คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Fake wedding -1-
Fake Wedding
Chapter 1
“บางทีสิ่งที่เราวาดฝันไว้..อาจไม่ได้เป็นอย่างนั้นก็ได้..”
“เสี่ยวลู่ ตื่นได้แล้วลูกนี่มันสายแล้วนะจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนห้ะ เสี่ยวลู่!แม่รู้นะว่าลูกตื่นแล้วไม่ต้องมาแกล้งทำเป็นหลับเลยนะอย่าให้เซอุนเขาต้องรอนานสิ!”โอ้ยยย ให้ตายเหอะแม่มาปลุกผมแต่เช้าเลยว้อยยยอะไรวะ คนเพิ่งจะนอนไปได้แต่5ชั่วโมงเพราะนั่งปั่นการบ้านแล้วที่แม่มาปลุกเขาแต่เช้าเพราะว่าอีตาบ้าคนที่ชื่อ โอ...เอ่อ...โอ...โอซุน เออใช่โอ เซฮุนที่เป็นคู่หมั้นผมจะมารับผมเนี่ยไปโรงเรียนซึ่งเราเรียนอยู่ที่เดียวกันน่ะครับเฮ้อ.....ทำไมชีวิตวัยมัธยมปลายของเสี่ยวลู่ช่างน่าสงสาร เรียนมัธยมก็ยังไม่จบยังต้องไปหมั้นกับคนที่ไม่รู้จักอีก ถถถถถ หยุดพร่ำเพ้อพรรณณาแล้วรีบไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนที่จะโดนแม่เอาไม้เกาหลังฟาดหัวดีกว่า....
ผมใช้เวลาไประมาณซัก20นาทีได้ในการอาบน้ำแต่งตัวแบบติดสปีดแล้วออกมาในสภาพที่ชุดนักเรียนเรียบร้อยเหมาะที่จะไปโรงเรียน ไม่รอช้าผมรีบเปิดประตูห้อง ลงบันไดแล้ววิ่งไปห้องรับแขกทันที
“อ่าว เสี่ยวลู่ฮาน กว่าจะลงมาได้นะรู้ไหมว่าคุณโอ เซฮุนเขารอนานแค่ไหนแล้ว”แม่เรียกผมทันทีที่เท้าของผมแตะลงที่กระเบื้องห้องรับแขก (อะไรจะไวปานนั้น)ผมเลยรีบวิ่งเข้าไปนั่งข้างผู้เป็นแม่ทันทีก่อนจะไปมองหน้าคนที่ชื่อโอเซฮุนอะไรนั่น..
“หึ” แปปนะไอ้นี่ตอนการอะไรจากสังคมพอเจอหน้าผมก็แสยะยิ้มเหมือนกำลังมีแผนอะไรบางอย่างอยู่ในใจ โอ้ยยยยยยยยย เสี่ยวลู่กลัวจังเลย(เหรอ)
“เซฮุนจ๊ะ คงไม่ลำบากใช่ไหมจ๊ะที่มารับเสี่ยวลู่ไปโรงเรียนด้วยกันทุกวัน^^”
“ไม่หรอกครับผมยินดี^^”
“แหม่ หนูเป็นคนดีจริงๆนะจ๊ะยังไงก็ฝากลู่ฮานด้วยละกันนะจ๊ะ ไปเร็วลูกเดี๋ยวสายพอดี ยังไงก็ฝากด้วยนะจ้ะ”
“ครับ^^”
ว่าแล้วผมกับเซฮุนก็ออกมารจากตัวบ้านเพื่อขึ้นรถเดินทางไปที่โรงเรียน ตอนนี้ผมอยู่มัธยมปลายปีสุดท้ายแล้วล่ะครับซึ่งเท่าที่รู้มารู้สึกว่าเซฮุนก็อยู่ชั้นเดียวกับผมชั้นมัธยมปลายนั่นแหละเพียงแค่อยู่คนละห้อง เท่าที่รู้ประวัติจากเพื่อนสนิทของผมอย่างแบคฮยอนนะครับมันบอกว่า เซฮุนเป็นหนุ่มฮอตอันดับหนึ่งของโรงเรียนพวกเราเลย รองลงมาก็ ปาร์ค ชานยอลเพื่อนสนิทของเซฮุนเขาน่ะครับ แถมไอ้แบคมันยังมีการมาบอกว่าอิจฉาผมอีกที่ได้หมั้นกับคนหล่อๆอย่างเซฮุนคนที่ขึ้นชื่อว่าฮอตที่สุดและเย็นชาที่สุดในโรงเรียน เสี่ยวลู่ควรจะดีใจใช่ไหม?- -
“นี่!นาย ลงจากรถได้แล้วถึงโรงเรียนแล้วมัวแต่เหม่ออะไรอยู่”อยู่ดีๆอิตาเซฮุนก็โพล่งขึ้น
แปปนะนี่คือคนเดียวกันกะที่คุยกะแม่ผมเมื่อเช้าใช่ป่ะ!?ทำไมน้ำเสียงมันแตกต่างกันอย่างงี้อ่ะ- -?-ขอเวลาอึ้งแปปนะ..
“นี่ !! นายจะลงไปได้รึยัง!?หรือต้องลงไปเปิดประตูให้ หึ แต่ฉันบอกไว้ก่อนเลยนะว่า ฉันไม่เปิดประตูให้คนจนอย่างนายหรอก โดยเฉพาะลูกคนที่เห็นแก่เงินมากกว่าลูกตัวเองน่ะ” เห้ยยยยยยยย แปปนะไอ้นี่มันกล้าดียังไงว่าว่าผมจน
“นี่! นาย กล้าดียังไงมาว่าฉันจนฮะ ถ้าฉันจนอ่ะฉันก็คงจะต้องนอนอยู่ข้างถนน ใส่แต่เสื้อนักเรียนตัวเก่าๆที่สกปรกมอมแมมแล้วดิ่ แล้วนายเอาสมองส่วนไหนคิดหะ?ถึงมาว่าฉันอย่างนี้อ่ะ แล้วอีกอย่างแม่ฉันทำเพื่อบริษัทเว้ย ถ้าไม่ใช่เพราะบริษัทกำลังจะขาดทุนหรอกนะ อย่าได้หวังเลยว่าฉันจะแต่งงานกับนาย”
“หึ ไม่เห็นจะยากเลยดูก็รู้แล้วว่าแม่นายน่ะอยากจะขายนายเพื่อแลกกับเงินที่แม่ฉันให้น่ะสิ ดูแล้วไม่ค่อยจะหวงลูกชายของตัวเองเลยซักกะนิดให้ตายเหอะ เป็นแม่ภาษาอะไร”
เพียะ!!
ทนไม่ไหวแล้ว นี่มันอะไรกันไอ้ผู้ชายที่ดูเรียบร้อย สุภาพต่อหน้าแม่ฉันหายไปไหนหมด ทำไมถึงมีแต่ไอ้คนนิสัยไม่ดีที่มาดูถูแม่ของเขาและครอบครัวเขาอย่างนี้ บอกได้เลยว่าทนไม่ไหวกับการกระทำของคนตรงหน้ามากๆเลย รู้สึกเกลียดผู้ชายที่ชื่อ โอ เซฮุนที่อยู่ตรงหน้าเขาสุดๆ พอตบเขาแล้วผมก็รีบเปิดประตูรถออกมา และรีบวิ่งหนีขึ้นชั้นเรียนไป ตอนนี้ธาตุแท้ของโอ เซฮุนได้ปล่อยออกมาแล้วเขาต้องหาวิธีที่จะให้เขากับเซฮุนถอนหมั้นกันกันให้ไวที่สุด ขืนอยู่ต่อไปมีหวังต้องโดนเขาทำร้ายด้วยการโดนเขาดูถูกต่อไปแน่ๆ
-----------------------------------------Fake Wedding-----------------------------------------------
พูดตรงๆเลยนะตลอดทั้งช่วงเช้าเนี่ยผมแทบไม่ได้สนใจสิ่งที่ครูสอนเลยแหละ เพราะว่ามัวแต่หาวิธีจัดการกับคนอย่าง เซฮุนอยู่ ตอนเย็นก็ต้องเจอเขาอีกแน่ๆคิดแล้วก็ปวดหัว แต่ผมสงสัยตั้งแต่เดินออกมาจากห้องเรียนเพื่อที่จะไปโรงอาหารและ ทุกคนมักจะมองมาที่ผมด้วยสายตาแปลกๆ แล้วก็ซุบซิบอะไรบางอย่างจนผมอดสงสัยไม่ได้จึงหันไปถามเพื่อนสนิทอย่างแบคฮยอน
“นี่ แบคเกิดอะไรขึ้นวะทำไมทุกคนมองกูด้วยสายตาแปลกๆอย่างนั้นล่ะกูรู้สึกไม่ดีเลยอ่ะ;__________;”
“ใจเย็นนะมึง กูก็ไม่รู้ว่ะว่าเกิดอะไรขึ้นทางที่ดีกูว่าเรารีบไปโรงอารกันเถอะ”
ระหว่างที่ผมกับแบคฮยอนเดินมาก็ได้ผ่านบอร์ดประชาสัมพัน์ที่มีคนรุมเต็มไปหมด ด้วยความสงสัยผมกับไอ้แบคจึงรีบวิ่งเข้าไปดูกันว่าเขามีประกาศอะไรกันทำไมคนถึงมุงกันเต็มไปหมด?
“เห้ยๆ นั่นใช่คนที่ชื่อเสียว ลู่ฮานป่ะ”
ผมได้ยินเสียงใครซักคนในหมู่ฦงชนที่มุงกันอยู่เรียกชื่อผฝพร้อมกับสายตานับสิบคู่ที่จ้องผมไม่วางตาแถมมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า คือ..... คุณมึงมองทำไมครับตัวผมมีอะไรติดอยู่รึไง?
ในที่สุดผมก็ทนไม่ไหวจึงแหวกฝูงชนเข้าไปที่บอร์ดประชาสัมพันธ์ เอ้ะ แปปนะ ผมสีชมพูส้มๆอย่างนั้น นั่นมันสีผมของ เซฮุนไม่ใช่เหรอ ไม่รอช้าผมรีบนำขายาวๆ(แน่ใจ)ของผมเข้าไปดูบอร์ดทันที
เห้ย
เชี่ย
นี่มัน เรื่องอะไรกัน!!!??
ทำไมถึงมีรูปงานหมั้นของผมกับโอ เซฮูนติดอยู่!!! แถมใหญ่มากๆด้วยT^T... ผมจะโดนแฟนคลับอีตาบ้านั่นได้ไหมเนี่ย
“นี่ นายลู่ฮาน นายได้เป็นคนเอารูปพวกนี้มาติดรึเปล่า?”
“- - ฉันไม่มีวันทำเรื่องพวกนี้หรอก แต่ฉันคิดว่าน่าเป็นฝีมือของคุณแม่ของพวกเรามากกว่าที่ทำอย่างนี้”
“แล้วพวกเขาจะทำไปเพื่ออะไร?”
“ฉันจะไปรู้เหรอฉันไม่ใช่พวกเขาซักหน่อย- * -“
อยู่ดีๆอิตาเซฮุนก็สะกิดผม แล้วถามอีกว่าใครทำ กูจะไปตรัสรู้ไหมล่ะวะตูไม่ใช่พระพุทธเจ้าซักหน่อย เหอะแถมยังจะคาดคั้นผมอีก คิดว่าผมจะทำงั้นแหละ เหอะ! ผมหล่อกว่าตั้งเยอะ(?)
“เฮ้ย ! ไอ้ฮุน คนนี้เหรอวะคู่หมั้นแกอ่ะ”
“เออ ใช่มีอะไรวะไอ้ชานยอล”
“เห็นในรูปก็น่ารักดีอ่ะนะ แต่ทำไมพอเจอตัวจริงแล้ว.... “
อยู่ดีๆไอคนที่คาดว่าน่าจะชื่อว่าชานยอลก็พูดขึ้นมามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าพร้อมกับทำหน้าแบบ สายตาอย่างนั้นหมายความว่ายังไงวะ?-*-
“ก็..งั้นๆว่ะไม่เห็นจะน่ารักแบบในรูปเลย”
กึก!
“555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555”
เสียงหัวเราะดังไปทั่ว ทันทีที่ไอ้หูกางที่ชื่อว่าชานยอลพูประโยคนั้นจบ ทุกคนก็ต่างพากันหัวเราะผม ให้ตายเหอะตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยอยากจะร้องไห้มากเท่านี้มาก่อนเลย ตอนนี้รู้สึกว่าน้ำตาผมกำลังจะไหลออกมาแล้วผมเลยรีบดึงไอ้แบคพร้อมกับวิ่งออกมาจากฝูงชนเหล่านั้นที่ต่างพากันหัวเราะผม
“ฮือๆๆ.... ไอ้แบค ฮืออออออออออออออ ฉันอายอ่ะ ฮือออออออออออออ TT____________TT” ผมปล่อยโฮ ทันทีที่ลากไอ้แบคมาที่หลังโรงเรียนซึ่งไม่ค่อยมีคนผ่านเท่าไหร่ ผมเลยร้องไห้ได้ตามสบายไม่ต้องกลัวว่าใครจะมาเห็นแล้วทำให้ขายขี้หน้าอีกเป็นครั้งที่2
“เฮ้ย ไอ้ลู่ใจเย็นนะเว้ย กูว่าปัญหานี้มันต้องมีทางออกเว้ย” ไอ้แบคพูดขึ้นพร้อมทำตาเป็นประกายเหมือนลูกหมาที่ได้ของเล่นชิ้นใหม่(?) มันทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะหันมาพูดกับผม
“กูคิดแผนเด็ดๆออกละไอ้ลู่ เราต้องช่วยกันจัดการกับ2คนนั้น เอางี้นะกูอ่ะจะจัดการไอ้ปาร์คหูกางปากหมา ให้เอง ส่วงมึงอ่ะจัดการอ้ชายโอหน้าติ๋มนั่นละกัน”
เดี๋ยวนะ ดูไอ้แบคเรียกเจ้าชายที่ตอนแรกมันเพ้อนักหนาว่าหล่อ นิสัยดีบลาๆๆ อบ่างนู่นอย่างนี้ พอเจอเหตุการณ์มะกี้ สรรพนามเปลี่ยนไปจนแบบเอ่อ........ กูปรับอารมณ์ไม่ทันอ่ะ
“แล้วมึงคิดแผนแล้วเหรอ”
“ยัง”
“อ่าว.........แล้วมึงจะการกับพวกนั้นยังไงวะ”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็รู้ J”
.
.
.
.
ตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียนแล้วล่ะครับผมพอออดดังนักเรียนในห้องก็ต่างพร้อมใจกันร้องเฮ แล้วรีบโกยของใส่กระเป๋าเพื่อรีบกลับบ้าน แต่ก่อนผมก็เป็นอย่างน้นนะ..แต่ไม่ใช่ตอนนี้ วันนี้ และเวลานี้ด้วยผมพยายามเก็บกระเป๋าให้ช้าที่สุดเพื่อที่จะได้ยืดเวลาที่จะต้องกลับบ้านพรุ้อมเซฮุนให้ช้าที่สุด เป็นไปได้อยากจะโทรให้คนขับรถที่บ้านมารับซะมากกว่า ส่วนไอ้แบคมันรีบโกยของกลับบ้านไปตั้งนานละ
ตอนนี้ผมเก็บของเสร็จแล้ว จึงวิ่งออกจากห้องและรีบไปลานจอดรถทันทีเพราะว่ากลัวว่าถ้าเกืดนานกว่านี้อาจโดนร่างสูงเอาก็เป็นได้ทันทีที่ผมถึงลานจอดรถผมก็รีบวิ่งเข้าไปทันทีพร้อมกับเคาะกระจกรถให้คนที่อยู่ข้างในรถปลดล็อกประตูให้ผมเข้าไปนั่งเพื่อที่เขาจะได้ไปส่งผมที่บ้าน
ระหว่างที่นั่งรถมาผมกับเซฮุนไม่ได้พูดอะไรกันเลยต่างคนต่างเงียบมองดูถนนที่มีรถติดประมาณ3ล้านกิโลเมตรได้ไปมา จนมาถึงทางที่จะเลี้ยวเข้าบ้านผม เซฮุนกลับไม่จอดเขายังคงมองไปยังเส้นทางข้างหน้าโดยไม่หันมาสนใจผมที่นั่งงงอยู่เลยแม้แต่นิดด้วยความที่ทนสงสัยต่อไปไม่ไหวจึงเอ่ยถามออกไป
“นี่ เซฮุนมันเลยทางเข้าบ้านฉันแล้วนะมันควรจะเลี้ยวตั้งแต่เมื่อกี้แล้วไม่ใช่เหรอ”
“นี้นายยังไม่รู้อีกเหรอ ว่าแม่นายน่ะให้นายมาอยู่บ้านเดียวกับฉันแล้ว”
ห้ะ!
อะไรนะ!!!
ย้ายไปอยู่บ้านเดียวกับเซฮุน!!
ไม่นะ เสี่ยวลู่อยากจิครายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย TT__TT
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีค่ะมาอัพแชปหนึ่งแล้ววววววววววว *จุดพลุ*ตอนนี้ดูงงหน่อยเนอะเพราะมาแต่งตอนดึกๆ5555555 ยังไงก็ช่วยเม้นหน่อยนะคะขอสัก 5 เม้นก็ยังดีเนอะT^Tยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะ
แป้งจะอัพเรื่องนี้ไม่ให้เกินวันอังคารนะคะ สอบเสร็จแล้วแต่ยังไม่ปิด เพราะกีฬาสีต่อเลย แต่จะหาเวลามาอัพเเน่นอค่ะ
อย่าลืมเม้นล่ะ-*-
ความคิดเห็น