คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ชยพัทธ์ 4
Warning??”?
เนื้อหาในเรื่องมีความรุนแรงและมีคำหยาบคาย มีการพูดถึงเรื่องเพศและการใช้สารเสพติด พฤติกรรมของตัวละครไม่ควรลอกเลียนแบบ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
เช้าวันต่อมา
06.21น.
หลังจากที่เมื่อวานตนได้มาถึงเชียงใหม่ ตนก็ได้เข้ามาพักที่บ้านของเบนซ์ตำรวจหนุ่มที่เป็นเพื่อนของตนครั้งแรก พัตสังเกตว่าบริเวณรอบๆบ้านมีเพียงไม่กี่หลังเท่านั้น แต่ส่วนใหญ่จะมีบ้านหลังใหญ่ๆมากกว่าเลยคิดว่าย่านนี้น่าจะเป็นย่านของคนที่มีเงินอยู่ไม่น้อย
พัตตื่นแต่เช้าเพื่อที่จะออกไปวิ่งเหมือนที่เคยทำทุกวันตอนอยู่ที่กรุงเทพ ถึงแม้ว่าตนนั้นพึ่งมาอยู๋ที่เชียงใหม่ได้แค่วันเดียวแต่ก็ถือว่าเป็นการสำรวจพื้นที่โดยรอบไปในตัวด้วย
ในระหว่างที่ตนนั้นกำลังวอมร่างกายเพื่ออกไปวิ่ง สายตาของตนก็หันไปเห็นเด็กหนุ่มและเด็กสาวของคนจากบ้านข้างๆที่พากันออกมาจากบ้านโดยลำพัง
พัตมองเด็กสองคนนั้นอยู่สักพักเพื่อที่จะดูว่ามีใครในบ้านออกมาด้วยหรือไม่แต่ก็พบว่านอกจากเด็กสองคนแล้วก็ไม่มีใครในบ้านออกมาอีกเลย
เด็กสองคนก็วิ่งเล่นกันไปมาอยู่บริเวรหน้าบ้านของตนเองด้วยความนุกสนานโดยมีพัตยืนมองอยู่ข้างๆ
พัตเลิกสนใจเด็กทั้งสองพร้อมกับเตรียมตัวที่จะออกไปวิ่งแต่แล้วก็มีเสียงของเด็กหนุ่มดังขึ้นมาก่อน ทำให้พัตหันไปมอง
"พาใจ!"ภาพที่พัตเห็นคือเด็กสาวล้มลงไปนอนกับพื้นพร้อมกับร้องไห้ออกมา พัตที่เห็นแบบนั้นก็รีบวิ่งเข้าไปช่วย
"หนู เป็นอะไรคะ"
"ฮึก พาใจเจ็บ"เด็กสาวร้องไห้ออกมา พัตมองไปที่หัวเข่าก็พบว่ามีแผลจากการหกล้ม
"พ่อกับแม่ไปไหนครับ"พัตหันไปถามเด็กหนุ่ม
"คุณแม่ไปตลาดครับ คุณพ่อพวกเราไม่มี"พัตชะงักทันทีที่ได้ยินแบบนั้นก็ที่จะตั้งสติแล้วหันไปสนใจเด็กหญิงต่อ
"เข้าไปทำแผลที่บ้านอาก่อนมั้ยคะ"
แต่ว่าคุณแม่ไม่ให้คุยกับคนแปลกหน้า"เด็กหนุ่มพูด
"ไม่ต้องกลัวอานะ อาไม่ใช่คนไม่ดี
"ฮึก เป็นหมอจริงๆเหรอคะ"
"ใช่ค่ะ อาเป็นหมอ พึ่งย้านมาอยู่บ้านข้างๆเรานิเอง ไปทำแผลในบ้านอากันนะ"เด็กหนุ่มชั่งใจอยู่สักพักแต่ด้วยน้องสาวของตนร้องไห้เพราะอาการเจ็บตนเลยตอบตกลง
"ครับ"เมื่อได้รับคำตอบจากเด็กหนุ่ม พัตก็อุ้มเด็กสาวเข้าไปในบ้านของตนทันที
เมื่อเข้ามาถึงในบ้านพัตก็วางเด็กสาวลงที่โซฟาก่อนที่จะเดินไปหยิบกล่องพยาบาลมาเพื่อที่จะทำแผลให้เด็กสาว
"เจ็บหน่อยนะคะ ตรงนั้นฝุ่นเยอะอาจำเป็นต้องขูดเอาสิ่งสกปรกออก"พัตพูดพร้อมกับหยิบสำลีขึ้นมาแล้วชุบกับน้ำเกลือก่อนที่จะเช็ดลงตรงแผลของเด็กสาว
"ฮื่อ เจ็บ พี่พายุ พาใจเจ็บ ฮื่อ"เด็กสาวร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บคนเป็นพี่ที่เห็นแบบนั้นก็รีบเดินเข้าไปกอดน้องสาวของตนเอาไว้พร้อมกับยกมือขึ้นลูบหัวไปมาเป็นการปลอบ
"ไม่เป็นไรนะพาใจ พี่อยู่ตรงนี้แล้วไม่ต้องร้องนะ โอ๋ๆ"พัตที่เห็นเด็กหนุ่มทำแบบนั้นก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา ก่อนที่จะหันมาสนใจทำแผลให้เด็กสาวอีกครั้ง
"เสร็จแล้วค่ะ เดี๋ยวอาปิดแผลให้นะ"เมื่อล้างแผลเสร็จพัตก็หยิบยาเบตาดีนแล้วทาลงบนแผลก่อนที่จะปิดแผลให้กับเด็กสาว
"เรียบร้อยแล้วค่ะ"สิ้นเสียงของพัต เด็กสาวก็ค่ยๆหยุดร้องไห้ก่อนที่จะก้มลงดูแผลของตนเอง
"ไหนขออาดูหน่อยว่ามีแผลที่ไหนอีกบ้าง"พัตทำการดูบริเวรร่างกายของเด็กสาวเพื่อดูว่ามีบาดแผลที่จุดไหนอีกบ้าง
"ที่อื่นก็แค่ถลอกเล็กน้อย ล้างทำความสะอาดก็โอเคแล้ว"
"ขอบคุณครับที่ช่วยน้องสาวของผม"พายุยกมือไฟว้พัตเป็นการขอบคุณซึ่งนั้นทำให้พัตเอ็นดูเด็กทั้งสองมากขึ้น
"ไม่เป็นไรครับ คราวหน้าคราวหลังอย่าวิ่งเล่นแบบนั้นอีกนะครับแล้วก็อย่าออกมาจากบ้านเองตามลำพังด้วย มันอันตรายนะครับรู้มั้ย"
"ครับ พายุจะไม่พาน้องพาใจออกมาเล่นข้างนอกโดยที่ไม่มีคุณแม่กับคุณน้าอีกแล้วครับ"
"เก่งมากครับ รีบกลับบ้านได้แล้วครับ เดี๋ยวคนที่บ้านเป็นห่วง"
"ครับ ขอบคุณครับ"พายุหันไปจับมองพาใจให้งจากโซฟา เมื่อเด็กสาวยืนขึ้นก็เดินเข้าไปหอมแกเมพัตหนึ่งทีเพื่อเป็นการขอบคุณ
"ขอบคุณคุณอามากๆนะคะ พาใจหายเจ็บแล้วค่ะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ ไว้เจอกันใหม่นะ"
"ได้เลยค่ะ"จากนั้นเด็กทั้งสองคนก็เดินออกจากบ้านไป
เมื่อพานุและพาใจเดินกลับเข้าไปในบ้านของตนก็พบว่าคนเป็นแม่นั้นกลับมาจากการจ่ายตลาดแล้ว คนเป็นแม่ที่เห็นเด็กทั้งสองก็โล่งใจขึ้นมาเพราะตนตกใจมากที่กลับบ้านมาแล้วไม่เจอทั้งสอง ก่อนที่สายตาจะหันไปเห็นหัวเข่าของลูกสาวที่มีผ้าปิดแผลปิดเอาไว้
"ตายแล้วพาใจ ไปทำอะไรมาคะ"คนเป็นแม่รีบเดินเข้าไปถามลูกสาวของตนทันที
"พายุขอโทษครับแม่ พายุพาน้องออกไปวิ่งหน้าบ้านแล้วน้องล้มครับ น้องก็เลยเจ็บ"พายุเอ่ยตอบพน้อมกับทำหน้าเศร้าที่ตนนั้นไม่ดูแลน้องของตนให้ดี
คนเป็นแม่ที่ได้ยินแบบนั้นก็ถอนหายใจออกมาก่อนที่จะเอ่ยตอบลูกชาย
"ไม่เป็นไรครับ อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้เสมอแต่ครั้งหน้าห้ามออกไปเล่นข้างนอกบ้านนะครับ มันอันตราย เข้าใจมั้ยครับ"
"เข้าใจแล้วครับ"
"พาใจเจ็บมากมั้ยคะ"
"ไม่เจ็บค่ะ คุณอาหมอทำแผลให้พาใจ พาใจเลยไม่เจ็บแล้วค่ะ"
"อาหมอ? หมอที่ไหนคะ"
"คุณอาหมออยู่บ้านข้างๆค่ะ คุณอาหมออกมาเห็นพอดีเลยให้พาใจเข้าไปทำแผลที่บ้านค่ะ"ธีร์ที่ได้ยินแบบนั้นก็ขมวดคิ้วเข้าหากันทันทีเพราะก่อนหน้านี้พี่สาวของตนได้บอกเอาไว้ว่าเจ้าของบ้านที่อยู่ข้างๆเป็นตำรวจ
"แน่ใจนะคะว่าเขาเป็นหมอจริงๆ ไม่ใช่ว่ามาหลอกเราสองคนนะ"
"เป็นหมอจริงๆครับแม่ พายุเห็นชุดขาวๆที่คุณหมอเขาชอบใส่กันด้วยครับ"
"ใช่ค่ะคุณแม่ พาใจก็เห็นเหมือนกันค่ะ"
"จริงเหรอคะ งั้นพาแม่ไปหาคุณอาหมอได้มั้ยคะ คุณแม่จะได้ขอบคุณ คุณหมอที่ทำแผลให้พาใจด้วย"
"ได้ค่ะ"จากนั้นเด็กทั้งสองก็พาคนเป็นแม่มาที่หน้าบ้านเพื่อไปหาอาหมอของตน แต่ในขณะนั้นเองรถยนต์คันสีดำก็ขับออกจากบ้านข้างๆเลยก่อนจึงทำให้ธีร์นั้นไม่ได้เจอกับคนที่อยากเจอ
"คุณอาหมอไปแล้วค่ะ"
"สงสัยอาหมอไปทำงานแล้วค่ะ งั้นเอาไว้ตอนที่อาหมอกลับบ้านแล้วเราค่อยทำขนมมนขอบคุณดีมั้ยคะ"
"ดีค่ะ"
"ถ้างั้นเข้าบ้านกันก่อนดีกว่าค่ะ เดี๋ยวแม่ทำอาหารให้กิน"
"ครับ/ค่ะ"
-โรงพยาบาลภิวัฒณ์ (สาขาเชียงใหม่)-
หลังจากที่การออกกำลังกายยามเช้าของพัตได้ล่ม ร่างสูงจึงตัดสินใจที่จะมาทำงานทันทีเพื่อที่จะไม่ให้เสียเวลาไปมากกว่าเดิม
"อ่าว ทำไมมาเช้า"วิเอ่ยถามเมื่ออีกคนนั้นมาทำงานก่อนเวลาหนึ่งชั่วโมง
"อยากมาก่อนน่ะ เผื่อที่โรงพยาบาลอยากมีอะไรให้ช่วย"
"แหม่ เป็นคุณหมอดีเด่นไปได้นะ เป็นไงบ้างกับการนอนที่เชียงใหม่คืนแรก"
"ก็โอเคดี เงียบสงบกว่าที่คิดไว้"
"มันก็แน่นอนอยู่แล้ว แถวบ้านนายมันไม่ค่อยมีคนอยู่ส่วนใหญ่ก็จะเป็นเป็นพวกคนรวยที่ซื้อบ้านทิ้งเอาไว้แล้วไปอยู่ต่างประเทศนั้นแหละ"
"อืม"
"จริงสิ ฉันมีเรื่องจะบอกนายด้วย"
"มีอะไร"
"วันพรุ่งนี้โรงเรียนนานาชาติข้างๆจะเปิดเทอม ทางโรงเรียนเลยอยากให้เราไปตรวจสุขภาพให้กับเด็กนักเรียนของเขาหน่อยน่ะ"
"ตรวจทั้งหมดเลยงั้นเหรอ"
"ใช่ แต่ทางเราแบ่งเอาไว้แล้วแหละว่าใครจะได้ตรวจนักเรียนชั้นไหนบ้าง นายได้ตรวจเด็กปอสองกับฉัน"
"อืม แค่นี้ใช่มั้ย"
"ใช่ แล้วนายได้อ่านรายชื่อคนไข้ของนานหรือยัง"
"ก็อ่านมาบ้างแล้ว"
"มีอยู่คนหนึ่งที่อาหมอคนก่อนเขาฝากให้นายดูแลเป็นพิเศษ เป็นเด็กผู้หญิง อายุประมาณแปดเก้าปี ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นภาวะกล้ามเนื้อหัวใจขากเลือดนะ"พัตที่ได้ยินแบบนั้นก็รีบเปิดดูประวัติของคยไข้รายนี้ทันที
"ได้ยินมาว่าเด็กคนนี้เป็นเด็กคนแรกในโครงการพิเศษของโรงพยาบาลเรา ทางอาหมอก็เลยอยากให้นายดูแลให้หน่อย เอาจริงๆก็คือน่าจะมีคนฝากฝังมานั้นแหละ"พัตอ่านประวัติไปเรื่อยๆจนเจอกับชื่อของเด็กสาว
"ชื่อพาใจงั้นเหรอ"
"อ่าใช่ เด็กคนนั้นชื่อพาใจ"
"แล้วสาเหตุที่พบล่ะ"
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ในประวัติไม่ได้ระบุเอาไว้ว่าเกิดมาจากอะไร ตอนแรกฉะนนึกว่าเกิดจากทสงพันธุกรรม แต่แม่ของพาใจไม่ได้เป็นโรคนี้"
"ไม่มีสาเหตุที่แน่ชัดงั้นเหรอ เป็นไปได้ยังไง"
"ฉันว่าทางโรคพยาบาลกำลังปิดบังอะไรบางอย่างอยู่ แต่ก็ไม่เคยมีใครทักท้วงเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยสักครั้ง"
"ที่เธอบอกว่าแม่ไม่ได้เป็นโรคนี้ แล้วพ่อล่ะ"
"ฉันไม่เคยเจอพ่อเขานะ แต่พยาบาลบอกมาว่าเด็กคนนี้ไม่มีพ่อ"พัตที่ได้ยินแบบนั้นก็เกิดอาการสงสัยเข้าไปใหญ่
"ฉันว่าถ้านายสงสัยอะไรนายก็เข้าไปถามกับท่านผอ.เถอะ เพราะว่าฉันก็ไม่ค่อยรู้เรื่องนี้มากนัก"
"อืม"
"งั้นฉันไม่กวนละ ทำงานของนายไปเถอะ"จากนั้นหญิงสาวก็เดินออกไปจากห้องพัก
18.21น.
หลังจากที่ลงเวรแล้วพัตก็ตรงกลับมาที่บ้านทันที เพราะเมื่อวานนั้นตนยังจัดของไม่เสร็จทำให้ต้องรีบกลับมาจัดวันนี้
พัตขับรถเข้าไปจอดภายในบ้านก่อนที่จะดับเครื่องแล้วลงจากรถ ในระหว่างนั้นสายของพัตก็หันไปเห็นเด็กทั้งสองคนที่เจอเมื่อเช้าที่กำลังยืนกระโดดไปมาที่หน้าประตูรัว
พัตที่เห็นแบบนั้นก็รีบเดินไปที่ประตูทันที ก่อนที่จะเลื่อนประตูให้เปิดออกทำให้เห็นเด็กทั้งสองคนที่อยู่ในชุดพร้อมนอน
"ว่าไงครับเด็กๆ ออกมาทำอะไรดึกๆดื่นๆแบบนี้ล่ะ มันอันตรายนะ"
"พวกเราเอาขนมมาให่คุณอาหมอค่ะ"เด็กสาวพูดพร้อมกับยื่นกล่องใส่อาหารที่มีเค้กอยู่ด้านใน
"เอามาให้อาเหรอครับ"
"ใช่ครับ เป็นการขอบคุณที่คุณอาหมอช่วยพาใจเมื่อเช้าครับ"พัตที่ได้ยินแบบนั้นก็หยิบกล่องเค้กจากเด็กสาว
"ขอบคุณนะครับเด็กๆ"
"คุณแม่กับพวกเราตั้งใจทำมากๆเลยนะคะ แต่เสียดายที่ตอนนี้คุณแม่อาบน้ำอยู่ พวกเราได้ยินเสียงรถของอาหมอพวกเราเลยออกมาก่อน"
"แบบนี้นิเอง คงอร่อยน่าดูเลยนะครับ อาขอบคุณทั้งสองมาหๆเลยนะสำหรับเค้ก แต่ตอนนี้เข้าบ้านได้แล้วนะครับ ดึกแล้ว"
"ถ้างั้นพวกเราไปนอนก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ"
"สวัสดีครับ"หลังจากที่นกมือไว้เสร็จ เด็กทั้งสองก็เดินกลับบ้านของตนในทันที
พัตมองเค้กที่อยู่ในกล่องก่อนที่จะยกยิ้มออกมาด้วยความน่าเอ็นดูเด็กทั้งสอง ก่อนที่จะเดินกลับเข้าไปในบ้านของตน
ในระหว่างนั้นเองเสียงโทรศัพท์ของพัตก็ดังขึ้น ร่างสูงหยิบขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นเบอร์ของพี่ชาย พัตรีบกดรีบทันที
"ว่าไงครับพี่จีน"
"ที่เชียงใหม่เป็นยังไงบ้าง โอเคหรือเปล่า"
"ดีมากครับ ที่โรงพยาบาลก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรมาก"
"อืม ดีแล้ว อีกสองวันพ่อจะขึ้นไปเชียงใหม่แล้วนะ"
"ครับ แต่ว่าวันที่พ่อขึ้นมาผมออกตรวจน่ะสิครับ"
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจะให้คนของฉันตามไปก่อน ถ้าได้เรื่องยังไงฉันจะให้พวกมันโทรหานาย"
"ครับ"
"ยังไงก็ฝากด้วยแล้วกัน วันนี้ฉันกลับบ้านพ่อก็มีปากเสียงกับหม่อมย่า"
"ได้ครับ ผมจะจัดการให้ พี่จีนไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ"
"อืม ได้เรื่องยังไงก็บอกฉันหรือว่ามีเรื่องอะไรจะให้ช่วยก็ติดต่อฉันได้ตลอด"
"ครับพี่จีน"จากนั้นปลายสายก็กดตัดไป
พัตถอนหายใจออกมาเพราะตนนั้นไม่ค่อยได้คุยและยุ่งกับเรื่องของพ่อมากเท่าไหร่ตั้งแต่ที่ตนนั้นไปอยู่ที่อเมริกา
เหตุผลที่ตนต้องจากบ้านไปไกลถึงหกปีก็เป็นเพราะว่าเรื่องราวในอดีตที่ไม่อาจกลับไปแก้ไขได้ และเรื่องราวนั้นก็ทำให้ตนนั้นต้องกลายเป็นคนที่นิ่งเงียบและไม่สดใสเหมือนเมื่อก่อน
ตนนั้นอยากที่จะเริ่มตนใหม่ด้วยตัวของตนเองโดยที่ไม่มีคนเป็นพ่อมาคอยกำหนดชีวิตของตน จึงตัดสินใจออกมาจากบ้านหลังใหญ่
ที่ตนมาที่เชียงใหม่ก็เป็นเพราะอยากจะหนีจากพ่อจอมบงการชีวิตตน แต่นั้นก็ไม่ใช่เหตุผลทั้งหมดที่ทำให้ตนตัดสินใจที่จะมาอยู่ที่นี่
ความผิดพลาด
ความผิดหวัง
ความคิดถึง
นั้นคืออีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ตนต้องมายู่ที่นี่ ที่ที่เป็นความทรงจำอันสวยงามของตนในอดีตที่ผ่านมาหลายปีที่ตนไม่มีทางลืมแม้แต่น้อย
.
.
.
TBC
ความคิดเห็น