คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ชยพัทธ์ 10
Warning??”?
เนื้อหาในเรื่องมีความรุนแรงและมีคำหยาบคาย มีการพูดถึงเรื่องเพศและการใช้สารเสพติด พฤติกรรมของตัวละครไม่ควรลอกเลียนแบบ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
สองอาทิตย์ต่อมา
และแล้วสัปดาห์แห่งการสอบก็ได้เริ่มตนขึ้น หลังจากที่พัตได้สารภาพความในใจให้อีกคนได้รู้ พัตก็รุกเกมหนักขึ้นเพื่อให้ธีร์นั้นยอมรับตนเป็นแฟน โดยการเป็นติวเตอร์ให้กับธีร์ที่ห้องของตนตลอดการสอบในครั้งนี้
"พัตๆ เราไม่เข้าใจตรงนี้อ่ะ"ธีร์ที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ก็เรียกหาร่างสูงทันทีเมื่อตนนั้นเจอสิ่งที่ไม่เข้าใจ
"ตรงไหน"พัตที่ได้ยินก็รีบดูเนื้อหาให้ร่างบางทันที
"ตรงนี้อ่ะ ไม่เข้าใจเลย"
"ตรงนี้เหรอ ก็คือการฉีดยาเข้าหลอดเลือดดำปริมาณยาทั้งหมดจะเข้ากระแสเลือดและออกฤทธิ์ได้ทันที ส่วนการฉีดเข้ากล้ามเนื้อและการฉีดเข้าใต้ผิวหนังยาจะใช้เวลาในการดูดซึมจากตำแหน่งที่ฉีดเพื่อเข้ากระแสเลือดจึงไม่ได้ออกฤทธิ์โดยทันที"
"อ่อ แล้วมันต่างกันยังไงเหรอ"
"การฉีดยาเข้าหลอดเลือดดำเหมาะกับภาวะฉุกเฉินที่ต้องให้การรักษาอย่างเร่งด่วน ส่วนกรณีที่ต้องการให้ยาถูกดูดซึมอย่างช้า ๆ เพื่อให้ออกฤทธิ์ต่อเนื่องได้นานสามารถให้ในรูปยาแขวนตะกอนโดยฉีดเข้ากล้ามเนื้อ"
"แบบนี้นิเอง เข้าใจแล้ว"
"โอเค ถ้าไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามเราได้"
"อืม แต่ว่านะตอนนี้เราหิวแล้วอ่ะ เราออกไปหาอะไรกินกันดีมั้ย"
"อยากกินอะไรล่ะ"
"หืม อยากกินมาม่าอ่ะ อยากซดน้ำซุป"พัตที่ได้ยินแบบนั้นก็หันมามองดุอีกคนทันที
"มาม่าโซเดี่ยมเยอะจะตายไป กินมากๆมันไม่ดี"
"ก็เราอยากกินอะไรร้อนนิๆ ตอนนี้เรารู้สึกเหมือนจะไม่สบายยังไงก็ไม่รู้"พัตที่ได้ยินแบบนั้นก็รีบยกมือขึ้นแตะหน้าผากอีกคนทันที
"ไม่มีไข้หรอก แค่รู้สึกว่าจะเป็นยังไม่ได้เป็นสักหน่อย"
"ถ้างั้นเดี๋ยวกินข้าวแล้วกินยากันเอาไว้ก่อนเลยแล้วกัน"
"อืม แล้วตกลงกินมาม่าได้มั้ย"
"ไม่ได้ เดี๋ยวจะทำบะหมี่ให้กิน"ธีร์ที่ได้ยินแบบนั้นก็ตาลุกวาวทันที
"นายทำอาหารเป็นด้วยเหรอ"
"อืม"
"ดีจังเลย เราทำไม่เป็น เราเลยเข้าครัวครั้งนึงตอนอยู่ที่บ้าน บ้านเกือบไหม้เลย เราโดนแม่ด่าเป็นชุดเลย"
"มันไม่ได้ยากขนาดนั้น"
"จริงเหรอ ถ้างั้นสอนเราหน่อยสิ"พัตชะงักไปทันทีเมื่อได้ยิน ก่อนที่จะหันไปมองหน้าร่างบางที่มองมาที่ตนด้วยสายตาอ้อนวอน
"นายสอนเราทำหน่อยสิ น้า นะ เราอยากทำอาหารเป็นบ้าง"
"....."
"เราสัญญาเลยว่าจะไม่ทำครัวนายไม้แน่นอน และเราจะเชื่อฟังนายทุกอย่างเลย"ร่างบางพูดพร้อมกับชูนิ้วสามนิ้วขึ้นมาเหมือนปฏิญาณตน
"น้า นะ สอนเราหน่อยนะ เดี๋ยวเราเพิ่มคะแนนให้"พัตที่ได้ยินแบบนั้นก็รีบตอบตกลงลงทันที
"ได้ ตกลง"ธีร์ที่ได้ยินพัตตกลงแทบจะทันทีก็ทำหน้าเอือมระอา
"ทีแบบนี้ตอบเร็วเหลือเกินนะ"
"รอบนี้จะให้กี่คะแนน"
"ห้าคะแนน"
"ถามจริงๆเลยนะ นี่เราต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อห้าคะแนนเองเหรอ"
"แล้วนายจะเอาเท่าไหร่"
"สามสิบ"ธีร์ที่ได้ยินแบบนั้นก็ตาโตขึ้นมาทันที
"จะบ้าเหรอ เยอะเกินไปแล้ว"
"ไม่เยอะหรอกเมื่อเทียบกับความปลอดภัยของธีร์"
"เราให้ได้แค่ครึ่งหนึ่งจากที่นายขอ"
"ไม่"
"ทำไมล่ะ ถ้าเราให้นายสามสิบคะแนนนายก็จะมีคะแนนตั้งเจ็ดสิบเลยนะ"
"แล้วไม่ดีหรือไง เธอจะได้เป็นแฟนเราเร็วๆ"ร่างบางที่โดนตอบกลับมาแบบนั้นก็หน้าแดงทันที
"ไม่รู้ๆ ให้ได้แค่สิบหน้าคะแนน จะเอาหรือไม่เอา"ร่างบางพูดพร้อมกับหลบสายตาร่างสูง ทำให้พัตยกยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู
"โอเค สิบห้าก็สิบห้า"
"ได้ ถ้างั้นไปทำกันเลย หิวแล้ว"
"อืม"จากนั้นทั้งสองคนก็พากันมาที่ครัวที่อยู่อีกส่วนหนึ่งของห้องทันที ก่อนที่พัตจะหยิบผ้ากันเปื้อนใส่ให้กับธีร์
"แล้วเราต้องเริ่มจากตรงไหนก่อน"เมื่อเตรียมตัวเรียบร้อยธีร์ก็รีบเอ่ยถามทันทีด้วยความตื่นเต้น ส่วนพัตก็เดินไปเปิดตู้เย็นพร้อมกับหยิบวัตถุดิบในการทำอาหารออกมา
"นี่คือหมูบนและนี่ก็คือแผ่นแป้ง ธีร์ก็ตักหมูจากในนี่มาวางที่แผ่นเกี๊ยว ไม่ต้องตั้งเยอะนะเพราะว่าถ้าเยอะมันจะท้องแตก"พัตพูพร้อมกับสาธิตการทำให้กับธีร์ได้ดู
"โอเค เมื่อธีร์เข้าใจก็ทำตามที่พัตสอนทันที ส่วนพัตเมื่อเห็นว่าร่างบางนั้นทำได้แล้ว ตนก็หันไปเตรียมหม้อเพื่อที่จะต้มน้ำต่อ เมื่อตนนั้นเตรียมของเสร็จเรียบร้อยแล้วก็หันกลับมาดูร่างบางต่อ แต่เมื่อตนหันกลับมามองตนก็แทบจะต้องกุมขมับทันทีเมื่อเกี๊ยวหมูที่มันควรจะเป็นรูปทรงกลมสวยงาม ตอนนี้ได้กลายเป็นอะไรก็ไม่รู้ที่บางชิ้นเล็กบางชิ้นใหญ่
"ธีร์ ทำไมมันเป็นแบบนี้ล่ะ"
"หา ทำไมล่ะ เราก็ทำตามที่นายบอกทุกอย่างเลยนะ นี่ไง"
"แต่มันไม่เท่ากันนิครับ อันนี้ไส้เยอะไป ส่วนอันนี้ไส้แทบจะไม่มีเลย"พัตพูดพร้อมกับชี้เกี๊ยวทั้งสองอันให้ธีร์ได้ดู
"ก็เรากะไม่ถูกนิว่าอันไหนเยอะอันไหนน้อยอ่ะ"
"ธีร์ก็ใช้ช้อนตักเอาสิครับ มันจะได้เท่ากัน"
"จริงด้วย"ธีร์ที่ได้ยินแบบนั้นก็ทิ้งไม้พายและหันไปหยิบช้อนขึ้นมาทันที
"เราลืมคิดไปเลย ไม่เป็นไรเดี๋ยวเราทำใหม่"พูดจบธีร์ก็ทำใหม่ทั้งหมด พัตถอนหายใจออกมาก่อนที่จะหันมาดูน้ำในหม้อที่เดือดอยู่
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
หลังจากที่ผ่านมรสุมในการทำอาหารที่กินเวลาไปเกือบสองชั่วโมงจบลง ในที่สุดบะหมี่เกี๊ยวที่เป็นอาหารอย่างแรกที่ธีร์ทำได้ก็เสร็จสักที
"โห น่ากินเหมือนกันนะเนี้ย ไม่คิดเลยว่าเราจะเก่งขนาดนี้"ธีร์พูดอวยตัวเองพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือของตนขึ้นมาถ่ายภาพเก็บเอาไว้
"ธีร์รู้มั้ยว่านี้คือการทำอาหารที่นานที่สุดในชีวิตของพัตเลยนะ"
"ก็เราทำครั้งแรกนินา ถ้าเราทำได้แล้วครั้งต่อไปก็ใช้เวลาไม่นานหรอก แต่ว่าเรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะ กินได้หรือยังอ่ะ หิวมากๆเลย"
"อืม กินได้แล้ว"เมื่อได้ยินแบบนั้นธีร์ก็รีบหยิบช้อนกับตะเกียบขึ้นมาและลงมือกินบะหมี่เกี๊ยวที่ตนทำทันที
"หืม อร่อยมากๆเลย เก่งมาเลยธีร์ นายเก่งมากๆ"ร่างบางพูดชมตัวเองไม่หยุดทำให้พัตได้แต่ยิ้มออกมา
"กินข้าวเสร็จแล้วก็กินยาเอาไว้เลยนะ เดี๋ยวไม่สบาย"
"อื้อ"
สามชั่วโมงต่อมา
หลังจากที่กินข้าวเสร็จทั้งสองคนก็กลับมาอ่านหนังสือต่อจนเวลาผ่านไปสามชั่วโมง พัตก็ปิดหนังสือพร้อมกับบิดร่างกายไปมาเพื่อไล่ความเหนื่อยล้าก่อนที่จะหันไปมองธีร์ที่นอนหลับฟุบโต๊ะไปก่อนหน้านี้
พัตจ้องมองใบหน้าของธีร์ที่แนบไปกับหมอนจนขึ้นเป็นก้อนที่แก้มก่อนที่พัตจะเอื้อมมือไปจิ้มที่ก้อนนั้นเบาๆ แต่แล้วพัตก็ต้องขมวดคิ้วเมื่ออุณหภูมิในร่างกายของธีร์ที่ตนได้สัมผัสนั้นสูงขึ้นอย่างผิดปกติ
"ไม่สบายงั้นเหรอ"เมื่อคิดได้แบบนั้น พัตก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบเครื่องวัดอุณหภูมิมาก่อนที่จะจ่อไปที่หูของร่างบาง ตัวเลขบนเครื่องอุณหภูมิแสดงอยู่ที่สามสิบแปดจุดเก้าองศาพร้อมกับหน้าจอสีส้ม ซึ่งบ่งบอกว่าคนตรงหน้าของตนนั้นไม่สบายจริงๆ เมื่อพัตเห็นแบบนั้นก็รีบปลุกอีกคนให้ลุกทันที
"ธีร์ ตื่นก่อน"
"อื้อ ปวดหัวอ่ะ"ร่างบางร้องออกมาก่อนที่จะลืมตาตื่น
"นายเป็นไข้น่ะ ตื่นขึ้นมากินยาก่อน"จากนั้นพัตก็เดินไปหยิบยามาให้กับร่างบาง ธีร์รับยาจากอีกคนก่อนที่จะเอาเข้าปากแล้วดื่มน้ำตาม
"เข้าไปนอนในห้องเถอะ"
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวเรากลับไปนอนที่ห้องเอง"ธีร์พูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน
"จะกลับยังไง นายไม่สบายอยู่นะ"
"ไหวหน่า แค่นี้เอง"
"ไม่ได้ ฉันไม่ให้ธีร์ไปไหนทั้งนั้น วันนี้ธีร์ต้องนอนที่นี่"พัตพูดพร้อมกับทำหน้าดุใส่อีกคน
"ทำไมต้องทำหน้าดุแบบนั้นด้วย เราไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ เราไม่อยากรบกวนพัต"
"กวนอะไร ไม่กวนเลย ธีร์นอนนี่เถอะ เกิดว่าไปเป็นลมกลางทางขึ้นมาจะทำยังไง เดี๋ยวเราก็ไม่มีแฟนหรอก"
"โอโห ไอ่เราก็นึกว่าจะเป็นห่วงเราจริงๆ กลัวว่าจะไม่มีแฟนว่างั้นเถอะ"
"กลัวไม่มีแฟนมันก็กลัว แต่เราก็เป็นห่วงเธอจริงๆเหมือนกัน นอนที่นี่แหละนะ พรุ่งนี้ก็ไม่มีสอบ ถ้าพรุ่งนี้อาการดีขึ้นแล้วเดี๋ยวเราไปส่งกลับห้อง โอเคมั้ย"
"แต่ว่าถ้าเรานอนที่นี่แล้วพัตจะนอนที่ไหนล่ะ ห้องพัตมีแค่ห้องนอนเดียวเองนะ"
"ก็นอนด้วยกันไง ไม่เห็นยากเลย"ธีร์ที่ได้ยินแบบนั้นก็หน้าแดงขึ้นมาทันที
"ไม่ได้มั้ยล่ะ"
"เราล้อเล่น เรามีเตียงเสริมเรานอนเตียงเสริมได้"
"ไม่เอา เดี๋ยวเรานอนเตียงเสริมเองนายนอนเตียงนั่นแหละ"
"เอาเถอะ นอนไหนก็ได้ แต่ขอให้เธอนอนนี่ก็แล้วกัน"
"อือ งั้นรบกวนหนึ่งคืนนะ"
"อืม เดี๋ยวเราเอาเสื้อผ้าให้เปลี่ยนนะ ไม่ต้องอาบน้ำเดี๋ยวไข้ขึ้น"
"อืม"จากนั้นพัตก็เดินเข้าไปในห้องก่อนที่จะหยิบเสื้อผ้าจากในห้องแต่งตัวมาให้กับธีร์
"นี่เล็กที่สุดที่มีแล้ว เรายังไม่ได้ใช้เลย ธีร์น่าจะใส่ได้"
"โอเค"ธีร์รับเสื้อผ้าจากพัตก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ส่วนพัตก็เดินมาเก็บของที่อยู่บนโต๊ะรออีกคน
สิบนาทีผ่านไปธีร์ก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อย ร่างบางเดินออกมาจากห้องน้ำเพื่อให้พัตดูความเรียบร้อย ซึ่งเมื่อพัตเห็นเสื้อผ้าที่เล็กที่สุดที่ตนมีอยู่บนตัวของธีร์มันกลับดูใหญ่จนไม่เห็นกางเกงขาสั้นที่อยู่ด้านใน
"โอเคมั้ย"
"อืม โอเคแล้ว ธีร์เข้าไปนอนก่อนได้เลยนะ เดี๋ยวเราขอเก็บของต่ออีกแป๊ปนึงแล้วเดียวเราตามเข้าไป"
"ให้เราช่วยหรือเปล่า"
"ไม่ต้องหรอก เหลืออีกไม่เยอะแล้ว ธีร์เข้าไปพักเถอะเดี๋ยวทางนี้เราจัดการต่อเอง"
"เอาแบบนั้นก็ได้"หลังจากนั้นธีร์ก็เดินเข้าไปในห้องนอนของพัตก่อนที่จะล้มตัวลงนอนที่เตียงใหญ่ด้วยความเหนื่อยล้า
ไม่นานพัตก็เก็บข้าวของจนเสร็จก่อนที่จะเดินเข้ามาในห้องนอนของตนและพบว่าธีร์นั้นได้หลับไปแล้ว พัตเดินมาที่ข้างเตียงก่อนที่จะยกมือขึ้นปัดผมที่คลุมหน้าของร่างออก
"ฝันดีนะครับธีร์"
เช้าวันต่อมา
แสงแดดยามเช้าส่องทะลุกระจกบานใหญ่กระทบเข้ากับใบหน้าขาวเนียนของธีร์ ทำให้คนที่นอนอยู่บนเตียงรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก่อนที่จะหันไปมองนาฬิกาที่บอกเวลาสิบโมง
"สิบโมงแล้งเหรอเนี้ย"ธีร์ที่เห็นแบบนั้นก็ประคองตัวเองในลุกขึ้นนั่งพร้อมกับอาการปวดหัวที่โจมตีเข้ามาทันที
"ทำไมปวดหัวแบบนี้เนี้ย"ร่างบางยกมือขึ้นกุมหัวของตนเอง เป็นจังหวะเดียวกันกับที่พัตเดินเข้ามาในห้อง
"ธีร์ เป็นอะไรครับ"
"ปวดหัวนิดหน่อยน่ะ"พัตที่ได้ยินแบบนั้นก็ยกมือขึ้นแตะหน้าผากของธีร์เพื่อวัดไข้
"ตัวยังอุ่นๆอยู่เลยนะครับ เดี๋ยวออกไปกินข้าวต้มนะพัตทำข้าวต้มเอาไว้ให้ เสร็จแล้วจะได้กินยา"
"อื้อ"จากนั้นพัตก็ประคองธีร์ออกมาด้านนอกก่อนที่จะพาไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว
"กินก่อนนะ กำลังร้อนๆเลย"พัตวางข้าวต้มไว้ตรงหน้าของธีร์ก่อนที่ธีร์จะก้มลงสูดดมความหอมของข้าวต้ม
"หอมมากเลย"
"ถ้างั้นก็กินเยอะๆนะ เดี๋ยวพัตขอเข้าไปอาบน้ำก่อน"
"อื้อ"ว่าเสร็จพัตก็เดินเข้าไปในห้องเพื่ออาบน้ำ เมื่อพัตเดินหายไปธีร์ก็หยิบช้อนขึ้นมาก่อนที่จะตักข้าวต้มเข้าปาก
ความนุ่มของข้าวบอกกับรสชาติกลมกล่อมทำให้ธีร์ตักคำที่สองและสามเข้าปากทันที
ในระหว่างที่ธีร์กำลังกินข้าวต้มอยู่นั้นเสียงโทรศัพท์มือถือของพัตก็ดังขึ้น ทำให้ธีร์หันไปมองก่อนที่จะพบว่าเป็นพ่อของอีกคนที่โทรเข้ามา
ธีร์ที่เห็นแบบนั้นก็รีบหยิบฌทรศัพท์มือถือของพัตขึ้นมาก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องนอนเพื่อเอาโทรศัพท์ให้กับพัต
แต่เมื่อเดินเข้ามาในห้องธีร์ก็ต้องชะงักทันทีเมื่อตนนั้นเห็นภาพที่พัตยืนหันหน้าเข้ากระจกและกำลังถอดเสื้ออยู่
พัตที่ถอดเสื้อเสร็จก็เห็นว่าธีร์ยืนมองตนผ่านทางกระจก ก่อนที่พัตจะหันกลับมามองธร์
"มีอะไรหรือเปล่าธีร์"
"เอ่อ พอดีว่าพ่อพัตโทรมาน่ะ เราก็เลยเอาโทรศัพท์เข้ามาให้"ธีร์พูดพร้อมกับก้มหน้ามองพื้น
"งั้นเหรอ"พัตเดินเข้ามาใกล้ธีร์ในขณะที่ต้นนั้นไม่ได้ใส่เสื้อ ก่อนที่จะเอื้อมมือไปรับโทรศัพท์จากมือของธีร์
"ขอบคุณนะ"
"อื้อ"ธีร์พูดพร้อมกับทำท่าจะเดินออกไปจากห้อง แต่แล้วพัตก็จับแขนของร่างบางเอาไว้ก่อน
"เดี๋ยวก่อน"
"มะ มีอะไรเหรอ"พัตไม่พูดแต่กลับส่งมือของตนไปจับหน้าของธีร์ให้เงยขึ้นก่อนที่จะใช้มืออีกข้างหนึ่งจับไปที่ปากของธีร์ ธีร์ที่เห็นแบบนั้นก็ใจเต้นแรงขึ้นมาทันทีก่อนที่จะหลับตา
"ข้าวติดปากน่ะ"แต่แล้วความคิดลึกของตนก็พังลงเมื่อได้ยินร่างสูงพูดแบบนั้น ธีร์ลืมตาขึ้นก่อนจะจ้องมองไปที่พัตที่ตอนนี้กำลังยิ้มอยู่ ก่อนที่จะรีบหมุนตัวและเดินหนีออกมาจากห้อง
ธีร์กลับมานั่งที่เดิมก่อนที่จะยกมือขึ้นทาบอกของตนเองเพื่อวัดอัตราการเต้นของหัวใจที่ตอนนี้เต้นแรงจนเหมือนจะหลุดออกมา
"คนบ้าอะไรก็ไม่รู้ ชอบทำให้เขินอยู่ตลอดเวลาเลย แล้วแบบนี้ถ้าหัวใจวายขึ้นมาใครจะรับผิดชอบกัน"
"เดี๋ยวก็ไม่ได้เป็นแฟนกันหรอก ชิ!"
.
.
.
TBC
ความคิดเห็น