ดื้อนัก......จับมารักซะให้เข็ด

ลำดับตอนที่ #5 : ดื้อนัก.......จับมารักซะให้เข็ด ตอนที่ 5

“   โอ๊ยตื่นสายจนได้ไอ้กะทิ  ”   วันนี้เขาต้องเข้าคณะแต่เช้าถึงเขาจะมีเรียนบ่ายอะนะ  ตอนนี้เขากำลังวิ่งอย่างรวดเร็วก็ไอ้ที่เขาตื่นสายเนี่ยก็เพราะเขาเหนื่อยจากการเดินหางานเมื่อวานจนปวดขาไปหมด  จึงทำให้เขาอ่อนเพลียขนาดนอนหลับสนิทจนไม่ได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกด้วยซ่ำ

ขณะที่กำลังจะวิ่งไปที่ข้างหลังคณะที่ที่รุ่งพี่นัดน้องๆไว้เขาก็เห็นเด็กผู้ชายกับผู้หญิงผมสั้นวิ่งจับมือกันมาอีกฝั่งหนึ่งของตึก  คงจะมาสายกันล่ะสิ  เพื่อนโดนทำโทษแล้วเว้ยไอ้กะทิ    ยิปปี้ๆๆ

“  ขออนุญาติครับ  ”    “   ขออนุญาติครับ  ”   “  ขออนุญาติครับ  ”   ไอ้สองคนนั้นก็พูดพร้อมกับวิ่งมาหยุดยืนๆข้างๆเขา   นั้นทำไมมันใส่กางเกงขายาวมาล่ะหรือว่ามันเป็นทอมว่ะ

“  น้องมาสาย 2 นาที   เพราะไรครับ   ”   ไอ้รุ่นพี่นี้แม่งก็ทำเสียงโหดแบบน่ามึงไปได้  เห็นแล้วหมั่นไส้วะ  แล้วนั้นพวกคุณจะมองอะไรกันหนักหนาหะ!

“   ตื่นสายครับ    รถติดมาก จำทางไม่ค่อยได้ครับบบบบ   ”    หึรู้จักกะทิน้อยไปซะแล้ว    ตอบมันเสียงดังๆให้ได้ยินกันทั่วบริเวณนี้เลยแม่ง

“   ตื่นสาย    กินข้าวเช้าช้า   รอพี่มาส่งแต่ต้องไปส่งน้องก่อนค่อยมาส่งผมเลยทำให้สายอ่ะครับ   ”    ไอ้คนที่ยืนข้างๆเขามันตอบรุ่นพี่แบบกวนๆ     หึหึ    ตอบได้น่าโดนตีนมากมึง

“   ผม    ผม    อ่อ    ผม……คือ….TT  ”    ไงงั้นอะ   ทำไมไอ้ตัวเล็กนั้นพูดผมวะ    ผู้ชายเหรอเนี่ย    เหี้ย!!!!  แม่งสวยน่ารักขนาด

“   อ้าววว    น้องคนสุดท้ายทำไมไม่พูดล่ะครับ   พวกพี่ๆกับเพื่อนๆรอฟังอยู่นะครับ ว่าจะแก้ตัวกันยังไง ตอบมาสิครับเร็วๆเสียเวลามาเยอะแล้วครับ   ”    ไอ้รุ่นพี่นิก็รอแต่จะด่าหรือไงเห็นไหมมันสั่นไปหมดแล้วนั้น   เดียวโดนก็เอาคืนนะมึง

“   ผมรอเพื่อนครับ   เพราะผมมาไม่ถูกครับ  ”   ร่างเล็กตอบด้วยเสียงเบาๆ อย่างกล้าๆ กลัวๆ

“   เหตุผลฟังไม่ขึ้นสักคนครับ คนที่ทำผิดกฎต้องถูกลงโทษเพื่อไม่ให้เป็นเยียนอย่างกับเพื่อนๆ ดังนั้นผมขอสักพวกคุณ3คนไปวิ่งรอบตึกคนละ 20 รอบ เชิญ!!!!!!!   ”    สินคำพวกเขาทั้งสามก็เดินไปตั้งหลักเพื่อวิ่งทันที   

ระหว่างที่วิ่งนั้นไอ้น่าหล่อนั้นวิ่งข้างซ้ายคนตัวเตี้ยวิ่งข้างๆด้านขวามือมัน  เห็นดังนั้นเขาก็วิ่งไปข้างร่างเล็กทันที

“   ชื่ออะไรหรอครับ เราชื่อน้ำเย็น ส่วนคนข้างๆเราชื่อลูกเต๋านะ  ”   เมื่อคนตัวเล็กเห็นเพื่อนอีกคนที่โทษทำโทษเมื่อกันเขาก็ส่งยิ้มกว่างพร้องกับถามชื่อและแนะนำตัวอย่างคนอัธยาศัย   น้ำเสียงโครตใสเลยวะ

“   เราชื่อ   กะทิ   ถึงสีผิวจะไม่เหมือนชื่อ    แต่เราหอมอร่อยและมันนะ   ยินดีที่ได้รู้จักทั้งสองคน ^_^  ”   กะทิพูดด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี   ก็มีเพื่อนใหม่แล้วนินะ เ ขาก็ไม่รู้จักใครในมหาลัยนี้สักคน มาคนเดียวเฟี้ยวๆๆเลยงานนี้

“   รีบวิ่งเร็วเดียวคอยคุยกัน ประธานมองมาใหญ่แล้วนั้น   ”   ไอ้ลูกเต๋าพูดบอกพร้อมกับหันไปมองพวกรุ่นพี่ที่มองดูอยู่   เห็นแล้วหมั่นไส้วะชิ

 .

.

.
.
.
 

ตอนนี้เราอยู่ที่ผับอะไรสักอย่างห่างจากมหาลัยไม่มากคนเยอะมาก   ทำไมถึงมาที่นี่น่ะเหรอก็เขานี้และชวนสองคนนี้ก็ตั้งแต่มาหรือหลังจากเรื่องนั้นเขาก็ยังไม่ได้กินเหล้าอีกเลย  ชนปุบไอ้เต๋ามันก็โอเคทันทีเหมือนมันจะเก็บกดมานาน 555 เพลงแม่งไม่มันเลยว่ะหรือที่เพลงไม่มันนั้นเพราะเราไม่เมา

“   ชนๆๆๆ    นานๆกินทีนิกูขอเอาให้หนักเลยมึง  ”   กูกำลังจะชวนมึงชนเลยนะเนี่ย แล้วพวกเราก็ดื่มแบบไม่ลิมหูลืมตาหมดเป็นสั่งมาอย่างให้ขาดส่วนน้ำเย็นนั้นมันไม่ดื่มแอลกอฮอล์แต่แค่สองแก้วแรกเท่านั้นและ    ไอ้ลูกเต๋านั้นและที่แอบผสมเหล้าทีล่ะนิดทีล่ะหน่อยให้น้ำเย็นกิน    ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้ว่าพวกเขากำลังทำอะไรอยู่กันอยู่

“   มึงยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น มึงทำอะไรลงไป มึงต้องชดใช้ความเสียหายทั้งหมดไอ้เด็กเตี้ย มึงมานี้กับกูเลย  ”  เขามารู้สึกตัวตอนได้ยินเสียงตะคอกใส่เขานิและโอ๊ยมึนว่ะแม่ง

“   ใครว่ะมากล้าว่ากูเตี้ย     ไอ้เหี้ย.......ปล่อยกูนะเว้ย....มึกจะลากกูไปไหนหะ  ”  กูยิ่งมึนๆหัวอยู่    แต่เมื่อมองขึ้นไปตามมือแกร่งเขาก็เห็นอีกฝ่ายหยุดกระชากเขา    อัยะ!!!    สายตาแม่งโหดมากสัส    มันยืนจ้องเขานิ่งพร้อมกับบีบแขนเขาอย่างแรงแต่มันสูงไปปะว่ะนั้น

ค่ำคืนที่มืดมิตรแต่ตามเส้นทางถนนที่รถเขากำลังวิ่งผ่านนั้นกับมีแสงไฟสีส้มส่องตามทาง    วันนี้เขากำลังจะไปดูผับของน้องสาวถึงจะให้สาวบริหารแทนแต่ทุกอย่างเขาก็ดูแลช่วยอยู่ตลอด ก็น้องสาวเขานั้นต้องเลี้ยงลูกถึงสี่คน   หลานๆเขาก็น่ารักขนาดนั้นจะไม่ให้ย้ยดราฟต์หวงได้ไง

เมื่อรถเบนซ์ที่เขานั่งมากับเลขาอย่างทีมมาจอดที่จอดรถด้านหลังผับแล้ว  เขาก้เปิดประตูลงมายืนข้างรถทันที  วันนี้ยังมีรถจอดเต็มไปหมดขนาดนี้แค่จะ 22.05 น.เอง

“   บอสจะไปห้องทำงานหรือจะเดินดูรอบๆครับ   ”   ทีมเอ่ยถามเจ้านายที่ยืนมองรอบๆเวณผับที่มีผู้คนจำนวนมากกำลังเดินเข้าผับ

“  ห้องทำงาน   ”   ดราก้อนพูดเรียบๆก่อนจะเดินเข้าทางหลังร้าน  เมื่อการ์ดที่ค่อยเฝ้าบริเวณประตูข้างหลังผับเห็นดราก้อนก็รีบโค้กตอนรับอย่างรวดเร็ว

ภายในของผับขนาดใหญ่นั้นมีคนนั่งตามโต๊ะเป็นจำนวนมากไหนจะคนที่ยืนอยู่น่าเคาร์เตอร์ที่กำลังดื่มน้ำสีฟ้า  เขาก็เดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสองผับนี้มีสามชั้นชั้นแรกกับชั้นสองเขาเปิดเป็นผับส่วนชั้นสามนั้นเป็นห้องทำ  ขณะที่เข้าเดินผ่านกลุ่มคนที่มาเที่ยวคืนนี้ก็ต่างส่งสายตามองมาที่เขา  แต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรแต่เมื่อกำลังจะเดินผ่านโต๊ะหนึ่งที่มีผู้ชายสองคนนั่งอยู่เขาก็ต้องแวะทักสักหน่อย

“  อ้าวเฮียดราก้อน  สวัสดีครับเฮีย  เฮียมาไทยตั้งแต่เมื่อไหร่ครับเนี่ย  ”   เขาที่กำลังจะเอ่ยทักแต่อีกฝ่ายกับหันมาเห็นเขาแล้วไหว้สวัสดีเขามาก่อน พร้อมกับหินเมื่อได้ยินเสียงก็หันมาสวัสดีแต่ก็ไม่ได้พูดออะไร

“   มาได้สองสามวันแล้ว    แล้วนี้มากันนานหรือยัง  ”    ดราก้อนได้นั่งลูกที่โซฟาด้านข้างหินที่นั่งฟังเงียบๆ

“   พึ่งได้นั่งนิล่ะครับเฮียยังไม่ได้สั่งอะไรเลย    เด็กเสิร์ฟก็ไม่เห็นครับ   ”

“   อ้อ    ทีมจัดการให้ด้วย    แล้วไอ้เดฟมันไม่มาด้วยหรือไง  ”

“   มาครับแต่คงอีกสักพักครับ   ”

“   อืม    นั้นเฮียขึ้นไปทำงานก่อนแล้วกัน   ตามสบายนะคัดเตอร์   หิน   ”  ดราก้อนลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นทีมเดินเข้ามากระซิบบอกว่าได้จัดการงานที่เขาสั่งให้แล้ว

“  ครับเฮีย  ”

เมื่อดราก้อนมองดูรอบๆผับอีกครั้งก็เดินขึ้นชั้นสามไปพร้อมกับทีม เมื่อเข้ามาในห้องทำงานที่ใหญ่ๆมีโต๊ะทำงานด้านหลังกลางๆห้องมีตู้เอกสารขนาดใหญ่อยู่ด้านหลังโต๊ะทำงาน  ด้านข้างฝั่งซ้ายก็เป็นห้องนอนที่เขาทำไว้เผื่อบางครั้งเขาต้องดูแลผับดึกจะได้พักนี้ ส่วนฝั่งซ้ายมือเขาก็เป็นบาร์เครื่องดื่มที่มีเหล้าหลากหลายยี่ห้อ

“  บอสรับเครื่องดื่มอะไรดีครับ  ”    ทีมส่งเสียงถามมาจากหลังบาร์

“  เตกีเล่  ”   ดราก้อนบอกก่อนที่มือใหญ่จะหยิบแฟ้มที่อยู่ในตู้ออกมานั่งอ่านที่โต๊ะทำงาน

ยอดขายเดือนกันยายน พ.ศ. 25XX  อืม  น้องเขาก็ทำงานได้ดีนิ มียอดขายเพิ่มขึ้นทุกเดือนถึงจะบางเดือนน้อยนิดก็ตาม  แต่ก็ไม่ได้ขาดทุนอะไร

“   นี่ครับบอส    แล้วเรื่องคนร้ายที่ขโมยโปรแจกไปนายจะทำยังไงครับ  แล้วนายจะอยู่ไทยนานแค่ไหนงานที่นู้นก็เยอะรอนายกับไปสะสางอยู่นะครับ  ”    ทีมยกแก้วเหล้าของตัวเองและเจ้านายมาให้ที่โต๊ะทำงานแล้วเขาก็นั่งอยู่ที่เก้าอี้น่าโต๊ะเพื่อคุยเรื่องงานกับเจ้านาย

“  ไม่ต้องทำอะไร    ฉันจะให้คนๆหนึ่งจัดการเรื่องนี้ให้อยู่ส่วนเรื่องงานที่นั้นก็เอาไว้ก่อนถ้าไม่มีโปรแจกนี้ไปให้ลูกค้าดูเราก็เท่ากับไปรับปากเขาส่งเดช  จะเสียในภายหลังได้  ”

“  ครับบอส  ”

ก๊อก  ก๊อก  ก๊อก  นายครับๆๆ

“   ปัง    มีอะไร  ”   ทีมเมื่อได้ยินเสียงคนมาแคะประตูห้องอย่างแรงพร้อมกับเสียงร้อนรนเขาก็เดินออกมาถามเสียงเรียบๆ

“   คือ......คุณเดฟมีเรื่องอยู่ข้างล่างครับพี่ทีม  ”   ผู้จัดการร้านหนุ่มรีบรายงานทันทีเมื่อคู่นี้เขาเห็นคุณเดฟวิ่งมาที่หน้าเวทีพร้อมกับพูดเสียงดัง เขากลัวน้องชายเจ้านายจะโดนทำร้าย

“  เดฟมันทำอะไร!  ”   เสียงเข้มๆด้านหลังทีมพูดถาม

“  ผมเห็นคุณเดฟวิ่งไปโวยวายที่น่าเวทีผมกลัวคุณเดฟจะโดนทำร้ายเลยรีบมาบอกนายครับ  ”

เมื่อได้ฟังลูกน้องบอกดราก้อนก็เดินน่านิ่งไปยังที่เกิดเหตุ  เขาเห็นไอ้เดฟมันฉุดกระชากลากร่างของเด็กผู้หญิงผมสั้นออกไปทางน่าร้านแล้วก็มีไอ้เด็กน่าหล่อเท่ๆเดินชนโต๊ะจนของทุกอย่างตกลงพื้นเสียงดัง  ผู้คนที่เคยเต้นหรือพูดคุยกับเงียบสนิทพร้อมกับจับจ้องมองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น  เสียงเพลงก็เงียบตอนนี้มีแต่ไอ้ขี้เมานั้นวายวายอยู่คนเดียว เขาเขาไปกะชากมันเพื่อจะพาไปชำระความที่ห้องทำงานเขาแต่มันกล้าด่าเขาว่า  ไอ้เหี้ย!!!!  มันต้องได้เจอดีเมื่อปากมันแน่

เมื่อเขาหยุดมองมันด้วยความโมโหสักพักเขาก็กะชากมันไปตามทางเพื่อขึ้นไปยังห้องทำงานทันที

ปัง...........ตึง

เขาเปิดประตูห้องด้วยอีกมือที่ไม่ได้จับร่างโปร่งจนประตูนั้นได้กระทบไปชนผนังห้องอย่างแรง เขาก็เหวี่ยงร่างไอ้ขี้เมาที่โวยวายแหกปากมาตลอดทางนั้นไปที่พื้นกลางห้อง   ทีมก็รีบตามเข้ามาก่อนจะปิดประตูอย่างดีแล้วก็ยืนมองร่างโปร่งที่พยายามลุกขึ้นจากพื้น

“   โอ๊ย!!!!    มันเจ็บนะเว้ย!!  ”   โยนมาได้  ถึงพื้นจะนิ้มก็เถอะ

“   มึงจะเจ็บมากว่านี้อีกถ้าไม่หยุดโวยวาย!  ”   ดราก้อนพูดเสียงเรียบๆก่อนจะเดินผ่านร่างโปร่งที่นั่งอยู่บนพื้นพรหมไปยังโซฟาห้องรับแขกก่อนจะนั่งลงแล้วยกขาขึ้นพลาดไว้ที่โต๊ะกระจกเล็กข้างน่า     สบายไปไหมพ่อคูณ

“   แล้วคุณรากผมมาที่นี่ทำไมไม่ทราบ   รู้ไหมเพื่อนผมมันกำลังอยู่ในอันตรายน่ะหะ!.........โอ๊ย!!  ”   เขาลุกขึ้นไปยืนอยู่ของน่าของไอ้ขี้เก๊กนั้นเขาโมโหมาก หัวก็มึนไปไหมหมดแล้วแล้วเขาก็ต้องคุกเข่าลงที่ข้างขามันเพราะไอ้ลุกน้องมันคนที่ยืนนิ่งๆตั้งแต่เข้ามาให้ห้องนี้นี้นั้นเดินมากดไหล่เขาอย่างแรง  กระดูกกูร้าวล่ะมึงโดนแน่

“  เบาๆสิวะ  เจ็บนะเว้ย  ”

“  หยุดโวยวายสักที    ฉันลำคาญ  ”   ดราก้อนพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด

“   ก็ตอบคำถามกะ.......เออ...ผมมาก่อนสิ  ”   ไอ้นี้ก็สายตาแม่งน่ากลัวสัส    เขาเกือบจะพูดกูออกไปแล้วแต่มันกับมองมาแบบน่านิ่งๆเขาแทบกลืนคำพูดไม่ทัน

“   ก็มึงทะเลาะวิวาทในผับกู     เหล้ากับมิกซ์ที่ตกแตกมึงสร้างความวุ่นวายให้ผับกู    อ้อ   มึงขึ้นไปบนเวทีโดยไม่ได้รับอนุญาต     มึงจะรับผิดชอบยังไง??   ”

“    ผมไม่ได้ทำ    ไอ้น่าหล่อที่กระชากเพื่อนผมไปมันเป็นคนทำตะหากล่ะ   คุณจับมาผิดคนแล้ว    แล้วที่พวกผมขึ้นไปบนนั้นก็เพราะผับคุณไม่ได้เรื่องเปิดเพลงอะไรก็ไม่รู้  ”    ใครจะไปยอมรับล่ะว่ะไอ้นั้นและเป็นคนก่อเรื่องทั้งหมด

“   แต่กูเห็นมึงอยู่ในที่เกิดเหตุ    มึงยังจะบอกว่าไม่ได้ทำอย่างนั้นเหรอวะ!!!  ”   ไอ้เหี้ยมึงจะเสียงดังทำไมว่ะ

“   เออ....ก็ถ้าไอ้นั้นไม่เริ่มผมก็ไม่ชนโต๊ะเหล้าตกแตกสักหน่อย  ไปบอกให้มันรับผิดชอบเองเลย  หมดธุระแล้วใช่ไหมนั้นผมลาล่ะ  ”    รีบหนีก่อนดีกว่าไอ้นี้ถ้าจะไม่ยอมความง่ายๆแน่   ไหนจะเรื่องบนเวลาทีนั้นอีกชิเขาหรืออุส่าเรียกแขกให้ผับมันยังไม่สำนึกอีก

“   มึงยังไปไหนไม่ได้ทัังนั้น  ”   ดราก้อนพูดพร้อมกับเดินมายืนกันไว้ที่น่าประตู    ทีมได้แต่ยืนเงียบมองดูเจ้านายเขาแหย่ร่างโปร่งเล่น

“   อ่อ.........ก็ผมไม่มีอะไรจะคุยกับคุณแล้วนิ   ”    ไม่ต้องมองกูเลยนะไอ้แก่   กูกลัวมึงจนหายเมาแล้วเนี่ย 

“   มึงยังไม่ชดใช้ค่าเสียหาให้กู   มึงจะกับไปได้ยังไง  ”   ร่างสูงบอกพร้อมกับบีบกระชับแขนของร่างโปร่งที่มีกล้ามนิดๆนั้นเบาๆ

“   ก็   เออ  ถ้าผมรับผิดชอบก็จบใช่ไหม  ”    ชิไมไม่ไปให้ไอ้นั้นรับผิดชอบว่ะ   แต่รับปากมันไปก่อนแล้วกันเดียวค่อยชิ่งมันก็ได้  เห็นไหมว่าเขาฉลาดแค่ไหน

“   หึหึ     ก็ดี   ”    แล้วจะรากกูมานั่งโซฟาอีกทำไหมเนี่ย

“  แล้วค่าเสียหายมันเท่าไรล่ะ    ถ้าแพงผมไม่จ่ายนะผมไม่มีตัง  ”   กะทิบอกด้วยเสียงเบาๆน่าจ๋อยๆ   ใช่เราต้องทำตัวจนๆให้มันเห็นใจจะได้ปล่อยเราไปซะที    กิกิ

“   ไม่เท่าไรหรอก   ค่าเสียหายทั้งหมดค่าเหล้าค่าโต๊ะค่าดนตรีก็...........   ”    ดราก้อนพูดไปพร้อมกับมองดูสีน่าอีกฝ่ายที่ทำน่าอยากรู้เต็มที

“   ก็อะไรล่ะว่ะหะ!!!    ลีลาอยู่ได้  ”    มันจะพูดแล้วเว้นจังวะทำไมเนี่ย

“   45,000  บาท  ”

“  เหี้ย!!!!  ”    ทำไมมันแพงขนาดนั้นว่ะ  กูทำแค่เหล้าแตกแพงขนาดนี้ถ้ากูต่อยไอ้นั้นกูไม่ต้องจ่ายเป็นล้านเหรอหะ

“   มึงจะเสียงดังทำไมว่ะ  ”   ร่างสูงพูดเสียงดุๆ

“   ค่าเหี้ยอะไร   ทำไมแพงโครตอย่างนั้นหะ  คุณพูดเล่นใช่ไหม   ใช่ๆคุณต้องล้อเล่นแน่ๆ    หึหึ   ”

“  มึงดูสีน่ากับน้ำเสียงกูเหมือนกูพูดเล่นเหรอ  ”   ไม่เลยน่ามึงนิ่งมาก    สายตาก็นิ่งเย็นๆด้วย

“   โอ๊ย!    ถ้าขนาดนั้นผมไม่มีจ่ายหรอกนะ  ไปเอากับไอ้นู้นแล้วกัน  ”

“   มึงต้องจ่าย    แล้วก็ต้องจ่ายมาตอนนี้ด้วย    อย่ามาพูดมากกูเสียเวลากับมึงมาเยอะแล้ว  ”

“   ก็คนมันไม่มีเงินจะจ่ายได้ไงหะ   นั้นเดียวพรุ่งนี้ผมเอามาให้แล้วกันขอไปหาเพื่อนก่อนนะ  ”    ชิ   ไอ้แก่รู้จักกะทิน้อยไปซะแล้ว   โดนกูชิ่งแน่มึง

“   กูต้องการตอนนี้  ”   ไอ้ห่าก็กูบอกอยู่ว่าไม่มีไม่ฟังกูมั่ง

“   ไม่มีเหรอก  ชิ   ”

“   นั้นมึงก็ต้องทำงานช่วยกู  ”   แล้วมึงทำไมยิ้มแปลกๆแบบนี้วะ

“   งานอะไร??  ”

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> ต่อ<<<<<<<<<<<<<<<<<<

“   อึบ........ โอ๊ย.......  อ๊ะๆ.......  เจ็บเหี้ยๆ..........ปวดหลังไปหมดเลยเนี่ย    ไอ้แก่เอ๊ย   ”  

 เสียงที่ดังขึ้นมาจากห้องรับแขกนั้น  คุณคิดว่าเขากำลังทำงานอะไร  ถ้าคุณกำลังคิดเรื่องนั้นคุณคิดผิด    ตอนนี้ผมกำลังย้ายทีวีขนาดใหญ่ออกมาว่างไวที่พื้น    ผมทำคนเดียวหนักมากผมเนี่ยปวดหลังไปหมดเลย  แล้วที่สำคัญนี่มันตีสี่ครึ่งแล้วไอ้แก่นั้นยังใช้เขาทำงานอีก  พอถามเขาว่างานอะไรมันก็ไม่ตอบแต่กับหันไปคุยอะไรกับลูกน้องมันสักพักก่อนที่ลูกน้องมันจะเดินออกไป  มันก็บอกกับเขาว่าง่ายสบายๆชดใช้ได้หนีได้เร็วๆแปบเดียวก็หมด  นั้นก็คือต้องมาทำงานให้มันสามเดือน  มันใช้อะไรก็ต้องทำ  พอเขาตอบกับไปว่า   ผมเป็นลูกหนี้นะไม่ใช่ขี้ข้าจะได้ทำตามที่คุณสั่งทุกอย่าง    เท่านั้นและร่างสูงนั้นก็ใช้ผมอย่างกับทาสทั้งเก็บห้องปัดกวาดย้ายโซฟาที่มันทั้งหนักและใหญ่ขนาดนั้น    ยังไม่พอไอ้แก่โรคจิตนั้นยังบอกให้เขาซ่อมทีวีที่มันเสียให้สามารถใช้งานได้อีกด้วย   มันเอาอะไรคิดว่ะผมเนี่ยนะจะซ่อมเป็น   ซ่อมรถไถ่  รถมอไซค์ก็ว่าไปอย่าง    เขาก็ขอไอ้แก่มันว่าขอทำพรุ่งนี้ได้ไหม    มันพูดสั่งด้วยเสียงเฉียบขาดก่อนเดินไปทางประตูอีกด้าน    มึงต้องทำให้เสร็จก่อนเช้าวันนี้    ไม่งั้นกูจะเพิ่มดอกมึงชั่วโมงล่ะหมื่น  คิดเองแล้วกัน   เดียวหกโมงเช้ากูจะออกมาดู  แล้วไม่ต้องคิดหนีให้เสียเวลาเพราะคนของกูยืนอยู่ในที่ๆมึงมองไม่เห็นแต่มันเห็นมึง

ตอนนี้เขากำลังซ่อมทีวีที่เป็นงานชิ้นสุดท้ายตอนนี้เขาพังออกมาจนเหลือแค่น่าจอทีวี   ทีวีมันแบนขนาดนี้อุปกรณ์ประกอบก็ไม่เยอะ   แต่สายอะไรก็มันรู้พันกันมัวไปหมดทีวีเสียเพราะมันไม่มีภาพขึ้นมาบนน่าจอมันมีแค่เสียง    แล้วอันไหนเส้นส่งสัญญาณภาพอันไปส่งสัญญาณเสียงล่ะ    มีทั้งเส้นสีเขียวสีขาวสีแดงสีน้ำเงินแล้วสีเหลือง    ถ้ากูซ่อมได้นะมึงกูจะไปเปิดร้านซ่อมแม่งเองเลย   นั้นลองดูแล้วกัน   กะทิจับเส้นนั้นถอดเส้นนี้อยู่สักพักเขาคิดว่ามันน่าจะได้แล้วล่ะนะ ไปเปิดดูดีกว่า 

ติ๊ก        ติ๊ก       ปึ้มมมม      เพล้งงงงง

เขากดเปิดดู  เหี้ยเขาซ่อมได้อะมันมีภาพกับเสียงเขาก็เลยกดถัดไปสองทีแล้วจอมันก็แตกกระจายไฟซ็อดจนเห็นกระแสไฟอย่างน่ากลัว     ยอดมากกูงานงอกสัส!!

ตึง    ตึง    ตึง    ปัง

“   เกิดอะไรขึ้นครับบอส     นั้น..........  ”   เสียงวิ่งมาทางน่าประตูห้องก่อนที่จะเปิดออกอย่างแรง   ไอ้เลขาน่านิ่งนั้นมาถึงก็ถามด้วยเสียงเย็นๆแต่เมื่อสายตามันเห็นเขาที่ยืนถือรีโมดค้างอยู่ก็มองตามทางที่ปลายรีโมดชู้ก็ไปเจอกับทีวีจอแบนนั้นกำลังส่งควันฟุงไปหมด   ซวยขนาดแต้กะทิเอ๊ย

“   มึงทำอะไรของมึงหะ!!!!  ”   เสียงเข้มๆที่ดังมาจากด้านหลังเขานั้นมันสามารถทำให้เขาตัวเล็กลงเท่ามดได้เลยนะ

“   อ่อ    ก็ซ่อมทีวีไง    แต่สงสัยที่ห้องนี้กระแสไฟมันจะแรงเกินไปเลยมีกระแสไฟวิ่งมาชนทีวีแรงไปหน่อย   แฮ่ๆๆ  ”   แถไปก่อนแล้วกัน

“   มึงก็คิดได้เนอะ    ทีมไปหาอะไรมาดับควันสิเดียวเขาหาว่าผับไฟไหม้พอดี  ”

“  ครับบอส  ”

“   สร้างแต่เรื่องนะมึง   ”    ดราก้อนเดินสำรวจดูรอบๆห้องเพื่อตรวจดูความเสียหาย   ส่วนร่างโปร่งนั้นได้แต่ยืนทำน่าเจี๋ยมเจี๊ยมมองตามร่างสูงที่เดินไปเดินมาในห้องรับแขก

“   ก็ผมบอกแล้วว่าซ้อมไม่เป็นคุณนั้นแหละผิดที่ไม่รู้จักฟังคนอื่น   คุณมาโทษผมไม่ได้นะ   แล้วตอนนี้ผมก็ง่วงมากแล้วด้วย  ”   กะทิพูดออกมาด้วยน้ำเสียงงอแง้งเพราะความอยากนอนไหนจะกินเหล้าก่อนน่านี้อีกเขาจะไม่ไหวแล้วนะเพลียเหี้ยๆ

“   มึงจะไม่ชดใช้ใช่ไมไอ้ดำ  "   หะ!!     เมื่อกี่เขาฟังไม่ผิดใช่ไหมมันว่าเขาดำ

“   ไอ้แก่ไอ้บ้า     ใครดำวะหะ!!!    แล้วหยุดพูดค่มคนอื่นเขาสักทีบอกว่าจะใช้คือก็ใช้คืนสิวะ  คนอย่างกะทิมีความรับผิดชอบมากพอเว้ย    ไม่รู้ล่ะยังไงผมก็จะไปนอนแล้วและผมจะนอนที่นี่เพราะขี้เกลียดกับห้อง   เข้าใจนะ  อ้อ  แล้วอย่ามาว่าผมดำเพราะผมไม่ได้ดำแต่เขาเรียกผิวสีแทนกำลังดีน่ะรู้จักไมหะตาแก่   ชิ   อารมณ์เสีย  ”

เมื่อกะทิบ่นร่างสูงที่ยืนฟังเงียบๆนั้นเสร็จก็เดินไปทางประตูห้องที่ร่างสูงนั้นได้เปิดทิ้งไว้    เมื่อเข้ามาในห้องเขาก็ไม่คิดที่จะสำรวจอะไรนอกจากพุ้งลงไปนอนยังใหญ่หนานุ้มนั้นทันที    นุ้มสบายดีแหะของนอนก่อนแล้วกันไม่ไหวและ   ไม่นอนกะทิก็หลับสนิทเพราะดูได้จากจัวะหายใจที่เข้าออกเสมอๆ   น่าประตูห้องก็มีชายหนุ่มยืนดูอยู่ด้วยรอยยิ้มมุมปาก

“  ไม่เหมือนใครจริงๆนะครับบอส    ที่สั่งผมจัดการให้เสร็จเรียบร้อยแล้วนะครับ  ”   ทีมที่เดินมาหาเจ้านายหลังจากเก็บซากทีวีที่ร่างโปร่งนั้นทำพัง    เขาเห็นตั้งแต่ที่ร่างเล็กเดินเข้าห้องเจ้านายเขาไปอย่างเร็ว   สักพักเจ้านายเขาก็เดินมายืนดูที่น่าประตู

“  อืม   ไม่เหมือนใคร   นายว่าไง  ”   ดราก้อนหันมาถามเลขาหนุ่มด้วยน้ำเสียงเรียบๆไม่สื่อถึงอารมณ์ใด

“   ถ้าจะแซบและซ่าน่าดูครับ   บอสจะเอาอยู่เหรอ  ”   หึหึ   ของอย่างนี้มันต้องลองดูสินะ

“   คิดว่าฉันจะเอาอยู่ไหมล่ะทีม    หึหึ    ไปๆกับห้องได้แล้วไปวันนี้ฉันคงไม่ออกไปไหนหรอก  ไปพักซะ  ”

“   ครับบอส    ถ้ามีอะไรกดกริ้งเรียกเลยนะครับ  ”

“  อืม  ”