My heart is your(ssxhp)

ลำดับตอนที่ #14 : แกล้ง

กลับมาต่อแล้วจ้าาา ><

*เช้าวันต่อมา*

"แฮร์รี่ ตื่นเถอะ นี่มันจะสายแล้วนะ" รอนปลุกแฮร์รี่ที่หลับอุตุ

"อีก 5 นาที นะรอน" แฮร์รี่พลิกตัวไปอีกข้าง

"แฮร์รี่ ถ้านายไม่ตื่นตอนนี้ เราจะไปเข้าเรียนสายนะ รู้สึกว่าจะเป็นวิชาปรุงยาด้วย" 

"ห้ะ? รอน ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้ล่ะ ถ้าสายไปจะทำยังไง" แฮร์รี่เด้งตัวออกจากเตียงและจัดการธุระส่วนตัว

"ชั้นปลุกนายตั้งนานแล้วนะ" รอนหน้ามุ่ยที่โดนว่า

*ห้องโถงกลาง*

"รอน แฮร์รี่ ทำไมพวกนายช้าอย่างนี้ล่ะ" เฮอร์ไมโอนี่ถามเมื่อพวกเขาทั้งสองถึงโต๊ะ

"ก็แฮร์รี่น่ะสิ ปลุกยากปลุกเย็น" รอนตอบและหยิบน่องกินที่อยู่บนโต๊ะมาสวาปาม

"เอาล่ะทุกคน ฟังทางนี้" แฮร์รี่ยังไม่ทันได้แก้ตัว ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ก็พูดขึ้นมาก่อน

"ตอนนี้ทุกคนที่โดนปีศาจทำำร้ายได้กลับมาเป็นปกติแล้ว และศาสตราจารย์สเนปได้กลับมาแล้ว

ดังนั้นในวิชาปรุงยาจึงมีศาสตราจารย์ที่สอนถึงสองคน ซึ่งทั้งสองจะสอนร่วมกันในทุกๆคาบ"

ทันทีที่ดัมเบิลดอร์พูดจบ เสียงเซ็งแซ่ก็ดังขึ้น ซึ่งเป็นไปในทางเดียวกันว่า

"สเนปเนี่ยนะจะทำงานร่วมกับคนอื่น -[ ]-"

ส่วนผู้ที่ถูกกล่าวถึงกลับนั่งกินอาหารเช้าอย่างสบายๆ พร้อมกับสังเกตท่าทีของเด็กหนุ่มที่เขาใช้เวลาร่วม

ในหลายวันที่ผ่านมานี้ ซึ่งเด็กหนุ่มไม่แม้แต่จะมองมาทางเค้าเลย

"เซเวอร์รัสคะ ทานนี่สิคะ" เสียงหวานดังขึ้นจากข้างกาย 

"ไม่เป็นไรหรอกคุณฟราย คุณทานไปเถอะ" สเนปตอบอย่างไม่ใส่ใจ คนที่ทำให้เค้าตกใจเมื่อคืน

"ทำไมคุณถึงเย็นชากับชั้นเหลือเกินคะ ทั้งที่เราเป็นคู่หมั้นกัน" ฟรายตัดพ้อ

"เพราะผมไม่ได้รักคุณ" เมื่อสเนปพูดจบก็ค้อมให้ดัมเบิลดอร์เป็นการลา และลุกออกจากโต๊ะไปเลย

ทิ้งให้ฟรายมองตามไปอย่างตกใจ ซึ่งศาสตราจารย์หลายๆท่านก็ตกใจกับข่าวใหม่ที่เพิ่งได้รับ

-โอ้ สเนปหมั้นกับลอลินจริงๆรึนี่=[ ]= -

"รอน แฮร์รี่ ชั้นว่าเราไปกันเถอะ พวกเธอคงไม่อยากสายในวิชาสเนปนะ" เฮอร์ไมโอนี่เร่งแฮร์รี่กับรอน

ซึ่งทั้งสองคนก็เห็นด้วย ทั้งสามจึงรีบเดินออกจากห้องโถงกลางไปยังคุกใต้ดิน

*คุกใต้ดิน*

ในห้องยังไม่มีใครมาเลย มีแค่พวกเขาสามคน

"สงสัยเราจะมาเร็วไปหน่อยนะ ทั้งๆที่เมื่อเช้า่แฮร์รี่ตื่นสายแท้ๆ" เฮอร์ไมโอนี่บอกเมื่อชำเลืองไปรอบห้อง

แต่ไม่เห็นใครเลย รอนพยักหน้า แต่แฮร์รี่กลับเหม่อเลย

รอนกับเฮอร์ไมโอนี่มองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ

ไม่นานทั้งห้องก็เต็มไปด้วยนักเรียนที่คุยกันจ้อกแจ้ก

ปึง

เสียงเปิดประตูอันเป็นเอกลักษณ์ดังขึ้น ไม่ต้องมองก็รู้ว่าใครเป็นคนเปิด

ซึ่งทันทีที่เสียงดังขึ้น ทุกคนก็เงียบเหมือนมีคนกดสวิตซ์ปิดเสียงคุย

"วันนี้เราจะมาทำยาฟื้นพลังกัน สรรพคุณคือ ลดความเหนื่อยล้า ใช้หลังการเล่นกีฬาจะเห็นผลดีมาก"

สเนปพูดขณะเดินไปยังโต๊ะทำงาน และสอดส่องสายตาไปทั่วห้อง ไม่ใส่ใจฟรายที่เดินอยู่เคียงข้างเลยสักนิด

เมื่อสเนปมองเจอแฮร์รี่ เขาหวังว่าจะเห็นแฮร์รี่มองสบตา แต่กลับเห็นแฮร์รี่ก้มหน้าก้มตามองโต๊ะ

-ทำไมเด็กนั่นไม่มองเราเลยนะ ชิ- สเนปคิดในใจ แต่ภายนอกกลับ โบกไม้กายสิทธิ์พร้อมพูดเสียงเย็นชา

"วิธีทำอยู่บนกระดานแล้ว" เมื่อพูดจบสเนปก็ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงานและหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน

ด้วยความหงุดหงิดที่แฮร์รี่ไม่สบตา

ส่วนนักเรียนในห้องก็เริ่มทำการปรุงยาตามสูตรบนกระดานที่ละเอียดยิบ

"เอ่อ...เซเวอร์รัสคะ คุณควรจะเดินดูและให้คำแนะนำกับเด็กๆนะคะ" ฟรายพูดขึ้น

สเนปปรายตามอง "อย่าจุ้นจ้าน" ตอบอย่างไม่ใส่ใจและอ่านหนังสือต่อ

ฟรายมองอย่างตัดพ้อและเดินไปนั่งที่เก้าอี้มุมห้อง

*อีก 5 นาทีหมดชั่วโมง*

สเนปลุกขึ้นและเริ่มเดินตรวจตราตามหม้อต้มยา และวิจารณ์ตามแบบฉบับ

"คุณวีสลีย์ มันควรจะออกมาเป็นสีฟ้าอ่อน แต่นี่มันอะไรกัน" สเนปตักยาในหม้อของรอนขึ้นมา

และค่อยๆเทลงอย่างช้าๆซึ่งมันเป็นสีม่วง "ไม่ทราบครับ" รอนตอบ ใบหูเริ่มเป็นสีแดงเพราะความอาย

"หึ" สเนปยิ้มเยาะและเดินไปที่หม้อยาของเนวิล

"คุณลองบัตท่อม คุณได้ทำตามวิธีทำบนกระดานบ้างมั้ย? ตอบมาซิำทำไม่มันถึงเป็นอย่างนี้"

สเนปตักน้ำยาสีเหมือนขี้มูกของเนวิลว์ขึ้นมาก่อนจะเทลงไปในหม้อ 

"มะ ไม่ทราบ อ่อก" ขณะที่เนวิลกำลังตอบนั้น ด้วยความกลัวสเนปจนขึ้นสมองทำให้เนวิลสลบไป

"รบกวนคุณฟรายช่วยพาคุณลองบัตท่อมไปห้องพยาบาลด้วย" สเนปพูด ซึ่งพอพูดจบฟรายก็รีบพาเนวิลไป

"คุณพอตเตอร์ นี่มันอะไรกันนี่ สีแดงรึ พบผมหลังเลิกเรียนด้วย" สเนปพูดกับแฮร์รี่ที่ไม่แม้แต่จะมองหน้าสเนปด้วยซ้ำ

สเนปมองแฮร์รี่อย่างขัดใจ "เลิกเรียนได้" สเนปบอกพร้อมออดที่ดังพอดี

"แฮร์รี่ เดี๋ยวพวกเรารอข้างนอกนะ" รอนบอก แฮร์รี่ก็พยักหน้ารับรู้ 

เมื่อทุกคนออกไปหมดแฮร์รี่ก็เดินไปที่โต๊ะทำงานของสเนป

"พอตเตอร์นี่เธอเป็นอะไร มองหน้าฉันสิพอตเตอร์" สเนปพูดแต่แฮร์รี่ไม่ได้ตอบ แต่แค่เงยหน้ามอง

ในตาของแฮร์รี่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด "พอตเตอร์ เธอเป็นอะไร" สเนปรีบลุกออกจากโต๊ะทำงาน

และกอดแฮร์รี่จากด้้านหลัง "ศาสตราจารย์ปล่อยผมเถอะ มันไม่เหมาะสม" แฮร์รี่พยายามแกะมือสเนปออก

"ทำไมล่ะพอตเตอร์ " สเนปถามและกอดแฮร์รี่แน่นขึ้น "เพราะคุณมีคู่หมั้นแล้วไงฮะ" แฮร์รี่ตอบพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม

"แต่ฉันไม่ได้รักคุณฟราย" สเนปแย้งและพลิกตัวแฮร์รี่กลับมาเช็ดน้ำตาให้

"จริงหรอฮะ" แฮร์รี่ถามอย่างไม่แน่ใจนัก "ใช่แล้วพอตเตอร์" สเนปยืนยันพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น

"ฮะ งั้นผมไปก่อนนะเซฟ รอนกับเฮอร์ไมโอนี่คงรอผมนานแล้ว" แฮร์รี่ยิ้มอย่างดีใจและวิ่งออกไป

เมื่อออกมาจากห้องเรียน แฮร์รี่ไม่พบรอนและเฮอร์ไมโอนี่ พบแต่ศาสตราจารย์ฟราย 

แฮร์รี่จึงยิ้มให้และวิ่งไปยังห้องเรียนแปลงร่าง โดยไม่ได้สังเกตเลยว่าลอลิน ฟราย มองตามหลังไปด้วยสายตาเคียดแค้น

*ในห้องเรียนวิชาแปลงร่าง*

"ขอโทษฮะ ศาสตราจารย์มักกอนนาากัล" แฮร์รี่ยิ้มแห้งๆขอโทษศาสตราจารย์มักกอนนากัลที่ยืนอยู่หน้าห้อง

และเดินไปหารอนและเฮอร์ไมโอนี่ "ขอโทษนะแฮร์รี่ที่มาก่อน พวกเรารอนานตั้งนานแล้ว แต่นายไม่ออกมาซะที

พวกเราเลยเดินมา่ก่อนน่ะ" รอนขอโทษขอโพยแฮร์รี่ "ไม่เป็นไรหรอกรอน" แฮร์รี่ตอบอย่างอารมณ์ดี

รอนกับเฮอร์ไมโอนี่มองตากันอย่างสงสัยว่าเมื่อเช้ายังเหม่อลอย แต่นี่อยู่ๆก็อารมณ์ดีซะงั้น  

แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป เพราะศาสตราจรย์มักกอนนากัลมองมาทางพวกเค้าทั้งสามอย่างไม่พอใจที่คุยกัน

*เวลาอาหารเย็น*

ที่ห้องโถงกลางเต็มไปด้วยเสียงคุยจ้อกแจ้กอันน่าปวดหัว

กริ๊ง กริ๊ง 

ดัมเบิลดอร์เคาะแก้วขึ้นเพราะต้องการจะประกาศเรื่องบางเรื่อง นักเรียนที่คุยกันอยู่จึงค่อยๆลดเสียงลง

"หลังจากอาหารเย็นขอให้นักเรียนทุกคน ทุกชั้นปีกลับไปที่หอพักทันทีเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง

และจะเป็นเช่นนี้ไปจนกว่าจะสามารถจับปีศาจได้" เมื่อดัมเบิลดอร์พูดจบ เสียงเซ็งแซ่ก็ดัีงขึ้นด้วยความไม่พอใจ

"เงียบๆ ขอให้พวกเธอเข้าใจ มันเป็นมาตรการเพื่อความปลอดภัยของพวกเธอ" ดัมเบิลดอร์ขยายเสียง

นักเรียนทั้งหมดจึงเงียบเสียงลง  "เอาล่ะ กินอาหารได้" ดัมเบิลดอร์โบกมือ อาหารจึงผุดขึ้นมาเต็มโต๊ะ

นักเรียนแต่ละบ้านจึงเริ่มจัดการอาหารของตนเอง 

แฮร์รี่มองไปทางสเนป เห็นว่าสเนปกำลังมองลงมาที่ตัวเองจึงหน้าแดงและก้มหน้ากินอาหารแก้เขินจนสำลัก

"แฮร์รี่ นี่นายกินยังไงเนี่ย" รอนต้องช่วยตบหลังแฮร์รี่จนหยุดสำลัก 

"ขอบใจมากรอน" แฮร์รี่พูดหลังจากที่หยุดสำลัก

"ไม่เป็นไรหรอกแฮร์รี่" รอนบอกและกลับไปกินอาหารต่อ

เฮอร์ไมโอนี่มองหน้าแฮร์รี่และสเนปสลับกันไปมา หลังจากที่เพิ่งสังเกตเห็นทั้งสองสบตากันจนทำให้แฮร์รี่สำลักข้าว

หน้าดำหน้าแดง -อืมม สองคนนี้ต้องมีอะไรกันแน่ๆ- เฮอร์ไมโอนี่คิด

ไม่ใช่เฮอร์ไมโอนี่คนเดียวที่สังเกตเห็นแฮร์รี่กับสเนป ทั้งดัมเบิลดอร์และฟรายก็เห็นเช่นกัน

-แฮร์รี่กับสเนปรึ เข้ากันดีนี่นา- ดัมเบิลดอร์คิดและดวงตามีประกายระยิบระยับที่แสดงว่ามีแผนอะไรบางอย่าง

-หึ พอตเตอร์ เซเวอรัสเป็นของฉัน ของฉันคนเดียว- ฟรายคิดอย่างเคียดแค้น

หลังจากที่ของหวานชิ้นสุดท้ายหายไปนักเรียนทุกคนก็ลุกเพื่อที่จะกลับหอพัก แฮร์รี่ รอน และเฮอรืไมโอนี่อยู่ท้ายแถว

"แฮร์รี่อย่าเพิ่งไป ขอฉันคุยด้วยซักเดี๋ยว" ดัมเบิลดอร์เรียกแฮร์รี่ไว้ แฮร์รี่จึงโบกมือลาเพื่อนทั้งสองและเดินตาม

ดัมเบิลดอร์ไปยังโต๊ะอาหารของอาจารย์ซึ่งเหลือเซเวอร์รัส สเนป ยืนอยู่คนเดียว

"ศาสตราจารย์มีอะไรหรอฮะ" แฮร์รี่ถามดัมเบิลดอร์ที่เดินเข้ามาหาสเนป

"แฮร์รี่ คือฉันอยากจะให้เธอไปอยู่กับเซเวอร์รัสที่ห้อง เพราะในปราสาทนี้ไม่ปลอดภัยนัก" "คุณไม่มีปัญหาใช่มั้ยเซเวอร์รัส"

ดัมเบิลดอร์บอกแฮร์รี่และหันไปถามสเนป "ครับ ท่านอาจารย์ใหญ่" สเนปตอบ

"แต่..." แฮร์รี่จะแย้ง "ไม่มีแต่แฮร์รี่ ตอนนี้ของทั้งหมดของเธออยู่ที่ห้องของเซเวอร์รัสแล้ว ขอให้โชคดี ราตรีสวัสดิ์"

ดัมเบิลดอร์บอกลาและเดินออกไปด้วยสีหน้าสนุกที่แกล้งแฮร์รี่ได้ ดังนั้นในห้องโถงกลางจึงเหลือแฮร์รี่และสเนปสองคน

"ไปเร็วพอตเตอร์" สเนปเดินนำ แต่ต้องหยุดและหันมาเพราะแฮร์รี่ไม่เดินตาม สเนปจึงเดินกลับมาจับมือแฮร์รี่และลากออกไป