คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ชยพัทธ์ 7
Warning??”?
เนื้อหาในเรื่องมีความรุนแรงและมีคำหยาบคาย มีการพูดถึงเรื่องเพศและการใช้สารเสพติด พฤติกรรมของตัวละครไม่ควรลอกเลียนแบบ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
เช้าวันต่อมา
หลังจากที่ตนนั้นได้รู้เรื่องจากคนเป็นอาว่าพัตที่เป็นแฟนเก่าของตนนั้นอยู่ที่นี่ตนนั้นก็กระวนกระวายใจมาทั้งวันจนวีนั้นเริ่มไม่สบายใจขึ้นมากับอาการของน้องชาย
"เป็นอะไรธีร์ ช่วงนี้พี่เห็นเราเครียดๆนะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า"วีเอ่ยถามเมื่อเห็นอาการของธีร์น้องชายของตน
"ไม่มีอะไรพี่วี ธีร์แค่เครียดๆนิดหน่อยนะ"
"มีเรื่องอะไรหรือเปล่า บอกพี่ได้นะ"ธีร์เอ่ยหน้ามองหน้าวีก่อนที่จะร้องไห้ออกมา
"ฮึกพี่วี ธีร์จะทำยังไงดี"วีที่เห็นธีร์ร้องไห้ก็รีบเข้าไปกอดอีกคนเอาไว้ทันที
"เป็นอะไรธีร์ ร้องไห้ทำไม บอกพี่มาสิ"
"ฮึก ทำไมเขาต้องกลับมาด้วย ทำไมถึงต้องกลับมาในชีวิตของธีร์ด้วย"
"ธีร์พูดเรื่องอะไร พี่ไม่เข้าใจ"
"ฮึก พัต เข้ากลับมาแล้วพี่วี เขามาแล้ว"วีที่ได้ยินแบบนั้นก็ชะงักไผทันทีก่อนที่จะผละกอดออก
"ว่ายังไงนะ พัตกลับมาแล้วงั้นเหรอ แล้วธีร์รู้ได้ยังไงหรือว่าธีร์ไปเจอกับพัตมา"
"ฮึก อาวัฒน์บอก พัตเป็นหมอประจำตัวคนใหม่ของพาใจด้วยพี่วี ฮึก ธีร์จะทำยังไงดี"
"ใจเย็นๆก่อน และพัตเขารู้หรือเปล่าว่าเด็กสองคนนั้นเป็นลูกของเขา"
"ธีร์ไม่รู้ ธีร์ไม่อยากให้เขารู้ ธีร์ไม่อยากให้เขาเป็นพ่อของเด็ก ฮึก"
"ใจเย็นๆก่อนนะธีร์ พี่ว่าเราสามารถคุยเรื่องนี้กับพัตได้"
"แต่ธีร์ไม่ต้องการให้เขามายุ่งกับเราอีก พี่ก็รู้ว่าพัตเขาทำอะไรกับธีร์ไว้บ้าง"
"แต่ธีร์ก็รู้ใช่มั้ยว่าพัตเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะทำแบบนั้น"
"ฮึก แต่เขาก็รู้และเขาก็ยังจะทำแบบนี้เรียกว่าไม่ตั้งใจอีกเหรอพี่วี"
"เฮ้อ โอเคๆ แต่เราต้องใจเย็นๆก่อนนะ แล้วคุณแด๊ดว่ายังไงบ้าง"
"คุณแด๊ดเขาเหมือนอยากให้พวกเขาเจอกับ แต่ธีร์ไม่อยากให้เขาเจอลูก"
"ความจริงพัตเขาควรที่จะได้เจอลูกนะธีร์ ยังๆงเขาก็เป็นพ่อลูกกัน"
"....."
"เจอหน้าอย่างเดียวไม่จำเป็นต้องบอกก็ได้นิ จริงมั้ย"ธีร์ที่ได้ยินแบบนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองวีทันที
"ยังไงเหรอพี่วี"
"ถึงแม้มันจะเป็นความคิดที่ไม่ดีเท่าไหร่ แต่ในเมื่อธีร์ยังไม่พร้อมก็ไม่จำเป็นต้องบอกว่าเด็กสองคนนั้นเป็นลูกก็ได้นิ"
"....."
"ถ้าเขาถามก็บอกไปว่าไม่ใช่"
"....."
"แต่ธีร์ก็ต้องยอมรับสำหรับผลที่ตามมาด้วยแล้วกันนะ"ในระหว่างที่ทั้งสองกำลังคุยกัน เสียงโทรศัพท์ของธีร์ก็ดังขึ้นมา
ธีร์หยิบโทรศัพท์มือถือของตนขึ้นมาก่อนจะพบว่าเป็นเบอร์โทรของครูประจำชั้นของเด็กๆ ใจของธีร์เริ่มเต้นเร็วขึ้นด้วยความกลัวก่อนที่จะตัดสินใจรับ
"สวัสดีครับคุณครู มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ"
"สวัสดีค่ะคุณแม่น้องพายุ พอดีว่าน้องพายุวิ่งเล่นแล้วล้มหัวกระแทกกับฟุตบาทค่ะ ตอนนี้ทางโรงเรียนกำลังพาไปโรงพยาบาลค่ะ"
"ว่ายังไงนะครับ! พายุล้มหัวกระแทกกับพื้นเหรอครับ"ธีร์พูดออกมาทำให้วีที่ได้ยินนั้นเบิกตากว้างและตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับหลานของตน
"ได้ครับๆ ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้"จากนั้นธีร์ก็กดวางก่อนที่จะหันมาร้องไห้
"พี่วี พายุล้มหัวกระแทกกับพื้น พายุจะเป็นอะไรมั้ยพี่"
"ใจเย็นๆก่อนธีร์ เรารีบไปโรงพยาบาลดีกว่า ไปเร็ว"จากนั้นทั้งสองคนก็รีบไปโรงพยาบาลทันที
-โรงพยาบาลภิวัฒน์ (สาขาเชียงใหม่)-
"หมอพัตคะ เชิญที่อีอาร์ด่วนเลยค่ะ"พยาบาลสาวคนหนึ่งวิ่งเข้ามาในห้องพักของตนด้วยความรีบร้อนในขณะที่ตนกำลังตรวจประวัติคนไข้อยู่
"เกิดอะไรขึ้นครับ"
"มีผู้ป่วยเป็นเด็กชายลื่นล้มหัวกระแทกกับฟุตบาท ทำซีทีสแกนแล้วไม่พบความผิดปกติค่ะ แต่น่าจะต้องเย็บหลายเข็ม"
"แล้วเรียกผมทำไมครับ ให้พยาบาลเป็นคนเย็บแผลก็ได้นิครับ"
"คือว่าตัวเด็กที่เป็นผู้ชายก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรนะคะ แต่เด็กผู้หญิงที่มาด้วยกันน่ะสิคะ ร้องไห้โวยวายใหญ่เลย พยาบาลจะทำแผลให้ก็ไม่ยอมให้ทำ เรียกหาแต่หมอพัตค่ะ"พัตขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัยทันที
"ผมเหรอครับ"
"ใช่ค่ะ เด็กบอกว่าชื่อพาใจค่ะ"พัตที่ได้ยินแบบนั้นก็รีบลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องพักตรงไปที่ห้องฉุกเฉินทันที
เมื่อมาถึงห้องฉุกเฉินพัตก็เจอกะบเด็กสาวที่เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุดต่างจากพายุคนเป็นพี่ที่นั่งอยู่บนเตียงโดยที่ไม่ร้องไห้ออกมาแม้แต่นิดเดียว
พัตที่เห็นแบบนั้นก็รีบเดินเข้าไปหาทันทีก่อนที่เด็กสาวจะเห็นตนและรีบวิ่งเข้ามากอดพร้อมกับร้องไห้โฮออกมา
"ฮึก อาหมอคะ พี่พายุเลือดออก พี่พายุจะตายมั้ยคะ"
"ไม่ตายหรอกค่ะพาใจ พี่พายุแค่เจ็บนิดเดียวเองค่ะ หยุดร้องไห้ได้แล้วนะ"
"ฮึก อาหมอช่วยพี่พายุด้วยนะคะ พี่พายุเจ็บ"
"ได้ค่ะ งั้นอาขอดูพี่พายุก่อนนะ"จากนั้นพายุก็เดินเข้าไปประชิดตัวของพายุก่อนที่จะดูแผลบนหน้าผาก
"เป็นไงบ้างพายุ เวียนหัวหรือว่าอยากอาเจียนหรือเปล่า"
"ไม่มีครับ แต่เจ็บๆแผลนิดหน่อยครับ"
"โอเค เท่าที่ดูพายุต้องเย็บแผลนะครับ เดี๋ยวอาเย็บให้ โอเคมั้ย"
"ได้ครับ"
"ฮึก คุณอาจะเอาเข็มจิ้มพี่พายุเหรอคะ พี่พายุจะเจ็บมั้ยคะ"เด็กสาวเอ่ยถามพร้อมน้ำตา
"เจ็บนิดหน่อยค่ะ แต่พาใจไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ อาจะไม่ทำให้พี่พายุของหนูต้องร้องไห้เลยค่ะ"
"ฮึก สัญญานะคะ"
"ค่ะ เดี๋ยวพาใจตามพี่พยาบาลออกไปรอด้านนอกก่อนนะคะ ถ้าอาทำแผลให้พี่พายุเสร็จแล้ว อาจะพาพี่พายุออกไปหาค่ะ"
"พาใจอยู่ตรงนี้กับพี่พานุไม่ได้เหรอคะ พาใจอยากอยู่กับพี่พายุ"
"ไม่ได้หรอกค่ะ ในนี้มีเชื้อโรคเยอะมากๆเลย เดี๋ยวพาใจจะไม่สบายเอานะคะ พยาบาลครับผมรบกวนพาน้องไปรอที่ห้องของผมแล้วหาอะไรให้กินทีนะครับ"
"ได้ค่ะหมอ ไปกันเถอะค่ะ ไปรอพี่ชายข้างนอกนะคะ"จากนั้นพยาบาลก็พาเด็กสาวออกไป พัตมองจนเด็กสาวนั้นเดินหายไปก่อนที่จะหันกลับมาสนใจเด็กชายตรงหน้า
"อาจะต้องเย็บแผลให้เรา เจ็บหน่อยนะพายุ ทนได้มั้ยครับ"
"ทนได้ครับ พายุเป็นลูกผู้ชาย พายุทนได้อยู่แล้วครับ"พัตที่ได้ยินแบบนั้นก็อดยิ้มไม่ได้กับความน่ารักของพายุ
"เก่งมากครับ งั้นอาทำแผลให้นะถ้าเจ็บก็บอกอานะครับ"
"ครับ"จากนั้นพัตก็เริ่มทำแผลให้กับพายุ ในระหว่างทำแผลพายุไม่ร้องออกมาแม้แต่น้อยซึ่งนั้นก็ทำให้พัตชื่นชมในตัวของเด็กชายเป็นอย่างมาก ไม่นานพัตก็ทำแผลให้กับพายุจนเสร็จ
"เสร็จแล้วครับพายุ เก่งมากๆเลยครับ"
"ขอบคุณครับ"เด็กชายพูดขอบคุณพร้อมกับยกยิ้มให้กับพัต พัตที่เห็นแบบนั้นก็อดเอ็นดูอีกคนไม่ได้จนยกมือขึ้นลูบหัวเล็กหนุ่มไปมาเป็นการปลอบพร้อมกับชื่นชม
ในขณะนั้นเองธีร์ที่มาถึงโรงพยาบาลก็รีบวิ่งมาที่ห้องฉุกเฉินทันที ก่อนที่พยาบาลจะพาเดินเข้ามาข้างใน เมื่อเข้ามาธีร์ก็ต้องชะงักทันทีเมื่อตนนั้นเห็นลูกชายสุดที่รักของตนนั้นอยู่บนเตียงโดยมีพัต ชายที่ตนไม่อยากเจอที่สุดในโลกที่ตอนนี้กำลังลูบหัวลูกชายของตนอยู่
"ธีร์เอาไง จะเดินเข้าไปมั้ยหรือให้พี่ไปเอง"วีที่เห็นก็เอ่ยถาม ก่อนที่ธีร์จะตัดสินใจเดินเข้าไปหาทั้งสอง
"แม่ครับ"พายุที่เห็นคนเป็นแม่ก็รีบลงจากเตียงแล้ววิ่งไปหาคนเป็นแม่ทันทีส่วนพัตที่ได้ยินก็หันไปมองก่อนที่จะชะงักทันที
หัวใจเต้นแรงเหมือนมันจะหลุดออกมาพร้อมกับร่างกายที่ชาจนแทบจะขยับไปไหนไม่ได้ พัตจ้องมองตาของคนตรงหน้าก่อนที่จะรู้ได้ทันทีว่าคนตรงหน้าของตนตอนนี้คือธีร์ คนรักเก่าของตนที่ตามหา
"ธีร์"
"แม่ครับๆ นี่ไงอาหมอที่พายุเล่าให้ฟัง"เมื่อพัตได้ยินเด็กชายเรียกอีกคนว่าแม่นั้นยิ่งทำให้ตนนั้นยิ่งทำให้ตนตกใจมากกว่าเดิม
"เป็นยังไงบ้างพี่พายุ เจ็บหรือเปล่าครับ"เมื่อตั้งสติได้ธีร์ก็รีบเอ่ยถามอาการลูกชายของตนทันที
"พายุไม่เป็นอะไรเลยครับ อาหมอทำแผลให้พายุ พายุไม่เจ็บเลยครับ"ธีร์ที่ได้ยินแบบนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองพัตที่ตอนนี้จ้องมองตนแบบไม่วางตา
"พายุ ไม่เป็นอะไรแล้วใช่มั้ยครับหมอ"
"......"
"ถ้างั้นพวกเราของตัวก่อนนะครับ ขอบคุณครับ"ธีร์ลุกขึ้นยืนก่อนที่จะจับมือลูกชายของตนเพื่อพาออกไป แต่แล้วก็มีมือของพัตจับเอาไว้ก่อน
"เดี๋ยวก่อน"
"....."
"ธีร์จริงๆใช่มั้ย"
"....."
"ใช่ ธีร์จริงๆด้วย"
"ขอโทษนะครับ ผมว่าคุณหมอน่าจะจำคนผิดแล้วล่ะครับ ผมขอบตัวก่อนนะครับ"ธีร์หันมาพูดกับหมอพัตก่อนที่จะแกะมือหนาออกแล้วรีบเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน
"พัตที่ตั้งสติได้ก็รีบเดินตามอีกคนออกมาทันทีก่อนที่จะคว้ามืออีกคนเอาไว้
"เดี๋ยวก่อนธีร์ คุยกันก่อนจะได้มั้ย"
"ขอโทษนะครับแต่เราสองคนไม่ได้รู้จักกัน"
"รู้จักสิ ทำไมจะไม่รู้จัก เราสองคนเป็นแฟนกันนะ"
"เหอะ ผมไม่เคยเป็นแฟนกับคุณ ไม่เคยเลย"
"....."
"กรุณาปล่อยมือด้วยครับ ไม่อย่างนั้นผมจะร้องให้คนช่วย"ธีร์พูดพร้อมกับจ้องมองไปที่พัตด้วยสายตาข่มขู่ แต่พัตนั้นกลับไม่กลัวอีกคนเลยแม้แต่น้อย พร้อมกับออกแรงดึงอีกคนให้เดินตามตนไปที่ห้องพัก
"นิคุณ ปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ ปล่อย!"ธีร์พยายามสะบัดมือของตนออกแต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อร่างสูงนั้นจับแขนของตนจนแน่ ธีร์พยายามขืนตัวเองเพื่อไม่ให้เดินตามอีกคนไปแต่ด้วยแรงของพัตทำให้ตนนั้นต้องเดินไปพร้อมกับมือของข้างที่ยังจับพายุเอาไว้อยู่
"คุณปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ ผมบอกให้ปล่อยไง"พัตพาธีร์และพายุมาที่ห้องพักของตน เด็กสาวที่นั่งรออยู่ในห้องพร้อมกับพยาบาลก่อนหน้าก็รีบวิ่งมากอดคนเป็นแม่ทันที
"แม่จ๋ามาแล้ว"พัตปล่อยมือธีร์แล้วเดินไปล็อกห้องเพื่อไม่ให้ใครเข้ามารบกวนและไม่ให้คนที่อยู่ในห้องออกไป
"พาใจ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ มีใครทำอะไรเราหรือเปล่า"
"ไม่มีค่ะคุณแม่ พาใจสบายดีค่ะ แต่พี่พายุหัวแตก พี่พายุเจ็บแน่ๆเลย"
"เรากลับบ้านกันนะคะ น้าวีรออยู่ที่รถแล้ว ไปกันค่ะ"
"เดี๋ยวก่อนธีร์ เราต้องคุยกันก่อน"พัตยืนบังประตูเอาไว้เพื่อไม่ให้อีกคนเดินออกจากห้องไป
"ผมไม่มีอะไรต้องคุยกับคุณ เพราะฉะนั้นถอยไปครับ"
"ไม่ ผมไม่ถอย เราคุยกับก่อนนะธีร์ นะครับ"พัตเอื้อมมือไปจับมือของธีร์เอาไว้แต่ธีร์กลับสะบัดมือออก
"อย่ามาจับมือผม คุณไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องตัวผม"ธีร์พูดพร้อมกับมองหน้าพัตอย่างไม่พอใจ
"ธีร์"
"ช่วยหลีกทางให้ผมด้วยครับ ไม่อย่างนั้นผมจะแจ้งความจับคุณ"ธีร์พูดพร้อมกับจ้องพัตอย่างไม่วางตา ทำให้พัตนั้นต้องยอมที่จะหลีกทางให้อีกคนได้เดินออกไปจากห้อง ในระหว่างนั้นเองวิภาก็เดินเข้ามาในห้องพอดี
"เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าพัต นั้นแม่ของเด็กสองคนนั้นเหรอ"
"อืม ธีร์เป็นแม่ของเด็กสองคนนั้น"
"ธีร์? นายรู้จักเขาด้วยงั้นเหรอ"วิภาเอ่ยถาม
"ธีร์คือแฟนเก่าของฉัน"
"ห๊ะ นายหมายความว่ายังไง แม่ของเด็กสองคนนั้นคือแฟนเก่าของนายงั้นเหรอ"
"อืม ธีร์คือแฟนของฉันก่อนที่ฉันจะไปเรียนที่อังกฤษ"พัตพูดก่อนที่จะเดินไปนั่งที่โซฟาและวิภาก็เดินมานั่งที่ฝั่งตรงข้ามของตน
"อย่าบอกนะว่านั้นคือคนที่ทำให้แกต้องไปอยู่อังกฤษห้าปีน่ะ"
"อืม และฉันคิดว่าเด็กทั้งสองคนนั้นอาจจะเป็นลูกของฉัน"
"เดี๋ยวก่อนนะ แกหมายถึงพายุกับพาใจน่ะเหรอ"
"อืม"
"ไหน เรื่องมันเป็นยังไงเล่าให้ฉันฟังหน่อย ตั้งแต่แกไปจนแกกลับมาแกไม่เคยเล่าให้ฉันฟังเลยนะ"
"เรื่องมันไม่ดีเท่าไหร่ แกไม่อยากรู้หรอกวิ"
"ดีไม่ดียังไงฉันจะเป็นคนตัดสินใจเอง เล่ามาก่อนเถอะหน่า"พัตถอนหายใจออกมาอย่างกังวลก่อนที่จะมองหน้าวิภาที่ตอนนี้กำลังมองหน้าตนอยู่
"เฮ้อ เรื่องมันเกิดขึ้นตั้งแต่ตอนที่ฉันเรียนอยู่ปีสี่"
.
.
.
TBC
ความคิดเห็น