คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Sica said " เราจะได้เห็นดีกัน ควอนยูริ " (แก้ไขช่วงต้นเล็กน้อย)
“....แชะ!!!...”
เสียงชัตเตอร์จากกล้องถ่ายรูปดังขึ้น ภาพในจอแสดงผล
เผยให้เห็นร่างสูงกำลังก้มหน้าเข้าไปหาหญิงสาวคล้ายว่ากำลังจะจูบ
“....ใครน่ะ!!...”
เสียงร่างสูงดังขึ้นขณะที่หันมาจ้องมองเจ้าของกล้องด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
เจ้าของกล้องถอยหลังและรีบวิ่งออกไปทันทีร่างสูงทำท่าจะวิ่งตามไปแต่ถูกแขนเรียวจับไว้เสียก่อน
“....เดี๋ยวฉันจัดการเอง....” หญิงสาวดันร่างสูงออกก่อนจะวิ่งตามไป
ณ ห้องชมรมถ่ายรูป โรงเรียนมัธยมโชชิ
“....แฮ่กๆ...”
ภายในห้องปรากฏร่างสูง ภายในมือถือกล้องถ่ายรูปสีดำเงาวับ พลางนั่งหอบอยู่ที่โต๊ะในห้องชมรม
“....อ้าว ยูริ โดนทวงหนี้รึไง หอบเป็นหมาเลยแก...”
ร่างเล็กเอ่ยถามขณะที่เดินมาหา หลังจากที่ออกจากห้องเล็กๆด้านใน ในมือถือเอกสารอยู่เป็นปึก
“....ป่าวๆ... แท คือ ฉัน....”
ไม่ทันทีร่างสูงจะได้ตอบอะไรไปมากกว่านี้ ประตูก็เปิดขึ้นทันที
ปรากฏร่างเพรียวทียืนด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ
“....ควอนยูริ ฉันมีเรื่องจะพูดกับเธอ....”สาวน้อยร่างเพรียวกอดอกพูดด้วยสีหน้าแฝงความไม่พอใจ
“....- [ ] - งานเข้าแล้ว ไอ้ยูล งานนี้ประธานมาเองเลย....” คิมแทยอนกระซิบ ตกตะลึงไม่แพ้ร่างสูงที่ยืนนิ่งแทบจะหยุดหายใจ
“....มะ มีอะไรหรอคะคุณจอง....” ยูริเอ่ยปากพูดด้วยความขยาดในความเย็นที่แม่ประธานนักเรียนแผ่เข้ามาในห้อง
“....ไปคุยที่ห้องฉัน....”
ร่างเพรียวเอ่ยปาก สายตาจ้องยูริเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อก่อนจะเดินจากไป
ร่างเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆ กลืนน้ำลายเอื้อก! มีเรื่องกับประธานนักเรียนอย่าง เจสสิก้าจอง ก็เท่ากับเอาชีวิตไปทิ้งจริงๆ
“....ไอ้ยูล ไปทำอะไรเข้าเนี่ย หาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ มีเรื่องกับใครไม่มี มีกับยัยเจสสิก้า....”
แทยอนกล่าวด้วยความตื่นตระหนก ถ้าเป็นข่าวร้าย ข่าวนี้จะไม่ใช่แค่ของยูริคนเดียว แต่มันจะเป็นของทั้งชมรม
“....ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะเว้ย ก็แค่ไปถ่ายรูปที่สวนหลังโรงเรียน....”
“.....แค่ถ่ายรูปแล้วเจ้แกจะเรียกแกไปทำเพื่อ นี้ถ้ายัยนั้นวิบขึ้นมา ชมรมเราถูกยุบแน่ๆ ยิ่งแง่งๆชมรมเราอยู่ด้วย....”
“.....ใจเย็นๆแท เอาเป็นว่า ฉันขึ้นไปคุยก่อนแล้วกัน เรื่องนั้นไว้ทีหลัง....”
ยูริพูดจบก็ก้าวออกจากห้องไปพร้อมกล้องตัวเก่ง
ขายาวๆค่อยเดินไปถึงห้องประธานนักเรียน
ร่างสูงยืนชั่งใจอยู่นาน ก่อนจะค่อยๆ เปิดประตูเข้าไป
เมื่อเข้าไปถึงก็พบร่างบางนั่งที่โต๊ะประจำตำแหน่งรออยู่แล้ว
ยูริค่อยๆเดินไปเงียบๆ พลางมองดูรอบห้องไปด้วย ตามประสาคนช่างสังเกต
“....คุณควอน นั่งสิ...”
เจสสิก้าผายมือไปที่เก้าอี้หน้าโต๊ะของเธอ
ยูริเดินไปตรงนั้นช้าๆ ก่อนจะนั่งลงตามที่เธอบอก
“....คุณจอง มีอะไรจะคุยกับฉันหรอคะ...”
ยูริเอ่ยเสียงเรียบๆแต่แฝงความตื่นตระหนกนิดหน่อย
ต้องเข้ามาในห้องประธานนักเรียนที่ขึ้นชื่อว่า เหมือนวังน้ำแข็งก็ไม่ปาน
ดวงตาที่ดูบาดใจเมื่อได้สบตา ใบหน้าสวยงามราวกับเจ้าหญิงในนิทาน
พาใครๆทั้งรักทั้งหลงจนถอนตัวไม่ขึ้น ยิ่งเห็นหน้าประธานนักเรียนตรงหน้า พาเธอเย็นหลังวาบๆไม่น้อยเลย
เรื่องราวต่างๆที่เกี่ยวกับประธานผู้แสนเย็นเยือกนี้ ยูริเองก็เคยได้ยินมา
เพราะเธออยู่ในชมรมถ่ายรูปอยู่แล้ว ในการทำงานบางครั้งก็ไปเกี่ยวข้องกับชมรมหนังสือพิมพ์โรงเรียน
ดังนั้นข่าวคราวที่ซุบซิบไม่ว่าจะเผยแพร่ออกมาหรือไม่ เธอก็พอจะรู้มาบ้างเหมือนกัน
“....ไม่ทราบว่า เมื่อสักครู่คุณไปอยู่ที่ไหนมาคะ....”
น้ำเสียงที่ราบเรียบของเจสสิก้าพายูริขนลุกทั้งตัวร่างสูงตั้งสติเล็กน้อย ก่อนจะตอบไป
“....สวนหลังโรงเรียนค่ะ....”
“.....ไปทำอะไรงั้นหรอคะ....”
เจสสิก้ากระตุกยิ้มมุมปาก แขนเรียวท้าวกับที่วางแขนก่อนจะเอนตัวพิงอย่างสบาย
“....ไปถ่ายรูปค่ะ...”
ยูริพูดตามจริง เธอไปถ่ายรูป แต่ไม่คิดว่ารูปที่ได้จะมีคนตรงหน้าติดมาด้วย
รูปที่ดูยังไงก็เป็นสิ่งที่ไม่เหมาะสมกับฐานะที่ร่างบางเป็นอยู่เลยสักนิด
“....ขอฉันดูหน่อยสิ....”
เจสิก้าส่งสายตามองไปที่กล้องที่อยู่ในมือร่างสูง แต่ก็ยังไร้วี่แววว่ายูริจะส่งไปให้
“.....ไม่ได้หรอกค่ะ ในนี้มีงานของฉันอยู่....”
“......งานที่ต้องไปแอบถ่ายชาวบ้านเขางั้นน่ะหรอ....”
เจสสิก้ากล่าวเสียงแข็งขึ้น แววตาบ่งบอกว่าไม่พอใจยูริอย่างมาก
“....คุณเองก็น่าจะมีจิตสำนึกหน่อยนี่คะ เป็นถึงประธานนักเรียน แต่ดันทำเรื่องแบบนี้ จะให้ดำรงตำแหน่งนี้ต่อไปคงไม่เหมาะมั้งค่ะ....”
ยูริก็ไม่ยอมแพ้ งานในกล้องไม่มีภาพที่เธอแอบถ่ายสักนิด
ไอ้ที่ไปถ่ายเมื่อกี้ก็แค่ภาพต้นไม้ใบหญ้าไปเรื่อย
ก็แค่ดันไปติดรูปแย่ๆของใครบางคนเท่านั้นเอง
“.....นี่คุณควอน!! ฉันขอเตือนเธอไว้เลยนะ ถ้ายังขืนสอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้านเขาไม่เลือกแบบนี้ ชมรมคุณคงไม่อยู่รอดต่อไปหรอกนะ....”
เจสสิก้าลุกขึ้น มือบางทุบโต๊ะเสียงดังปัง ใบหน้าขาวเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธ
“.....ชมรมของฉันไม่เคยสอดรู้สอดเห็นเรื่องของใคร เว้นแต่คนๆนั้นจะทำตัวแย่ๆจนเป็นข่าวเสียเอง......”
ยูริพูดด้วยเสียงมั่นใจ เธอเกลียดการใช้อำนาจสิทธิขาดแบบนี้ เดี๋ยวนี้มันประชาธิปไตยนะ จะมาขู่กันแบบนี้ได้ยังไง
“....ควอนยูริ กล้าดียังไง ฉันมีสิทธิจะทำยังไงกับชมรมเธอก็ได้ ....แต่ก็เอาเถอะ ถ้าไม่อยากให้ชมรมเธอต้องโดนยุบ รูปที่เธอถ่ายไป กรุณาเอามันมาให้ฉันเดี๋ยวนี้....”
“....หึ! อย่าทำมาเป็นวางอำนาจหน่อยเลยจองเจสสิก้า เธอมันก็แค่เด็กนักเรียนธรรมดาที่ได้ขึ้นมาเป็นประธานนักเรียน
การจะยุบชมรมมันต้องเสนออาจารย์ทั้งโรงเรียน ชมรมของฉันอาจารย์ทั้งโรงเรียนก็ต่างจะยอมรับ
เธอคิดหรอว่าจะใช่วิธีนี้มาลบสิ่งแย่ๆของเธอที่ทำไว้ได้น่ะ....”
ยูริลุกขึ้นพูดอย่างเหลืออด สิ่งที่เจสสิก้าพูดไม่ได้เป็นความจริงเลยสักนิด
เธอไม่ใช่คนยอมใครง่ายๆ จะมาว่ากันฉอดๆแบบนี้เธอคงไม่มานั่งทนฟังหรอก
เจสสิก้าถึงกับโกรธจัด ฟันกรามขบกันจนขึ้นชัน มือบางกำแน่นด้วยความโกรธจากคำพูดของยูริ
“.....ถ้าคุณไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัว....”
พูดจบยูริก็เดินออกไปทันที ร่างบางที่ยืนอยู่ทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้อย่างช่วยไม่ได้
ทั้งโกรธทั้งเคือง สำหรับเธอต้องได้ทุกสิ่งตามที่ต้องการ ไม่มีใครที่ขัดใจเธอได้ทั้งนั้น
“.....เราจะได้เห็นดีกัน ควอนยูริ....”
เจสสิก้ากล่าวอาฆาตยูริ สายตาเกรี้ยวกราดจนน่ากลัว เธอจะให้ภาพรูปเดียวมาทำลายชีวิตเธอไม่ได้
.
.
.
.
ยูริออกมาจากห้องประธานนักเรียนด้วยอารมณ์ที่พุ่งทะลุหลอด
เหลืออดกับนิสัยแย่ๆของคนที่เธอพึ่งจะสนทนาด้วยหมาดๆ
ร่างสูงรีบจ้ำลงมาก่อนจะเข้ามาในห้องชมรม
ภาพที่พบคือ สมาชิกชมรมต่างอยู่ในห้องเกือบจะทุกคน
“...มาทำอะไรกันเยอะแยะเนี่ย…”ร่างสูงเอ่ยปากถาม
“....นั่งลงตรงนี้เลยไอ้ยูล....”คิมแทยอนลากเพื่อนรักมานั่งที่เก้าอี้กลางห้อง สายตาของทุกคนจับจ้องมาที่ร่างสูงเป็นตาเดียว
“....บอกมายูริ ประธานเรียกแกไปทำไม...”ร่างเล็กยืนกอดอก จ้องมองยูริเพื่อต้องการคำตอบ
“.....ก็...ก็แค่ให้เราช่วยปรับปรุงชมรมน่ะ...”
ยูริแถไปเรื่อย ความจริงของเจสสิก้าเธอไม่อยากจะพูดออกไป เรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องงานในชมรม
มันเป็นเรื่องของเธอที่ดันไปถ่ายรูปแถวนั้นแล้วติดรูปเจสสิก้ามาด้วย
ฉะนั้นการให้คนในชมรมรับรู้ก็เท่ากับว่าเธอยอมรับว่าเธอสอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้านอย่างที่เจสสิก้าพูด
“...แค่นั้นอะนะ...”
แทยอนทำหน้าฉงน แค่ปรับปรุงชมรม ให้ฝ่ายธุรการจัดการก็ได้ ประธานจะมาจัดการเองทำไม
“....อื้ม แค่นี้ล่ะ....” ยูริส่งยิ้มให้ทุกคน หวั่นใจว่าแทยอนจะไม่เชื่อ
“....แค่นี้ก็ดี พวกฉันเป็นห่วงแกนะเนี่ย นึกว่าโดนยัยเจสขย้ำไปแล้วซะอีก...”
คิมแทถอนหายใจยาว ก่อนจะส่งยิ้ม ร่างเล็กบอกทุกคนในห้องให้แยกย้ายกันไปทำงานของตัวเองได้ในเมื่อไม่มีอะไรแล้ว
.........................................
ไม่นานเสียงกริ๊งเข้าเรียนก็ดังขึ้น ยูริกับแทยอนจึงต้องออกไปจากห้องชมรม
กล้องของยูริก็ต้องเก็บไว้ในห้องนี้ ร่างสูงไม่ลืมกำชับแทยอนให้ล็อกประตูให้ดี
เมื่อสองสาวออกไปได้พักใหญ่ บริเวณหน้าประตูห้องชมรมก็เผยให้เห็นร่างเพรียวยืนถือกุญแจอยู่ในมือ
เจสสิก้าไขกุญแจเข้าไปในห้องชมรม หลังจากที่เข้าไปได้ ร่างบางจัดแจงล็อคประตูซะเพื่อกันใครเข้ามาเห็นเธอ
ร่างบางเดินไปรอบๆห้อง พลางหากล้องที่เธอเห็นเมื่อไม่นานมานี้
ใช้เวลาไปสักพัก สายตาคมพลันไปเห็นกล้องตัวเก่งตั้งอยู่บนโต๊ะไม่ไกล
เจสสิก้ารีบเดินเข้าไปแล้วเริ่มค้นเจ้ากล้องตัวปัญหาของเธอทันที
“....บ้าเอ่ย ทำไมเปิดไม่ออกนะ....”
ร่างบางพยายามแกะส่วนประกอบด้านหลังเพื่อจะหาการ์ดหรืออะไรก็แล้วแต่ที่มันบันทึกรูปของเธออยู่
แต่เหตุที่กล้องตัวนี้ไม่ใช่กล้องดิจิตอลธรรมดา เธอจึงไม่รู้ว่าควรจะไปเอาการ์ดจากตรงไหน
ห้องเรียน ม.ปลายปี2 ห้อง C
ทุกคนภายในห้องกำลังจดจ่อกับหนังสือเล่มเขื่องที่วางอยู่ตรงหน้า เสียงของอาจารย์ดังก้องไปทั่วห้อง
แต่สิ่งเหล่านี้แทบจะไม่ได้เข้ามาอยู่ในสมองของควอนยูริเลยสักนิด
เธอกำลังคิดเรื่องรูปของเจสสิก้าจนไม่ได้ฟังอาจารย์พูด เอาแต่คิดหาวิธีแก้ปัญหาต่างๆนาๆจนหัวแทบระเบิด
เธอเป็นแค่นักเรียนคนหนึ่ง จะไปอาจหาญต่อกรกับประธานนักเรียนอย่าง เจสสิก้าจอง ได้เชียวหรือ
แต่ว่า ทั้งๆที่ขึ้นชื่อว่าเป็นประธานนักเรียนแล้วแท้ๆ กลับมาทำเรื่องน่าอายแบบนี้มันก็รับไม่ค่อยได้
อีกอย่างประธานอย่างเจสสิก้าให้ออกไปซะก็คงจะดี ทั้งอวดเก่ง หยิ่ง บ้าอำนาจ อยู่ไปพาจะแย่ลงซะเปล่าๆ
ยูริได้แต่จ้องหนังสือตรงหน้านิ่งๆ สมองยังประมวลผลเรื่องราวที่ผ่านมาไปเรื่อยจนกระทั้ง
โป้ก!!! ….
“...โอ้ย!!!...”
ชอล์กแท่งสีขาวถูกโยนมาจากหน้าห้องด้วยฝีมือของอาจารย์จียง
ก่อนจะตกลงที่หัวของยูริอย่างจังจนเจ้าตัวร้องเสียงหลง
“....ควอนยูริ ฉันเรียกเธอสามสี่รอบแล้วนะ ตั้งใจเรียนหน่อยสิ...”
เสียงทุ้มต่ำกับใบหน้าที่เหี้ยมเกรียมอะไรมันจะเข้ากันได้ดีปานนั้น
ยูริถึงกับขนลุกเมื่อได้ยินเสียงของอาจารย์ที่ส่งมาเหมือนจะฆ่าเธอให้ได้ ในระยะประชิด
รู้ทั้งรู้ว่าวิชาของอาจารย์จียงไม่มีใครกล้าไม่ฟังแกสอน ไม้ยาวเป็นเมตรๆที่วางอยู่บนโต๊ะ
เป็นเหตุผลอย่างดีของการตั้งใจเรียนของวิชานี้ แต่ยังดีที่ไม้นั้นไม่ถูกหยิบมาด้วย…..
“....ขอโทษค่ะอาจารย์....”
ยูริเอ่ยเสียงเบา พลางก้มหน้าลงไปดูหนังสือบนโต๊ะต่อ หมดชั่วโมงค่อยคิดอีกทีแล้วกันว่าจะเอายังไง………..
To Be Continue...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
writer talking...
คิดถึงจังๆ กว่าจะหาเวลาลงได้ ขอโทษผู้อ่านทุกท่านค่ะ
เรื่องนี้เรื่องใหม่ ไม่รู้จะแต่งไปได้อีกสักเท่าไหร่ กำลังพยายามอยู่ค่ะ
ฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะ ^ ^
ความคิดเห็น