้านั้นหรือ ร้องไห้ฟูมฟายค่ะ อารมณ์โหมดเดียวกับพี่บีค่ะ คือเข้าใจ (ว่าแต่ตอนนั้นเอ็งจะร้องทำไม เอ็งติดอันดับสองไง)
คือมันอธิบายไม่ถูกเหมือนกัน ขอกุมความลับนี้ไว้ในหัวใจคนเดียวก็พอนะคะ อิอิ



มันคงเป็นวันเด็กที่โหดร้ายที่สุดในชีวิตเลยทีเดียว!