คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Sica said " ทำไมฉันจะทำไม่ได้ ก็ตอนนี้เธอเป็นแฟนฉันแล้วนี้ "
กริ๊งๆๆ~
เสียงออดหมดชั่วโมงสุดท้ายดังขึ้นในที่สุด ยูริไม่รอช้าหยิบเป้เดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว
จุดหมายเดียวที่ร่างสูงต้องการจะไปคือ ห้องชมรม
พรึบ!!
ยูริเปิดประตูเข้าไปในห้อง ก็ต้องตกใจ
เมื่อพบกล้องตัวเก่งของเธอถูกแงะซะยับเยิน
“...กล้องฉัน...หนอย~ เจสสิก้าจอง....”
ควอนยูริหยิบกล้องแล้วมุ่งตรงไปยังห้องประธานนักเรียนทันที
“...เจสสิก้าจอง เธออยู่ไหน...”
ยูริเปิดประตูแล้วเข้าไปในห้องทันที ขายาวชะงักหยุดลง เมื่อเห็นว่าไม่ได้มีเพียงเจสสิก้าที่อยู่ในห้อง
“....หือ~ ใครกันล่ะเนี่ย กล้าเรียกเธอว่าเจสสสิก้าจองได้ กิ๊กคนใหม่เธอหรอสิก้า....”
สาวผมบลอนสีน้ำตาลสวมชุดนักเรียนที่ไม่ได้ถูกต้องตามระเบียบไปซะทีเดียว
นั่งอยู่บนโต๊ะประชุมกลางห้อง เธอพูดพลางยิ้มให้ยูริซะตาหยี
“....ไม่มีอะไรหรอกทิฟ แค่คนชอบแส่เรื่องชาวบ้าน....”
เจสสิก้ายกยิ้มก่อนจะเอ่ยปากพูด คำพูดที่ดูเหยียดหยามกันพายูริถึงกับเก็บอารมณ์โกรธไว้ไม่อยู่
“....เธอทำอะไรกับกล้องของฉันเจสสิก้า....” ยูริพูดเสียงแข็ง พลางแสดงกล้องที่สภาพร่อแร่ให้เห็น
“.....อะไรกัน เธอนี้ชอบแส่แล้วยังชอบหาเรื่องอีกหรอ ควอนยูริ...”
เจสสิก้ายังคงพูดด้วยน้ำเสียงเหยียดหยามต่อไป ใบหน้าแสดงถึงความเบื่อหน่ายที่ต้องเจอกับยูริ
ทุกกิริยาท่าทางยิ่งทำให้ร่างสูงโกรธมากขึ้นเป็นเท่าตัว
“....อย่ามาแกล้งเป็นไม่รู้เรื่องหน่อยเลย เธอพังกล้องฉันเพราะเรื่องของเธอ...”
“.....นี้ๆ คุณควอน สิก้าก็บอกแล้วว่าไม่เข้าใจว่าคุณพูดอะไร นี้จะหาเรื่องกันไปถึงไหนล่ะ...”
ทิฟฟานี่ดันตัวเองลงจากโต๊ะตัวใหญ่ก่อนจะเดินมาหายูริที่ยืนถือกล้องแน่น
“.....หึ เธอลืมบอกเรื่องที่เธอทำตัวน่าเกลียดในโรงเรียนให้เพื่อนเธอฟังรึไง เจสสิก้า....”
“.....สิก้าเขาจะพูดหรือไม่พูดมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ ก็สิทธิของเจสเขานิที่เขาจะทำอะไรก็ได้ในโรงเรียนนี้น่ะ...”
ทิฟฟานี่เดินมาใกล้พลางเดินรอบร่างสูง สายตามองตั้งแต่หัวจรดเท้า
น้ำเสียงนั้นเหมือนพยายามท้าทายให้ยูริบ้าคลั่งในเร็ววัน
“....ใจเย็นน่าทิฟ ยังไงฉันก็ได้ของของฉันคืนแล้ว ปล่อยๆไปเถอะ นิสัยแย่ๆแบบนี้ เธอกินเข้าไปจะพาลคลื่นไส้เสียเปล่านะ...”
เจสสิก้านั่งท้าวคางมองยูริกับทิฟฟานี่จากโต๊ะของเธอ สีหน้าทำเป็นไม่เห็นด้วยกับการกระทำของเพื่อนซี้
“....แหม ก็ออกจะน่ารักขนาดนี้ แถมปากดีอีกต่างหาก น่าสนออกนะเจส....แต่เอาเถอะ ของของเธอฉันไม่ยุ่งดีกว่า โชคดีนะคะ คุณควอนยูริ อิอิ....”
ทิฟฟานี่แกล้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้ร่างสูง ก่อนจะใช้มือจับผมยาวของยูริเล่น
แล้วเดินออกไปจากห้อง ปล่อยให้เจสสิก้าสนุกอยู่กับร่างสูงเพียงลำพัง
ร่างสูงที่กำลังโกรธจนตัวสั่น มือบางแทบขยำกล้องในมือให้แหลกเป็นผุยผง
ยูริแสยะยิ้มบางๆ ก่อนจะเอ่ยคำพูดกลับไปอย่างท้าทาย
“....พวกเธอนี้มันสกปรกทั้งคู่เลยนะ ไม่คิดเลยจริงๆว่าโรงเรียนดีๆของเราจะมีผู้นำแย่ๆแบบนี้...”
ยูริกล่าวเสียงเรียบและฟังดูเหยียดหยามให้มากที่สุด
“.....สกปรกแล้วยังไง เธอจะแคร์ทำไมล่ะควอนยูริ เธอไม่ใช่พ่อแม่ฉันซะหน่อยนิ....”เจสสิก้ายกยิ้ม ก่อนจะเดินมาหาร่างสูงที่ยืนนิ่งอยู่ไม่ไกล
“.....หึ ไม่ใช่แต่สงสารแทนน่ะ มีลูกที่ทำตัวไม่ต่างอะไรกับ สิ่งมีชีวิตไร้การพัฒนาทางศีลธรรม คงเหนื่อยน่าดู....”
ยูริยกยิ้มแล้วกล่าวอย่างท้าทาย เจสสิก้าถึงกับพูดไม่ออก คำพูดที่ดูถูกกันแบบนี้เธอแทบอยากจะฆ่าคนตรงหน้าให้ตายๆไปเสียด้วยซ้ำ
“....นี่คุณควอน!!! ฉันว่าถ้าเธออยากใช้ชีวิตในโรงเรียนแบบสงบๆก็ออกจากห้องไปซะ ฉันจะลืมไปว่าเธอเกิดมาบนโลกใบนี้....” เจสสิก้ากล่าว
“.....หึ ขอบคุณสำหรับโอกาสนะคะคุณเจสสิก้าจอง แต่เรื่องพวกนี้มันยังไม่จบหรอก ในเมื่อฉันยังมีของๆเธออยู่...”ยูริกล่าวไป ในเมื่อเธอทำกับฉันแบบนี้ ก็อย่าหวังว่าฉันจะยอมปล่อยให้เธอเล่นอยู่คนเดียว
“.....หมายความว่ายังไง.....”
เจสสิก้าหน้าซีดเผือดเอ่ยปากแทบจะทันทีเมื่อได้ยินว่า สิ่งที่ทำลายชีวิตเธอมันยังอยู่บนโลกนี้
“.....ไม่รู้สินะ ภาพของเธอถ้าฉันเอาไปลงอินเตอร์เน็ตแล้วละก็ คงจะมีคนสนใจเยอะเชียวล่ะ....”
“.....ควอนยูริ!!!....”เจสสิก้าตะโกนเสียงดัง ใบหน้าก็เริ่มแดงด้วยความโกรธที่โดนร่างสูงถือไพ่เหนือกว่า
“.....แต่เอาเถอะ แค่เธอเลิกยุ่งกับชมรมของฉัน แล้วทุกอย่างมันจะเงียบไปเอง....”
พูดจบยูริก็เดินออกไปจากห้องนั้นทันที ไม่ทันสังเกตร่างบางที่ทรุดตัวลงไปนั่งที่เก้าอี้ตัวใหญ่ด้วยใบหน้าถอดสี
เมื่อร่างสูงออกมาจากห้องได้ เธอก็รีบจ้ำออกไปให้ไกลจากห้องนั้นทันที
ในสมองนึกถึงคำพูดของตัวเองเมื่อครู่ ไม่คิดไม่ฝันว่าจะพูดอะไรแบบนั้นออกไปได้
ยูริเดินมาถึงห้องชมรม ก่อนจะเดินเข้าไปเงียบๆ
“....อ้าว ยูลไปไหนมา ลงมาก็ไม่รอกันเลย....”แทยอนเอ่ยถามเมื่อเห็นเพื่อนรักเข้าห้องมา
“.....เอ่อ ขะ ขอโทษที พอดีลืมของน่ะ...”ยูริส่งยิ้มให้ ภาวนาอย่าให้แทยอนถามอะไรมากกว่านี้ อารมณ์ของเธอคงจะคุมให้ปกติได้อีกไม่นาน
“...งั้นหรอ หาเจอแล้วยังล่ะ จะได้ช่วยหา....”
“....เจอแล้วๆ เย็นแล้วล่ะ ฉันว่าเรารีบกลับบ้านกันเถอะ....”
ว่าแล้วยูริก็ไปหยิบกระเป๋าแล้วก็เดินออกไปจากห้องทันที ร่างเล็กก็ได้แต่มองงงๆก่อนจะเดินตามไป
.
.
.
.
1 อาทิตย์ให้หลัง
ทุกสิ่งทุกอย่างตลอด 1 อาทิตย์เป็นปกติดี เจสสิก้าดูท่าไม่กล้าทำอะไร
ยูริก็เบาใจที่คนอย่างเจสสิก้ายังมีความกลัวอยู่ในหัวบ้าง
ร่างสูงสะพายกระเป๋าเป้ออกจากห้องเรียน ก่อนจะเข้าไปที่ห้องชมรม
“....เฮ้ย แทยอน วันนี้ฉันกลับ........”
ยูริเปิดกระตูเข้าไปไม่ทันที่เธอจะได้พูดจบประโยค คำพูดก็หายไปในลำคอทันที
“....มาแล้วหรอคะยูริ....”เจสสิก้ายิ้มหวานให้ ก่อนจะเดินมาหา
“....ทะ เธอ มาที่นี้ทำไม....”
ยูริเปลี่ยนน้ำเสียงไปทันทีเมื่อเห็นหน้าเจสสิก้า ร่างสูงกำลังจะถอยหลังหนีแต่ถูกแขนเรียวของเจสสิก้าก็มาคล้องไว้แน่น
“....แหม พูดกับฉันแบบนี้ ไม่น่ารักเลยนะ...”เจสสิก้าทำแก้มป่องก่อนที่มือบางจะมาจับจมูกเธอเล่น
“....นั้นสิยูล เจสสิก้าอุตส่ามารอแกตั้งนานนะ พูดงี้ได้ไง....”ร่างเล็กที่นั่งอยู่ไม่ไกลเอ่ยปากบอกพลางมองด้วยสายตาไม่เห็นด้วยกับคำพูดของยูริ
“.....ไม่ใช่นะ ไอ้แท ฉัน....”
“.....ไปเถอะค่ะยูริ ฉันมีเรื่องจะบอกยูลเยอะแยะเลยล่ะ....”
ไม่ทันทียูริจะได้ว่าอะไรต่อ เจสสิก้าก็ลากยูริออกไปจากห้อง …..
แขนเรียวลากยูริมาจนถึงห้องประธานนักเรียน แล้วดันยูริให้เข้าไปอย่างรวดเรียว
“.....เธอจะทำอะไรเจสสิก้า....”
ยูริถูกผลักลงที่เก้าอี้ของเจ้าของห้อง ร่างบางยื่นหน้าเข้ามาให้โดยไม่พูดอะไรสักคำ
ริมฝีปากสีสดกดย้ำลงไปยังริมฝีปากบางของยูริ ร่างสูงเบิกตาขึ้นด้วยความตกใจ ก่อนจะผลักเจสสิก้าออก
“....ทำบ้าอะไรเจสสิก้าจอง อย่ามาทำอะไรแบบนี้กับฉันนะ...”ยูริพูดก่อนจะยกแขนเช็ดปากตัวเอง
“....ทำไมฉันจะทำไม่ได้ ก็ตอนนี้เธอเป็นแฟนฉันแล้วนี้...”
“....อะไรนะ!!...”ยูริแทบไม่เชื่อหูตัวเอง จู่ๆเจสสิก้าพูดแบบนี้ คิดบ้าอะไรกัน
“...หึ อยากได้ยินใหม่สินะ ฉันบอกว่าตอนนี้น่ะเราเป็นแฟนกันไงล่ะ...”
เจสสิก้าทำเสียงยั่วสุดๆ ก่อนจะก้มลงไปหายูริอีกครั้ง
มือที่จับขอบเก้าอี้ ถูกมือเจสสิก้ากดไว้แน่นทำให้ยูริขยับไปไหนไม่ได้
หน้าสวยยิ่งเข้ามาใกล้มากขึ้นอีก ยูริเบี่ยงหลบแต่ลืมคิดไปว่านั้นเป็นสิ่งที่อันตรายยิ่งกว่า
เจสสิก้าซุกหน้าลงไปยังต้นขาขาว ก่อนจะฝากรอยจูบไว้
“....ต่อจากนี้เธอต้องอยู่กับฉันตลอด ไม่ว่าจะตอนไหน...”ร่างบางกระซิบข้างหูด้วยเสียงแหบพร่า
“....จะบ้ารึไง ฉันต้องเรียนนะ...” ยูริพลักเจสสิก้าออกอีกครั้ง เด้งขึ้นจากเก้าอี้ตัวใหญ่พลางยกมือพยายามถูรอยแดงบริเวณให้หายไป
“....ลืมรึไงว่าฉันเป็นประธานนักเรียนน่ะ....”
“....มะ หมายความว่าไง....”ยูริถึงกับเหงื่อตกกับการใช้อำนาจเกินขอบเขตของเจสสิก้า ร่างบางพูดแบบนี้ทีไรก็เกิดเรื่องทุกที
“...ก็หมายความว่า เธอต้องอยู่กับฉันตลอดไง....”
“....ไม่มีทาง....” ยูริบอกสีหน้าตอนนี้ไม่มีท่าทีว่าจะยอมง่ายๆ เธอมาเรียน ไม่ใช่มาเป็นทาสใคร
“....งั้นชมรมถ่ายรูปก็ไม่มีอยู่ในโรงเรียนนี้...” เจสสิก้ายื่นคำขาด
“....ว่าไงนะ...นี้เธอ จะอะไรกับฉันนักหนาห๊ะ!....” ยูริตะโกนใส่เจสสิก้า
“....ในเมื่อเธอมีสิ่งที่ฉันต้องการอยู่ ฉันก็ยังจองล้างจองผลานเธออยู่นี้ล่ะ..... ว่าไงล่ะ จะตกลงรึป่าว...”
ยูริได้ยินเจสสิก้าพูดดังนั้นก็นึกขึ้นได้ เธอลืมไปเลยว่าคราวก่อนพูดว่ายังมีรูปของเจสสิก้าอยู่
ทั้งๆที่มันก็ไม่มี ไอ้รูปนั้นเจสสิก้าทำลายไปเรียบร้อย แต่พูดไปแล้วทำไงดีล่ะ โอ้ย ปากหนอปาก > 0 <
“....ไม่!!!....”
“....งั้นฉันจะยุบชมรม....”
“....เธอทำไม่ได้หรอก...”
“....หึ ฉันน่ะทำได้ทุกอย่าง ลืมแล้วหรอ แค่ชมรมเล็กๆของเธอน่ะ ฉันจะยุบมันตอนไหนก็ได้....”
เจสสิก้าพูดเช่นนี้ ยูริก็คิดอะไรไม่ออก ทางเลือกอื่นก็แทบไม่มี
จะให้หนี ก็หนีไม่พ้น จะต้องทนหรอ ให้ทนอยู่กับยัยนี้ ให้ตายดีกว่าไหม
แต่จะทำยังไงล่ะ ชมรมนี้เธอกับแทยอนอุตส่าห์ขอเรื่องถึงอาจารย์ใหญ่เชียวนะ
จะให้มาโดนยุบง่ายๆเพราะยัยแม่มดนี้ได้ยังไงกัน....
ยูริคิดได้ดังนั้น ก็จำใจยอมรับข้อเสนอต่างๆที่เจสสิก้าเสนอให้
“....ก็ได้ ฉะ ฉันยอมคบกับเธอก็ได้....”
“.....ก็เท่านั้น...ต่อไปนี้เธอต้องอยู่กับฉันตลอด อ่อ แล้วเรื่องเรียน ถ้าอยากเรียนนัก ย้ายมาอยู่กับฉันซะ....”
เจสสิก้าพูดจบก็ออกจากห้องไป ปล่อยให้ยูรินั่งเครียดอยู่ตรงนั้นเงียบๆ….
ยูรินั่งคิดอยู่นาน พยายามค้นหาวิธีอะไรก็ได้ที่จะทำให้เธอกับเจสสิก้าตัดขาดกันไปเลย
.....ย้ายโรงเรียน.... ความคิดนี้ผุดขึ้นมาแว๊บหนึ่ง
ยูริทำได้แค่ลืม จะให้ย้ายเนี่ยนะ หนีปัญหา มันไม่ใช่เธอหรอก
เอาเถอะ ถึงขั้นนี้ไอ้คนเริ่มมันก็เรา ลองดูแล้วกันว่าจะเป็นยังไง........
To Be Continue
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ไม่มีเม้นเลย สงสัยคนอ่านหายไปหมดแล้วแน่ T^T
ความคิดเห็น