คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : FAKE WEDDING 6 100%
-6-
“อ่า อิ่มจัง”
เสียงคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารพลางเอามือลูบท้องป่องๆของตนหลังจากได้ทานข้าวเช้าพร้อมอาหารกลางวัน ในมื้อเดียว ใบหน้าหวานกำลังมองออกไปภายนอกห้องอาหาร ก็เห็นร่างของคู่หมั้นของตนกำลังยืนคุยโทรศัพท์ ใบหน้าคมคิ้วขมวดเป็นปม จนคนตัวเล็กอดสงสัยไม่ได้ว่าชีวิตนี้เคยยิ้มบ้างไหม
แล้วเราจะไปสนใจเขาทำไมล่ะ ไปนอนเล่นโทรศัพท์บนห้องดีกว่า
.
.
.
.
เช้าวันจันทร์
วันนี้คือวันจันทร์ที่ใครหลายๆไม่อยากให้มันมาถึง เพราะอยากจะนอนอยู่บ้าน แต่กลับต้องลุกขึ้นมาแต่งตัวเตรียมตัวไปโรงเรียน ไม่ก็ไปทำงาน เมื่อคืนผมนอนดึกมากๆ เพราะมัวแต่ดูละครเรื่องโปรดอยู่ แต่ตอนที่ผมเข้านอน เซฮุนก็ยังไม่กลับมาสงสัยจะกลับมาหลังจากผมหลับละมั้ง
ตอนนี้ผมก็ถึงโรงเรียนเป็นที่เรียบร้อย(มาด้วยรถเซฮุนนั่นแหละ)กลังนั่งรอไอ้แบคอยู่ที่โต๊ะประจำข้างอาคารเรียนของพวกผมเองนั่งฟังเพลงแบบชิวๆไป
อา นี่มันเพลงที่ผมชอบเลยนี่หน่า
ซ่า!
“แค่กๆ น้ำอะไรเนี่ย”
“เฮ้ย ไอ้ลู่! ใครสาดน้ำลงมาวะเนี่ย ห้ะ!”
“กูไม่รู้กูก็นั่งฟังเพลงรอมึงแบบปกติเนี่ยแหละ อยู่ดีๆก็มีน้ำสาดมาเนี่ยแหละ”
พวกเราทั้งสองคนพร้อมใจกันเงยหน้าขึ้นไปมองบนตึกก่อนจะพบเด็กผู้หญิงกลุ่มหนึ่งประมาณสี่ห้าคนมองลงมาพร้อมรอยยิ้มเหยียดๆ ถ้าจำไม่ผิดคนที่กำลังถือถังน้ำแล้วมองลงมาหรือหัวโจกนั่นชื่อฮเยริ สาวสวยที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนคลับเบอร์หนึ่งของเซฮุน
ทำไมชีวิตผมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยนะ =____=
“กูว่ามึงรีบไปล้างเนื้อล้างตัวก่อนเถอะลู่ เดี๋ยวกูไปหยิบเสื้อสำรองที่ล็อกเกอร์มึงให้แล้วเดี๋ยวตาไป”
“อืม รีบตามมาละกัน”
ไอแบคพูดขึ้นมาก่อนจะรีบวิ่งไปห้องล็อกเกอร์ ส่วนตัวผมก็เดินแยกไปที่ห้องน้ำ พอดีว่าห้องน้ำของโรงเรียนผมแบ่งออกเป็นสองโซน โซนที่หนึ่งคือโซนสำหรับเข้าห้องน้ำ ส่วนโซนที่สองคือโซนห้องอาบน้ำใช้ได้ทั้งนักกีฬาแล้วก็คนทั่วไป
เฮ้อ ผ้าแม่งดำหมดเลย น้ำดีๆมีให้ราดไม่ราดไปขโมยน้ำถูพื้นป้าภารโรงมาอีก ป้าแกคงจะงงว่าถังน้ำหายไปไหนวะ (ยังจะเล่นมุข)
เอาเป็นว่าตอนนี้รีบเข้าไปอาบน้ำดีกว่าดีเหมือนกันรู้สึกเหนียวตัวนานละ
“เฮ้ย ไอแบคมายังวะ”
“ .. “
“อ้าวไมเงียบอ่ะ”
“ .. “
“เดี๋ยวกูออกไปละนะ”
ทำไมไอแบคมันเงียบจังวะ ผมว่าเมื่อกี้ผมได้ยินเสียงเปิดประตูห้องอาบน้ำเข้ามาแล้วนะแล้วอีกอย่างหนึ่งห้องน้ำนี่ก็ไม่ค่อยมีคนเข้ามาใช้หรอก เพราะตอนนี้อยู๋ในช่วงคาบเรียน
“ไอ บ .. แ บ ค เฮ้ย!”
“เข้ามาได้ไง!!”
“เปิดประตูแล้วก็เดินเข้ามา”
โอเคขอบคุณสำหรับคำตอบนะครับ= __=
แต่เดี๋ยวนะ ทำไมเสื้อผ้าของผมถึง…
ไปอยู่กับโอเซฮุนได้ !!!
“ทำไมเสื้อผ้าของฉันถึงไปอยู่กับนายได้”
“ก็เห็นเพื่อนนายโดนครูเรียก เลยอาสาเอามาให้เอง” เซฮุนตอบด้วยใบหน้าเรียบเฉยก่อนจะมองร่างตรงหน้าที่ตอนนี้โผล่มาแค่หัวแล้วใช้ประตูบังร่างกาย
“หึ เอาไปรีบแต่งตัวเข้าล่ะ เดี๋ยวจะโดนครูหมายหัวเอา” ยื่นเสื้อผ้าให้อีกฝ่าย โดยอีกฝ่ายก็รับไปอย่างโดยดี ลู่หานเตรียมตัวจะปิดประตูถ้าไม่ติดว่าอีกฝ่ายเรียกเขาไว้ก่อน
“เดี๋ยว”
“ว่า?”
“ใครเป็นคนแกล้งนายเหรอ?” เซฮุนถามขึ้นมาใบหน้าหล่อนั้นขมวดคิ้วนิดๆพร้อมกับจ้องที่ลู่หานเหมือนต้องการคำตอบ
“เอ่อ ก็ไม่ค่อยแน่ใจอ่ะถ้าจำไม่ผิดน่าจะพวกของฮเยรินะ ฉันคิดว่านายน่าจะรู้จัก”
“...”
“ว่าแต่ นายถามทำไมอ่ะ”
“อ๋อ เปล่าหรอกถามไปงั้นแหละ รีบไปแต่งตัวได้แล้ว อยากโชว์ฉันรึไง”
“ไอ้บ้า! ก็นายเรียกฉันเองหนิ ย๊า ! ฝากไว้ก่อนเถอะ”
ทำได้แต่ด่าไล่หลังของเซฮุนไปเท่านั้นแหละ เพราะเวลาอยู่ต่อหน้าหมอนั่นทีไรประหม่าจะตาย รีบแต่งตัวแล้วเข้าเรียนดีกว่า
ไม่มีใครซวยไปกว่าลู่หานคนนี้อีกแล้ว พอเข้าเรียนก็เจอกับวิขาที่โคตรจะเกลียดอย่างคณิตศาสตร์ ไม่รู้ว่าจะเรียนไปทำไมก็ไม่รู้เรื่อง ไม่รู้เรื่องไม่พอยิ่งเรียนเยอะตัวเลขยิ่งหายเจอเจอเอ็กๆวายๆแซดๆอะไรไม่รู้ แทนค่าสมกงสมการให้มั่วไปหมด บุญแค่ไหนแล้วที่ยังได้สองจุดห้า ไม่ติดศูนย์ก็บุญแค่ไหนแล้ว คิดแล้วก็เครียด
เวลาล่วงเลยจนถึงช่วงเย็นลู่หานที่กำลังเก็บของกลับบ้าน บอกลาแบคฮยอนที่รีบกลับบ้านหยั่งกับควายที่บ้านหาย เพื่อนคนอื่นๆก็ทยอยกันออกจากห้องไปลู่หานที่เก็บของเสร็จเป็นคนสุดท้ายค่อยเดินออกมาจากห้องเพื่อเดินทางไปที่ลานจอดรถเพื่อกลับบ้านพร้อมเซฮุน
ลู่หานยืนรออยู่ประมาณสิบนาทีก็ไม่เห็นวี่แววของคู่หมั้นหน้าตายสักทีจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมจะโทรตาม ก่อนที่มือเรียวกำลังจะกดโทรออก ก็โดนมือปริศนามาขยี้บนหัวของตนก่อนจะหันกลับไปเจอเซฮุนยืนล้องกระเป๋าอยู่ข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างก็วางอยู่บนหัวของเขาไง ดีงามจริงๆ
“มารอนานรึยัง” เซฮุนถามขึ้นมาพร้อมกับเอามือที่วางบนหัวของลู่หานขยี้เล้นผมของร่างเล็กเล่น
“ก็สักพักนึงแล้วล่ะ”
“ขอโทษที พอดีมีธุระนิดหน่อยเลยมาช้า ขอโทษละกัน”
“ไม่เป็นไรหรอก รีบกลับบ้านได้แล้วฉันหิวข้าว”
เซฮุนไม่ตอบทำเพียงแค่ผละมือออกจากหัวลู่หานพร้อมกับล้วงกุญแจปลดล็อครถแล้วเข้าไปนั่ง ก่อนจะขับรถกลับบ้านตามที่ลู่หานบอก
รถยนต์คันหรูจอดลงหน้าบ้านลู่หานลงจากรถเป็นคนแรก พร้อมกับรีบวิ่งเข้าบ้านเพื่อที่จะเอาของไปเก็บแล้วก็วิ่งไปห้องครัว เพราะตลอดทางได้ยินเสียงท้องร้องของร่างเล็กมาตลอดทาง ไม่รู้ว่าไปหิวมาจากไหน
มื้อเย็นวันนี้ดำเนินไปอย่างเงียบต่างคนต่างรับประทานอาหารไม่ใช่ว่าไม่อยากคุยหรอกนะเพียงแต่ว่าเห็นร่างเล็กตรงหน้ากำลังเพลิดเพลินกับอาหารจนไม่อยากยุ่งก็แค่นั้นเอง
To be con…
ขอโทษที่หายไปนานนะคะ พอดีว่าช่วงนั้นยุ่งสอบแล้วอาทิตย์ที่ผ่านมามีซ้อมละครบวกกับตันทำให้ล่าช้า ตอนนี้มาสั้นมากจริงๆ แต่ว่าปิดเทอมแล้วมีเวลาปั่นแน่นอนค่ะ ตอนนี้ค่อนข้างแน่ใจแล้วว่าฟิคเรื่องนี้น่าจะประมาณสิบกว่าตอนค่ะ ยังไงก็เจอกันตอนหน้านะคะ
ขอบคุณที่คิดตามค่ะ
แท็ก #ฟิคฟวดฮฮ
◊ SQWEEZ
ความคิดเห็น