คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 4 : พบมิลเล่อร์ครั้งที่สอง
The Difference: ความรัก...ปริศนา...ชะตากรรม
บทที่ 4 : พบมิลเล่อร์ครั้งที่สอง
...........!!!
ร่างบางชนเข้ากับแผ่นอกแข็งแกร่งของใครบางคน เธอไม่สนที่จะมอง หรือกล่าวขอโทษเลยด้วยซ้ำ เพราะว่าตอนนี้แค่เธอเผยอปากเท่านั้น คงเสร็จแน่... ไดอาพยามจะรีบไปต่อแต่ชายคนนั้นยังคงจับไหล่มนของเธอไว้แน่น
นัยน์ตาสีเงินสวยแม้จะดูเรียบ แต่ก็ดูวิงวอนอยู่เหมือนกัน เงยขึ้นไป แน่ล่ะต้องเงย ถึงแม้ไดอาเองจะไม่ใช่ผู้หญิงตัวเล็ก เพราะในบรรดาผู้หญิงด้วยกันเธอจัดว่าเป็นคนสูงคนหนึ่ง แต่ก็ยังคงสู้ความสูงของหนุ่มผมบรอนซ์(ผู้โชคร้าย)ไม่ได้อยู่ดี
พลันนัยน์ตาของทั้งสองก็สบกันอยู่ชั่วอึดใจ สิ่งต่างๆรอบตัวดูจะหยุดซะงัก
“ธะ...”
อ้วก !!!
คำตอบที่แสนจะน่าภิรมย์(รึเปล่า) แถมยังสามารถสัมผัสได้ทั้งรูป ทั้งกลิ่นอีก
ตอนนี้เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวหล่อ กลายเป็นโถส้วมกลายๆไปซะแล้ว เมื่อของเหลวสีไข่ข้นๆไม่ต่างอะไรจากอาหารเด็กอ่อน ที่มันเหลวๆแหวะๆ ไหลเยิ้มเต็มไปหมด นี่ยังไม่นับกลิ่นที่ยิ่งกว่าแกงกะทิเน่าอีกนะ...ปรึ๋ย!
“นี่เธอ!!!”
ยังไม่ทันที่จะได้พูดต่อ อาหารเด็กเน่าก็ตามมาอีกระลอก คราวนี้ยิ่งกว่าเดิมเสียอีก ตัวบางแค่นี้ไม่รู้ว่าออกมาจากไหนเยอะแยะ
อ้วกกก แหวะ ฮึกก อ้วกกก!!!
เท่านั้นยังไม่พอ ตอนนี้มือเรียวบางของแม่สาวผมม่วงได้ถืออภิสิทธิ์ยึดปกเสื้อไว้แน่นราวกับจับขอบโถส้วมก็ไม่ปาน
ตอนนี้ทุกอย่างอยู่ในความตกตะลึงของผู้คนจำนวนมากที่ต่างเป็นต้องหยุดค้างราวกับถูก สต๊าฟ ยกเว้นสองหนุ่มสาวที่ตาลีตาเหลือกวิ่งเข้ามา
“ครอฟ/ไดอา!!!”
เพื่อนสุดที่รักทั้งสองวิ่งมาด้วยความตกใจ หรือที่เรียกว่าช๊อคซีนีม่า ที่ชาวเมืองทั้งหลายกลายเป็นอิลเลียนอลมุงไปแล้ว ปกติชาวเมืองอิเลียนอลขึ้นชื่อเรื่องงกสุดๆ ไม่สนใจสิ่งรอบข้างใดๆทั้งสิ้น จะตั้งหน้าตั้งตาทำมาหากิน นอกเสียจากจะมีอะไรจริงๆเท่านั้น...
“ครอฟ ทำไมแกกลายเป็นอย่างงี้วะ/ไดอาเธอทำอะไรน่ะ!!” คำถามนั้นเริ่มทำให้ทั้งคู่ตั้งสติได้ โดยเฉพาะครอฟ เจ้าตัวเริ่มหัวเสียเข้าขั้นอันตราย
“ยัยบ้า เธอทำอะไรเนี่ย!” ประโยคแรกของชายหนุ่มผู้ซึ่งแสนจะมีมาด และมีสติเสมอเวลาอยู่ต่อหน้าอิสตรี แต่ตอนนี้เจ้าตัวเริ่มคุมมันไม่อยู่ซะแล้ว
ไม่มีคำตอบจากไดอา เจ้าหล่อนเริ่มรู้สึกผิดขึ้นมาจับใจ
“ยัยบ้า เธอกล้ามากนะที่มาอ้วกใส่ฉัน!”
“คะ...”
“อย่าคิดนะว่าเป็นผู้หญิงแล้วจะมาทำอย่างนี้กับฉันได้!” เขาพูดพลางก้มมองเสื้อตัวเองที่เลอะไปหมด ก่อนจะทำสายตารังเกียจอย่างที่เจ้าตัวไม่คิดจะปกปิดไว้ซักนิด
“แล้วนายจะเอายังไง!!” ไดอาเริ่มฉุน เมื่อรู้สึกว่าไอ้ลูกเจ้านายจอมสำอาง โรคจิต เจ้าชู้จะปากดีเกินไปแล้ว มันก็ไม่น่าจะเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้นิ เพราะมันเป็นแค่อุบัติเหตุ เธอเองก็ไม่อยากจะให้เกิด ไม่สิ ไม่อยากแม้แต่จะเจอหน้าครั้งที่สองกับนายมิลเล่อร์นี่ด้วยซ้ำ
“คือเมื่อกี้ฉันต้องขอโทษแทนไดอาด้วยนะคะ...” แกมมิเลียสรีบเข้ามาห้าม เมื่อเห็นสีหน้าไม่พอใจของครอฟ “จำฉันได้ไหมเราเคยเจอกันค่ะ นั่นเพื่อนฉันไดอารีน่า...”
“อันที่จริงเธอนี่มารยาทดีแต่ทำไมมีเพื่อนอย่างนี้เนี่ย...” เขาพูดลางจงใจส่งสายตาเหยียดขยาดไปที่ไดอา
“เอ๊าอ๋อ สาวสวยคนนี้นี่เองที่แกให้ฉันตามหา” บิทานี่ที่พอจะปะติปะต่อเรื่องราวได้คร่าวๆเริ่มวิเคราะห์สถานการณ์ พลางเดินมาแนะนำตัวกับสองสาวที่เริ่มงุนงง “ยินดีที่ได้รู้จักเรียกฉันว่าบิทานี่...”
“ยังไงๆ เธอก็ต้องรับผิดชอบ...” เขาจงใจพูดกับไดอา อย่างไม่สนใจใครทั้งสิ้น ก่อนที่นิ้วเรียวๆนั่นจะยกขึ้นมาปิดจมูกอย่างขยะแขยงจนเกินพอดี
“ฉันจ่ายให้นายก็ได้…” ว่าแล้วสาวเจ้าก็เอามือล้วงกระเป๋า แต่ครอฟดันขัดขึ้นมาซะก่อน “เธอคิดว่าฉันอยากได้เงินของเธอนักรึไง...”
“แล้วนายจะเอายังไง!” ไดอาเงยหน้ามองอย่างเหลืออด
“....!!!”
ฟลุบ!!
ไม่มีคำตอบ นอกจากเสื้อตัวหล่อกับอาหารเด็กเน่าที่ถูกโยนมากระทบใบหน้างามๆ ซะเต็มรัก พร้อมกับสายตาอึ้งๆ ของคนรอบข้าง
“เธอเป็นหนี้ฉันอยู่นะ...จำเอาไว้ให้ดี...”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า!!!” ส่วนแม่เพื่อนตัวดีก็เอาแต่หัวเราะจะเป็นจะตาย
เท่านั้นยังไม่พอมือใหญ่ของเจ้าของเสื้อยังจับมันถูกับหน้าสวยๆอย่างไม่ปรานี จนตอนนี้หน้าเธอเละไปด้วยอาหารเด็กเน่าฝีมือเธอเรียบร้อยแล้ว
“ไอ้บ้าปล่อยนะ!”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า!!!”
ในที่สุดความพยายามของหญิงสาวก็เป็นผลสำเร็จ ไดอาก็เอาเสื้อนั่นออกจากหน้าเธอได้แล้ว แต่เจ้าตัวการน่ะหายจ้อยไปตั้งนานแล้ว
“ไอ้โรคจิต!!” “ไดอาอย่าตะโกนดิ ไม่อายใครรึไง!”
เมื่อเริ่มรู้สึกตัวสาวเจ้าก็เริ่มมองตามด้วยสายตาอาฆาต พร้อมกับตั้งปณิธานอย่างแรงกล้าว่าถ้าเจอนายโรคจิตเป็นต้องจับฆ่าทิ้ง
“ไดอาเธอเองก็ผิดนะ” เพื่อนสาวชี้แจง “เธออ้วกใส่เค้านะไดอา…”
“ก็...” แหงล่ะเธอผิด แต่ก็เหอะนายนั่นก็มาว่าเธอชุดๆซะขนาดผู้หญิงอย่างเธอถียงไม่ทัน เอหรือว่า...?
“เจ้านาย!!!” เสียงของสตรีคนหนึ่งดังขึ้นในความมืด หลังจากที่หล่อนเห็นผู้มาเยือน
“นั่งเถอะ...” เสียงทุ้มกังวานน่าฟังของผู้เป็นนายสั่ง “ฉันมาขอบใจเธอ มันคงหาว่าเธอตายแล้วสินะ...”
“แน่นอน มันเชื่อสนิทใจเลยล่ะ...เจ้านายมีอะไรจะใช้อีกหรือป่าวคะ” หล่อนเอ่ยถามผู้เป็นนาย
“ไม่ละ...” เขาว่าพลางส่งซองบางอย่าง “…รางวัลของเธอ ทีนี้ฉันคงต้องขอให้เธอวางมือซักระยะ ไปที่คฤหาสน์ในดาลีเน็สสักพักก่อนก็ได้ ที่นั่นคงมีอะไรให้เธอทำแก้เหงาได้เยอะ”
“ค่ะ แต่ถ้าเกินฉันดันไปฆ่าไอ้ตัวดูดเลือดเล่นคงไม่ว่าอะไรนะ” หล่อนแหย่ผู้เป็นนาย ก่อนจะแน่นิ่งราวกับนึกอะไรบางอย่างออก
“เมื่อเช้าฉันเข้าไปหาเจ้านายที่องค์กรฯ เห็นมีคนบอกว่า ‘แกมมิเลียส’ มันกล้าถึงขนาดไปพบเจ้านายถึงในห้องพร้อมไดอาเลย น่าห่วงนะคะ ไม่รู้ว่ามันต้องการอะไรจากไดอากันแน่...”
“...คงยังตามหาสายเลือดราชินีคนสุดท้ายที่หายไป แต่ไม่ต้องห่วง ตราบใดที่ไม่มีสิ่งใดเป็นเครื่องบ่งชี้ว่าไดอาคือองค์หญิงน้อย และตราบใดที่ฉันยังมีลมหายใจ ไดอาก็ยังสามารถใช้ชีวิตได้อย่างปกติสุขที่สุด ความเคลื่อนไหวของไดอาอยู่ในสายตาฉันทุกขณะ แม้แต่ในรถม้า...”
“ก็แหม ยุคนี้มันยุคอิทธิพลมิลเล่อร์ค้ำฟ้านี่ ใครจะทำอะไรที่ไหนย่อมไม่รอดพ้นสายตาของตระกูลมิลเล่อร์ไปได้ นอกเสียจากจะแสร้งเป็นตาบอด...” ลูกน้องที่มีศักดิ์เป็นสหายคนสนิทแกล้งแหย่ปนประชด หากแต่โรเบิร์ตกลับหัวเราะร่า
“ว่าแต่ทำไมเจ้านายไม่ให้ฉันเก็บมันเลยล่ะคะ มันเริ่มถลำเข้ามาใกล้เราอย่างนี้แล้ว?”
“ไม่ต้องห่วง มันยังไม่ถึงเวลา..ฉันอยากจะรู้ว่ามันต้องการอะไรกันแน่ และที่สำคัญมันจะได้กลับไปรายงานถึงความหล่อของฉันกับไอ้พวกนั้นไง”
“โธ่! เป็นเล่นไป...แต่เจ้านายคะ ตอนนี้อิลเลียนอลอันตรายเกินไป ฉันเป็นห่วงไดอา…”
เฮ้อ...
“ฉันรู้...” เขาพูดพลางเหม่อมองออกไปในความมืดมิดที่ไม่อาจหาที่สิ้นสุด “...ฉันเกลี้ยกล่อมให้เธอไปที่ดาลีเน็สแล้วแต่เธอไม่ยอม ไม่มีเหตุผลอะไรที่เธอจะต้องฟังฉัน ทางเดียวที่เราทำได้คือค่อยจับตาดูเธอ หากเธอลงสาขาจิตวิญญาณฯอย่างที่คาดไว้คงจะเข้ารับการทดสอบไม่ได้”
...เขารู้ดี ว่าไดอาต้องการเป็นนักฆ่า ไม่ใช่เพียงชั้นนักล่า...แต่มันอันตรายเกินไป
...ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าความสามารถของเธอ ไม่ใช่เพียงแค่นักล่ากระจอก...แต่มันอันตรายเกินไป เกินไปกว่าที่คนอย่างเขาจะรับผิดชอบได้ เพราะเหตุนี้เขาจึงต้องไม่ยืนโอกาสที่จะทำให้เธอเป็นนักฆ่าได้ แม้ว่าเธอจะมองเขาเป็นอย่างไรก็ตาม เขายอม...
“...กระจกเงานั่นอาจทำให้อะไรบางอย่างเปิดเผยได้” เสียงของผู้เป็นลูกน้องเรียกสติเขากลับมาอีกครั้ง
“…จะว่าไปเบื้องหลังของไดอาก็สามารถรู้ได้ด้วยกระจกเงาแห่งอิลเลียนอล ทำไมเราไม่ทำให้ทุกอย่างมันจบลง ความจริงที่คอยตามหามากว่าสิบเจ็ดปีก็จะได้จบลง...”
“..มันคงจบลงอย่างสวยหรู หากว่ากระจกนั้นไม่สามารถเก็บความทรงจำ และเชื่อมโยงได้ แน่นอนว่าผู้รักษาครอบครองกระจกที่ดำรงตำแหน่งสูงสุดอันเป็นประเพณีของสถาบันย่อมรู้ความจริงนั้นด้วย เพราะงั้นเธอจะตกอยู่ในอันตรายหากต้องทดสอบกับกระจกแห่งอิลเลียนอล เพราะจนตอนนี้ฉันเคยยินแต่นามของศาสตราจารย์ใหญ่แห่งสถาบันผู้วิเศษ ไม่เคยแม้แต่เห็นตัวจริงเลยสักครั้ง ตั้งแต่สมัยที่ฉันเรียนแล้ว ฉะนั้นฉันยังหาข้อสรุป หรือเบื้องหลังนามนั้น เพื่อรับรองความปลอดภัยของไดอาไม่ได้สนิทนัก ฉันจึงตัดสินใจแล้วว่าจะส่งไดอาไปหาลูกชายฉัน อย่างน้อยถ้าสองคนได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น เขาจะปกป้องเธอได้ มันเป็นทางเดียว...”
“เจ้านาย!!” เสียงของสตรีผู้นั้นดูตกใจมาก เสียจนผู้เป็นนายเอ่ยถาม “อะไรกัน...”
“แต่ เจ้านายก็รู้ว่าครอฟไม่เคยคิดจริงจังกับใคร เห็นอะไรเป็นเล่นไปหมด...” น้ำเสียงของหล่อนดูจะกังวลอย่างเห็นได้ชัด “...อีกอย่างไดอายิ่งสวยอยู่ด้วย...” โรเบิร์ตมองหน้าเธอประมาณว่า ครอฟมันเลวร้ายขยาดนั้นเชียว?
“โธ่! ไม่เอาน่า เกิดครอฟทิ้งไดอาอย่างแม่พวกนั้นขึ้นมาจะทำอย่างไร?”
“เฮ้อ...เธอดูถูกลูกชายฉันขนาดนั้นเลยหรอ หึหึหึ พนันกันสักตาไหมล่ะ”
“ไดอาฉันบอกแล้วว่าให้รีบมา เป็นไงรออีกเป็นชาติละมั้งเนี่ย” เสียงใสๆเกือบจะตะโกนดังขึ้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นแกมมิเลียส แต่ถ้าจะหาตัวให้เจอก็คงจะยากเพราะว่าทั้งแกมมิเลียส และไดอา เพิ่งจะมาถึงสถาบันผู้วิเศษอิเลียนอล แล้วตอนนี้คนที่มาก็เป็นพันๆ แถมต่อแถวยาวจนแทบมองไม่เห็นคนหน้าสุด
“ก็ถึงแล้วไง...” ไดอาตอบ ตอนนี้สายตาเธอมองไปด้านหน้า หญิงสาวพยายามอย่างยิ่งที่จะมองไปยังสถาบันในอนาคตของเธอ แต่คนด้านหน้ามากเกินไป จึงทำให้เห็นเพียงแต่กำแพงสถาบัน แต่กระนั้นมันก็ยังสัมผัสได้ถึงความโอ่อ่า
.....1 ชั่วโมงผ่านไป......
ทุกอย่างยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง แถวด้านหน้าแทบไม่ขยับ กับเสียงพล่ามไม่หยุด
..................
.....2 ชั่วโมงผ่านไป......
ก็ยังเหมือนเดิม นอกจากพวกเธอจะขยับไปอีกนิด (นิดเดียวจริงๆนะ ขอย้ำว่านิดเดียว)
.................
..............
.....3 ชั่วโมงผ่านไป......
ตอนนี้ก็มาได้ครึ่งทางแล้ว สู้ต่อไปไดอารี่ เย้ๆๆ
..........
................
.................
.....5 ชั่วโมงผ่านไป......
ในที่สุดพวกเธอก็มาอยู่หน้าสุดแล้ว
สิ่งที่ปรากฏคือ กำแพงหินแกรนิตสูงเสียดฟ้าซึ่งทำให้ไม่สามารถมองเข้าไปด้านในได้ และประตูยักษ์สูงหลายสิบเมตรเห็นจะเป็นได้ หน้าประตูมีธงสีส้มผืนยักษ์ตรงมีสัญลักษณ์ I.N. ซึ่งเป็นตราประจำสถาบัน เด่นอยู่ตรงกลาง ชวนให้รู้สึกฮึกเหิมอย่างบอกไม่ถูก และประตูหินบานใหญ่ยังมีตัวหนังสือสีทองเขียนว่า ‘สถาบันผู้วิเศษอิเลียนอล’ ไดอาสังเกตเห็นว่ากำแพงสถาบันนั้นมีช่องสีเหลี่ยมขนาดที่คนๆนึงอยู่ได้ เรียงรายเป็นแถว แต่ข้างที่เธออยู่ (ข้างซ้าย) มีเพียงช่องเดียว ด้านขวาของประตูมีอยู่ห้าช่องซึ่งแต่ละช่องก็จะมีนักเรียนต่อแถวอยู่มากพอสมควร
“สวัสดีจ้ะสาวน้อย...” หญิงสาวผมทองท่าทางเป็นมิตรคนหนึ่งทักทายไดอา
“เอ่อ...ฉันมาสมัครเรียนค่ะ” เธอบอก
“นี่จ้ะใบสมัคร กรอกให้เรียบร้อย แล้วไปต่อแถวตามที่สาวน้อยต้องการลงเรียนทางด้านนู้นเลยจ้ะ”
“เอ๊อ..” หญิงคนนั้นทำท่าเหมือนลืมอะไรบางอย่าง “ ค่าใบสมัครสามโกลจ้ะ”
ที่แท้ก็ค่าใบนี้นี่เอง ไดอาส่งเงินให้ก่อนจะเดินไปรอแกมมิเลียสข้างๆ
เธอยืนรอแกมมิเลียส อยู่พักใหญ่กว่าจะเสร็จ อันที่จริงแค่ซื้อใบสมัครมันก็ไม่เห็นน่าจะนาน
“มาแล้ว มาแล้วไดอา...” เจ้าตัววิ่งมาพร้อมกับกระดาษสีน้ำตาล
“ฉันรู้แล้วว่าทำไมเราถึงต้องเข้าแถวรอนานขนาดนี้อ่ะ..”
คิ้วเรียวเลิกขึ้นเป็นเชิงสงสัย ก่อนที่เจ้าตัวดีจะเริ่มพล่ามอีกครั้ง “ก็พี่แกคุยสนุกชะมัดเลย กว่าฉันจะมาได้ติดลมซะตั้งนาน” ดูยังมีหน้ามาบอกอีก น่าฆ่านัก ไม่สงสารคนรอเลยจริงๆ
สองสาวเดินไปยังโต๊ะม้าหินอ่อนที่ตั้งไว้บริการผู้มาสมัครเรียนตัวหนึ่งที่ว่างอยู่
“ไดอาเธอจะลงเรียนอะไรหรอ”
ลงสาขาเรียน
คำชี้แจง กรุณาทำเครื่องหมาย เพียงเครื่องหมายเดียว หน้าหัวข้อสาขาเรียนทั้ง5 กรุณาตัดสินใจให้ดี เพราะเมื่อ ท่านได้เข้ารับการศึกษาแล้ว จะไม่สามารถย้ายสาขาที่เรียนได้
...... 1) Doctrine of the Magic [D.M.] คาถา มนต์ดำ และพิธีกรรม
ข้อบังคับ สาขานี้สามารถลงเรียนได้เฉพาะผู้ที่ใช้เวทย์ได้ตั้งแต่กำเนิด หรือโดยสายเลือดเท่านั้น
...... 2) Soul of kill [S.K.] จิตวิญญาณในการสังหาร
...... 3) Maintain [M.] ศาสตร์เพื่อการรักษา และเยียวยา
...... 4) Invention [I.] สรรค์สร้างเพื่อการทำลายล้าง
...... 5) Secret Operation [S.O.] สมองสังหาร (การวางแผน)
* หมายเหตุ
สำหรับผู้ที่ทำใบสมัครยับ/สูญหาย/เลอะ สามารถขอซื้อใหม่ได้ในในราคา 4 โกล เพราะทางเราสนับสนุนให้นักศึกษามีความรับผิดชอบ และรู้คุณค่าของเงิน รวมถึงการรักษาความสะอาด...!
“ไดอาเห็นตรงหมายเหตุรึเปล่า ฉันว่าโรงเรียนกะสูบเงินชัดๆเลย...”
“ไดอา ไดอา ตกลงเธอลงอะไรอ่ะ” แกมมิเลียสชะโงกหน้ามาดูใบสมัครของเพื่อนสาว
“แว๊ก!!!” แกมมิเลียสทำท่าสยอง “เธอจะลงจริงๆหรอ...”
________________________________
_________________________
เม้นกันสักนิดจร้า เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์หน่อยน้า จุฟฟ
เดี๋ยวมาต่อจร้า ไปก่อนน้า ไรเตอร์ยังไม่ได้อาบน้ำเลย เน่าๆๆๆ
ความคิดเห็น