คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ณ ป่าเมืองไทย 2
“พอต...เตอร์ พอตเตอร์” เสียงใครเรียกชื่อเราหว่าคนจะหลับจะนอน “พอตเตอร์” เรียกอีกแล้วไหน
ขอดูหน้าหน่อยซิเมื่อคิดดังนั้นตาของเด็กหนุ่มก็ค่อยๆเปิดออก –นี่มันอะไรหว่าทำไมมันออกสีดำๆ-
หลังจากคิดเสร็จสายตาก็ค่อยๆไล่ขึ้นไปจนไปเจอกับ “พอตเตอร์เธอจะปล่อยได้รึยัง” สเนปพูดขณะ
สบสายตากับแฮร์รี่เต็มๆ “อ่าฮะๆ” ว่าแล้วแฮร์รี่ก็ปล่อยมือออกจากลำตัวของสเนปทันทีพร้อมกับ
หน้าที่แดงแจ๋เป็นลูกมะเขือเทศ “ไปอาบน้ำได้แล้วจะได้ออกเดินทางกันซะที” จบคำสเนปแฮร์รี่ก็รีบ
วิ่งไปคว้าของที่จำเป็นก่อนจะวิ่งเร็วจี๋ไปเข้าห้องน้ำ “พอตเตอร์เธออย่ามัวแต่ขัดสีฉวีวรรณล่ะฉันให้
เวลาเธอ15นาที” สเนปตะโกนไล่หลังแฮร์รี่ที่ตอนนี้ไปยืนหน้าแดงอยู่ในห้องน้ำ –เราไปกอดตั้งแต่
เมื่อไรว้าหน้างี้ชิดอกเลยโอ้ยๆยิ่งคิดยิ่งเขิน- คิดเสร็จก็รีบอาบน้ำ
*15นาทีผ่านไป*
ปัง เสียงประตูห้องน้ำเปิดออก “พอตเตอร์รีบแต่งตัว เก็บของแล้วมากินอาหารเช้า” สเนปตะโกนมา
จากห้องครัว “ฮะ” แฮร์รี่ตอบแล้วรีบจัดการตัวเอง
*เมื่อแฮร์รี่จัดของเสร็จ*
“โห เซฟทำเองหรอฮะน่ากินจังเลย” แฮร์รี่เอ่ยชมอาหารเช้าที่สเนปทำเองซึ่งก็คือไข่ดาว แฮม
ไส้กรอกแบบง่ายๆซึ่งตามความเห็นของแฮร์รี่น่ากินมาก “รีบๆกินเถอะจะได้เดินทางต่อกัน” สเนป
เร่งเพราะตัวเองกินเสร็จแล้วและเป็นการแอบอาการหน้าแดงน้อยๆจากการได้ยินคำชม “ฮะ” เด็ก
หนุ่มตอบแล้วก้มหน้าก้มตากิน เมื่อแฮร์รี่กินเสร็จ จัดการกับอุปกรณ์และเต็นท์เรียบร้อยแล้วทั้ง2ก็
ออกเดินทาง “โอ๊ย” เสียงร้องดังขึ้นจากหนุ่มน้อยร่างบางเมื่อเดินไปได้สักพัก “เธอเป็นอะไรพอต
เตอร์” เสียงชายหนุ่มดูร้อนรนพร้อมกับหันมาดูร่างบางทันที “ผมถูกงูกัดฮะ” แฮร์รี่ตอบ เมื่อได้ยิน
ดังนั้นสเนปรีบพาแฮร์รี่ไปนั่งที่ขอนไม้พร้อมกับลงมือดูดพิษที่ขาของแฮร์รี่ทันที ส่วนเจ้าของแผล
นั่งดูคนที่ลงมือดูดพิษด้วยสายตาที่แปลกไป –ทำไมเค้าดูจะเป็นห่วงเราจังนะ ตอนนี้ทำไมดูดีจังเลย-
แล้วแฮร์รี่ก็หยุดคิดเนื่องจากสเนปค่อยเอาผ้ามาพันแผลที่ขาของแฮร์รี่อย่างเบามือ “พอตเตอร์เดี๋ยว
เราจะพักสักหน่อยขืนปล่อยให้เธอไปอย่างนี้จะเป็นภาระชั้นแย่” สเนปพูดพร้อมกับนั่งลงบนขอนไม้
–ที่ทำแผลให้เป็นเพราะแค่นี้เองเหรอ แค่กลัวจะเป็นภาระแค่นั้นหรือ- แฮร์รี่คิดแล้วก็นั่งเงียบ “ไปเร็ว
พอตเตอร์ต้องเดินทางต่อแล้ว” สเนปพูดขึ้นขณะที่ลุกขึ้นยืน “ฮะ” แฮร์รี่ตอบกลับไปก่อนจะค่อยๆ
ลุกขึ้นแต่ก็ล้มลงอีกยังดีที่สเนปจับไว้ทันไม่งั้นกระแทกพื้นแน่ สเนปมองดูแฮร์รี่ด้วยสายตาอ่อนโยน
“เธอไม่ต้องเดินแล้วมาขี่หลังชั้นนี่” สเนปพูดพร้อมย่อตัวลงให้ต่ำกว่าแฮร์รี่ แฮร์รี่มองดูสเนปแบบ
แปลกๆแต่ยังไม่กล้าขึ้น “เร็วสิพอตเตอร์ ไม่งั้นชั้นจะทิ้งเธอไว้ที่นี่นะ” สเนปเริ่มขู่ทำให้แฮร์รี่ต้องจำ
ใจ[หรอ]ขึ้นบนหลังสเนป เมื่อสเนปเริ่มออกเดินแฮร์รี่ก็พูดอ้อมแอ้มข้างๆหูว่า “ขอบคุณนะฮะเซฟ”
ก่อนจะเงียบสเนปก็ไม่ตอบอะไรแต่เดินไปเรื่อยๆทั้งสองต่างไม่สังเกตุว่ามีดวงตาหลายคู่จ้องออกมา
จากป่าอย่างเคียดแค้น “พอตเตอร์กับสเนปไม่คิดเลยว่าจะเจอพวกมันที่นี่ ดีจะได้จัดการพร้อมๆกันที
เดียว” ก่อนที่ดวงตาเหล่านั้นจะหายไปแบบไร้ร่องรอยราวกับว่าไม่เคยมีอยู่!!
ความคิดเห็น