คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ชยพัทธ์ 14
Warning??”?
เนื้อหาในเรื่องมีความรุนแรงและมีคำหยาบคาย มีการพูดถึงเรื่องเพศและการใช้สารเสพติด พฤติกรรมของตัวละครไม่ควรลอกเลียนแบบ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
-บ้านกุลโชติธนานนท์-
หลังจากที่พี่ชายของตนมาหาที่ห้องในวันนั้น พัตก็คิดไม่ตกเรื่องที่พ่อจะให้ตนนั้นไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ วันนี้ตนเลยตัดสินใจที่จะกลับมาบ้านเพื่อคุยกับคนเป็นพ่อ
"พัตลูก"คุณหญิงพิมพ์ฟ้าเมื่อเห็นลูกชายคนกลางของตนกลับมาที่บ้านก็รีบวิ่งเข้าไปกอดด้วยความคิดถึงทันที
"ไปไงมาไงเนี้ย ทำไมวันนี้ถึงกลับมาที่บ้านได้"
"พอดีว่าผมมาหาพ่อน่ะครับ พ่ออยู่บ้านหรือเปล่าครับแม่"
"พ่อเหรอ ออกไปข้างนอกน่ะ ตอนเย็นๆนู้นถึงจะกลับมา พัตมีอะไรจะคุยกับพ่องั้นเหรอ"
"ก็นิดหน่อยน่ะครับ ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร แล้วนี่หม่อมย่าอยู่หรือเปล่าครับ"
"อยู่สิ อยู่ที่สวนน่ะ ไปหาสิ หม่อมย่ากำลังบ่นคิดถึงเราอยู่พอดีเลย"
"ครับ"เมื่อได้ยินแบบนั้นพัตก็รีบเดินมาที่สวนหลังบ้านทันทีเพื่อมาหาคนที่ตนนั้นรักที่สุด เมื่อเดินมาถึงตนก็เจอกับย่าของตนที่ตอนนี้กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้ไม้ พัตเดินเข้าไปใกล้ก่อนที่จะเอ่ยทักทายอีกคน
"หม่อมย่า สวัสดีครับ"คุณหญิงประกายดาวที่ได้ยินแบบนั้นก็รีบหันมองทันทีก่อนที่จะพบว่าเป็นหลานชายคนรองนั่นเอง
"ตายแล้วตาพัตของย่า"คุณหญฺงรีบวางแก้วชาของตนทันทีก่อนที่จะลุกขึ้นยืนแล้วเดินมากอดหลานชายสุดที่รักของตน
"ย่าคิดถึงพัตที่สุดเลยรู้มั้ย"
"พัตก็คิดถึงหม่อมย่าเหมือนกันครับ"
"คิดถึงแล้วทำไมถึงไม่มาเที่ยวหาย่าบ่อยๆล่ะ แบบนี้เขาเรียกว่าคิดถึงได้ที่ไหนกัน"คุณหญิงประกายดาวพูดพร้อมกับทำหน้าเศร้าออกมา ทำให้พัตที่เห็นแบบนั้นก็รีบพพูดอธิบายทันที
"พัตก็อยากกลับมาหาหม่อมย่าบ่อยๆเหมือนกันครับ แต่ว่าช่วงนี้พัตเรียนหนักมากเลยครับ ก็เลยไม่ได้กลับมาสักที"
"งั้นเหรอ เรียนหนักมาหรือเปล่าพัต ถ้าไม่ไหวก็เรียนอย่างอื่นได้นะลูก ดูสิ ผอมลงหรือเปล่าเราเนี้ย"คุณหญิงประกายดาวพูดออกมาด้วยความเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรครับหม่อมย่า พัตยังไหวอยู่ครับ"พัตเอ่ยตอบพร้อมกับส่งยิ้มให้กับหม่อมย่าของตน
"แน่ใจนะพัต ย่าไม่อยากบังคับเรานะ"
"คุณย่าไม่ได้บังคับอะไรพัตเลยครับ พัตอยากเรียนเองอยู่แล้ว"
"ใช่เหรอ"
"ครับ"
"โอเค หลานว่ายังไงก็ตามนั้นเลย ว่าแต่ทำไมวันนี้ถึงมาที่บ้านได้ล่ะ"
"พอดีว่าผมมีธุระจะคุยกับคุณพ่อน่ะครับ แต่คุณแม่บอกว่าคุณพ่อออกไปข้างนอก เย็นๆถึงจะเข้ามา"
"อย่างนี้นิเอง ว่าแต่มีเรื่องอะไรจะคุยกับพ่อเรางั้นเหรอ"
"เรื่องไปเรียนต่อน่ะครับหม่อมย่า คุณพ่ออยากให้พัตไปเรียนต่อที่อังกฤษ"คนเป็นย่าที่ได้ยินแบบนั้นก็เบิกตากว้างทันที เพราะตนนั้นไม่เคยรู้มาก่อนว่าลูกชายตัวดีของตนจะส่งหลานรักไปเรียนไกลถึงอังกฤษ
"ตายจริง ทำไมย่าไม่รู้เรื่องนี้เลยล่ะ"
"คุณย่าไม่รู้เหรอครับ"
"ใช่ สงสัยย่าต้องคุยเรื่องนี้กับพ่อเราแล้ว"
"ขอบคุณครับหม่อมย่า"ในระหว่างที่ย่าหลานกำลังคุยกันอยู่นั้น บดิน คนเป็นพ่อก็กลับมาถึงบ้านพอดี คุณหญิงประกายดาวที่เห็นแบบนั้นก็รีบเดินเข้ามาภายในบ้านเพื่อที่จะคุยกับลูกชายของตน
"บดิน แม่มีเรื่องจะคุยกับแก"บดินชะงักฝีเท้าทันทีก่อนที่จะหันกลับมามองคนเป็นแม่ที่มีลูกชายคนกลางของตนยืนอยู่ข้างๆ
"แม่มีเรื่องอะไรครับ"
"แกจะให้พัตไปเรียนต่อที่อังกฤษอย่างนั้นเหรอ"บดินที่ได้ยินแบบนั้นก็หันมองหน้าลูกชายของตนทันที
"ใช่ครับ"
"ได้ยังไงกัน ทำไมแม่ไม่รู้เรื่องนี้มาก่อนเลย"
"ผมไม่จำเป็นต้องบอกคุณแม่หรอกครับ เพราะยังไงเดี๋ยวก็มีคนมาบอกเรื่องนี้กับคุณแม่เองอยู่แล้ว"
"แต่ถึงยังไงแกก็ควรจะบอกแม่ ไม่ใช่ให้แม่รู้จากปากของพัตแบบนี้ แล้วอีกอย่างนะทำไมถึงส่งพัตไปอังกฤษด้วย แม่ไม่ให้ไปหรอกนะ"
"เรื่องที่จะให้พัตไปหรือไม่ไปคุณแม่มีสิทธิ์หรอกครับ เพราะยังไงพัตมันก็ต้องไปเรียนต่อที่อังกฤษตามที่ผมสั่งอยู่ดี"บดินพูดจบก็เดินเข้าไปในห้องทำงานของตนทันทีโดยที่ไม่ฟังเสียงของคนเป็นแม่
"เดี๋ยวก่อนบดิน อย่าเดินหนีแม่แบบนี้นะบดิน บดิน!"
"หม่อมย่าครับ ใจเย็นๆนะครับ เดี๋ยวผมเข้าไปคุยกับพ่อเองครับ"จากนั้นพัตก็รีบเดินตามคนเป็นพ่อเข้าไปในห้องทำงานทันที
"พ่อทำแบบนี้ทำไม"เมื่อเดินเข้ามาในห้องพัตก็รีบเปิดประเด็นทันที
"หมายถึงเรื่องอะไร"
"ก็เรื่องที่พ่อจะให้ผมไปเรียนต่อที่อังกฤษไง พ่อต้องการอะไรจากผม"
"ฉันก็ต้องการให้แกไปเรียนต่อยังไงล่ะ"
"ทำไม ผมเรียนที่ไทยก็ดีอยู่แล้วทำไมถึงอยากให้ผมไปเรียนที่อังกฤษ"
"แล้วทำไมฉันต้องมีเหตุผลด้วย ฉันก็แค่อยากให้แกไปก็เท่านั้น"
"ไม่จริง พ่อบอกความจริงผมมาเลยดีกว่า"
"ได้ ถ้าแกอยากรู้ฉันก็จะบอกแก"คนเป็นพ่อพูดขึ้นก่อนที่จะหยิบเอกสารบางอย่างออกมา ก่อนที่จะยื่นให้กับลูกชาย
พัตรับเอกสารมาจากคนเป็นพ่อก่อนที่จะเปิดอ่านดู ก่อนที่จะพบว่าเป็นเอกสารที่ตกลงกันระหว่างพ่อของตนกับมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งของอังกฤษ
"นี่มันคืออะไรกันครับพ่อ หมายความว่ายังไง"
"ก็หมายความว่าทางมหาวิทยาลัยต้องการตัวแกไปเรียนที่นั่น โดยแกจะไม่เสียค่าใช้จ่ายสักบาท"
"เพื่ออะไร"
"ทางมหาวิทยาลัยเขาทำโครงการร่วมกับโรงพยาบาลในเครือของเรา เขาเลยอยากให้แกเป็นเคสแรกของโครงการ"พัตที่ได้ยินแบบนั้นก็เกิดอาการโมโหขึ้นมาทันทีเมื่อคนเป็นพ่อชอบทำอะไรตามใจตัวเองโดยที่ไม่ถามตนก่อน
"ทำไมพ่อถึงไม่ถามผมก่อนว่าผมอยากไปหรือเปล่า"
"แล้วทำไมฉันถึงจะต้องถามแกด้วย เพราะยังไงแกก็ต้องไปอยู่แล้ว"
"แล้วถ้าผมบอกว่าผมไม่ไปล่ะ พ่อจะทำยังไง"
"ฉันไม่ทำอะไรแกหรอก แต่ฉันจะทำกับคนของแกแทน"พัตที่ได้ยินแบบนั้นก็ชะงักไปทันที ตนไม่คิดว่าคนเป็นพ่อของตนนั้นจะรู้เรื่องของธีร์แล้ว
"พ่อรู้ได้ยังไง"
"พาเข้าไปอยู่ที่คอนโดด้วยแบบนั้นไม่ให้ฉันรู้ก็คงตาบอดหูดับแล้ว"
"....."
"เหลือเวลาอีกสามเดือน แกรีบจัดการเรื่องของแกให้เรียบร้อยซะ ถ้าแกไม่จัดการ ฉันจะเป็นคนจัดการเอง"คนเป็นพ่อพูดคำขาดออกมาทำให้พัตนั้นรู้สึกเครียดขึนมาทันที ก่อนที่จะตัดสินใจเดินออกมาจากห้องทำงานของคนเป็นพ่อ
เมื่ออกมาจากห้องก็เจอกับหม่อมย่าแล้วก็คนเป็นแม่ที่นั่งรออยู่ที่ห้องรับแขก พัตเดินเข้าไปหาทั้งสองด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักก่อนที่จะยกมือไหว้ทั้งสองคนแล้วเดินออกมาจากบ้านโดยที่ไม่ได้พูดอะไร
พัตขับรถกลับมาที่คอนโดของตนเองก่อนที่จะนั่งอยู่ด้านในรถนานนับชั่วโมงเพราะตนนั้นคิดไม่ออกว่าจะบอกธีร์กับเรื่องนี้ยังไง
พัตถอนหายใจออกมาก่อนที่จะลงจากรถและตัดสินใจไปที่ห้องของตน ขอผ่านวันนี้ไปก่อนแล้วค่อยบอกแฟนของตนก็แล้วกัน
พัตกดรหัสหน้าห้องก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไปแต่เมื่อเปิดประตูพัตก็ต้องชะงักทันทีเมื่อมีคนอื่นที่นอกจากแฟนของตนเองนั้นอยู่ในห้อง
"พัต มาพอดีเลย"ธีร์ยิ้มหวานเดินมาพัตพร้อมกันเกาะแขนร่างสูง
"พัต ธามกับพี่วีเขามาเที่ยวหาน่ะ"พัตมองน้องชายฝาแฝดของธีร์ที่ส่งยิ้มมาให้ตนก่อนที่จะหันไปสวัสดีหญิงสาวที่อยู่อีกฝั่ง
"สวัสดีครับพี่วี"
"สวัสดีค่ะน้องพัต หล่อเหมือนที่เด็กแฝดพูดไว้จริงๆด้วย"
"ขอบคุณมากครับ พี่วีก็สวยมากๆเลยครับ"หญิงสาวที่ถูกอีกฝ่ายชมก็อดไม่ได้ที่จะหน้าแดงออกมา
"ชมกันเกินไปแล้ว"เด็กแฝดที่เห็นท่าทีของพี่สาวก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้
"ว่าแต่ ธามกับวีมีที่พักหรือยัง"
"มีแล้วล่ะ โรงแรมแถวๆนี้เลย"
"งั้นก็ดีเลย วันนี้เราไปเที่ยวกันนะ ไหนๆธามก็ได้มาเที่ยวแล้ว"
"อื้อ เอาสิ"ธามเอ่ยตอบพร้อมกับยกยิ้มให้กับธีร์แล้วก็พัต
"แต่ว่านะ"ธีร์มองหน้าธามก่อนที่จะรีบเดินไปนั่งข้างๆธามทันทีก่อนที่จะเกาะแขนธาม
"ที่บอกว่ามีแฟนแล้วน่ะ คือเรื่องจริงเหรอ"ธามที่โดนถามแบบนั้นก็หน้าแดงทันที
"ก็ อือ"
"จริงเหรอเนี้ย แล้วเป็นใคร ไปรู้จักกันได้ยังไง"
"ชื่อเอ็มน่ะ รู้จักกันในแอพหาคู่"ธีร์กับวีที่ได้ยินแบบนั้นก็เบิกตากว้างทันที
"เดี๋ยวนี้เล่นแอพหาคู่แล้วเหรอเนี้ย"
"ก็ ก็มีบ้างน่ะ พึ่งเล่นเอง"
"แล้วเป็นยังไงบ้าง เจอตัวจริงหรือยัง"
"อื้ม เจอแล้ว แต่ว่าตอนนี้เลิกกันแล้วน่ะ"
"อ่าว เลิกกันทำไมล่ะ"
"เอ็มเขาต้องไปอยู่ที่ต่างประเทศน่ะ เราสองคนก็เลยเลิกกัน"ธามพูดพร้อมกับบทำหน้าเศร้า พัตที่ได้ยินแบบนั้นก็เริ่มกังวลขึ้นมาทันที
"แบบนี้นิเอง แต่ก็ว่านะ รักทางไกลมันยากมากๆเลย ถ้าเป็นธีร์ก็คงทำเหมือนธามนั่นแหละ"พัตที่ได้ยินแบบนั้นก็ชะงักทันทีก็ที่จะเริ่มกังวลขึ้นมา
"เก่งแล้วล่ะธาม ธีร์ดีใจนะที่ธามเริ่มเปิดใจและทำอะไรใหม่ๆบ้าง"
"อือ เป็นเพราะธีร์แล้วก็พี่วีนั่นแหละที่คุยกับคุณพ่อให้ธาม"
"ดีแล้วล่ะ แล้วนี่กินข้าวกันมาหรือยัง"
"ยังเลย ได้ยินคุณแม่บอกว่าธีร์ทำอาหารเป็รแล้ว พี่เลยจะมาฝากท้องกับเราเนี้ยแหละ"
"ได้เลย เดี๋ยวธีร์จะทำกับข้าวฝีมือธีร์ให้พี่วีแล้วก็ธามได้กิน รับรองอร่อยติดใจแน่นอน"ร่างบางพูดออกมาอย่างอารมณ์ดีก่อนที่จะหันมามองพัต
"ไปกันเถอะพัต เราต้องการผู้ช่วย"
"ใครจะเป็นผู้ช่วยใครกันแน่"พัตพูดออกมาทำให้ธีร์ฟาดมือลงบนแขนของพัตไปหนึ่งที
"เดี๋ยวเถอะ ไปทำอาหารได้แล้ว"จากนั้นพัตและธีร์ก็พากันไปที่ครัวและลงมือทำอาหารทันที
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วโมงในที่สุดพัตและธีร์ก็ทำอาหารเสร็จสักที
"มาแล้วๆ"ธีร์ยกแกงจืดมาวางไว้ที่โต๊ะอาหารพร้อมกับนั่งลง
"โห น่ากินเหมือนกันนะเนี้ย"พี่สาวพูดชมออกมา
"แน่นอนอยู่แล้ว ลองชิมเลยๆ"วีและธามหยิบช้อนขึ้นมาก่อนที่จะตักอาหารเข้าปาก
ธีร์มองหน้าทั้งสองคนด้วยอาการตื่นเต้น ก่อนที่จะยิ้มออกมาเมื่อได้ยินคำพูดของทั้งสอง
"อร่อยมากเลยนะเนี้ย"
"ใช่ๆ อร่อยมาก"
"เป็นไง บอกแล้วว่าถ้าได้กินฝีมือของธีร์แล้วจะติดใจ
"เชื่อแล้วค่ะว่าทำอาหารอร่อยๆ"
"เปิดร้านอาหารได้เลยนะเนี้ยธีร์"
"คงจะไม่ได้หรอก เพราะธีร์ทำได้แค่นี้"ธามและวีที่ได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดูทันที
"เอาไว้ธีร์จะให้พัตสอนเพิ่ม แล้วธีร์จะทำให้กินอีกนะ"
"ได้เลย"หลังจากนั้นพัตก็เดินเอาอาหารมาวางที่โต๊ะเพิ่ม ก่อนที่ทั้งสี่คนจะพากันทานข้าว
"โห พัตทำอาหารอร่อยมากๆเลยนะเนี้ย แบบนี้ก็เปิดร้านอาหารได้สบายเลย"
"ขอบคุณมากครับ"
"เอ่อพัต พี่ถามอะไรเราหน่อยสิ พัตคิดยังไงถึงเอาน้องชายพี่เป็นแฟนเนี้ย"พัตที่ได้ยินแบบนั้นก็แทบจะสำลักออกมาทันที ส่วนธีร์ที่ได้ยินแบบนั้นก็มองค้อนพี่สาวของตน
"พี่วีจะถามแบบนี้ทำไมห๊ะ"
"เอ้า ก็พี่อยากรู้ไงว่าทำไมพัตถึงชอบน้องชายของพี่ แล้วธีร์ไม่อยากรู้เหรอว่าทำไมพัตถึงชอบเรา"ธีร์ที่ได้ยินแบบนั้นก็ชะงักไปทันที ตนไม่เคยถามเลยว่าพัตนั้นชอบตนที่ตรงไหนถึงได้ขอเป็นแฟน ตนก็อยากรู้อยู่เหมือนกัน
"เห็นมั้ย เริ่มคิดแล้วล่ะสิ แล้วพัตชอบน้องพี่ได้ยังไงเหรอ"
"ธีร์ชอบพูดมาก วุ่นวาย เสียงดัง ซุ่มซ่าม เอาแต่ใจตัวเอง"ธีร์ที่ได้ยินพัตพูดแบบนั้นก็เริ่มโมโหขึ้นมาทันที
"เพราะว่าธีร์เป็นแบบนี้ไงครับผมถึงชอบ เป็นตัวของตัวเองดีครับ พอดูๆไปก็น่ารักดีครับ"แต่พอธีร์ได้ยินพัตอธิบายทั้งหมดความโมโหเมื่อกี้ก็ถูกแทนที่ด้วยความเขินอายทันที
"แบบนี้นิเอง เหนื่อยหน่อยนะพัตมีธีร์เป็นแฟนเนี้ย"
"พี่วี"
"ไม่เหนื่อยหรอกครับ สนุกมากกว่า ผมชอบที่มีธีร์อยู่ด้วยทุกวันครับ"วีที่ได้ยนิแบบนั้นก็ยิ้มออกมาทันที ในที่สุดน้องชายของตนก็เจอคนที่ดีพร้อมแล้ว
"ถ้าอย่างนั้นพี่ฝากเราด้วยนะ เรื่องไหนที่ธีร์มันดื้อ ไม่ฟัง เราก็จัดการได้เลย"พัตที่ได้ยินแบบนั้นก็หันมองหน้าธีร์ก่อนที่จะเอ่ยตอบ
"ได้ครับ ผมจะดูแลธีร์เองครับ พี่วีไม่ต้องเป็นห่วง"ธีร์และวีที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออกมาทันที แตกต่างจากธามที่หน้าบึ้งตึงและมองไปที่ธีร์
รักกันมากงั้นเหรอ เหอะ เดี๋ยวก็ได้รู้
.
.
.
TBC
ความคิดเห็น